Plik komórki plazmatyczne, Znane również jako komórki plazmatyczne, są to komórki pochodzące z pewnego rodzaju białych krwinek (leukocytów), które mają zdolność syntezy przeciwciał i które znajdują się w różnych tkankach ssaków i innych zwierząt, gdzie pełnią ważne funkcje immunologiczne..
Niemiecki anatom Heinrich von Hartz-Waldeyer (1836-1921) był tym, który po raz pierwszy użył terminu „komórki plazmatyczne” w 1875 roku w odniesieniu do zestawu komórek obecnych w osoczu krwi..
Później, w 1890 roku, Santiago Ramón y Cajal opisał te komórki jako „komórki cyjanofilne”, ale dopiero w 1891 roku Paul Gerson Unna użył terminu „komórka plazmatyczna” w odniesieniu do określonej grupy komórek, które zaobserwował w zmianach. skórne objawy tocznia pospolitego spowodowane przez M. tuberculosis.
Dzisiaj mówimy o komórkach plazmatycznych, kiedy mówimy o komórkach okrągłych lub owalnych, z bazofilowym cytozolem, pochodzącym z limfocytów B, dlatego są to komórki wyspecjalizowane w syntezie specyficznych przeciwciał lub immunoglobulin przeciwko pewnym antygenom, nawet w przypadku ich braku. tych „stymulujących” cząsteczek.
Są to niezwykle zróżnicowane komórki i chociaż patologie z nimi związane są rzadkie, często charakteryzują się przesadnym namnażaniem jednego z nich, co skutkuje dużym zestawem komórek klonalnych, które wytwarzają te same przeciwciała..
Indeks artykułów
Komórki plazmatyczne znajdują się w rdzeniach rdzeniowych spoczynkowych węzłów chłonnych; zostały również zidentyfikowane w brzeżnych obszarach śledziony oraz w niektórych tkankach łącznych ludzkiego ciała.
Ponadto komórki te są również bardzo obfite w blaszce właściwej błony śluzowej jelit. W rzeczywistości ponad 80% komórek plazmatycznych zostało związanych z tkankami limfoidalnymi związanymi z jelitami, gdzie są one odpowiedzialne za syntezę immunoglobuliny A (IgA).
Są to komórki z ekscentrycznym jądrem, to znaczy przesunięte względem środka. Heterochromatyna znajduje się w jej jądrze w bardzo szczególny sposób, niektórzy autorzy określają ją jako „szprychy grubego koła ciężarówki”. Wokół jądra znajduje się coś, co wielu nazywało „fałdem okołojądrowym”..
Jego cytozol jest umiarkowanie zasadochłonny lub amfofilny, to znaczy może być zabarwiony zarówno kwasowymi, jak i zasadowymi barwnikami. Z drugiej strony jego ogólny kształt jest zaokrąglony lub owalny, o średnicy 9-20 mikronów. W swoim cytozolu komórki plazmatyczne mają wyraźną szorstką siateczkę endoplazmatyczną, z którą jest związanych wiele rybosomów.
Niewielki procent komórek plazmatycznych ma jedną lub więcej silnie rozdętych szorstkich retikulum endoplazmatycznego cisternae, które mają bardzo gęsty materiał złożony z „niekompletnych” cząsteczek immunoglobulin..
Pomiędzy błonami retikulum endoplazmatycznego tych komórek znajdują się liczne mitochondria. Mają też duży kompleks Golgiego, który tworzy okołojądrową „aureolę”.
W pełni dojrzała komórka plazmatyczna nie wykazuje na swojej powierzchni żadnej ekspresji immunoglobulin. Podobnie traci zdolność do ekspresji cząsteczek głównego kompleksu zgodności tkankowej klasy II, przez co nie działają one w prezentacji antygenu.
Podobnie jak komórki prekursorowe erytrocytów, megakariocytów i komórki linii mieloidalnej, komórki plazmatyczne to komórki należące do jednej z linii krwiotwórczych, które stanowią od 2 do 4% jądrzastych komórek szpiku kostnego.
