Plik pojęcie Był to nurt literacki stosowany w XVII wieku w okresie rozwoju hiszpańskiego baroku. Jego styl opiera się na wykorzystaniu genialnych skojarzeń między ideami (koncepcjami) a słowami. Najbardziej znanymi autorami, którzy stosowali tę koncepcję w swoich pracach, byli Francisco de Quevedo i Baltasar Gracián.
Pisarz Baltasar Gracián y Morales (1601-1658) ustalił, że koncepcjonizm polegał na akcie zrozumienia, którego celem było wyrażenie zgodności istniejącej między przedmiotami. Dlatego w koncepcji starano się użyć wyrażenia, które koncentruje największe znaczenie w jak najmniejszej liczbie słów..
W konsekwencji można stwierdzić, że koncepcjonizm wielokrotnie stosował polisemię. Pod względem językowym polisemia występuje, gdy to samo słowo może mieć różne znaczenia.
W celu ustanowienia genialnych relacji między znaczeniami i słowami koncepcjonizm posługiwał się także innymi środkami, takimi jak dwuznaczność, elipsa, paradoks i antyteza. Z tego powodu twierdzi się, że pisarze koncepcjonistyczni musieli być dobrze poinstruowani w zakresie dyscypliny retorycznej.
Podobnie nurt konceptualizmu łączył się z gongorizmem lub culteranizmem. Niektórzy autorzy bronią tego, że są to dwa różne style, jednak większość krytyków ustala, że culteranismo jest w rzeczywistości aspektem lub przejawem konceptualizmu.
Cechą wspólną obu stylów jest to, że podążały one za liniami estetycznymi manieryzmu i baroku; w konsekwencji dzieło literackie zyskało swoją wartość poprzez komplikacje językowe. Powstaje jako odpowiedź na ruch renesansowy, który zaproponował naturalność i prostotę języka.
Indeks artykułów
Barok był ruchem artystyczno-filozoficznym, który rozwinął się w Europie i Ameryce Łacińskiej w XVII wieku. Na początku słowo barokowy Naładowany był w sensie pejoratywnym, gdyż wiązał się z przesadą, ekstrawagancją i przeładowaniem. Wszystkie te elementy stanowczo kontrastowały z porządkiem i harmonią renesansu..
Niektórzy autorzy ustalają, że manieryzm (krótki ruch umiejscowiony między barokiem a renesansem) i barok powstał w odpowiedzi na upadek ideałów renesansu. Dlatego proponuje się, aby idee równowagi i porządku zniknęły, by ustąpić miejsca bardziej pesymistycznej i pozbawionej złudzeń wizji rzeczywistości..
Jako plastyczny wyraz tej wizji zrodziła się chęć zademonstrowania niestabilności rzeczywistości i przemijalności wszystkiego, co istnieje. To przyciągnęło zainteresowanie ekstrawagancją, która często przejawiała się poprzez potworność lub wymyślenie i skomplikowanie..
W malarstwie przejawiało się to poprzez kontrast cieni i świateł; W architekturze podkreślono krzywe i kruche linie, a także w labiryntowych ogrodach. Z drugiej strony w literaturze posługiwano się schematami gongorystycznymi, które opierały się na powtarzającym się stosowaniu neologizmów i hiperbatonów..
Podobnie w dziełach literackich postać łobuz. Ma to na celu uświadomienie czytelnikom nędzy kondycji ludzkiej. Jednak ten obraz powstał z satyrycznego i moralizującego podejścia, co widać w pracy Życie Buscón (1626), autorstwa Francisco de Quevedo.
Barok w Hiszpanii był okresem paradoksalnym, ponieważ kulturowo uważany jest za złoty wiek (ze względu na swój rozwój malarski, muzyczny i literacki), ale z perspektywy historycznej był to raczej wiek kryzysu.
Na przykład pod względem demograficznym populacja zmniejszyła się alarmująco z powodu głodu. Ponadto pola doznały notorycznego wyludnienia, które pogorszyło się, gdy wypędzili Maurów - potomków muzułmanów-.
Ekonomicznie Hiszpania zbankrutowała. Jest to konsekwencja wojen i konfliktów wewnętrznych. W tym sensie wpływały również susze, epidemie, utrata chłopów i spadek amerykańskiego złota..
W hiszpańskim społeczeństwie brakowało przedsiębiorczej burżuazji, a dwór charakteryzował się marnotrawstwem. Z drugiej strony szlachta prawie nie płaciła podatków i utrzymywała monopol zarówno na ziemi, jak i na urzędy publiczne. Zwykli mieszkańcy musieli płacić wysokie podatki, oprócz tego, że byli pierwszymi dotkniętymi kryzysami gospodarczymi.
W tym okresie wzrosła również liczba nieszczęśników, hiszpańskiej warstwy społecznej, która składała się z łotrów, żebraków, złodziei i żebraków. Ta grupa ludzi osiedliła się w miastach i siała spustoszenie. Wszystkie te elementy zaszkodziły rozwojowi Półwyspu Iberyjskiego podczas Złotego Wieku.
