Plik pustynnienie Jest to proces degradacji gleb, które tracą swoje zdolności produkcyjne i wchodzą w stan pustynny. Pustynie można zdefiniować jako suchy ekosystem (gorący lub zimny) o niskiej biomasie i niskiej produktywności..
Termin pustynnienie pojawił się w 1949 r. W badaniu degradacji środowiska w suchych regionach Afryki, analizując przemianę lasów w sawanny. Później Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) ostrzegła na konferencji w 1977 r. O niebezpieczeństwie pustynnienia.
Około 45% powierzchni Ziemi to obszary półpustynne, suche lub pustynne, zarówno o niskiej, jak i wysokiej temperaturze, charakteryzujące się niedoborem wody. Ponadto szacuje się, że 70% produktywnych terenów suchych jest zagrożonych jakąś formą pustynnienia..
Przyczyny pustynnienia są wielorakie, w tym czynniki klimatyczne i antropiczne. Globalne ocieplenie jest kluczowym czynnikiem, podobnie jak praktyki intensywnego rolnictwa zmechanizowanego, hodowli bydła, wylesiania i nadmiernej eksploatacji warstw wodonośnych..
Do konsekwencji pustynnienia należy utrata różnorodności biologicznej, utrata gleb rolniczych i hodowlanych, a także zmniejszenie zasobów wody słodkiej. Według FAO na całym świecie istnieje od 3500 do 4000 milionów hektarów zagrożonych pustynnieniem.
Ta podatna na pustynnienie powierzchnia stanowi około 30 procent kontynentalnych obszarów planety, dotykając około 1 000 milionów ludzi..
Rozwiązania problemu pustynnienia prowadzą przez osiągnięcie zrównoważonego rozwoju, który obejmuje konserwatywne praktyki rolnicze i hodowlane. Ponadto należy osiągnąć redukcję globalnego zanieczyszczenia i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych..
W Ameryce Łacińskiej pustynnienie jest coraz większym problemem, a na przykład w Meksyku ponad 59% obszarów pustynnych powstało w wyniku degradacji gleby. W Argentynie na ponad 75% powierzchni występuje poważne zagrożenie pustynnieniem, aw Peru i Kolumbii odpowiednio 24% i 32% ich terytoriów.
Indeks artykułów
Według FAO jest to zespół czynników geologicznych, klimatycznych, biologicznych i ludzkich, które powodują degradację fizycznej, chemicznej i biologicznej jakości gleby na obszarach suchych i półsuchych. W konsekwencji różnorodność biologiczna i przetrwanie społeczności ludzkich są zagrożone..
Ponadto obszary wilgotne są również dotknięte zjawiskiem pustynnienia, zwłaszcza lasów tropikalnych. Dzieje się tak ze względu na charakterystykę kruchości gleby i cyklu składników odżywczych..
Dlatego w ekosystemach, które zachowują delikatną równowagę opartą na szacie roślinnej, ich drastyczne zmiany są przyczyną pustynnienia. Przykładem tego jest las deszczowy, taki jak Amazonia, gdzie cykl składników odżywczych odbywa się w biomasie, w tym w warstwie ściółki i materii organicznej w glebie..
Kiedy obszar tego ekosystemu zostaje wylesiony, erozyjne działanie deszczu usuwa delikatną warstwę gleby. Dlatego w krótkim czasie pustynnia i ma niską zdolność regeneracji..
Obszarów suchych, które są podatne na pustynnienie, nie można definiować jedynie na podstawie opadów, ale należy również wziąć pod uwagę temperaturę. Ze swojej strony temperatura determinuje szybkość parowania, a tym samym dostępność wody w glebie..
W przypadku zimnych pustyń niskie temperatury powodują, że część wody w glebie jest niedostępna z powodu zamarzania..
Aby dokładniej zdefiniować te suche obszary, w Programie Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska (UNEP) ustalono wskaźnik suchości. Oblicza się to poprzez podzielenie rocznych opadów atmosferycznych przez roczny potencjał parowania..
