Plik deuteromycetes, deuteromycetes lub deuteromycota, znane również jako grzyby niedoskonałe, są to grzyby, które nie mają lub nie mają znanej fazy płciowej (stąd termin „niedoskonały”). Ten takson, który zawierał około 25 000 gatunków, nie jest obecnie uważany za ważny..
W większości przypadków są saprofitami, to znaczy żywią się rozkładającą się materią organiczną. Niektóre gatunki mogą pasożytować na roślinach lub zwierzętach, w tym na ludziach.
Niektóre niedoskonałe grzyby mają znaczenie handlowe. Jego głównym zastosowaniem jest przemysłowa fermentacja żywności i napojów. Wykorzystywane są również do produkcji leków i biologicznego zwalczania szkodników..
Indeks artykułów
Niedoskonałe grzyby mają dużą różnorodność kształtów ciała. Większość z nich jest podobna do bezpłciowej fazy workowców. Inne można pomylić z podstawczakami lub zygomycetes. Niektóre gatunki są jednokomórkowe.
Grzybnia składa się z dobrze rozwiniętych strzępek, międzykomórkowych lub wewnątrzkomórkowych. Strzępki są silnie rozgałęzione, wielojądrowe i mają przegrody jednoporowe. Głównym składnikiem ściany komórkowej jest glukan chityny.
Rozmnażanie jest bezpłciowe, generalnie za pomocą nie wiciowatych zarodników zwanych konidiami. Konidia mogą mieć m.in. kształt kuli, walca, gwiazdy, spirali..
Te zarodniki są wytwarzane w strukturach zwanych konidioforami. Konidiofory mogą być proste lub rozgałęzione. Mogą rosnąć pojedynczo lub w grupach tworząc kuliste owocniki.
W niektórych przypadkach owoce mają kształt butelek, w takich przypadkach nazywane są piknidiami. Jeśli przybierają kształt spodka, nazywane są acervuli.
Tradycyjna klasyfikacja grzybów opiera się głównie na cechach owocników i zarodników. Struktury te powstają podczas rozmnażania płciowego.
Z tego powodu grzyby, które nie prezentowały lub były nieznane tego typu rozmnażania, zaliczono do gromady deuteromycetes. Obecnie istnieje około 15 000 gatunków deuteromycetes pogrupowanych w 2600 rodzajów.
Wielu autorów twierdzi, że deuteromycetes to tak naprawdę workowce, których faza płciowa jest nieznana, prawdopodobnie dlatego, że występuje bardzo rzadko. Możliwe jest również, że ta faza została utracona podczas procesu ewolucyjnego.
Kilka faktów wydaje się potwierdzać tę teorię: większość deuteromycetes jest bardzo podobna do bezpłciowej (anamorficznej) fazy workowców; Większość deuteromycetes, u których wykryto ich fazę płciową (telomorfy), okazała się workowcami; te same wyniki uzyskano w reprodukcjach krzyżowych w laboratorium i badaniach molekularnych.
Wiele deuteromycetes, które zostały przeniesione do innych taksonów, miało znaną fazę płciową i zostało opisanych jako inny gatunek. W takich przypadkach zachowali obie nazwy, w wyniku czego powstały gatunki o dwóch nazwach naukowych.
Telomorf otrzymuje nazwę „gatunku” workowca (lub odpowiadającej mu grupy), a anamorfowi nazwę, którą otrzymał jako niedoskonały grzyb. Jednak istnieje tendencja do akceptowania tylko jednej nazwy..
Deuteromycetes to organizmy wszechobecne. Chociaż większość gatunków występuje w glebie, niektóre są wskazane w środowisku wodnym, a inne nawet w powietrzu..
Niektóre organizmy żyją w różnorodnych środowiskach, inne mają bardziej ograniczone środowisko. Na przykład niektóre gatunki rosną tylko na rozkładającym się drewnie, inne na ściółce lub zwęglonym drewnie..
Niektóre są specyficznymi pasożytami dla jednego gatunku żywiciela, inne mogą pasożytować na kilku różnych gatunkach.
Deuteromycetes są również znane jako „grzyby bezpłciowe” i „grzyby konidialne”, ponieważ w ich cyklu życiowym występuje tylko faza bezpłciowa. Pozostałe grzyby mogą rozmnażać się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo, więc ich cykle życiowe są bardziej złożone.
Zarodniki uwalniane do środowiska są przenoszone przez wiatr, wodę lub jakiś biologiczny wektor, a gdy osiądą na odpowiednim podłożu, zaczną kiełkować. Gdy zarodnik wykiełkuje, nowy grzyb zaczyna rosnąć i rozwijać się.
Jeśli grzyb rośnie na podłożu, osiąga dojrzałość i rozmnaża się tam, gdzie wykiełkował. Jeśli jest pasożytem wewnętrznym, musi wydzielać enzymy, które pozwolą mu zdegradować ochronną powłokę żywiciela..
Roślinne grzyby pasożytnicze wydzielają enzymy niszczące ścianę komórkową. Te, które pasożytują na owadach lub entomopatogenach, wydzielają chitynazy. Tymczasem dermatofity wydzielają keratynazy.
Po osiągnięciu dojrzałości płciowej wytwarzają nowe zarodniki w konidioforach. W przypadku endopasożytów, gdy dojrzewają, wyrzucają konidiofory poza żywiciela..
Po wyprodukowaniu zarodników są one uwalniane do środowiska, skąd będą transportowane, aż dotrą do miejsca, w którym mogą wykiełkować i rozpocząć nowy cykl.
Większość deuteromycetes żeruje na rozkładającej się materii organicznej. Inne gatunki to pasożyty roślin lub zwierząt.
