Plik Depresja Guadalquivir, Nazywana również depresją betycką, jest to cecha geograficzna południowej Hiszpanii. Jest to równina w kształcie trójkąta o długości 330 kilometrów.
Jego szerokość sięga nawet 200 kilometrów i zwęża się bardziej w miarę posuwania się w kierunku wschodnim. Zagłębienie rozciąga się na krawędzi płaskowyżu kastylijskiego i otwiera się przez Ocean Atlantycki, gdzie znajduje się ujście rzeki Gwadalkiwir..
Indeks artykułów
Depresja Gwadalkiwir znajduje się w Hiszpanii, we Wspólnocie Autonomicznej Andaluzji, która jest najbardziej wysuniętym na południe regionem tego kraju, położonym na południu Półwyspu Iberyjskiego..
Jego jednostki geologiczne i morfologiczne ze wszystkimi nieodłącznymi elementami (rzeźba terenu, topografia, flora, fauna itp.) Przechodzą przez pięć prowincji: Jaén, Córdoba, Kadyks, Huelva i Sewilla. W jego wnętrzu znajduje się obszar chroniony, jakim jest Park Narodowy Doñana.
Najważniejszym zbiornikiem wód rzecznych przepływających przez tę równinę jest rzeka Gwadalkiwir. W końcowym odcinku pojawiają się bagna o tej samej nazwie, które są zalewane zarówno przez działanie rzeki podczas jej wylewu, jak i przez przypływy Atlantyku..
To zagłębienie jest również otoczone od północy przez pasmo górskie Betic, od południa przez Ocean Atlantycki, od wschodu i południowego wschodu przez pasmo górskie Penibetic, a od zachodu przez Sierra Morena, która oddziela ją od płaskowyżu..
Alpejskie pasmo górskie o długości przekraczającej 600 kilometrów oddziela depresję Gwadalkiwir od brzegów Morza Śródziemnego.
Sektor Penibético jest najbardziej zewnętrzny w porównaniu z sektorem wewnętrznym lub Subbético. Jest Sierra Nevada, w której znajdują się góry, w tym Pico Veleta o wysokości 3392 metrów i Mulhacén o wysokości 3478 metrów, która jest najwyższa na całym Półwyspie Iberyjskim..
Ustalono, że depresja Gwadalkiwiru powstała w miocenie. Wyłonił się jako dół, który zaczął się od osiadania, w którym ruchy alpejskie kończyły się wypełnieniem trzeciorzędowych osadów z morza. To wyjaśnia, dlaczego ta równina ma relief z kształtami, które przedstawiają delikatne pofalowania..
Ponadto powstanie obniżenia zbiegło się w czasie z fałdowaniem się pasma górskiego Subbética, co wskazuje, że miał on proces wznoszenia się.
Innymi słowy, w depresji Gwadalkiwir znajdował się rów, który się zawalił, tworząc kanał, korytarz, przez który komunikowały się Ocean Atlantycki i Morze Śródziemne..
Jednak dopiero pod koniec trzeciorzędu dolina Gwadalkiwiru zaczęła się osiedlać. Został on zamknięty w jego północnej części, co spowodowało rozmieszczenie i redystrybucję wód nawadniających ten obszar.
W konsekwencji morskie wody depresji zostały wyparte z tymi deformacjami, które występowały aż do okresu pliocenu..
Wzniesione góry Betic utworzyły nową linię brzegową, w której pojawiło się ujście Gwadalkiwiru. W obliczu ciągłej obecności wód rzecznych, powstały krajobraz uległ ciągłej erozji,
Ten proces zmiótł wspomniane wcześniej wypełnienie z trzeciorzędu i ustąpił miejsca bardzo wilgotnym obszarom z bujną roślinnością..
W końcu bagna pojawiły się na ostatnim odcinku depresji Gwadalkiwiru. Częste wylewy tej rzeki pozwoliły na odkładanie się aluwialnych osadów w porze deszczowej, kiedy to materiał był wożony wszędzie, aby uformować tarasy i równiny ze szczątkami lądowymi..
Zdecydowana większość tych materiałów była miękka, choć ich twardość mogła być zmienna, o czym świadczą topograficzne różnice terenu..
Jak powiedziano wcześniej, depresja Gwadalkiwir ma 30 kilometrów długości i 200 kilometrów szerokości, które są jeszcze bardziej zmniejszane w miarę posuwania się na wschód..
Do tego dochodzi średnia wysokość 150 metrów, na której można zaobserwować niewielką ilość reliefów na całej równinie, ledwo zwieńczonych wzgórzami, które można zobaczyć w alkowach w pobliżu Chiclana, Jerez, Montilla i Carmona. Istnieją również twarde horyzonty z wapieniem lub molasą.