Obszary suche mają wskaźniki suchości równe lub mniejsze niż 0,65 i na tej podstawie 10% powierzchni ziemi określa się jako suche. Ponadto 18% jest półsuchych, 12% suchych, a 8% nadmiernie suchych..
Ogólnie rzecz biorąc, na suchym obszarze połączenie temperatury, wilgotności i żyzności gleby może sprzyjać jedynie rzadkiej i niskiej biomasie roślinności. Są to obszary, na których istnieją granice warunków do utrzymania życia, więc każda zmiana ma poważne konsekwencje.
Proces pustynnienia zagraża wprost proporcjonalnie do jałowości obszaru. W tym sensie mamy do czynienia z tym, że im bardziej jałowy, tym bardziej podatny na pustynnienie..
W pustynnieniu szereg powiązanych ze sobą czynników interweniuje w złożony sposób, wpływając na żyzność i fizykę gleby, obniżając w ten sposób produktywność. W konsekwencji dochodzi do utraty pokrywy roślinnej i dalszej erozji gleby..
Proces może rozpocząć się z powodu wylesiania na obszarze o delikatnej glebie i dlatego będzie to odzwierciedlone w problemach erozji.
Przyczynami wyzwalającymi mogą być podwyższona temperatura, zmniejszona dostępność wody i zwiększone zasolenie lub zanieczyszczenie gleby.
Najbardziej narażone na pustynnienie ze względu na zjawisko globalnego ocieplenia są suche obszary ziemi. Dlatego obszary suche stają się półsuche lub nawet nadmiernie suche.
Następnie obszary najbardziej podatne na pustynnienie to te, które znajdują się blisko granic suchych ekosystemów.
Obecnie ponad 100 krajów ma problemy z pustynnieniem, dotykające prawie miliard ludzi i 4 miliardy hektarów zagrożonych..
Szacuje się, że rocznie przez to zjawisko ginie około 24 000 mln ton żyznej ziemi. W kategoriach ekonomicznych straty sięgają około 42 miliardów dolarów..
Pod względem lokalizacji 73% terenów rolniczych w Afryce jest zdegradowanych w stopniu umiarkowanym lub poważnym, podczas gdy w Azji dotyczy to 71% jej powierzchni. Z kolei w Ameryce Północnej 74% suchych terenów boryka się z problemem pustynnienia.
W Ameryce Łacińskiej dotkniętych jest około 75% ich ziem. W Europie jednym z najbardziej dotkniętych krajów jest Hiszpania z 66% jej terytorium. Jednym z najbardziej ekstremalnych przypadków jest Australia, gdzie 80% jej żyznych ziem jest narażonych na poważne zagrożenie pustynnieniem.
Pustynnienie nie odnosi się do naturalnego tworzenia się naturalnych suchych ekosystemów, ponieważ ewoluowały one w trudnych warunkach, przy niestabilności gleby i klimatu. Z tego powodu naturalne suche obszary są bardzo odporne (z dużą zdolnością do regeneracji po zakłóceniach).
Z drugiej strony obszary podlegające pustynnieniu to ekosystemy, które osiągnęły równowagę, a warunki ich rozwoju są drastycznie zróżnicowane. Ta zmiana ich warunków równowagi następuje w stosunkowo krótkim czasie..
Z tego powodu obszary dotknięte pustynnieniem mają niską zdolność do regeneracji, a straty różnorodności biologicznej i produktywności są bardzo duże..
Gleba ulega degradacji w wyniku utraty jej właściwości fizycznych, żyzności lub zanieczyszczenia. Podobnie dostępność wysokiej jakości wody jest kolejnym istotnym elementem wpływającym na produktywność gleby..
Z drugiej strony należy wziąć pod uwagę, że szata roślinna zapewnia ochronę przed erozyjnym działaniem wody i wiatru..
W przypadku lasów tropikalnych większość składników pokarmowych znajduje się w biomasie i wierzchniej warstwie gleby z rozkładającą się materią organiczną i systemami mikoryzowymi (grzyby symbiotyczne).
