Plik las sosnowo-dębowy to ekoregion stref umiarkowanych, w których występuje współwystępowanie gatunków sosny (Pinus) i dąb (Quercus). Charakteryzują się przedstawieniem trzech warstw.
W górnej warstwie przeważają sosny, w drugiej dęby. Często spotyka się większą liczbę dębów, ale sosny mają zwykle większą powierzchnię pnia.
Lasy rozwijają się w klimacie umiarkowanym i półwilgotnym. Znajdują się na wysokości 1200-3000 metrów nad poziomem morza. Średnia roczna temperatura waha się od 12 do 18 ° C i często występują mrozy. Deszcze mogą wynosić od 600 do 1000 mm rocznie.
Występują od południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych do północnej Nikaragui, aw Meksyku stanowią największe rozszerzenie lasów strefy umiarkowanej. Najważniejsze z nich znajdują się w górzystych obszarach wschodniego i zachodniego Sierras Madre. Występują również na poprzecznej osi wulkanicznej oraz w Sierra de Chiapas.
Jego flora jest dość zróżnicowana. Stwierdzono obecność ponad 40 gatunków sosen i ponad 150 dębów. Powszechne są także truskawki, topole i cyprysy..
Fauna jest bogata. Znajdziemy tu kuguary, rysie, sarny, szopy i pancerniki. Istnieje również duża liczba ptaków i owadów. Wśród tych ostatnich na uwagę zasługuje motyl monarcha, który w tych lasach wypełnia okres hibernacji.
Indeks artykułów
Lasy sosnowo-dębowe uważane są za ekoregion, ponieważ zajmują dość duży obszar i mają wspólną gatunkową i ekologiczną dynamikę. Roślinność jest interpretowana jako las mieszany, ponieważ istnieje kodominacja między dwiema grupami roślin.
Występują na ogół na wysokości 1200-3200 metrów nad poziomem morza. Jednak niektóre lasy sosnowo-dębowe obserwowano na wysokości do 600 metrów nad poziomem morza.
Lasy sosnowe i dębowe są powszechne w wielu umiarkowanych i subtemperaturalnych regionach górskich Ameryki Północnej. Niektórzy autorzy uważają, że lasy sosnowo-dębowe są przejściami między lasami sosnowymi i dębowymi, ale inni twierdzą, że mają swoją własną tożsamość i dynamikę..
Drzewa występujące w tych lasach mają głównie pochodzenie borealne. Jednak gatunki neotropikalne występują głównie w grupach krzewiastych i zielnych.
W lasach sosnowo-dębowych dominuje roślinność obu grup. Ze względu na dużą różnorodność środowisk, w których może występować ten typ lasu, skojarzenia mogą być bardzo zróżnicowane.
Skład i proporcje gatunków będą zależały od obecnych czynników środowiskowych. W warunkach podwyższonej wilgotności przeważają sosny. Kiedy środowisko jest trochę bardziej suche, proporcje się zmieniają, a dęby są bardziej obfite.
Podobnie w strukturze lasu zaobserwowano, że w pewnym aspekcie mogą dominować obie grupy. Na przykład może występować większe zagęszczenie osobników dębu, ale powierzchnia podstawowa może być wyższa w przypadku sosen..
Sosny i dęby różnią się znacznie fizjonomią. Jeśli chodzi o fenologię, sosny są wiecznie zielone, podczas gdy dęby mają gatunki liściaste. Dlatego proporcje pokrycia obu płci w danym miejscu będą określać strukturę lasu..
Ogólnie rzecz biorąc, lasy te charakteryzują się trzema warstwami. Warstwa nadrzewna może osiągać do 40 m wysokości. W tej warstwie przeważają sosny.
Później jest druga warstwa, która może osiągnąć nawet 20 wysokości. Występują w nim głównie gatunki dębów, chociaż mogą występować gatunki z innych grup nadrzewnych.
Następnie mamy warstwę krzewów, która może sięgać nawet 10 m. Prezentowane są tu młode osobniki sosen i dębów oraz inne gatunki towarzyszące.
W stosunku do warstwy zielnej (1- 0,20 m) może występować lub nie. Będzie to związane z tym, jak zamknięta jest warstwa drzew. W bardzo zamkniętych lasach będzie obecny tylko na polanach w takiej postaci. O ile w lasach o najbardziej otwartej warstwie drzew występuje większa różnorodność gatunków zielnych.
Występuje również duża różnorodność epifitów i pnączy, które rosną razem z dębami. Największa częstotliwość występowania tych form życia jest związana z wilgotnością i temperaturą. Dlatego niektóre grupy epifitów, takie jak storczyki, nie występują, gdy temperatura jest bardzo niska..
Związek między tymi dwiema grupami roślin w tym samym typie roślinności może być korzystny dla obu. Stwierdzono, że istnieje efekt, który można uznać za niemal symbiotyczny między sosnami i dębami, gdy rosną razem.
W pierwszych kolejnych stadiach lasu sosny jako pierwsze osiedlają się ze względu na ich lekkie wymagania. Później rozwijają się dęby, które ze względu na swoją fizjonomię nie przechwytują dużych ilości światła.
