Carlos Monsivais Aceves (1938-2010) był meksykańskim pisarzem, dziennikarzem i kronikarzem. Został uznany za jednego z najważniejszych współczesnych pisarzy. Jego twórczość literacka była bogata i płodna, obejmując kilka gatunków, wśród których wyróżnia się kronika i esej..
Pisma Monsiváis charakteryzowały się krytycyzmem i używaniem jasnego, precyzyjnego i przebiegłego języka. Niektóre z jego najważniejszych tytułów to: Rytuały chaosu, Aires de familia. Kultura i społeczeństwo w Ameryce Łacińskiej Y Poezja meksykańska stulecia.
Dzieło literackie Carlosa Monsiváisa uczyniło go godnym wielu nagród i wyróżnień. W 1977 roku otrzymał Narodową Nagrodę Dziennikarską swojego kraju: Niderlandzką Nagrodę Księcia Mikołaja. Ponadto otrzymał honoris causa przez różne uniwersytety, zarówno w Meksyku, jak iw innych krajach.
Indeks artykułów
Carlos urodził się 4 maja 1938 roku w Mexico City w biednej, ale ciężko pracującej rodzinie. Jego rodzicami byli Salvador Aceves i Esther Monsiváis. To ona, jej matka, przyjęła adres domu i być może dlatego pisarka zdecydowała się na jej nazwisko..
Wczesne lata młodości Carlosa Monsiváisa spędził w jego rodzinnym Meksyku. Zaczynał we francuskim liceum, ale potem jego matka zdecydowała się zmienić go na szkołę publiczną, ponieważ pewnego dnia wrócił do domu, mówiąc niegrzecznie. Kronikarz od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie pisaniem.
Po ukończeniu liceum i liceum wstąpił na National Autonomous University of Mexico, aby studiować na wydziałach ekonomii, filozofii i literatury. Pisarz uzupełnił swoje wykształcenie akademickie studiując teologię w Prezbiteriańskim Seminarium Duchownym.
Powołanie Monsiváisa do pisania listów zaczęło się w bardzo młodym wieku, więc w młodym wieku zaczął współpracować z różnymi mediami w swoim kraju, zarówno w gazetach, jak i magazynach. Pierwsza publikacja ukazała się w 1966 roku pod tytułem: Carlos Monsivais, autobiografia.
Od początku swojej kariery dziennikarskiej Monsiváis zajmował krytyczne stanowisko w różnych kwestiach krajowych. Był wówczas obnażającym idee i działania, które sprzeciwiały się wszelkim przejawom tyranii i nadużyciom władzy. Stąd jego poparcie dla ruchów społecznych, studenckich i feministycznych.
Wolna i pełna szacunku istota meksykańskiego pisarza skłoniła go do promowania kampanii społecznych na rzecz mniej uprzywilejowanych. Opowiadał się za edukacją publiczną, aby dotrzeć do najbiedniejszych, będąc jednocześnie orędownikiem praw zwierząt i popierania homoseksualistów.
Monsiváis pasjonował się także kinem, co doprowadziło go do szerokiego udziału w siódmej sztuce. Przez dekadę był częścią programu radiowego Kino i krytyka, z Autonomous University of Mexico. Zagrał także kilka postaci w kilku filmach.
Praca i życie zawodowe Monsiváisa doprowadziły go do pracy jako redaktor i dyrektor kilku magazynów. Był redaktorem naczelnym w Pół wieku, między 1956 a 1958 rokiem, w tym samym czasie pory roku, od 1957 do 1959. Później był dyrektorem Kultura w Meksyku, między 1972 a 1987.
Carlos Monsivais spędził czas poza Meksykiem w latach 70. XX wieku na zaproszenie Uniwersytetu Essex w Anglii. W tym czasie był profesorem w tej uczelni w zakresie literatury latynoamerykańskiej i tłumaczeń. W tym okresie korespondował ze swoim przyjacielem José Martínezem.