Dlatego też każdy naturalny lub antropogeniczny czynnik, który zmienia pokrywę roślinną, strukturę i żyzność gleby lub zaopatrzenia w wodę, może generować pustynnienie..
Zidentyfikowano co najmniej siedem procesów odpowiedzialnych za pustynnienie:
Czynniki te działają w połączeniu i są wyzwalane przez ludzkie działania lub zjawiska naturalne. Wśród tych działań lub zjawisk mamy:
Jest to jedna z bezpośrednich przyczyn pustynnienia, ponieważ niwelowana jest szata roślinna, pozostawiając glebę narażoną na erozyjne działanie wody i wiatru. Może wystąpić wylesianie w celu włączenia nowych terenów pod rolnictwo i wypas, do pozyskiwania drewna lub do urbanizacji lub industrializacji..
Szacuje się, że z 3 miliardów drzew na naszej planecie co roku wycina się około 15 milionów. Ponadto w lasach tropikalnych lub ekosystemach górskich wylesianie powoduje poważne problemy związane z utratą gleby w wyniku erozji..
Pożary roślinności usuwają pokrywę roślinną i niszczą warstwę organiczną gleby, wpływając na jej strukturę. Dlatego gleba jest bardziej podatna na procesy erozyjne z powodu działania wody i wiatru..
Podobnie pożary wpływają negatywnie na mikroflorę i mikrofaunę gleby. Mogą być spowodowane zarówno przyczynami naturalnymi, jak i antropogenicznymi..
W większości przypadków górnictwo wiąże się z eradykacją wierzchniej warstwy gleby i drastycznym naruszeniem gleby. Z drugiej strony, wytwarzane odpady stałe i ścieki silnie zanieczyszczają glebę i wodę..
Konsekwencją tego jest utrata produktywności gleby, a nawet samej gleby, powodując pustynnienie..
Na przykład w dżungli i sawannach na południe od rzeki Orinoko, w Wenezueli, odkrywkowe wydobycie złota i innych minerałów opustoszało prawie 200 000 hektarów. W tym procesie fizyczne uszkodzenia połączono ze skażeniem rtęcią i innymi pierwiastkami..
Rosnące zapotrzebowanie na produkcję żywności i korzyści ekonomiczne wynikające z tej działalności intensyfikują rolnictwo, a tym samym pustynnienie. Współczesne rolnictwo opiera się na monokulturze na dużych obszarach, z intensywnym wykorzystaniem maszyn rolniczych i agrochemikaliów.
Działalność rolnicza obejmuje szereg kroków, które powodują degradację gleby:
Na obszarach dziewiczych lub na odłogach lub ugorach rolnictwo powoduje wylesianie lub wycinkę, więc gleba jest narażona na procesy erozji.
W zależności od uprawy gleba poddawana jest orce, bronom, głęboszom i całemu szeregowi procesów. Powoduje to utratę struktury i czyni ją bardziej podatną na erozję..
W niektórych przypadkach nadmierna mechanizacja powoduje zagęszczenie gleby zwane „warstwą płużną”. W związku z tym infiltracja wody jest ograniczona, a rozwój korzeni roślin jest utrudniony..
Słona woda lub woda zanieczyszczona metalami ciężkimi powoduje zasolenie lub zakwaszenie gleby, zmniejszając ilość biomasy. Podobnie gleba jest narażona na proces erozji
Nadmierne stosowanie nawozów nieorganicznych i pestycydów biologicznie zubaża glebę i zanieczyszcza wody. Znika mikroflora i mikrofauna gleby, a szata roślinna zanika, przez co ziemia traci produktywność.
Nadmierny wypas powoduje pustynnienie, ponieważ duże obszary roślinności są wylesiane w celu ustanowienia systemów produkcji zwierzęcej. Ta praktyka powoduje zagęszczenie gleby, zmniejszenie pokrywy roślinnej i ostatecznie erozję..
Na obszarach górskich z nadmiarem zwierząt można zobaczyć obszary, w których gleba jest odsłonięta przez przeloty zwierząt. Dlatego można go łatwo zmyć wodą i wiatrem.