Z religijnego punktu widzenia Hiszpania przyjęła ideały kontrreformacji - sprzeciwu wobec reformacji protestanckiej - które były rygorystycznie egzekwowane przez inkwizycję. Wytyczne kontrreformy zostały rozpowszechnione za pośrednictwem ośrodków edukacyjnych i teatru.
Ponadto społecznie narzucono potrzebę oczyszczenia krwi, która polegała na wykazaniu, że od co najmniej trzech pokoleń nie było żadnego muzułmańskiego ani żydowskiego pochodzenia. To generowało społeczne podziały i urazy..
Aby w pełni zrozumieć koncepcjonizm, należy najpierw wspomnieć o niektórych cechach literatury barokowej. Dzieje się tak, ponieważ konceptualizm jest nurtem, który został wytworzony przez sztukę baroku.
- To był styl, który chciał zaskoczyć czytelnika. Tak więc podstawą tej literatury była trudność jej tekstów, które próbowały rzucić wyzwanie inteligencji tych, którzy je czytali..
- Nieustannie towarzyszyło rozczarowanie i pesymizm. Z tej wizji niektóre tematy, takie jak chwytaj dzień, nostalgia i śmierć. Ponadto w niektórych tekstach podniesiono kwestionowanie rzeczywistości i podkreślono przemijalność życia, co widać w tekście Życie to sen, przez Calderón de la Barca.
- Niektórzy autorzy literatury barokowej wprowadzili krytyczną postawę o charakterze satyryczno-sarkastycznym. To sprzyjało pojawieniu się łotrzyka jako gatunku i zaowocowało wykorzystaniem postaci takich jak szalony, pijak, zabawny czy łotr; te zazwyczaj znajdują się na obrzeżach społeczeństwa.
- Język literacki został wzbogacony kultem, a także ekspresyjnym przekręceniem. Z tego powodu wykorzystano gry słowne, metafory, paradoksy i kumulację obrazów..
- Literatura koncepcjonistyczna przywiązywała większą wagę do tła niż do formy. Jeśli chodzi o poezję koncepcjonistyczną, była to poezja treści i pomysłowego skojarzenia idei i słów.
- Konceptualizm działał na abstrakcyjnych myślach. W tym celu użył paradoksów, antytez i zwrotów o podwójnym znaczeniu.
- Niektórzy definiują konceptualizm jako grę skojarzeń i myśli, w której bystrość umysłu i kreatywności jest wystawiana na próbę.
- Konceptyzm szukał tego, co niezwykłe, aby pobudzić inteligencję i wzbudzić podziw czytelników.
- Literatura tego nurtu interesowała się grami słownymi i ludzką pomysłowością. Z tego powodu przemówił do wyobraźni. W niektórych przypadkach przemawiał również do zmysłów, ale odpowiadało to bardziej aspektowi culteranizmu..
Przez krytyków uważany jest za jednego z najwybitniejszych autorów literatury hiszpańskiej. Quevedo pisał poezję, narrację, teatr i różne teksty filozoficzne, w których poruszał kwestie polityczne, moralne, historyczne i humanistyczne..
Jednym z jego najbardziej znanych dzieł był Życie Buscón (1626). Jednak autor nigdy nie przyznał się do napisania tego tekstu w celu uniknięcia cenzury Inkwizycji. Jest to powieść łotrzykowska, w której opowiadane jest życie zbójnika Don Pablosa.
Dla krytyków tekst jest satyrą, którą można zaliczyć do krwawej karykatury ze względu na wyolbrzymioną prozę; Dzieje się tak, ponieważ Quevedo nie opisał postaci czy miejsc w realistyczny sposób, a raczej groteskowo. Ta przesada jest typowa dla stylu barokowego.
Z kolei Quevedo wykazał się niezwykłą znajomością języka, gdyż posługiwał się bardzo szerokim słownictwem i bawił się znaczeniami. Z tego powodu, Życie buscón Uznawany jest za dzieło koncepcjonistyczne.
Był hiszpańskim jezuitą, który poświęcił się kultywowaniu filozofii i prozy dydaktycznej. Uznawany jest za jednego z najważniejszych przedstawicieli nurtu koncepcjonistycznego, gdyż jego prace pełne były aforyzmów, poliprzeciwników i kalamburów. Myślenie tego autora jest dość pesymistyczne, co jest zgodne z okresem baroku.
Dla Graciána świat był zwodniczą i wrogą przestrzenią. Dlatego w jego dziełach zło zwyciężyło prawdę i cnotę. Jego najwybitniejszym dziełem był The Criticón, który ukazał się w trzech częściach na przestrzeni kilku lat: 1651, 1653 i 1657.
Sztuka teatralna Krytyk Jest ceniony jako szczyt hiszpańskiego baroku. Składa się z alegorii odnoszącej się do całego życia człowieka, przedstawionej w dwóch przeciwstawnych postaciach: Andreino, który jest impulsywny i niedoświadczony, oraz Critilo, doświadczony i rozważny. Tekst jest zogniskowany na satyrze społecznej i rozczarowaniu, jednak zachowuje strukturę eposu moralnego.
Jeszcze bez komentarzy