Czas spędzony za granicą dał pisarzowi okazję do przeglądu i refleksji nad pomysłami i przemyśleniami, jakie miał w związku z Meksykiem. Carlos zagłębiał się przede wszystkim w kulturze i literaturze swojego kraju, więc umocnił swój patriotyzm i umocnił pozycję w sprawach, które go dotyczą..
Chociaż Monsiváis rozwinął kilka gatunków literackich, w eseju znalazł większą swobodę ekspresyjną, dlatego był jego ulubionym. Poprzez precyzyjny i dobrze dopracowany język rozwinął ze swojej krytycznej wizji tematy o znaczeniu społecznym i kulturowym.
Niektóre z jego najbardziej pamiętnych i wybitnych esejów to: Księstwa i uprawnienia, Charakterystyka kultury narodowej, Aspekty rodzinne: kultura i społeczeństwo Ameryki Łacińskiej, Y Błogosławię ci życie. To właśnie ten gatunek dał mu największe uznanie i nagrody.
Carlos Monsiváis był człowiekiem oddanym listom. Jego ostatnie lata życia upłynęły między publikacjami a nagrodami. Jego najwybitniejszymi książkami były: Od rancza do internetu, protestantyzm, różnorodność i tolerancja, El 68, tradycja oporu Y Otworzyć te drzwi.
Stan zdrowia meksykańskiego dziennikarza z biegiem lat zaczął się pogarszać. W kwietniu 2010 r. Został przyjęty do ośrodka klinicznego, aż zmarł 19 czerwca tego samego roku z powodu niewydolności oddechowej. Otrzymał kilka pośmiertnych hołdów.
Twórczość Carlosa Monsiváisa charakteryzowała się jasnym, wyrazistym, precyzyjnym i krytycznym językiem. Podkreślili także różne humorystyczne cechy, których używał, zwłaszcza ironię i satyrę. Okazał się także posiadaczem nieskrępowanego pióra i prawie zawsze dowcipny.
Jeśli chodzi o temat opracowany przez meksykańskiego pisarza, to były społeczne, polityczne, historyczne i kulturowe aspekty jego czasów. Zwierzęta, biedni, homoseksualiści, edukacja i aborcja to tylko niektóre z tematów, które Monsiváis ujawnił w swojej pracy.
- National Journalism Award w 1977.
- Doctor Honoris Causa z Autonomous University of Sinaloa w 1979 roku.
- Master Honoris Causa na Autonomicznym Uniwersytecie Stanu Meksyk w 1980 roku.
- Jorge Cuesta Award w 1986 roku.
- Nagroda Manuela Buendii w 1988 roku.
- Nagroda Mazatlána w dziedzinie literatury w 1988 roku za jego pracę Sceny skromności i lekkości.
- National Journalism Award, w 1995 r.
- Xavier Villaurrutia Award w 1995 za esej Rytuały chaosu.
- Doctor Honoris Causa Metropolitan Autonomous University w 1995.
- Lya Kostakowsky Award, 1998.
- Nagroda Księcia Mikołaja w dziedzinie kultury i rozwoju (Holandia) w 1998 r.
- Nagroda Anagramy (Hiszpania) w 2000 r. Za esej Aires de familia: kultura i społeczeństwo Ameryki Łacińskiej.
- Doctor Honoris Causa Autonomous University of Puebla, 2000.
- Medal Gabriela Mistral (Chile) w 2001 roku.
- Zakon Alejo Zuloagi z Uniwersytetu Carabobo (Wenezuela) w 2002 r.
- Medal Zasługi przyznany przez Universidad Veracruzana w 2003 r.
- Doctor Honoris Causa Autonomous University of the State of Hidalgo, w 2004 r.
- Komandor Orderu Zasługi Majowej (Argentyna) w 2004 r.
- Królewski Certyfikat Cholula, Puebla, 2005.