Nadmierna eksploatacja źródeł wody powoduje pustynnienie. Dzieje się tak, ponieważ ekosystemy wodne zależą od szeregu procesów związanych z akwenami wodnymi..
Nadmierna eksploatacja warstw wodonośnych wykraczająca poza ich zdolność do odtwarzania powoduje suszę i wpływa na różnorodność biologiczną. Na przykład gatunki roślin z układami rodnikowymi, które sięgają poziomu wód gruntowych, mogą zniknąć..
Zanieczyszczenie wody różnymi elementami może wpływać na ekosystemy. Dlatego też, gdy źródła wody są zanieczyszczone, pokrywa roślinna znika i rozpoczyna się proces pustynnienia..
Wzrost globalnej temperatury bezpośrednio przyczynia się do pustynnienia z powodu zwiększonego parowania i mniejszej ilości dostępnej wody
Ogólnie rzecz biorąc, zmiana klimatu zmienia wzorce opadów, przedłużając susze lub powodując ulewne deszcze. W związku z tym wpływa to na stabilność ekosystemów, a zwłaszcza gleby..
Obszary pustynne mają niską biomasę i niską produktywność, ponieważ na nich podstawowe warunki życia są na granicy tego, co jest wymagane. W tym sensie pustynnienie powoduje utratę warunków niezbędnych do życia, a tym samym zanikanie gatunków.
Zdolność do produkcji żywności pochodzenia rolniczego i zwierzęcego spada w wyniku procesów pustynnienia. Jest to konsekwencja utraty żyznych gleb, spadku dostępnej wody i wzrostu temperatury..
Każdego roku na całym świecie ginie około 24 000 milionów hektarów żyznej gleby.
Wychwytywanie wody, infiltracja i jej ochrona jest bezpośrednio związana z szatą roślinną. W związku z tym na glebach pozbawionych roślinności zwiększa się spływ i przenoszenie gleby, a zmniejsza się infiltracja..
Ponadto pustynnienie powoduje zmniejszenie źródeł wody pitnej, co z kolei wpływa na inne obszary..
Pustynnienie staje się czynnikiem sprzężenia zwrotnego w procesie ocieplenia. Utrata szaty roślinnej wpływa przede wszystkim na wiązanie węgla i zwiększa jego stężenie w atmosferze..
Z drugiej strony stwierdzono, że albedo (zdolność powierzchni do odbijania promieniowania słonecznego) jest większe na glebie niezabezpieczonej niż porośniętej roślinnością. W tym sensie im większa odkryta powierzchnia lądu, tym wzrasta ocieplenie, a także promieniowanie ciepła do atmosfery..
Przyczyny powodujące pustynnienie są ściśle powiązane z ludzkimi procesami produkcyjnymi, które obejmują interesy ekonomiczne, a nawet przetrwanie. Z tego powodu świadomość podmiotów zaangażowanych w działania, które mogą generować pustynnienie, ma zasadnicze znaczenie..
Należy promować praktyki rolnicze i hodowlane, a także uchwalanie praw chroniących glebę, roślinność i wodę. W tym celu konieczne jest uczestnictwo zarówno zwykłych obywateli, jak i rządów krajowych i organizacji wielonarodowych..
Metody uprawy minimalnej powodują mniejsze zaburzenia gleby, dzięki czemu zachowana jest struktura gleby. Te praktyki pomagają zapobiegać stratom gleby w wyniku erozji.
Powiązane uprawy i polikultury to strategie, które pozwalają na zróżnicowanie szaty roślinnej na ziemi. W tym sensie zastosowanie osłon ze słomy lub biodegradowalnych tworzyw sztucznych zapobiega również erozji gleby przez deszcz i wiatr..
Na obszarach górskich lub o nieco stromych zboczach należy ustanowić przegrody w postaci żywych barier (żywopłot, wetyweria lub trawa cytrynowa). Podobnie można umieścić ściany konstrukcyjne, aby zapobiec wciąganiu spływu gleby.
Podobnie rolnictwo konturowe, które podąża za liniami konturowymi, jest niezbędne, aby uniknąć erozji gleby w rolnictwie górskim.
