Plik Komedia sztuki, Nazywany również Comedia all'improviso (ze względu na improwizację), był wybitnie popularnym rodzajem widowiska teatralnego. Jego początki sięgają XVI wieku, chociaż niektórzy autorzy twierdzą, że istniał już w poprzednim stuleciu..
Ten rodzaj teatru powstał w renesansowych Włoszech, przeżywając ekspansję we Francji, Hiszpanii czy Rosji. Teorie na temat ich pochodzenia są różne: jedna z nich wiąże je z pewnym typem przedstawień, które miały już miejsce w starożytnym Rzymie; inny łączy go z karnawałem, podkreślając użycie masek.
Postacie wyróżniały maski. Wśród nich byli kochankowie, vecchios (starzy) i zannis (służący lub bufony).
Indeks artykułów
Komedia sztuki, pierwotnie nazywana po włosku Commedia dell'Arte, miała swoje pierwsze przedstawienia w XV wieku. Jego główny rozkwit nastąpił w XVI, XVII i XVIII wieku, sięgając nawet wieku XIX.
Ten rodzaj teatru powstał w przeważającej mierze wiejskiej społeczności. Według ekspertów chłopi spotykali się po pracy, a jedną z najczęstszych rozrywek było słuchanie opowieści.
Z tych spotkań i opowieści, które zostały opowiedziane, stworzono serię postaci, bardzo charakteryzujących się różnymi dialektami używanymi we Włoszech..
Postacie były łatwo rozpoznawalne przez chłopów i dodano typowe maski karnawałowe. Początkowo występy były bardzo wizualne i kpiące, z dużą dozą improwizacji.
Przed nadejściem renesansu, w średniowieczu, we Włoszech istniały już przedstawienia odziedziczone po rzymskim teatrze. Kiedyś były improwizacjami, miały charakter satyryczny i komiczny. W tych pokazach nie zabrakło także tańca i pantomimy.
Te małe prace miały tylko krótki początkowy scenariusz, zwany Canovacci. Była to neutralna fabuła, z której rozwinęły się różne historie. To odróżniało ich od teatru formalnego, który miał do przedstawienia ustalony scenariusz.
Według historyków, aktorzy włączali do spektakli maski karnawałowe, będące zalążkiem późniejszej Comedia del Arte. Ten ostatni termin, „Sztuka”, miał średniowieczne znaczenie „umiejętności” i był używany do odróżnienia tego typu teatru.
Przed pracami reprezentowanymi w sądzie, w których aktorzy byli arystokratami lub naukowcami, ci z oryginalnego Comedia del Arte byli profesjonalistami. Po raz pierwszy zostali zrzeszeni w stowarzyszeniach aktorów i zaczęli pobierać opłaty za swoje występy.
Oprócz wspomnianego wcześniej średniowiecznego poprzednika, zwykle zwraca się uwagę na trzy różne teorie na temat powstania Komedii Sztuki.
Pierwsze, poparte niektórymi badaniami, twierdzą, że mogą pochodzić ze starożytnego Rzymu. W tym czasie były reprezentowane tak zwane farsy „ateowskie”, które miały pewne postacie, które eksperci kojarzą z postaciami z Comedia del Arte.
Z drugiej strony, zdaniem innych badaczy, powstało połączenie działań średniowiecznych żonglerów, błaznów i żonglerów z elementami karnawału. Ten prąd wskazuje na popularne komedie Ruzzantego jako najbliższy poprzednik Comedia del Arte.
Ostatnia teoria potwierdza, że była to ewolucja łacińskiej komedii. Zbliżając się do miasta, styl twórczości autorów komiksów, takich jak Plaut czy Terence, zostałby przekształcony w ten nowy typ teatru..
W sferze teatralnej komedia sztuki uważana jest za najbardziej rozpoznawalne i najważniejsze dziedzictwo włoskiego renesansu. Odtąd pojawił się nowy typ aktora: komicy, wywodzący się z błaznów, minstreli i średniowiecznych gawędziarzy..
Zespoły, które powstały z tego rodzaju teatrem, były wędrowne. Przenosili się z jednego miasta do drugiego, szukając miejsca, w którym mogliby reprezentować dzieła, chociaż niektórym udało się pozostać w większych miastach.
Te transfery sprawiły, że scenariusze były bardzo proste, ponieważ musieli je ze sobą zabrać. Chociaż czasami mogli wystawiać sztuki w autentycznych teatrach, często musieli to robić na placach lub w prowizorycznych miejscach..
Centralny wątek prac Komedii sztuki był kiedyś bardzo podobny. W istocie była to oś, na której aktorzy mieli za każdym razem improwizować.
Najczęstsza historia kręciła się wokół dwojga kochanków, którzy musieli zmierzyć się ze sprzeciwem rodziny lub innymi absurdalnymi problemami. Pozostałe postacie odpowiadały za reprezentowanie sytuacji komiksowych, aby publiczność mogła cieszyć się grą.