Pochodzą one z małych limfocytów B, które zostały aktywowane, to znaczy są końcowymi komórkami różnicującymi..
Aktywacja dojrzałych komórek B za pośrednictwem antygenu sprzyja rozwojowi „centrum rozmnażania”, które tworzy przejściowe komórki zwane „plazmoblastami”, zdolne do wydzielania przeciwciał podczas podziału.
Oprócz plazmoblastów pozakomórkowe, krótkotrwałe komórki plazmatyczne również różnicują się od dojrzałych komórek B, które wydzielają antygeny specyficzne dla linii zarodkowej. Plazmoblasty dostają się do krwiobiegu przez krótki czas, aż dotrą do szpiku kostnego, śledziony, węzłów chłonnych lub tkanek limfoidalnych związanych z błoną śluzową.
Te różne obszary anatomiczne dostarczają plazmoblastom czynników niezbędnych do przetrwania i różnicowania się w dojrzałe komórki plazmatyczne o dłuższym okresie życia. Obecnie wiadomo, że miana przeciwciał w osoczu są wytwarzane przez te długożyciowe komórki plazmatyczne.
Komórki plazmatyczne współekspresjonują dwie cząsteczki znane jako CD138 i CD38, dzięki czemu można je łatwo zidentyfikować za pomocą cytometrii przepływowej podczas badania szpiku kostnego, krwi obwodowej i innych tkanek organizmu..
CD138 i CD38 są częścią zestawu markerów powierzchniowych stosowanych przez cytologów do „immunofenotypowania” komórek układu odpornościowego. Ten zestaw markerów jest znany z języka angielskiego jako „grupa różnicowania” Klaster zróżnicowania i często są to białka powierzchniowe o określonych funkcjach.
Kiedy te komórki stają się „komórkami złośliwymi”, z powodu pewnego rodzaju patologii, ekspresja ich cząsteczek powierzchniowych jest zmieniona i można je łatwo zidentyfikować dzięki obecności cząsteczek, takich jak CD28, CD33, CD56 i CD117.
Komórki plazmatyczne lub komórki plazmatyczne można zdefiniować jako „rodzaj dojrzałych komórek B”, które nie wyrażają przeciwciał na swojej powierzchni, ale wydzielają je w dużych ilościach.
Z tej perspektywy logiczne jest wskazanie, że są to komórki o najwyższym znaczeniu dla układu odpornościowego, zwłaszcza dla układu odpowiedzi adaptacyjnej lub humoralnej..
Po dojrzewaniu z limfocytów B komórki te nieprzerwanie wytwarzają przeciwciała przez miesiące, a nawet lata, nawet przy braku bodźca antygenowego, dlatego są niezbędne do ochrony organizmu przed różnymi atakującymi patogenami..
Choroby lub zaburzenia związane z komórkami plazmatycznymi nie są zbyt częste, ale generalnie są związane z przesadnym lub niekontrolowanym namnażaniem pojedynczego typu komórek plazmatycznych.
Wynik tych zaburzeń prowadzi do syntezy dużych ilości tego samego przeciwciała (monoklonalnego), które wielu naukowców zidentyfikowało jako białko M..
Biorąc pod uwagę, że niekontrolowany podział tych komórek prowadzi do powstania klonów, a ponieważ klony te wytwarzają ten sam typ przeciwciał, zmniejsza się zdolność organizmu do reagowania na inne infekcje, dlatego osoby z tego typu patologią są bardziej podatne na inne infekcje.
Kiedy liczba „nieprawidłowych” komórek plazmatycznych znacznie wzrasta i atakują one różne narządy i tkanki, zbyt dużo przeciwciał może uszkodzić ważne narządy, takie jak kości i nerki..
Najczęstsze patologie „osocza” to:
- Gammopatia monoklonalna.
- Szpiczak mnogi.
- Makroglobulinemia (rzadko).
- Choroby łańcuchów ciężkich (rzadkie).
Jeszcze bez komentarzy