Plik Kreolski Był to ruch literacki, który miał miejsce w Ameryce Łacińskiej między XIX a XX wiekiem. Mając wyłącznie amerykańskie korzenie, narodził się po tym, jak kontynent zdał sobie sprawę z różnic w stosunku do Europy i reszty świata. Ta świadomość szła w parze z odrodzeniem dumy rdzennej kultury.
Wśród swoich cech charakterystycznych ten trend uprzywilejowywał wieś nad miastem i nadawała nowym krajom kontynentu amerykańskiego własne oblicze. Rewelacyjnie zaprezentowano realia geograficzne. Różne krajobrazy, równiny, dżungle, pampasy, a także ich mieszkańcy, farmerzy, właściciele ziemscy i gauczowie byli niewyczerpanym tematem pisania..
Z drugiej strony criollismo wprowadziło na scenę literacką walkę, którą pisarze przyjęli jako jedną między cywilizacją a tym, co nazywali barbarzyństwem. Pisarze tego gatunku wzięli te dwa terminy ze znaczeń nadanych w starożytnej Grecji i Rzymie..
W tym sensie dla Greków termin barbarzyństwo był związany z ludami, które służyły jedynie jako niewolnicy. Z kolei dla Rzymian termin cywilizacja przetłumaczony jako „pochodzą z miasta”. W tych dwóch znaczeniach autorzy tego nurtu literackiego oparli swoje historie.
W ten sposób criollismo uwypukliło konflikt między cywilizacją a barbarzyństwem. Walka ludzi z naturą i zamieszkującymi ją „barbarzyńcami” stała się więc źródłem inspiracji. Jej przedstawiciele sugerowali (i szczerze w to wierzyli), że Ameryka Łacińska jest wielką dżunglą, której nie da się podbić..
Opór jego mieszkańców był więc próbą zwycięstwa barbarzyństwa. Cały ten symboliczny i poetycki ładunek został nagrany przez wielkich narratorów i płodnych pisarzy, którzy byli odpowiedzialni za ożywienie tego konfliktu.
Indeks artykułów
Termin criollismo pochodzi od wyrażenia ukutego w okresie kolonialnym: criollo. To słowo określało dzieci Hiszpanów urodzonych na ziemiach Nowego Świata.
To wyznanie zaczęło mieć znaczenie w czasach wojny wyzwoleńczej, ponieważ było używane przez siły patriotyczne przeciwne królowi..
Z biegiem lat ten kwalifikator ewoluował, aby stać się elementem tożsamości Ameryki latynoskiej. W szczególności odwoływał się do tradycji, zwyczajów i sposobów bycia potomnej populacji osadników przedhiszpańskich. Pod tym terminem ludność tubylcza, gauchos, llaneros i inne grupy ludzkie zostały nazwane podobnie..
W ten sposób criollismo literackie powstało z chęci zobrazowania zwyczajów ludu, odzwierciedlającego charakterystyczne cechy każdej z tych grup ludzkich.
W ich chęci odróżnienia ich od europejskich grup kolonizacyjnych wszystko, co potwierdzało tożsamość tych ludów, było przedmiotem kriolizmu literackiego..
Wraz z rozwojem miast ewoluował literacki nurt criollismo. Motyw zmienił się z rustykalnego i wiejskiego na bardziej zurbanizowany i cywilizowany, aby podążać w tempie tego społecznego rozwoju. Na tym nowym etapie rozwoju criollismo stworzyło coś, co stało się znane jako literatura regionalistyczna..
Ten nowy nurt został wykorzystany do odzwierciedlenia politycznej, ekonomicznej, ludzkiej i społecznej rzeczywistości danej przestrzeni geograficznej. W ten sposób powstał rodzaj oryginalnej literatury opartej na elementach każdej z naturalnych przestrzeni kontynentu amerykańskiego..
Głównym celem criollismo literackiego było osiągnięcie afirmacji kulturowej. Poprzez swoje prace starał się zmieniać kulturę europejską i uniwersalną.
Cel ten miał swój główny powód zaistnienia w czasie wojny o niepodległość. Z politycznego punktu widzenia to zróżnicowanie było potrzebne jako przyczyna ich separacji..
