Plik Barwniki spożywcze są związkami chemicznymi lub naturalnymi, które modyfikują oryginalną tonację żywności i są wykorzystywane do różnych celów, wśród których jest poszukiwanie o wiele bardziej atrakcyjnego lub nowatorskiego koloru produktu, az drugiej strony próba przywrócenia utraconego koloru w manipulacjach w celu jego ochrony.
Tak jest na przykład z owocami w puszkach, które bez dodatku tych barwników dawałyby dziwny i nieatrakcyjny brązowy kolor. Dzieje się tak również ze słynną paellą, do której dodaje się barwnik, aby nadać jej bardziej atrakcyjny kolor..
Wyobrażam sobie, że zgodzimy się, że jeśli jedzenie (zwłaszcza jeśli nie wiemy dokładnie, skąd pochodzi) nie prezentuje przyjaznego aspektu, nawet jeśli jest pyszne, to nie do końca nas kręci i nie spełnia naszych oczekiwań. Niezależnie od tego, czy chodzi o kwestię czysto wizualną, mentalną czy inną.
Jest to tak prawdziwe, jak często zdarza się, że wiele produktów spożywczych uważanych przez niektórych za wyśmienite, dla innych jest praktycznie niemożliwe do spożycia po prostu ze względu na ich wygląd..
W tym sensie bardzo ciekawe jest rozważenie wpływu koloru poza smakiem lub zapachem, ponieważ jest wielu ludzi, którzy na przykład mylą smak czerwonego wina ze smakiem białego, jeśli wcześniej go nie obserwują. lub że nie możesz odgadnąć, co jesz, jeśli robisz to na ślepo.
Indeks artykułów
To nie jest coś nowego, ponieważ barwienie żywności było praktykowane już od starożytności w czasach Cesarstwa Rzymskiego i wielkich faraonów Egiptu. Później, w często ignorowanym średniowieczu, w celu złagodzenia monotonii diety, dodawano naturalne barwniki takie jak boćwina, szpinak, ekstrakty z marchwi czy niezliczone dzikie zioła..
Jeśli cofniemy się do XVIII lub XIX wieku, wraz z początkiem rozwoju laboratoriów alchemików, prekursorów wielkiego przemysłu chemicznego, żywność barwiono chromianem ołowiu, siarczynem rtęci, arsenianem miedzi lub smołą węglową..
Jednak wiele z nich zostało zakazanych w 1887 r. Na mocy pierwszego prawa dotyczącego barwników, co już udowodniło niektóre z ich szkodliwych skutków..
Po tych perypetiach, w połowie XIX wieku, odkryto lub opracowano różne barwniki barwników świecących, które początkowo były używane do barwienia odzieży tekstylnej, a później zróżnicowano ich zastosowanie w żywności..
Dlaczego to zrobili? Po prostu dlatego, że osiągnięto w ten sposób, że miały bardziej smakowitego wyglądu, co z kolei umożliwiało również wprowadzanie do sprzedaży razem świeżych produktów w stanie niemal rozkładu, niejednokrotnie oszukując kupujących targi czy popularne jarmarki..
W dzisiejszych czasach rynek i zastosowanie barwników tak bardzo się zdywersyfikowało i rozszerzyło, że wielokrotnie nie znamy nawet naturalnego koloru żywności, ze względu na nawyk kupowania i spożywania ich z pewnym aspektem..
Zdrowie jest zbyt istotnym tematem, dla którego przepisy w tym zakresie są regularnie weryfikowane i modyfikowane, dlatego produkty te muszą przejść różne testy, monitorowanie i wymagania, aby uzyskać dopuszczenie do stosowania w żywności, a następnie umożliwić ich powszechną komercjalizację..
Będzie to jednak zależeć od konkretnego kraju lub obszaru geograficznego, w którym chcesz z nimi pracować, ponieważ obecnie barwniki to grupa dodatków o najbardziej odmiennych regulacjach prawnych..
Na przykład w wielu krajach skandynawskich jego stosowanie praktycznie nie jest dozwolone, podczas gdy kilka kilometrów dalej, w Wielkiej Brytanii, są używane nawet takie, które nie są dozwolone w prawie żadnym innym kraju Unii Europejskiej..
Jeśli porównamy różne kontynenty, kontrasty są większe, ponieważ istnieją znaczne różnice między kolorami dozwolonymi w Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej, co czasami utrudnia międzynarodowy handel niektórymi przetworzonymi produktami spożywczymi..
Należy pamiętać, że aby barwnik spożywczy (lub jakikolwiek dodatek) mógł być stosowany w Unii Europejskiej, musi najpierw znaleźć się w wykazie podmiotów ogólnie dopuszczonych, a także musi zostać dopuszczony do stosowania w tym konkretnym produkcie..
Akronim I.D.A. oznacza „dopuszczalne dzienne spożycie” i za pomocą tej liczby (która była badana od lat w badaniach laboratoryjnych) wskazuje się, jaka jest tolerowana dzienna dawka określonej substancji.
To znaczy ilość, jaką dana osoba może przyjmować codziennie w swoim życiu, nie powodując sama w sobie szkody lub szkody dla swojego zdrowia. Ilość ta jest zwykle wyrażana w mg lub ml na każdy kilogram masy ciała osoby oraz w dawkach dziennych..
Należy jednak zauważyć, że I.D.A. nie zawsze dotyczy wszystkich grup wiekowych, ponieważ np. niemowlęta mają układy narządów w okresie dojrzewania, a ich mechanizm detoksykacji jest słabszy niż u dorosłych.