- Narodowa Nagroda Nauki i Sztuki w 2005 r.
- Doctor Honoris Causa z Universidad Nacional Mayor de San Marcos (Peru) w 2005 roku.
- Literacka nagroda FIL w 2006 roku.
- Doctor Honoris Causa z University of Arizona w 2006 roku.
- Nagroda Iberoamerykańska im. Ramóna Lópeza Velarde w 2006 r.
- Doctor Honoris Causa przez Universidad Veracruzana, w 2007.
- Medal Rosario Castellanosa w 2007 roku.
- Złoty Medal dla Sztuk Pięknych w 2008 roku.
- Presea Sor Juana Inés de la Cruz na Uniwersytecie Klasztoru Sor Juana w 2008 roku.
- Doctor Honoris Causa z Uniwersytetu Nuevo León w 2008 roku.
- Doctor Honoris Causa z Uniwersytetu San Luis Potosí w 2009 roku.
- Doctor Honoris Causa Narodowego Autonomicznego Uniwersytetu Meksyku w 2010 roku.
- Pośmiertne uznanie za równość i niedyskryminację przez Krajową Radę ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji w 2015 r.
- Księstwa i uprawnienia (1969).
- Dni do zatrzymania (1970).
- Uwagi o kulturze meksykańskiej w XX wieku, w historii ogólnej Meksyku (1976).
- Utracona miłość (1977).
- Zbrodnia w kinie (1977).
- Kultura miejska i twórczość intelektualna. Sprawa meksykańska (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Kiedy bankierzy odejdą (1982).
- Z czego się śmieje prawnik? Kronika lat czterdziestych (1984).
- Konfrontacje (1985).
- Siła obrazu i obraz władzy. Zdjęcia prasowe Porfiriato z obecnej epoki (1985).
- Wstęp wolny. Kroniki zorganizowanego społeczeństwa (1987).
- Sceny skromności i lekkości (1988).
- Gatunek epistolarny. Hołd jako list otwarty (1991).
- Teatr Powstańczy 1953-1993 (1993).
- Brak ograniczeń czasowych z ograniczeniem przestrzeni: sztuka, miasto, ludzie, kolekcja Carlosa Monsiváisa (1993).
- Twarze kina meksykańskiego (1993).
- Dla mojej matki, bohemy I. (1993).
- Tysiąc i jeden budzi się. Kronika czerwonej notatki (1994).
- Luneta i galeria (1994).
- Rytuały chaosu (1995).
- Meksykańska kultura popularna (1995).
- Rodzinne powietrze. Ze zbiorów Carlosa Monsiváisa (1995).
- Dziesięć sekund kina narodowego (1995).
- Bolero (1995).
- Książka kucharska kina meksykańskiego (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Od rancza do internetu (1999).
- Powietrze rodzinne. Kultura i społeczeństwo Ameryki Łacińskiej (2000).
- Ukryte dziedzictwo XIX-wiecznej myśli liberalnej (2000).
- Tradycje obrazu: notatki o poezji meksykańskiej (2001).
- Protestantyzm, różnorodność i tolerancja (2002).
- Bolero: klucz do serca (2004).
- Nie bez nas. Dni trzęsienia ziemi w latach 1985-2005 (2005).
- Ukryte dziedzictwo XIX-wiecznej reformy liberalnej (2006).
- Obrazy żyjącej tradycji (2006).
- Zagubione aluzje (2006).
- Państwo świeckie i jego złoczyńcy (2008).
- 1968, tradycja oporu (2008).
- Napisz na przykład. Z wynalazków tradycji (2008).
- Tysiąc i jeden budzi się. Kronika czerwonej notatki w Meksyku (2009).
- Osobista antologia (2009).
- Apocalipstick (2009).
- Minimalna historia kultury meksykańskiej w XX wieku (2010).
- Demokracja pierwszy telefon. Ruch studencki 1968 r (2010).
