Plik liczby lub wskaźniki, które mówią o postępach edukacyjnych w kraju Są narzędziami, które pozwalają mierzyć efektywność jej systemu edukacyjnego. Mają one ogromne znaczenie, ponieważ pozwalają ustalić i porównać, jak działa edukacja i jakie ma to konsekwencje dla rozwoju każdego kraju.
Wskaźniki te ułatwiają analizę edukacji i jej efektów lub po prostu znajdowanie i korygowanie jej problemów. Oczywiście wskaźniki badające postęp edukacyjny kraju należy traktować jedynie jako instrument.
Od 1976 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) współpracuje z różnymi programami, które umożliwiają osiągnięcie wspólnego, elastycznego i międzynarodowego systemu analizy poziomu rozwoju różnych narodów. Później, w 1989 r. ONZ stworzyła podręcznik wyjaśniający zastosowanie wskaźników w sektorze edukacji, który został podzielony na 13 obszarów..
Wskaźniki oceny sytuacji edukacyjnej zmieniały się w czasie, chociaż analiza zwykle opiera się na czterech określonych grupach. Większość krajów, zwłaszcza rozwiniętych, stworzyła własne wskaźniki do analizy postępów w nauce.
Indeks artykułów
Centrum informacyjne ds. Doskonalenia uczenia się (CIMA) wykorzystuje 40 wskaźników w 26 krajach Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Dane te pokazują, jak rozwinęła się edukacja w regionie.
Na przykład Hiszpania współpracuje z projektem INES jako członek Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a także stworzyła państwowy system oceny realiów hiszpańskiego systemu edukacji.
Wśród programów wskaźnikowych analizujących edukację na poziomie międzynarodowym jest Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). W tym programie badany jest kontekst, zasoby, proces edukacyjny i wyniki.
Ma to związek z ogólnym poziomem wykształcenia grupy demograficznej, czynnikami ekonomicznymi i społecznymi oraz opiniami i nadziejami mieszkańców każdego kraju.
W badaniu z 2018 roku wskaźniki OECD pokazały, że edukacja rosła w ostatniej dekadzie, ale wciąż istnieją grupy z problemami. W większości krajów mniej niż 20% dorosłych w wieku od 25 do 34 lat nie ukończyło szkoły średniej II stopnia.
Ponadto 65% populacji kobiet w wieku od 18 do 24 lat jest nieaktywnych zawodowo. Wykazano, że im wyższy poziom wykształcenia, tym większe szanse na cieszenie się lepszą sytuacją społeczno-ekonomiczną.
O tym, jak wykształcenie wpływa na rynek pracy, świadczy fakt, że 81% dorosłych w wieku 25-34 lat, którzy ukończyli co najmniej szkołę średnią II stopnia, ma pracę.
W krajach OECD tylko 45% kobiet w wieku od 25 do 34 lat jest zatrudnionych, mimo że nie ukończyły szkoły średniej II stopnia. W przypadku mężczyzn odsetek ten sięga 71%. Czas trwania i jakość edukacji ma istotny wpływ na przejście z etapu edukacyjnego do etapu pracy.
Dorośli w wieku 25-64 lat zarabiają 54% więcej na swojej pracy, jeśli mają wykształcenie wyższe lub pomaturalne, niż ci, którzy ukończyli tylko szkołę średnią II stopnia.
Różnica w wynagrodzeniach jest większa w tych krajach, w których liczba osób bez wykształcenia ponadgimnazjalnego jest większa, jak ma to miejsce w Brazylii, Kostaryce i Meksyku. Różnica ta jest mniejsza w krajach takich jak Czechy i Słowacja..
Wskaźniki te odnoszą się do zasobów finansowych i zasobów ludzkich. Ci pierwsi mówią o wydatkach na edukację. Mają do czynienia z PKB danego kraju, a także z różnicą w wydatkach między instytucjami publicznymi a prywatnymi. Średnio kraje OECD wydają około 10 000 USD rocznie na ucznia ze szkół podstawowych i wyższych.
W 2015 r. Kraje wydały około 5% swojego produktu krajowego brutto (PKB) na instytucje edukacyjne. Większość inwestycji (90%) jest realizowana w instytucjach publicznych. Wytworzona świadomość potrzeby rozszerzenia i poprawy dostępu do edukacji przekłada się na wyższą inwestycję w przeliczeniu na jednego ucznia.
Prywatne inwestycje w szkolnictwo wyższe różnią się w zależności od kraju. Kraje takie jak Kolumbia, Chile, Japonia, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania mają największe inwestycje. Kolejnym postępem jest to, że coraz więcej uczniów ma dostęp do komputerów lub nowych technologii w swoich ośrodkach edukacyjnych..
Ze swojej strony zasoby ludzkie odnoszą się do zatrudnionego personelu, jego wynagrodzenia i poziomu wyszkolenia. Bada także udział w edukacji kraju.
Koszt nauczycieli jest obliczany na jednego ucznia i uwzględniane są cztery współczynniki. Średnio w krajach OECD zarobki nauczycieli wahają się od 3000 USD w szkołach podstawowych do 3600 USD w szkołach średnich..
Kraje z lepiej opłacanymi nauczycielami mają zwykle większą liczbę uczniów w klasie.
Procesy mówią o czasie nauczania. Zasadniczo odnoszą się do czasu przeznaczonego na każdy przedmiot lub działanie.
Według ogólnokrajowych badań OECD, przedmioty z literatury, matematyki i sztuki stanowią 51% czasu zajęć uczniów szkół podstawowych. Uczniowie otrzymują ponad 7 000 godzin zajęć w szkole podstawowej i średniej. Węgry to kraj z najmniejszą liczbą godzin, a Australia najwięcej.
Średnio na jednego nauczyciela przypada 15 uczniów. Okazało się, że klasy z mniejszą liczbą uczniów są lepsze, ponieważ pozwalają nauczycielom skupić się bardziej na indywidualnych potrzebach każdego ucznia.
Wskaźniki edukacyjne mierzą efekty na poziomie ucznia, w systemie edukacji i na poziomie rynku pracy. Umożliwia to badanie postępów studentów, liczby absolwentów według poziomu wykształcenia i szkolenia pracowników..
W 24 z 31 krajów OECD wiek rozpoczynania studiów wyższych wynosi od 18 do 20 lat. Obecność kobiet na studiach doktoranckich wzrosła o 2,5%. Wyższe wejście na studia wyższe oznacza lepiej wykształconą siłę roboczą.
Z drugiej strony fakt, że coraz więcej uczniów kończy szkołę średnią, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, jest dobrym wskaźnikiem rozwoju edukacji..
Jeszcze bez komentarzy