Plik torebki Bowmana reprezentuje początkowy odcinek rurkowatego elementu nefronu, anatomiczno-funkcjonalnej jednostki nerki, w której zachodzą procesy wytwarzania moczu i za pomocą której nerka przyczynia się do zachowania homeostazy organizmu.
Został nazwany na cześć angielskiego okulisty i anatoma Sir Williama Bowmana, który odkrył jego istnienie i opublikował jego opis histologiczny po raz pierwszy w 1842 roku..
W literaturze istnieje pewne zamieszanie dotyczące nazewnictwa początkowych segmentów nefronu, w tym kapsuły Bowmana. Czasami jest opisywany jako inna część kłębuszków nerkowych i stanowiąca wraz z nim ciałko nerkowe, podczas gdy dla innych funkcjonuje jako członek kłębuszków nerkowych.
Niezależnie od tego, czy w opisach anatomicznych torebka jest częścią kłębuszków nerkowych, czy też jest częścią kłębuszków nerkowych, faktem jest, że oba elementy są tak ściśle powiązane w swojej budowie i funkcji, że pojęcie kłębuszków budzi w myślących o nim ideę mała kula ze swoimi naczyniami..
W przeciwnym razie kapsułka byłaby po prostu zbiornikiem, do którego przefiltrowany płyn wlewa się do kłębuszków nerkowych, ale nie miałaby udziału w samym procesie filtracji kłębuszkowej. Co nie jest prawdą, ponieważ, jak się okaże, jest częścią tego procesu, do którego przyczynia się w szczególny sposób.
Indeks artykułów
Kapsuła Bowmana jest jak maleńka kula, której ściana wkleja się do sektora naczyniowego. W tym wgłębieniu torebka jest penetrowana przez kulkę naczyń włosowatych, która pochodzi z tętniczki doprowadzającej i dostarcza krew do kłębuszków nerkowych, skąd wychodzi również tętniczka odprowadzająca, która zasysa krew z kłębuszków nerkowych..
Przeciwległy koniec kapsułki, zwany biegunem moczowym, wygląda tak, jakby ściana kuli miała otwór, do którego jest podłączony koniec pierwszego segmentu, który sam inicjuje funkcję rurkową, czyli proksymalnie zwinięty kanalik..
Ta zewnętrzna ściana torebki jest płaskim nabłonkiem i nazywana jest nabłonkiem ciemieniowym torebki Bowmana. Zmiany w strukturze podczas przejścia do nabłonka kanalików proksymalnych na biegunie moczu i nabłonka trzewnego na biegunie naczyniowym.
Nabłonek wpustowy nazywany jest trzewnym, ponieważ otacza kapilary kłębuszkowe, tak jakby były wnętrznościami. Tworzą go komórki zwane podocytami, które przytulają się, pokrywają naczynia włosowate i mają bardzo szczególne cechy.
Podocyty są zorganizowane w pojedynczą warstwę, emitując przedłużenia, które przenikają się z wypustkami sąsiednich podocytów, pozostawiając między nimi przestrzenie zwane porami szczelinowymi lub szczelinami filtracyjnymi, które są roztworami ciągłości dla przejścia przesączu..
Podocyty i komórki śródbłonka, które pokrywają, syntetyzują błonę podstawną, na której spoczywają, i która ma również roztwory zapewniające ciągłość przepływu wody i substancji. Komórki śródbłonka są fenestrowane, a także umożliwiają filtrację.
Zatem te trzy elementy: śródbłonek naczyń włosowatych, błona podstawna i nabłonek trzewny torebki Bowmana, razem tworzą błonę lub barierę filtracyjną..
Kapsułka jest związana z procesem filtracji kłębuszkowej. Z jednej strony, ponieważ jest częścią powłoki nabłonkowej podocytów, która otacza kapilary kłębuszkowe. Przyczynia się również do syntezy błony podstawnej, na której spoczywa ten nabłonek i śródbłonek kłębuszków włosowatych..
Te trzy struktury: śródbłonek naczyń włosowatych, błona podstawna i nabłonek trzewny torebki Bowmana, tworzą tak zwaną membranę lub barierę filtracyjną, a każda z nich ma własną charakterystykę przepuszczalności, która przyczynia się do globalnej selektywności tej bariery..
Ponadto objętość płynu, który przenika do przestrzeni Bowmana, wraz ze stopniem sztywności, która przeciwstawia się zewnętrznej ścianie torebki, determinuje genezę ciśnienia wewnątrztorebkowego, które przyczynia się do modulowania skutecznego ciśnienia filtracji i napędzania płynu wzdłuż związanego kanalika.