W już zasiedlonych lasach sosny często odradzają się pod dębami, ponieważ na tych terenach panują lepsze warunki żyzności gleby, sprzyjające kiełkowaniu i osiadaniu sosen..
Ponadto nasiona sosny łatwiej docierają do ziemi pod dębami. Płaszcz liści, który tworzy się pod sosnami, utrudnia nasionom uzyskanie korzystnych warunków do kiełkowania..
Zwykle rozwijają się w klimacie umiarkowanym i półwilgotnym. Jednak niektóre są rozmieszczone w chłodniejszych klimatach (półwilgotnych, półzimnych) lub cieplejszych.
Umiarkowany klimat subwilgotny charakteryzuje się średnią roczną temperaturą 12-18 ° C. W najzimniejszych miesiącach roku mogą występować temperatury poniżej 0 ° C, więc co roku są narażone na mróz.
Średnie roczne opady wahają się od 600 do 1000 mm, choć mogą dochodzić do 1800 mm. Najbardziej deszczowe miesiące to zazwyczaj lipiec i sierpień. Pierwsze miesiące roku są najbardziej suche. Wilgotność waha się od 43-55% rocznie.
Lasy sosnowo-dębowe występują od południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych po Nikaraguę. Występują również w niektórych rejonach Kuby.
W Meksyku znajdują się w Sierra Madre Oriental i Occidental, czyli pasmach górskich na wschód i zachód od stanu meksykańskiego. Występują również na poprzecznej osi wulkanicznej między obiema górami, która znajduje się w centrum kraju..
Te formacje roślinne występują również w Sierra Madre Sur, które rozciągają się wzdłuż wybrzeży Pacyfiku w stanach Guerrero i Oaxaca. Również na południowy wschód w Sierra Madre i na płaskowyżu Chiapas.
W Meksyku lasy sosnowo-dębowe zajmują ok. 16 mln ha, przy czym uważa się, że prawie 90% powierzchni nadaje się do wykorzystania z leśnego punktu widzenia..
Na tym obszarze występują największe w Meksyku lasy sosnowo-dębowe. Z drugiej strony uważa się, że istnieje największe na świecie połączenie sosen i dębów.
Prowadzi ze stanów Sonora, Sinaloa i Durango do Jalisco. Lasy sosnowo-dębowe zajmują około 30% powierzchni Sierra Madre Occidental.
Region ten jest regionem przejściowym między holartyckimi królestwami florystycznymi (z gatunkami, których centrum pochodzenia są strefy umiarkowane) i neotropikalnymi (z gatunkami pochodzącymi z tropików amerykańskich). W tym sensie należy docenić, że elementy drzewiaste mają borealne powinowactwo. Większość roślin zielnych ma tendencje neotropowe, a endemizmy są powszechne..
W zależności od regionu, na wysokości nad poziomem morza i tamtejszym klimacie dominują różne gatunki Pinus Y Quercus. Tak więc na północy występują głównie P. arizonica Y P. engelmanii, i białe dęby Q. szorstki Y Q. gambelli.
Ciekawe do podkreślenia są lasy w Chihuahua i północnym Durango, gdzie występuje dąb o bardzo ograniczonym rozmieszczeniu (Q. tarahumara). Gatunek ten rośnie na płytkich glebach.
Podobnie na obszarach o dużej wilgotności środowiska jest bardzo wysoka, lasy sosnowo-dębowe są pośrednie z lasem mezofilnym..
Zajmują duży obszar, uważany za trzeci co do wielkości na terytorium Meksyku, stanowiąc 4,5% lasów sosnowo-dębowych w kraju. Rozciągają się od centrum Nuevo León i na południe od Coahuila i prowadzą dalej na południe do centrum Puebla. Dociera do Hidalgo, Querétaro i Veracruz, gdzie łączy się z poprzeczną osią wulkaniczną.
Istnieje duża różnorodność gatunków obu rodzajów. Sierra Madre Oriental jest uważana za centrum różnorodności dla obu Pinus Co Quercus.
W przypadku Pinus, Odnotowano 17 gatunków, z których dwa są endemiczne dla tego regionu. W celu Quercus zgłoszono ponad 30 gatunków.
Klimat jest nieco bardziej wilgotny niż w innych strefach umiarkowanych, ze względu na korzystną ekspozycję na pasaty znad Zatoki Meksykańskiej. Z tego powodu na niektórych obszarach mogą nieznacznie dominować gatunki dębów..
Sierra de San Carlos na północ od Tamaulipas to odizolowany obszar, w którym przeważają te lasy. Dominującymi gatunkami są głównie dęby (Q. rysophylla, Q sartorii Y Q sideroxyla) w towarzystwie Pinus oocarpa.
Tworzy to pasmo górskie, które wyznacza granicę między Ameryką Północną a tym, co obecnie jest Przesmykiem Tehuantepec do Ameryki Środkowej. 77% jego powierzchni stanowią pasma górskie, dlatego dominują lasy strefy umiarkowanej.