- Otworzyć te drzwi. Kroniki i eseje o różnorodności seksualnej (2010).
- Idolowie pływają. Globalna antologia (Wydanie pośmiertne, 2011).
- Niezbędna antologia (Wydanie pośmiertne, 2012).
- Esencje podróżnicze. Ku kulturalnej kronice 200-lecia Niepodległości (Wydanie pośmiertne, 2012).
- Dziwne, że były, cienie, które były. Fotografia w Meksyku (Wydanie pośmiertne, 2012).
- Podejścia i zwroty kosztów (Wydanie pośmiertne, 2012).
- Feministyczny mizogin (Wydanie pośmiertne, 2013).
Był to jeden z najważniejszych esejów meksykańskiego pisarza. W tej pracy autor podkreślił różne zmiany kulturowe i historyczne w Ameryce Łacińskiej w XX wieku. Przejawy sarkazmu są ewidentne jako część istoty Monsiváis.
Intencją Carlosa Monsiváisa było odzwierciedlenie narastającego przebudzenia świadomości, jaką kontynent amerykański zaczął mieć na temat zbliżającej się różnorodności kulturowej, historycznej, społecznej i politycznej. Była to mieszanka triumfów i nieporozumień na rozwijającym się terytorium.
„Wyjątkowa wersja nudy i rozrywki została bardzo drogo zapłacona w Ameryce Łacińskiej, która przenosi się z telewizji na życie codzienne, kulturę i politykę… jeśli się znudzisz, pozostaniesz ze swoją ulubioną tożsamością, z której dobrze komponuje się z tym, co mu dają ”.
Było to przemówienie, które meksykański pisarz wygłosił w ramach Międzynarodowych Targów Książki w 2006 roku, na których jego twórczość została doceniona. Głównym tematem tego eseju była edukacja i czytanie jako niezbędne narzędzia do humanizacji społeczeństwa.
„Dbałość o technologię rozprasza całe prowincje wiedzy i zakrętów naukowych. Uczony nie jest już, mówiąc społecznie, mędrcem, ale przyjaznym repozytorium nieistotności, o której myślą, że nie wie ... ".
- Poezja meksykańska XX wieku (1966).
- Poezja meksykańska II, 1915-1979 (1979).
- Wiesz to. Antologia kroniki Meksyku (1980).
- Zbieg pozostaje. 21 meksykańskich opowieści (1984).
- Poezja meksykańska II, 1915-1985 (1985).
- Carlos Monsivais, autobiografia (1966).
- Celia Montalván, dajesz sobie zmysłowość i zuchwałość (1982).
- Maria Izquierdo (1986).
- Luís García Guerrero: nowość krajobrazu (1987).
- Jose Chavez Morado (1989).
- Meksykańskie sceny w twórczości Teresy Navy (1997).
- Salvador Novo. Marginalna w centrum (2000).
- Gdzie ja jestem ty, my. Octavio Paz: kronika życia i pracy (2000).
- Novoamor (2001).
- Błogosławię ci życie. Amado Nervo: kronika życia i pracy (2002).
- Carlos Pellicer: ikonografia (2003).
- Anita Brenner: Vision of an Age (2006).
- Frida Kahlo (2007).
- Rosa Covarrubias: Amerykanka, która kochała Meksyk (2007).
- Pedro Infante: prawa pragnienia (2008).
- Teksty sakralne, moralne i pochwalne (2009).
- Monsivaisiana. Aforyzmy o ludziach, którzy chcą być obywatelami (2010).
- Pomóż sobie, że Bóg ci pomoże (2011).
- Historia Dlaczego? (1987).
- Meksykańskie mity (1995).
- Pasja w Iztapalapa (2008).
- Zagadki słowne (Wydanie pośmiertne, 2012).
- Nowy katechizm dla zaniedbanych Indian (1982).
