Plik łagodne upośledzenie funkcji poznawczych to zespół, który może wykazywać deficyty poznawcze wykraczające poza to, co jest uważane za normalne, w którym mogą, ale nie muszą, zakłócać codzienne życie i nie spełnia kryteriów demencji.
Oznacza to, że łagodne upośledzenie poznawcze, jak sama nazwa wskazuje, jest rodzajem upośledzenia poznawczego, które charakteryzuje się łagodnością (deficyty nie są bardzo ważne), ale są na tyle znane, że nie można ich tłumaczyć normalnym starzeniem się dziecka. Mózg. Mózg..
Ludzie, gdy się starzejemy, tracimy zdolności umysłowe. Tracimy szybkość myśli, jesteśmy coraz mniej zwinni psychicznie, nasza zdolność uczenia się maleje, zapamiętywanie może nas kosztować więcej ...
Jednak ten niewielki spadek funkcji poznawczych nie jest uważany za żaden rodzaj choroby i jest klasyfikowany jako „upośledzenie funkcji poznawczych związane z wiekiem” (DECAE).
DECAE jest uważane za stosunkowo łagodne zjawisko i praktycznie każdy z nas przedstawia je (z mniejszym lub większym nasileniem) wraz z wiekiem. Nikomu nie oszczędza się utraty zdolności z wiekiem.
Indeks artykułów
Łagodne upośledzenie funkcji poznawczych nie odnosi się do łagodnego starzenia się ludzkiego mózgu, ale jest uważane za rodzaj upośledzenia większego niż to obserwowane w DECAE.
Dlatego łagodne upośledzenie funkcji poznawczych stanowiłyby te typy pogorszenia funkcji poznawczych, które nie są związane wyłącznie z wiekiem i dlatego nie są uważane za „normalne”, ale raczej patologiczne..
Zwykle, gdy mówimy o patologicznych zaburzeniach poznawczych, zwykle mówimy o demencji, takiej jak otępienie w chorobie Alzheimera lub otępienie w chorobie Parkinsona.
Jednak łagodne upośledzenie funkcji poznawczych nie jest demencją, jest to rodzaj zaburzeń poznawczych mniejszy niż to, które występuje w każdym typie zespołu otępiennego.
Łagodne upośledzenie funkcji poznawczych odnosi się do osób, które nie są ani normalne poznawczo (mają większe pogorszenie niż powinno się oczekiwać z powodu wieku) ani obłąkane (mają mniejsze pogorszenie niż osoby z demencją).
Jednak wykazano, że nie wszystkie osoby z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi cierpią na zespół demencji.
Mówiąc dokładniej, biorąc pod uwagę dane dostarczone przez Iñiguez w 2006 r., Tylko u 10–15% pacjentów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi rozwija się zespół otępienia.
Podsumowując, łagodne upośledzenie funkcji poznawczych jest typem upośledzenia większym niż uważane za „normalne”, ale mniejszym niż w przypadku zespołów otępiennych.
Ponadto choroba ta zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu otępiennego z 1-2% (dla osób zdrowych) do 10-15% (dla osób z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi).
Chociaż deficyty łagodnych zaburzeń poznawczych są łagodne, obraz tego zaburzenia może być różny, a rodzaj pogorszenia funkcji poznawczych może mieć kilka postaci.
W związku z tym opisano obecnie 4 podtypy łagodnych zaburzeń poznawczych, z których każdy ma określone cechy. Przejrzyjmy je szybko.
Pacjent, którego jedyna dolegliwość poznawcza jest związana z deficytem pamięci, zostałby zakwalifikowany do tego podtypu. Jest to najczęstszy podtyp i charakteryzuje się tym, że osoba nie wykazuje żadnego typu deficytu poznawczego poza niewielką utratą pamięci..
Dla niektórych autorów ten podtyp łagodnego upośledzenia funkcji poznawczych można uznać za stan sprzed choroby Alzheimera.
Pacjent z utratą pamięci i dolegliwościami w innych obszarach poznawczych, takich jak rozwiązywanie problemów, nazywanie słów lub trudności z uwagą i koncentracją, zostałby ujęty w tym podtypie..
Może wystąpić wiele deficytów poznawczych, ale wszystkie o niskiej intensywności, więc nie można ich uznać za zespół demencji.
Pacjent bez jakichkolwiek zmian w pamięci, ale z trudnościami w innych obszarach poznawczych, takich jak uwaga, koncentracja, język, kalkulacja lub rozwiązywanie problemów, zostanie zdiagnozowany z nieamnezyjnym łagodnym zaburzeniem poznawczym z afektami w wielu obszarach.
W tym podtypie, podobnie jak w poprzednim, mogą wystąpić liczne deficyty poznawcze o niskiej intensywności, ale z tą różnicą, że nie ma utraty pamięci.
Wreszcie pacjent, u którego, podobnie jak w poprzednim przypadku, nie występuje utrata pamięci i występuje tylko jeden z pozostałych opisanych powyżej deficytów poznawczych, zostałby zaliczony do tego podtypu łagodnych zaburzeń poznawczych..