Lasy sosnowo-dębowe są drugimi co do wielkości w Meksyku. Znajdują się one z Jalisco, na północ od Michoacán, na południe od Querétaro, na południe od Guanajuato w Meksyku, do środkowo-zachodniej części Veracruz.
Uważa się, że różnorodność gatunków sosen i dębów jest większa niż w Sierra Madre Oriental i Occidental. W przypadku dębów stwierdzono dużą zmienność genetyczną tych lasów.
Lasy sosnowo-dębowe na tym obszarze są uważane za jedne z najbardziej zagrożonych na terytorium Meksyku. W tym regionie znajdują się największe zaludnione ośrodki w kraju, takie jak Mexico City, Puebla i Guadalajara. W związku z tym obszary leśne zostały wylesione w celu rozwoju obszarów miejskich i innych zastosowań..
W Ameryce Środkowej występuje region, w którym występują lasy sosnowo-dębowe. Zajmuje przybliżony obszar ponad 110 000 km2. Rozciąga się od centralnej części Chiapas, południowej Gwatemali, Hondurasu, Salwadoru, do małych obszarów Nikaragui.
Sierra Madre de Chiapas stanowi granicę borealnego królestwa florystycznego i ma wielki wpływ królestwa neotropikalnego. Tutaj lasy sosnowo-dębowe prezentują najniższy rozkład wysokościowy (600-1800 m npm).
Stwierdzono obecność 11 gatunków sosny i około 21 gatunków dębu. Najpopularniejszymi gatunkami w tych lasach są P. strobus, P. ayacuahauite Y Q. acatenangensis.
Najważniejszymi elementami florystycznymi tych formacji roślinnych są sosny i dęby. Występujące gatunki różnią się w każdym regionie, w którym występują te lasy. Grupy tworzące krzewy i warstwy zielne są bardzo różne w zależności od regionu.
W Meksyku występuje około 47 gatunków z rodzaju, przy czym odsetek endemizmu wynosi 55%. Większość z nich to ważne elementy lasów sosnowo-dębowych..
Niektóre gatunki, takie jak chińskie ocotes (P. leophylla Y P. oocarpa) może wystąpić w prawie wszystkich regionach, w których występują lasy. Inni nie idą tak daleko na południe, jak P. durangensis.
W pozostałych przypadkach lasy sosnowo-dębowe składają się z elementów o bardzo ograniczonym rozmieszczeniu. Tak jest w przypadku P. maximartinezii, który występuje tylko w dwóch społecznościach, jednej w Durango i drugiej w Zacatecas.
Odnotowano występowanie 161 gatunków dębu w Meksyku, z czego 109 (67,7%) to gatunki endemiczne dla tego kraju. Do najczęściej występujących w lasach sosnowo-dębowych należą Q. crassifolia (dąb) i Q. szorstki (dąb quebracho).
Większość gatunków ma regionalny endemizm, więc ich rozmieszczenie jest umiarkowanie ograniczone.. Q. hirtifolia znajduje się tylko w Sierra Madre Oriental, natomiast Q. coahulensis Występuje w Coahuila i Chihuahua.
Innymi pospolitymi gatunkami w tych formacjach roślinnych są drzewa truskawkowe (Mącznik) i táscate (Juniperus deppeana). Wyróżniają się również topole (Populus), cyprysy (Cupressus spp.) i zapotillo (Garrya sp), pośród innych. Podobnie często występują różne rodzaje krzewów, takie jak Baccharis (chata) i Vaccinum (facet).
Warstwy zielne są mało zróżnicowane, często występują paprocie. Występują również gatunki Asteraceae. Epifity są rzadkie i tylko niektóre gatunki storczyków i bromeli występują w lasach o podwyższonej wilgotności..
Fauna lasów sosnowo-dębowych jest dość zróżnicowana. Wśród ssaków koty, takie jak ryś (Lynx rufus) i puma (Puma concolor).
Jeleń bielik (Odocoileus virginianus), pancerniki (Dasypus novemcinctus), szopy (Procyon lotor) i ostrowisko północne (Nasua narica).
Ptaki należą do najbardziej zróżnicowanych grup. Na niektórych obszarach znaleziono ponad 100 różnych gatunków. Dzięcioły, takie jak dzięcioł wielki (Picoides villosus) i żołądź (Meksykańska sialia). Ptaki drapieżne są bogate, podkreślając orła przedniego (Aquila chrysaetos), pustułka amerykańska (Falco sparverius) i jastrząb rdzawoszyi (Accipiter striatus).
Wśród węży jest kilka z rodzaju Crotalus. Wyróżnia się transwulkaniczny grzechotnik (Crotalus triseriatus), który występuje na poprzecznej osi wulkanicznej.
Istnieje wiele owadów z różnych grup. Szczególnie interesujący pod względem ekologicznym i konserwatorskim jest motyl monarcha (Danaus plexippus). Gatunek ten spełnia swój okres hibernacji w lasach poprzecznej osi wulkanicznej między stanami Meksyku i Michoacán.
Jeszcze bez komentarzy