Konieczne jest zapobieganie zasoleniu gleby i jej zanieczyszczeniu metalami ciężkimi. W tym celu należy kontrolować różne źródła zanieczyszczeń, od kwaśnych deszczy po zrzuty przemysłowe i odpady rolnicze..
Przede wszystkim należy chronić ekosystemy przed wylesianiem, a na dotkniętych obszarach należy opracować plany odbudowy roślinności. Ponadto wygodnie jest wdrażać praktyki zmniejszające erozję.
Łagodzenie globalnego ocieplenia ma ogromne znaczenie, ponieważ przyspiesza procesy pustynnienia. Dlatego obowiązkowe jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych do atmosfery.
Aby to osiągnąć, konieczne jest wypracowanie porozumień krajowych i międzynarodowych, które ukierunkują model produkcji w kierunku zrównoważonej gospodarki..
Ponad połowa terytorium Meksyku składa się z suchych stref, które sięgają prawie 100 milionów hektarów. Ponad 70% terytorium kraju jest dotknięte różnymi poziomami pustynnienia.
Podobnie około 59% obszarów pustynnych powstało w wyniku degradacji gleby. Wśród działań, które najbardziej przyczyniają się do generowania pustynnienia w Meksyku, są nadmierny wypas, wylesianie, metody uprawy i złe zarządzanie glebą..
W regionach takich jak San Luis, Morelos, Hidalgo i Querétaro występuje silna i bardzo silna erozja wiatrowa, która obejmuje około 1140 km2. Z kolei w Baja California, Sinaloa i Tamaulipas największe problemy związane są z zasoleniem gleb..
Wylesianie dotyka duże obszary półwyspu Jukatan, Campeche, Veracruz, Nayarit i Oaxaca, gdzie rocznie ginie około 340 tys. Hektarów.
Argentyna jest krajem Ameryki Łacińskiej najbardziej dotkniętym pustynnieniem, ponieważ 75% jej powierzchni jest w pewnym stopniu zagrożone. Według danych z Krajowego Programu Działań na rzecz Zwalczania Pustynnienia (PAN), 60% ma średnie lub poważne ryzyko, a 10% jest poważnie zagrożonych.
Odpowiada to ponad 60 milionom hektarów poddanych procesom erozyjnym, a każdego roku przybywa około 650 000 hektarów. Jednym z najbardziej zagrożonych regionów jest Patagonia, głównie z powodu nadmiernego wypasu i niewłaściwego wykorzystywania zasobów wodnych.
W 1994 roku Argentyna podpisała Konwencję Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu pustynnienia. Podobnie w 1997 r. Zakończono diagnozę Krajowego Programu Działań na rzecz Zwalczania Pustynnienia..
Głównymi przyczynami pustynnienia w kraju są nadmierny wypas oraz erozja wodna i wiatrowa na obszarach Andów. Na zasolenie wpływają również nieodpowiednie techniki nawadniania wybrzeża, a także nielegalne wyręby w dżungli..
W Peru 40% terenów przybrzeżnych cierpi z powodu problemów zasolenia, a 50% gleb na wyżynach ma poważne problemy z erozją. Ponadto 3% powierzchni kraju jest już pustynne, a 24% to proces pustynnienia.
Wśród niektórych polityk mających na celu rozwiązanie tego problemu kraj podpisał Konwencję Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu pustynnienia.
W tym kraju 4,1% terytorium jest już dotknięte pustynnieniem, a 0,6% z tego odsetka osiąga skrajne poziomy dotkliwości i niezrównoważenia. Ponadto 1,9% wykazuje umiarkowane poziomy pustynnienia, a pozostałe 1,4% jest łagodne.
Ponadto 17% terytorium wykazuje objawy pustynnienia, a 15% jest narażone na jego cierpienie..
Aby stawić czoła temu problemowi, Kolumbia jest sygnatariuszem Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu pustynnienia. Ponadto opracowała swój krajowy plan działania na rzecz zwalczania pustynnienia.
Jeszcze bez komentarzy