Należy zauważyć, że dzieło literackie Carlosa Monsiváisa skłoniło innych autorów i pisarzy do wykonania niektórych tłumaczeń i skrytykowania jego materiału bibliograficznego. Następnie zobaczymy niektóre z najwybitniejszych dzieł.
- Meksykańskie pocztówki (1997). Przetłumaczone przez Johna Kraniauskasa.
- Nowy katechizm dla opornych Indian (2007). Tłumaczenie: Nidia Castrillón i Jeffrey Browitt.
- Obrady chaosu (2007). Przetłumaczone na język czeski przez Markéta Riebová.
- Carlos Monsiváis à l'écoute du peuple mexicain (2004).
- Carlos Monsiváis: kultura i kronika współczesnego Meksyku (2004).
- Nic meksykańskiego nie jest mi obce: sześć artykułów o Carlosie Monsiváisie (2005).
- Miasto jako tekst: miejska kronika Carlosa Monsiváisa (2006).
- Zbliża się do Carlosa Monsiváisa (2006).
- Sztuka ironii: Carlos Monsiváis przed krytyką (2007).
- Podstawowe sumienie. Eseje o Carlosie Monsiváisie (2009).
- Ekscentryczność tekstu. Poetycki charakter nowego katechizmu dla niedbałych Indian (2010).
- Gdzie idziesz, Monsivais? Przewodnik po D.F. przez Carlos Monsiváis (2010).
- 17 wierszy dla Monsiváis (2010).
- Sansimonsi (2013).
- Frida Kahlo, życie, praca (1992). Z Rafaelem Vásquezem Bayodem.
- Po drugiej stronie lustra: meksykańskie kino i jego publiczność (1994). Z Carlosem Bonfilem.
- Impreza wojenna. Tlatelolco 1968. Dokumenty generała Marcelino Garcíi Barragána. Fakty i historia (1999). Z Julio Schererem.
- II wojna światowa. Twarze roku 68. Nowe dowody fotograficzne (2002). Z Julio Schererem.
- Leopoldo Méndez 1902-2002 (2002). Z Rafaelem Barajasem i Laurą González.
- Czas wiedzieć. Prasa i władza w Meksyku (2003). Z Julio Schererem,
- Patrioci: od Tlatelolco do wojny (2004). Z Julio Schererem.
- Historyczne centrum Meksyku (2006). Z Francisem Alÿsem.
- Ponury podróżnik: Julio Ruelas modernista, 1870-1907 (2007). Z Antonio Saboritem i Teresą del Conde.
- „Biedni nigdy nie będą nowocześni. Komunikują się anegdotami, a nie statystykami ”.
- „Nie mogę podsumować swojego życia, ponieważ składa się z różnych czasów i okoliczności, książek, przyjaźni i procesów sądowych, a to dopuszcza tylko częściowe podsumowania”.
- „Nie jest prawdą, że przedstawiciele klasy rządzącej są rasistami. Rasistami są Indianie i Naco, plebs i nieszczęśliwi, którzy wolą ponieść porażkę, o ile nas nie traktują ”.
- „Wielu mówi, że wypełnili swój obowiązek i bardzo się cieszę, że nie wypełniłem nawet najmniejszej jego części, ku nieszczęściu lub fortunie tego kraju”.
- „Nie nazywaj go już cynizmem. Powiedz mu szczerość ”.
- „Moja definicja porażki: ten, który polega na własnych zasługach, aby to zrobić”.
- „W jakim stopniu osoba opuszczona jest odpowiedzialna za swoje czyny, pozbawiona środków i zdolności, doprowadzona do szaleństwa z powodu złego traktowania, obojętności i niemożności wykarmienia własnych?”..
- „Na początku był to orgazm, odnawialna utopia każdego dnia”.
- „Jeśli nikt nie gwarantuje Ci jutra, dzień dzisiejszy staje się ogromny”.
- „Wyobrażalną ojczyzną jest autobiografia, która mówi niektórym, że ktoś był”.
Jeszcze bez komentarzy