Gatunki saprofityczne żywią się enzymami, które uwalniają do środowiska. Enzymy te trawią i rozpuszczają materię organiczną, umożliwiając jej adsorpcję przez grzyby..
Materia organiczna może być pochodzenia roślinnego, np. Pozostałości liści, pni, zwęglone szczątki roślin, rozkładające się owoce. Może być również pochodzenia zwierzęcego: między innymi zwłoki, kości, poroża, odchody.
Gatunki pasożytnicze muszą wytwarzać i uwalniać substancje, które umożliwiają im degradację ścian komórkowych, egzoszkieletów lub skórek żywicieli w celu ich penetracji i odżywiania się płynami lub tkankami życiowymi..
Deuteromycetes rozmnażają się bezpłciowo poprzez tworzenie zarodników, fragmentację i / lub pączkowanie grzybni. Zarodnikowanie jest najpowszechniejszą formą rozmnażania bezpłciowego. Zarodniki lub konidia są bezpłciowe i flagellate i powstają w konidioforze przez podział mitotyczny.
Fragmentacja polega na spontanicznym pęknięciu strzępki, w wyniku czego powstają kawałki strzępek oddzielające się od grzyba i zdolne do rozwoju i tworzenia nowych organizmów..
Podczas pączkowania, w wyniku podziału komórkowego strzępki, powstaje pączek, który będzie się powiększał i rozwijał, bez oddzielania się od grzyba. Kiedy się rozwinie, oddziela się od swojego rodzica i tworzy nowy niezależny organizm.
Jako mechanizm zwiększania ich zmienności genetycznej, w rzadkich przypadkach deuteromycetes może mieć cykl paraseksualny. W tym cyklu wymiana materiału genetycznego zachodzi w tym samym organizmie..
Podczas cyklu paraseeksualnego zachodzą następujące zdarzenia: tworzenie się grzybni heterokariotycznej, fuzja kilku par jąder haploidalnych w celu utworzenia nowych jąder diploidalnych, mitoza obu typów jąder, krzyżowanie się jąder diploidalnych podczas mitozy oraz haploidyzacja niektórych jąder diploidalnych.
Haploidyzacja to proces podziału mitotycznego, podczas którego następuje krzyżowanie i redukcja liczby chromosomów. Dzięki temu procesowi jądra haploidalne można uzyskać z jąder diploidalnych bez wystąpienia mejozy..
Wiele gatunków z tej grupy powoduje choroby roślin. Zgnilizna kukurydzy, pomidora i bawełny, niektóre formy antraknozy, wrzody (raki) i oparzenia liści to tylko niektóre z chorób przypisywanych deuteromycetes.
Niektóre gatunki deuteromycetes są entomopatogenne, co może powodować epizootie na tyle poważne, że prawie całkowicie eliminują populacje owadów.
Grzyb Metarhizium anisopliae atakuje termity tego gatunku Heterotermes tenuis, co z kolei wpływa na gumę (Hevea brasiliensis) w kolumbijskiej Amazonii.
Deuteromycetes z rodzaju Culicinomyces pasożytują na komarach z rodzaju Widliszek. Inne rodzaje grzybów, takie jak Beauveria, Metarhizium Y Tolypocladium atakują również komary.
Grzyby skórne atakujące zwierzęta to głównie deuteromycetes należące do rodzajów Microsporum Y Trichophyton.
Funkcjonalna klasyfikacja dermatofitów dzieli je na zoofilne, które atakują głównie zwierzęta, ale mogą być przenoszone na ludzi; antropofilne, występujące głównie u ludzi, rzadko przenoszone na zwierzęta; i geofile, które występują głównie w glebie, związane ze szczątkami zwierząt zawierającymi keratynę, infekują zarówno ludzi, jak i zwierzęta.
U bydła dermatofitozy są bardzo częste w krajach o zimnym klimacie, ponieważ zwierzęta są trzymane w stajniach przez długi czas. Większość zmian chorobowych u zdrowych zwierząt goi się samoistnie w ciągu jednego do kilku miesięcy.
Głównym skutkiem deuteromycetes u ludzi jest grzybica skóry. Gatunki Epidermophyton floccosum jest chorobotwórcza dla ludzi i jest główną przyczyną „stopy atlety” i grzybicy podudzi. Inne dermatofitozy to różne rodzaje grzybicy (grzybicze, cielesne, brody, twarzy, podudzi, stóp, dłoni, pachwin).
Większość dermatofitoz nie jest groźna u zdrowych ludzi, ale mogą być poważniejsze u osób z osłabionym układem odpornościowym..
W takich przypadkach mogą wystąpić nietypowe i agresywne infekcje, rozległe zapalenie skóry i ropnie podskórne. Innym ukrytym niebezpieczeństwem jest to, że bakterie oportunistyczne mogą powodować zapalenie tkanki łącznej skóry uszkodzonej przez dermatofitozę międzypalcową..
Niektóre Deuteromycetes są wykorzystywane do celów przemysłowych, głównie do fermentacji żywności i napojów. Wykorzystywane są również do pozyskiwania leków, np. Penicyliny, pozyskiwanej z grzyba Penicillium.
Niektóre gatunki są wykorzystywane do biologicznego zwalczania owadów (entomopatogenów). Grzyby te mają pewne zalety w stosunku do innych środków zwalczających drobnoustroje, takich jak bakterie, pierwotniaki i wirusy..
Niedoskonałe / deuteromycetes i inne grzyby są zdolne do atakowania wszystkich etapów rozwoju owadów. Mogą również atakować gatunki owadów, które normalnie nie są podatne na infekcje bakteriami i wirusami..
Jeszcze bez komentarzy