Rozpoznanie łagodnych zaburzeń poznawczych jest zwykle złożone lub ze względu na brak precyzyjnych i powszechnie ustalonych kryteriów wykrywania tego zaburzenia.
Podstawowym warunkiem rozpoznania jest przedstawienie ewidentnego pogorszenia funkcji poznawczych w badaniu neuropsychologicznym (testy sprawności umysłowej), które nie spełniają kryteriów otępienia.
Pomimo braku stabilnych kryteriów diagnostycznych do wykrywania łagodnych zaburzeń poznawczych, teraz skomentuję te zaproponowane przez Międzynarodowe Towarzystwo Psychogeriatryczne, które moim zdaniem wyjaśniają kilka pojęć:
Zmniejszona zdolność poznawcza w każdym wieku.
Spadek zdolności poznawczych stwierdzonych przez pacjenta lub informatora.
Stopniowe zmniejszanie minimalnego czasu trwania wynoszącego sześć miesięcy.
Może to dotyczyć dowolnego z następujących obszarów:
Pamięć i uczenie się.
Uwaga i koncentracja.
Myśl.
Język.
Funkcja wizualno-przestrzenna.
Zmniejszone wyniki oceny stanu psychicznego lub testy neuropsychologiczne.
Sytuacji tej nie można wytłumaczyć obecnością demencji lub inną przyczyną medyczną..
Kryteriami rozpoznania łagodnych zaburzeń poznawczych są skargi dotyczące spadku zdolności poznawczych, które można wykryć za pomocą testów sprawności umysłowej i że są one mniej poważne niż objawy demencji..
Dlatego szczególnie ważna jest umiejętność odróżnienia łagodnych zaburzeń poznawczych od demencji, zobaczmy, jak możemy to zrobić.
Zespoły otępienne charakteryzują się zaburzeniami pamięci i innymi zaburzeniami poznawczymi, takimi jak język, planowanie, rozwiązywanie problemów, apraksja lub agnozja.
Charakterystyka łagodnych zaburzeń poznawczych jest praktycznie taka sama jak w przypadku demencji, ponieważ w łagodnych zaburzeniach poznawczych można zaobserwować zarówno deficyty pamięci, jak i inne deficyty poznawcze, które właśnie omówiliśmy..
W związku z tym nie jest możliwe odróżnienie łagodnych zaburzeń poznawczych od otępienia na podstawie rodzaju zmian, które przedstawia dana osoba, ponieważ są one takie same w obu patologiach, dlatego różnicowanie można dokonać tylko na podstawie ciężkości tych zmian..
Zatem klucze do odróżnienia łagodnych zaburzeń poznawczych od demencji są następujące:
Ponieważ łagodne upośledzenie funkcji poznawczych zwiększa ryzyko rozwoju demencji Alzheimera, obecne badania koncentrują się na określeniu markerów zarówno łagodnych zaburzeń poznawczych, jak i choroby Alzheimera.
Chociaż nadal nie ma wyraźnych markerów, istnieje kilka biologicznych, behawioralnych, psychologicznych i neuropsychologicznych markerów, które umożliwiają rozróżnienie obu patologii i przewidywanie, u których pacjentów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi może rozwinąć się demencja.
Jednym z głównych biomarkerów choroby Alzheimera (AD) są peptydy w płynie mózgowo-rdzeniowym. W neuronach osób z chorobą Alzheimera wykryto większe ilości białek Beta-amyloid, T-Tau i P-Tau.
Gdy pacjenci z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi mają wysoki poziom tych białek w mózgu, jest więcej niż prawdopodobne, że rozwinie się u nich AD, z drugiej strony, jeśli mają oni normalny poziom tych białek, ewolucja w kierunku AD staje się bardzo nieprawdopodobna..
Badanie przeprowadzone przez Baquero w 2006 roku szacuje, że 62% pacjentów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi wykazuje pewne objawy psychologiczne lub behawioralne. Najczęstsze to depresja i drażliwość.
Podobnie autorzy tacy jak Lyketsos, Apostolova i Cummings bronią, że objawy takie jak apatia, lęk i pobudzenie (typowe dla depresji) zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia AD u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi.
Według Íñieguez, pacjenci z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi, którzy wykazują dość znaczące upośledzenie języka i pamięci ukrytej lub zauważalną zmianę pamięci epizodycznej i roboczej, są bardziej narażeni na rozwój AD niż pacjenci z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi z innym wzorcem deficytów.
Podsumowując, wydaje się, że granice między łagodnymi zaburzeniami poznawczymi a demencją nie są jasno określone..
Łagodne upośledzenie funkcji poznawczych można zdefiniować jako spadek funkcji poznawczych o niskiej intensywności, który nie ogranicza nadmiernie codziennego życia danej osoby, ale w niektórych przypadkach może stanowić fazę poprzedzającą poważną, postępującą i przewlekłą chorobę otępienną.
Jeszcze bez komentarzy