Jeśli na opakowaniu któregokolwiek produktu znajdziesz różne litery E, które wydają się dziwnymi kodami, informuję, że aby umożliwić swobodny handel żywnością z jednego kraju do drugiego, Unia Europejska przypisała dodatkom liczbę 3-4 cyfr poprzedzonych literą E (dla Europy), co pozwala na ich całkowitą identyfikację.
Ten kod musi koniecznie pojawić się na etykiecie pojemnika i wygląda następująco:
W rezultacie te liczby E pozwalają, zastępując słowa liczbami, wspomnieć o dodatkach w bardziej zwięzły sposób bez konieczności wypełniania etykiet zbyt wieloma słowami lub nazwami chemicznymi, które są trudne do zrozumienia dla ogółu populacji, a także oszczędzają problem użycia w różnych językach.
Przede wszystkim są to te pochodzenia naturalnego, które, jak sama nazwa wskazuje, są pozyskiwane z substancji roślinnej, zwierzęcej lub mineralnej. Z drugiej strony są syntetyki, są to produkty, które zostały uzyskane w laboratoriach w wyniku różnych specyficznych reakcji chemicznych.
Wśród naturalnych barwników wyróżniamy rozpuszczalne w wodzie (rozpuszczalne w wodzie), rozpuszczalne w tłuszczach (rozpuszczalne w mediach lipidowych) oraz minerały.
Chociaż sztuczne barwniki są rozpuszczalne w wodzie ze względu na obecność grup kwasu sulfonowego i ze względu na ich celową manipulację, są one łatwe w użyciu, zazwyczaj w postaci soli sodowych, w płynach i kremowych materiałach..
Kolejną zaletą sztucznych barwników jest to, że generalnie są one znacznie bardziej odporne na obróbkę cieplną, ekstremalne pH i światło niż naturalne barwniki..
Stosuje żółtawo-pomarańczowy kolor, ekstrahowany z korzenia kurkumy lub otrzymywany syntetycznie w drodze fermentacji przy pomocy bakterii. Znajduje zastosowanie w napojach bezalkoholowych, dżemach, masłach, serach, ciastach i wyrobach piekarniczych, curry, herbacie, kiełbasach i daniach na bazie ryżu. Nie wykazuje toksyczności, poza pewnymi predyspozycjami alergicznymi.
Jego zastosowanie jest szeroko rozpowszechnione w likierach, winach owocowych, słodyczach, napojach bezalkoholowych itp. Jego skutki uboczne nie są znane, jednak istnieją kontrowersje co do tego, czy może powodować pewien poziom patologicznej nadpobudliwości u dzieci..
Znajdziesz ją deklarowaną w produktach takich jak masło, margaryna, sery, majonez, lody, desery, marcepan. Dotychczas brak skutków ubocznych.
Kolejny odcień pomarańczy, tym razem z ksantofilu pokrzywy, lucerny, oleju palmowego czy żółtka jaja. Jest stosowany w sosach, przyprawach, smakołykach, ciastach i ciasteczkach. Jest również uważany za bezpieczny.
Cytrynowo żółty. To właśnie barwnik wywołuje najwięcej reakcji alergicznych i podejrzewa się, że pozostawia pozostałości substancji rakotwórczych. Nawet od 20 lipca 2010 r. Żywność zawierająca ten barwnik musi zawierać ostrzeżenie: „może zmienić aktywność i skupienie uwagi u dzieci”.
Ma szerokie zastosowanie zwłaszcza w żywności, takiej jak napoje bezalkoholowe w proszku, słodycze, lody, przekąski, sosy i przyprawy.
Bez wątpienia barwniki (pochodzenia naturalnego lub sztucznego) są obecne w naszym społeczeństwie i są częścią naszego codziennego życia. Ale to nie jest powód, dla którego musimy zmniejszyć naszą czujność i pozwolić na użycie dowolnego rodzaju substancji, aby obniżyć koszty przemysłu i osiągnąć jeszcze większe korzyści ekonomiczne..
Jako społeczeństwo musimy dążyć do równowagi między posiadaniem atrakcyjnej żywności po rozsądnych kosztach produkcji i sprzedaży, ale bez obniżania jej jakości lub bezpieczeństwa ich spożycia pod względem zdrowotnym.
W końcu barwniki to dodatki chemiczne, które dodaje się do żywności, aby była dla nas bardziej atrakcyjna. Dlatego my jako konsumenci jesteśmy głównymi agentami w tym zakresie, ponieważ jeśli nie jesteśmy zadowoleni z produktu, sprzedaż spada, a branże są zmuszone do ulepszania swoich systemów produkcyjnych..
Musimy wziąć pod uwagę, że im intensywniejszy kolor ma żywność, tym większe jest prawdopodobieństwo, że zawiera liczne dodatki. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku słodyczy, napojów bezalkoholowych, dań gotowych, deserów przemysłowych, wyrobów cukierniczych, sosów, deserów, lodów, napojów alkoholowych i innych..
Generalnie jesteśmy zbyt ufni i nie sprawdzamy etykiet żywności, zakładamy, że w ten sposób są nam sprzedawane lub po prostu nie jesteśmy zainteresowani tym, aby naprawdę wiedzieć, co jemy
Co o tym wszystkim myślisz? Czy uważasz, że naprawdę musimy pokolorować jedzenie, aby było bardziej atrakcyjne? Czy to zło konieczne? Może to świetny pomysł, który był udoskonalany przez lata?
Jeszcze bez komentarzy