Zmienną określającą wielkość procesu filtracji kłębuszkowej jest tak zwana objętość filtracji kłębuszkowej (GFR), czyli objętość płynu, która jest filtrowana przez wszystkie kłębuszki w jednostce czasu. Jego średnia normalna wartość to około 125 ml / min lub 180 l / dzień.
O wielkości tej zmiennej decydują z fizycznego punktu widzenia dwa czynniki, a mianowicie tzw. Współczynnik filtracji lub ultrafiltracji (Kf) oraz efektywne ciśnienie filtracji (Peff). To znaczy: VFG = Kf x Peff (równanie 1)
Współczynnik filtracji (Kf) jest iloczynem przewodności hydraulicznej (LP), która mierzy przepuszczalność wody membrany w ml / min na jednostkę powierzchni i jednostkę ciśnienia napędowego, razy pole powierzchni (A) membrany filtrującej, to znaczy Kf = LP x A (równanie 2).
Wielkość współczynnika filtracji wskazuje objętość cieczy, która jest filtrowana w jednostce czasu i na jednostkę efektywnego ciśnienia napędowego. Chociaż bardzo trudno jest zmierzyć go bezpośrednio, można go uzyskać z równania 1, dzieląc VFG / Peff.
Kf w naczyniach włosowatych kłębuszków wynosi 12,5 ml / min / mmHg na c / 100g tkanki, wartość około 400 razy wyższa niż Kf innych układów naczyń włosowatych w organizmie, gdzie można przefiltrować około 0,01 ml / ml. Min / mm Hg na 100 g tkanki. Porównanie przedstawiające skuteczność filtrowania kłębuszkowego.
Efektywne ciśnienie filtracji jest wynikiem algebraicznej sumy różnych sił ciśnienia, które sprzyjają lub przeciwstawiają się filtracji. Istnieje gradient ciśnienia hydrostatycznego (ΔP) i gradient ciśnienia osmotycznego (onkotyczny, ΔП) określony przez obecność białek w osoczu.
Gradient ciśnienia hydrostatycznego to różnica ciśnień między wnętrzem kapilary kłębuszkowej (PCG = 50 mm Hg) a przestrzenią torebki Bowmana (PCB = 12 mm Hg). Jak widać, gradient ten jest kierowany od kapilary do kapsułki i sprzyja przemieszczaniu się cieczy w tym kierunku..
Gradient ciśnienia osmotycznego przesuwa płyn od niższego ciśnienia osmotycznego do wyższego. Taki efekt mają tylko cząsteczki, które nie filtrują. Białka nie filtrują. Jego ПCB wynosi 0, aw kłębuszkowej kapilarze ПCG wynosi 20 mm Hg. Ten gradient przenosi ciecz z kapsułki do kapilary.
Efektywne ciśnienie można obliczyć, przyjmując Peff = ΔP-ΔП; = (PCG-PCB) - (ПCG-ПCB); = (50-12) - (20-0); = 38-20 = 18 mm Hg. Zatem istnieje efektywne lub netto ciśnienie filtracji około 18 mm Hg, które określa GFR około 125 ml / min..
Jest wskaźnikiem łatwości (lub trudności), z jaką substancja w osoczu może przekroczyć barierę filtracyjną. Wskaźnik otrzymujemy dzieląc stężenie substancji w przesączu (FX) przez jej stężenie w osoczu (PX), czyli: IFX = FX / PX.
Zakres wartości IF zawiera się w przedziale od maksymalnie 1 dla substancji, które filtrują swobodnie, do 0 dla tych, które w ogóle nie filtrują. Wartości pośrednie dotyczą cząstek o pośrednich trudnościach. Im wartość bliżej 1, tym lepsza filtracja. Bliżej 0, trudniej filtrować.
Jednym z czynników określających IF jest rozmiar cząstki. Te o średnicach mniejszych niż 4 nm filtrują swobodnie (IF = 1). Wraz ze wzrostem wielkości albuminy, IF maleje. Cząstki wielkości albuminy lub większe mają IF równe 0.
Innym czynnikiem, który przyczynia się do określenia IF, są ujemne ładunki elektryczne na powierzchni cząsteczki. Białka są silnie naładowane ujemnie, co zwiększa ich rozmiar, utrudniając filtrowanie. Powodem jest to, że pory mają ujemne ładunki, które odpychają białka.
Jeszcze bez komentarzy