Diego María de Noboa i Arteta (1789-1870) był ekwadorskim bohaterem, politykiem i kupcem, który zajmował stanowisko prezydenta Ekwadoru w 1851 roku. Ten patriotyczny bohater brał udział w rewolucji 9 października 1820 roku. Tego dnia Guayaquil ogłosił niepodległość od Hiszpanii po aresztowaniu gubernatora. jednostki. Proces ten rozpoczął Wojnę o Niepodległość Królewskiego Dworu w Quito.
Ponadto Diego Noboa odegrał kluczową rolę w rewolucji marcistowskiej, która oznaczała koniec rządu Juana José Floresa, pierwszego prezydenta Republiki Ekwadoru. Eksplodował 6 marca 1845 roku w Guayaquil. Po ciężkiej wojnie domowej Flores zostaje obalony. Powstaje triumwirat utworzony przez Noboa wraz z José Joaquín de Olmedo i Vicente Ramón Roca..
Ostatecznie, po aktywnym udziale w życiu politycznym i zajmowaniu wysokich stanowisk w administracji publicznej, przeszedł na emeryturę. Jednak ich potomstwo nadal tworzyło historię w Ekwadorze.
Wśród nich wyróżnia się dwóch jego prawnuków: Gustavo Noboa Bejarano i Ernesto Noboa Bejarano. Pierwszym był prezydent narodu ekwadorskiego. Drugi był w ostatnich latach dyrektorem rady charytatywnej Guayaquil.
Indeks artykułów
Bohater i polityk Diego Noboa urodził się 15 kwietnia 1789 roku w prowincji Guayaquil. Jego rodzice, Ramón Ignacio de Noboa y Unzueta i Ana de Arteta y Larrabeitia, byli zamożnymi właścicielami ziemskimi..
Studiował w mieście Quito. Ukończył szkołę średnią w jednej z dwóch preferowanych przez zamożne rodziny szkół Colegio de San Luis.
Będąc bardzo młodym, musiał być świadkiem decydujących momentów w historii Ekwadoru. Jednym z nich były wydarzenia z 10 sierpnia 1809 r., Uważane za pierwsze wołanie Ekwadoru o niepodległość..
Rok później przeżył jedno z najkrwawszych wydarzeń w tym kraju: Zabójstwo Patriotów Quito. Cała latynoska Ameryka zareagowała na tę masakrę, a idee niepodległościowe odniosły sukces.
Diego Noboa powrócił do Guayaquil pod koniec 1813 r. Zarażony rewolucyjnymi i niepodległościowymi ideami. Wkrótce został mianowany Regidorem Rady Miejskiej.
Pogłoski o pierwszych walkach o wolność narodów Ameryki dotarły w tym czasie do Guayaquil. Człowiek z Guayaquil identyfikował się z libertariańską sprawą od pierwszej chwili.
W 1920 roku brał udział w tajnym spotkaniu znanym jako „Kuźnia Vulcano”. W nim przygotowano szczegóły niepodległości miasta Guayaquil.
9 października 1820 r. Towarzyszył patriotom, którzy ogłosili niepodległość od hiszpańskiego jarzma. Później podpisał też Akt Niepodległości.
Kiedy ogłoszono niepodległość Guayaquil, utworzono Radę Zarządzającą, w skład której weszli Olmedo, Jimena i Roca. Rada ta zleciła Diego Noboa wyjazd do Manabí i zorganizowanie reżimu konstytucyjnego, który został ustanowiony w Guayaquil..
W dniu 8 listopada 1820 r. Zebrało się Kolegium Elektorów wolnej prowincji Guayaquil, a Noboa został wybrany zastępcą do Guayaquil.
Noboa był zwolennikiem politycznej niezależności Republiki Guayas. Jednak w 1822 roku Liberator Simón Bolívar nakazał przyłączenie prowincji Guayaquil do Republiki Kolumbii. Następnie został mianowany skarbnikiem departamentalnym. W kolejnych latach zajmował inne publiczne stanowiska.
Później, podczas inwazji Peruwiańczyków na port Guayaquil, pełnił funkcję gubernatora. Okupacja ta trwała od 1 lutego do 21 lipca 1829 roku.
W 1830 r. Powstała Republika Ekwadoru. Ze względu na dobre stosunki z Peru prezydent Juan José Flores wysłał Diego Noboa do Limy w celu podpisania porozumienia pokojowego i handlowego. Chociaż porozumienie to zostało ratyfikowane przez oba kraje, generał Flores nie był tego świadomy wkrótce potem.
Później brał udział w kongresach w 1832 i 1833 r., Obu zebranych w Quito. Następny prezydent Ekwadoru był senatorem Kongresu Ekwadoru w 1837 roku.
Do tego czasu wykazywał sympatię do idei politycznych prezydenta Floresa. Ale później był częścią rewolucji marcistowskiej w 1845 r., Ruchu, który obalił generała i zapoczątkował nową erę w historii Ekwadoru..
Po rewolucji 6 marca 1845 roku Diego Noboa, José Joaquín de Olmedo i Vicente Ramón Roca utworzyli rząd tymczasowy. Ten triumwirat panował do 8 grudnia tego roku.
Następnie Roca został mianowany Konstytucyjnym Prezydentem Republiki przez Konwent Narodowy. To panowało do 15 października 1849 roku.
Później Kongres Republiki zebrał się, aby wybrać nowego prezydenta. Kiedy nie było wyraźnego zwycięzcy między Noboa i generałem Antonio Elizalde, Kongres rozwiązał się. Władza została przekazana pułkownikowi Manuelowi Ascázubi, wiceprezydentowi Republiki. Noboa wrócił do Guayaquil i poświęcił się swoim osobistym sprawom.
Ale generał José María Urbina ogłasza go 2 marca 1950 r. Najwyższym Wodzem. Prowincje Cuenca i Manabí wspierają Elizalde, ale on odmawia na rzecz stabilności narodowej.
Następnie zwołał Zgromadzenie Ustawodawcze. Zaczyna swoje funkcje 8 grudnia 1850 roku, mianując go tymczasowym prezesem. Zgromadzenie zatwierdza nową konstytucję i wybiera go na Prezydenta Republiki.
Jednak jego kadencja trwała tylko cztery miesiące. Na prośbę Urbiny generał Francisco de Robles zatrzymał go w Guayaquil 17 lipca 1851 roku. Urbina ogłosił się Najwyższym Wodzem. Łódź na rzece Guayas zabrała Diego Noboa z kraju.
W pierwszych latach rządów Uribe Noboa pozostał w Peru. W 1855 r. Wrócił do ojczyzny, ale odszedł od polityki. Zmarł 3 listopada 1870 r.
Za życia wydzierżawił kopalnie soli Skarbowi Państwa. W swoim testamencie zaaranżował jedną czwartą długu z tytułu tej dzierżawy na inwestycję w budowę krajowej autostrady w Quito.
Ponadto przeznaczył część tych pieniędzy na działalność charytatywną na rzecz Guayaquil.
Jeszcze bez komentarzy