Po odzyskaniu niepodległości potrzeba ustalenia tożsamości nowo wyzwolonych krajów sprzyjała egzaltacji autochtonów. Chociaż nadal niosą wzory odziedziczone po kolonii, narody amerykańskie z dumą prezentowały swoje wewnętrzne cechy.
Kreolska twórczość literacka była postrzegana przez niektórych jej pisarzy jako powieść społeczna denuncjacji. Jego powodem było nic innego jak pokazanie upośledzenia criollosów jako produktu kolonialnego traktowania. Wielkie autochtoniczne większości znajdowały się poza sferami decyzji społecznych i gospodarczych państwa.
Podobnie criollismo pojawiło się jako element tego, co później nazwano nacjonalizmem kulturowym. Każda z grup społecznych miała odziedziczone słabości i uwydatniła różnice między nimi, nawet między grupami znajdującymi się na tym samym kontynencie amerykańskim..
Powieść kreolska uprzywilejowała, jako jej reprezentatywne postacie, grupy ludzi, sektory najbardziej dotknięte modernizacją. Zostali wzniesieni jako przedstawiciele narodowej osobliwości. Ta akcja zaalarmowała resztę świata o zmianie koncepcji narodu, która nastąpiła między XIX a XX wiekiem..
Literackie criollismo wykorzystywało bogactwo postaci i charakterystycznych znaków kraju lub regionu. Przedstawił każdą z tych specyfiki, aby reprezentować kulturę nacjonalistyczną. Wziął na przykład fizyczne opisy gaucho, llanero i guaso, włączając je do opowieści.
Podobnie wziął ich zwyczaje, tradycje, radości i smutki, aby stworzyć pełny portret. Im więcej elementów zostało włączonych do opowieści, tym bardziej szczegółowy był portret. Każdy czytelnik może geograficznie zlokalizować opisane znaki.
Początkowo udziały powieści lokowane były najchętniej w regionach niezmodernizowanych. Wraz z ewolucją społeczeństw wykorzystano inne scenariusze (ulice, dzielnice, miasta). Jedynym warunkiem, jaki musieli spełnić, było to, że byli bardziej zacofani niż reszta grupy, do której się zapisali..
W opowieściach szczegółowo opisano życie analfabetów, mniejszości etnicznych, kobiet i wywłaszczonych. Czytelnicy mogli w ten sposób poznać stan modernizacji odmówiony tym postaciom.
Ziemia jest istotnym elementem w pracach criollismo. Costumbrizm, tellurism czy regionism to kategorie, które nakładają się na siebie w tradycyjnym rozumieniu tego terminu.
Literatura kreolska była formą propagandową w służbie integracji narodowej. Grupy społeczne zostały skonsolidowane w ich wspólnych cechach, które je identyfikują. O gauchos, cariocas, nicas i ticos mówimy jako o grupach o podobnych cechach..
Wszystkie te cechy łączy się z nazwą społeczną. W ten sposób wzmianka o nazwie przywodzi czytelnikowi na myśl jej charakterystyczne cechy. Na przykład powiedzenie carioca kojarzy się z sambą, karnawałami i caipirinhami, ale wiąże się również z fawelami, ubóstwem i dyskryminacją..
Od momentu pojawienia się criollismo jako nurtu literackiego na początku XIX w. Uznano je za literaturę chłopską. Dominowały w nim opisy krajobrazu i skupienie się na barwnych, lokalnych środowiskach..
Ogólnie uważano, że prymitywne zwyczaje są lepiej zachowane na wsi i że jest to mniej zanieczyszczone, bardziej kosmopolityczne miejsce z bardziej europejskimi formami..
Później większość pisarzy gardziła życiem chłopskim jako preferowanym tematem i opowiedziała się za miastem z jego opisami i uwikłaniami..
W najlepszym przypadku środowisko wiejskie stanowiło dekoracyjną oprawę lub stanowiło miejsce odpoczynku dla romantycznej postaci, która udała się w jego atmosferę, aby zapomnieć o rozczarowaniu miłością lub podziwiać przyrodę. W wielu przypadkach opisy krajobrazów były niepełne i marginalne..