Jednak to, co dominuje w depresji Gwadalkiwir, to nie krajobraz samej równiny, ale obecność wzgórz, które są uważane za delikatnie pofalowane.
Istnieje wiele dolin rzecznych otoczonych tarasami, których wielkość jest bardzo zróżnicowana, chociaż ogólnie rzecz biorąc, im dalej biegnie wzdłuż biegu rzeki Gwadalkiwir, tym bardziej doliny stają się rozległe do punktu, w którym stają się płaskie w zachodniej części, gdzie są bagna.
Ponadto depresja Gwadalkiwir jest podzielona na cztery jednostki. Każdy z nich ma unikalne cechy w swojej morfologii i geologii..
Obecnie zajmowana przez uprawy drzew oliwnych i zbóż, jednostka ta ma płaskorzeźby tabelaryczne (czyli reliefy w formie tablic), w których wystąpiła erozja spowodowana wodami rzek Gwadalkiwir i Guadalimar.
Mają wiele wzniesień-świadków (zwanych także burzami lub odosobnionymi wzgórzami, które znajdują się na płaskiej powierzchni i są wynikiem erozji). Często są to równiny osiadłe na glebach gliniastych, które zawierają również wapień.
Znajdują się na lewym brzegu rzeki Gwadalkiwir. Liczba jego poziomów jest dyskusyjna, bo chociaż niektórzy autorzy wskazują, że jest ich 17, inni sugerują, że jest ich tylko 5.
Bagna dominują w krajobrazie i zajmują do 2000 kilometrów kwadratowych, ale cofają się ze względu na fakt, że wody morskie przenikają przez ten obszar rurami i ujściami..
Wybrzeże ze swojej strony jest bardzo dynamiczne, z odcinkami, które mają przybrzeżne strzały i wydmy, na które bezpośrednio wpływają prądy morskie z Oceanu Atlantyckiego..
Ponadto materiały geologiczne są często miękkie i żyzne, takie jak żwir, muł, piasek i glina..
To ukształtowanie terenu sprawiło, że znaczna część dolin depresji Gwadalkiwiru nadawała się do uprawy rolnej. Są uprawy warzyw, zbóż, drzew oliwnych i owoców.
Z tego wynika, że ten obszar Hiszpanii ma duże znaczenie dla gospodarki kraju, ponieważ pochodzi z niego wiele żywności..
Należy zauważyć, że depresja Gwadalkiwir nie może być w pełni zakwalifikowana jako równina, na której obfitują równiny, ponieważ oznaczałoby to uogólnienie.
Chociaż prawdą jest, że relief ma obszary bez wielu wzniesień, prawdą jest również, że istnieją wzgórza i wzgórza, na których obserwuje się upływ czasu. W innych czasach poziom wody w Guadalquivir był znacznie wyższy, a ponieważ erodowała ziemię, wydobywała ją, tworząc tarasy i doliny..
Depresja Ebro to dolina w Hiszpanii położona na północny wschód od tego kraju. Przepływa przez nią rzeka Ebro, której znaczenie i charakterystykę porównano z depresją Gwadalkiwiru, i nie bez powodu, ponieważ łączy je wiele cech, choć warto wspomnieć tylko o najważniejszych..
Oba obniżenia oprócz dużych rozmiarów mają trójkątny kształt, pokrycie osadami trzeciorzędu oraz złożone nawadnianie wód rzecznych..
Do tej krótkiej listy podobieństw dodaje się również niską względną wysokość depresji, ich związek z Hiszpanią, nie wspominając już o ich wyraźnej starożytności..
Jednak depresja Gwadalkiwir i Ebro mają również niezliczone ilościowe i jakościowe różnice. Ponieważ są tak punktualne, jak specyficzne, nie do końca pasują tutaj, więc tylko trzy z nich są uważane za znaczące: wiek geologiczny, rodzaj wypełnienia i wygląd dolin..
Depresja Gwadalkiwir kończy swój rozwój pod koniec miocenu, a depresja Ebro w oligocenie. Jednak oba zagłębienia pojawiły się w ramach fałdowania alpejskiego.
Depresja Ebro ma endoreiczne wypełnienie osadami, które tworzą jeziora, które pozostają na kontynencie, podczas gdy depresja Gwadalkiwir jest bardziej egzorheiczna, to znaczy powierzchnie jej wybrzeży są zdominowane przez wody morskie..
W obniżeniu Gwadalkiwiru występują krajobrazy łagodnych krajobrazów, których deszcze padają rzadziej niż na polach obniżenia rzeki Ebro, gdzie przy okazji można znaleźć złe tereny i formacje wąwozów..
Jeszcze bez komentarzy