Różnorodność akcentów oferowanych przez Półwysep Apeniński i różne tematy związane z każdym regionem były szeroko wykorzystywane przez Comedia del Arte.
Każdy z bohaterów poznawał sposób mówienia i charakter różnych obszarów, w humorystyczny sposób wykorzystując lokalne cechy. Na przykład Pulcinella był neapolitańczykiem, a Harlequin pochodził z Bergamo..
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów komedii sztuki było użycie masek. Każda postać, z wyjątkiem kochanków, nosiła swoją własną. To był teatr z półmaskami, w którym mieli wolne usta, żeby mogli mówić.
Innym ważnym elementem było występowanie kobiet. To odróżniało ją od angielskiego teatru i innych tradycji, w których postacie kobiece reprezentowali mężczyźni..
Jak wspomniano powyżej, scenariusz komedii artystycznej był bardzo szkicowy. Niektóre wywodziły się ze starożytnych sztuk i służyły aktorom jako podstawa do improwizacji.
Na czas przedstawienia w głębi sceny zespół umieścił scenariusz, który wskazywał na wejścia i wyjścia dla aktorów. W międzyczasie dialogi były w większości wymyślane w locie.
Chociaż improwizacja była normą, komedia sztuki nie była pozbawiona określonej struktury. Każda firma miała reżysera i scenariusz do kontroli przedstawienia.
Ten reżyser był też jednym z aktorów, zwykle głównym. Przed rozpoczęciem spektaklu zwyczajem było zaproponowanie publiczności podsumowania fabuły.
Utwory powstawały niegdyś w trzech aktach, między którymi przeplatały się muzyczne widowiska, akrobatyka czy taniec..
Ogólnie rzecz biorąc, Komedia Sztuki składała się z trzech grup postaci. Pierwsza składała się ze służących, zwanych Zanni. Byli pochodzenia chłopskiego i wykorzystali swoją pomysłowość i łakomstwo, aby przetrwać w mieście.
Drugą grupą byli Vecchi, starzy ludzie. Reprezentowali władzę w jej różnych formach, zarówno polityczną, jak i wojskową, ekonomiczną lub intelektualną..
Wreszcie byli Innamorati (Kochankowie). Nie nosili masek, ponieważ ich uczucia musiały być pokazywane nago.
Arlekin był częścią grupy sług Zanni. Pochodził z Bergamo i był charakteryzowany jako przebiegły, ale naiwny i głupi w swojej pracy. Zawsze starał się podnieść swoje zarobki, często pracując dla różnych mistrzów. W końcu otrzymywałem więcej hitów niż pieniędzy.
Jego garderoba składała się z naszywek i naszywek, chociaż z czasem zaczął nosić typowy diamentowy garnitur. Jego maska była wykonana z czarnej skóry i nosił duże wąsy, które stracił w swojej francuskiej wersji.
Jej włoskie imię brzmiało Pulcinella i pochodziła z Neapolu. Jego główną cechą był garb, oprócz białego garnituru.
Miał zrezygnowany charakter, głębokie myśli. Jego wygląd skazał go na wyśmiewanie i głodzenie, nieszczęścia, które próbował przezwyciężyć śpiewem. Nosił czarną maskę i haczykowaty nos.
Postać ta była źródłem pewnego rodzaju lalek i faktycznie we Francji zmienił nazwisko na Monsieur Guignol.
Była pokojówką, towarzyszką Arlekina. Cierpiał z powodu podejścia mistrza, który pomylił flirt dziewczyny z zainteresowaniem miłosnym.
Pant był częścią grupy Old Men. Był bogatym kupcem z Wenecji i nazywali go wspaniałym.
Postać była bardzo podejrzliwa i pożądliwa. Jej córka była jedną z kochanek, a jej zalotnik nigdy nie lubił swojego ojca.
Miał na sobie czarną pelerynę i maskę w tym samym kolorze, w której wyróżniała się biała bródka i haczykowaty nos..
Pomimo stwierdzenia, że był członkiem Uniwersytetu Bolońskiego, wielokrotnie wykazuje wielką ignorancję. Połączył swój dialekt z bardzo złą łaciną.
Zawsze nosił czarny kapelusz z bardzo szerokim rondem. Maska jest podobna do maski spodni.
W grupach postaci Kapitan był nieco niezależny. Nie był ani panem, ani sługą, ani kochankiem. Dopełniła jednak reprezentację Władzy, reprezentującą wojsko.
Okazywał przyjaźń z panami, raniąc sługom drwiny. Pochodził z Hiszpanii i był charakteryzowany jako chełpliwy i tchórzliwy.
Jego strój naśladował strój oficerów hiszpańskich z XVI wieku, z wielkim mieczem. Maski były bardzo malownicze.
Jedna z nich była córką Pantalona, a druga Doktora. Kiedyś miały bukoliczne imiona, takie jak Angelica i Fabricio. Nie nosili masek, tym samym odróżniając się od reszty bohaterów.
Jeszcze bez komentarzy