Pod koniec XIX wieku w tym ruchu dominowało życie miejskie w miastach Ameryki Łacińskiej. Zubożałe miasta i pod presją powodzi migracyjnych zastąpiły spokojne wiejskie środowisko ich początków. Te nowe sprzeczności stały się tematem pisania dla artystów literackiego criollismo.
Francisco Lazo Martí był poetą i lekarzem, którego twórczość wyznaczyła nurt wenezuelskiej poezji i narracji swoich czasów. Jego prace były źródłem inspiracji dla innych pisarzy, takich jak Rómulo Gallegos (1884-1969) i Manuel Vicente Romero García (1861-1917).
W 1901 roku Francisco Lazo Martí opublikował swoje arcydzieło, Silva Criolla do przyjaciela barda. W nim równina Wenezueli wyróżnia się jako kultowa przestrzeń kontemplacji, w której odbywają się przywołania miejsca jego urodzenia..
Wśród innych wierszy jego autorstwa możemy wyróżnić Zmierzch, Poinsecja, Veguera Y Komfort.
Rómulo Ángel del Monte Carmelo Gallegos Freire był wenezuelskim politykiem i pisarzem. Jego arcydzieło Panna Barbara, Wydany w 1929 roku, miał swój początek w podróży, którą autor odbył przez wenezuelskie równiny stanu Apure. Podczas tej podróży region i jego prymitywny charakter wywarły na nim wrażenie i zmotywowały go do napisania pracy..
Wśród innych dzieł z jego szerokiego repertuaru, m.in. Ostatni Solar (1920), Cantaclaro (1934), Canaima (1935), Słaba czerń (1937), Obcokrajowiec (1942), S.na tej samej ziemi (1943), Bunt (1946), Ostrze słomy na wietrze (1952), Pozycja w życiu (1954), Ostatni patriota (1957) i Stary fortepian.
Mariano Latorre był naukowcem i pisarzem uważanym za inicjatora kreolskiego w Chile, pokazując światu kulturę i zwyczaje tutejszych mieszkańców. W 1944 roku został uhonorowany Chilijską Narodową Nagrodą Literacką.
Wyróżnia się z jego obszernej produkcji Opowieści Maule (1912), Cradle of Condors (1918), Cień posiadłości (1919), Zurzulita (1920), Chilijczycy z morza (1929) i Mężczyźni z dżungli.
José Eustasio Rivera był kolumbijskim prawnikiem i pisarzem. W 1917 roku, pracując jako prawnik w komisji granicznej, miał okazję poznać kolumbijskie dżungle i warunki, w jakich żyli jej mieszkańcy. Z tego doświadczenia Rivera czerpał inspirację do napisania swojego wielkiego dzieła, do którego nadał tytuł Maelstrom (1924).
Ta powieść stała się klasykiem w literaturze hiszpańsko-amerykańskiej. O zasłużonej sławie świadczą dziesiątki wydań kolumbijskich i międzynarodowych, a także tłumaczenia na język rosyjski i litewski..
Oprócz działalności powieściowej Rivera był płodnym poetą. Szacuje się, że w całym swoim życiu napisał około 170 wierszy i sonetów. W swojej książce pt Ziemia obiecana (1921) zebrał 56 swoich najlepszych sonetów.
Augusto D'Halmar był pseudonimem używanym przez chilijskiego pisarza Augusto Goemine Thomsona. Urodzony przez Francuza i chilijską matkę, D'Halmar otrzymał Narodową Nagrodę Literacką w 1942 roku.
Jego powieściowa produkcja to Juana Lucero (1902), Lampa w młynie (1914), Los Alucinados (1917), La Gatita (1917) i Cień dymu w lustrze (1918).
Z jego wierszy uznano między innymi Mi otro yo (1920), Co nie zostało powiedziane o prawdziwej rewolucji hiszpańskiej (1936) i Słowa do piosenek (1942)..
Baldomero Lillo Figueroa był chilijskim pisarzem opowiadań. Z doświadczenia w pracy w kopalniach czerpał inspirację do napisania jednego ze swoich najsłynniejszych dzieł, Sub terra (1904). W tej pracy nakreślono trudne warunki, w jakich pracowali górnicy, zwłaszcza ci w chilijskiej kopalni znanej jako „Chiflón del Diablo”.
Wśród innych utworów z jego repertuaru możemy wymienić Podeszwa (1907), Popularne historie (1947) i Znalezisko i inne opowieści o morzu (1956). Są też dobrze zapamiętani Wyczyn (1959) i Tragiczne śledztwo (1964).
Horacio Quiroga był urugwajskim pisarzem opowiadań, którego uznano za nauczyciela opowiadań. Ich historie odzwierciedlały walkę ludzi i zwierząt o przetrwanie w tropikalnej dżungli.
W swoich pracach przedstawiał prymitywne i dzikie egzotyczne obrazy. Dzieło powszechnie uznawane za jego arcydzieło, Anakonda (1921) przedstawił walki węży w tropikalnej dżungli, nietrującej anakondy i jadowitej żmii.
Wśród innych utworów w jego repertuarze są Opowieści z dżungli (1918) i Zabity kurczak i inne historie (1925). W ten sam sposób nakreślił swoją twórczością, jaka jego zdaniem powinna być forma opowiadań latynoamerykańskich Dekalog doskonałego gawędziarza (1927).
Ricardo Güiraldes był argentyńskim poetą i powieściopisarzem uznanym za swoją twórczość, w której odzwierciedlał styl życia gaucho, z którym żył przez większość swojego życia..
Jego najwybitniejszym dziełem była powieść pt Don Segundo Sombra (1926). W tej twórczości literackiej opowiedziano o niebezpiecznym życiu wsi i zagrożeniu jej wyginięciem w wyniku ekspansji postępu.
Wśród innych prac w jego bibliografii są Szklany dzwonek (1915), Raucho: chwile współczesnej młodości (1917), Altamira Telesphorus (1919), Rosaura (1922), Don Pedro Figari (1924), Ramon (1925) i Ścieżka (1932).
Benito Lynch był powieściopisarzem i autorem opowiadań, który poświęcił się przedstawianiu w swojej pracy psychologii zwykłych mieszkańców argentyńskiej wsi w codziennych czynnościach..
Jego pierwsza poważna powieść, Caranchos z Florydy (1916) zajmował się konfliktem między ojcem, właścicielem hodowli bydła, a jego synem, który wrócił po studiach w Europie.
Wyróżniają się także w jego powieściopisarstwie i opowiadaniach Raquela (1918), Anglicy z Güesos (1924), Uchylanie się (1922), Źrebię dereszowate (1924), Kaprys szefa (1925) i Romans gaucho (1930).
Mario Augusto Rodríguez był panamskim dramaturgiem, dziennikarzem, eseistą, narratorem, poetą i krytykiem literackim. Był jednym z pisarzy panamskich, którzy najlepiej umieli przedstawić wewnętrzną historię swojego kraju na polu literackim.
Z jego historii wyróżniają się W terenie (1947), Księżyc w Veraguas (1948) i Oburzony (1994). W jego twórczości powieściowej znajduje Czarno-czerwony koszmar (1994), aw poezji jego twórczość Pieśń o miłości do oblubienicy z ojczyzny (1957). Wreszcie są dobrze znani ze swojej teatralnej produkcji Chłopska pasja (1947) i Bóg sprawiedliwości (1955)
Mario Vargas Llosa jest peruwiańskim pisarzem, politykiem, dziennikarzem, eseistą i profesorem uniwersyteckim. Jest jednym z najważniejszych powieściopisarzy i eseistów w Ameryce Łacińskiej i jednym z czołowych pisarzy swojego pokolenia. W 2010 roku zdobył Literacką Nagrodę Nobla.
Vargas Llosa posiada obszerną bibliografię dzieł beletrystycznych i literatury faktu. Wśród pierwszych wyróżniają się Szefowie (1979), Miasto i psy (1966), Szklarnia (1968), Rozmowa w katedrze (1975), Pantaleon i goście (1978), Ciotka Julia i Skryba (1982), Wojna końca świata (1984) i Impreza kozła (2001).
W pracach non-fiction znajdziesz García Márquez: historia bogobójcy (1971), Nieustanna orgia: Flaubert i „Madame Bovary” (1975), The Truth of Lies: Essays on the Modern Novel (1990) i Ryba w wodzie (1993).
Jeszcze bez komentarzy