Plik grzbiety oceaniczne odpowiadają systemowi podwodnych łańcuchów górskich, które w każdym z oceanów, w których się znajdują, wyznaczają granice różnych płyt tektonicznych tworzących naszą planetę.
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać (i opiera się na najpopularniejszej teorii), te formacje górskie nie powstają w wyniku zderzenia płyt; Wręcz przeciwnie, są one wytwarzane przez materiał wulkaniczny (lawę), który jest stale wydalany przez liczne szczeliny w przedłużeniu łańcucha w wyniku oddzielenia płyt tektonicznych..
Aktywność wulkaniczna w grzbietach oceanicznych jest intensywna; Taki jest poziom wypychania lawy na powierzchnię, że formacje te mogą mieć od 2000 do 3000 m wysokości. To spora wysokość, jeśli weźmiemy pod uwagę, że to tylko lawa spiętrzona na dużej głębokości, a najwyższy szczyt nad poziomem morza, Everest, ma nieco ponad 8800 m.
Z identyfikacji grubości osadów tych rozległych podmorskich pasm górskich - które razem sięgają około 60 000 km - narodziła się teoria, która głosi, że kontynenty rodzą się z postępującego i ciągłego gromadzenia się materiału, który wynurzył się z tych łańcuchów i że przejście czas zwijał się, studził i konsolidował.
Ciekawą i ciekawą informacją jest ta, którą rzucają badania niektórych minerałów zawartych w strumieniach magmowych emanujących z tych grzbietów, które są dokładnie wyrównane w zależności od ich położenia na planecie..
To skłoniło naukowców do badania sił, które determinują to zjawisko, odkrywając w ten sposób elektromagnetyzm planety, jedyne zjawisko, które mogłoby wyjaśnić początkowe pytanie..
Indeks artykułów
Jak każdy system górski na powierzchni Ziemi, w swoim rozwoju na całej planecie grzbiety oceaniczne stworzyły topografię, która waha się od 2000 do 3000 m wysokości..
Mają naprawdę chropowaty profil, z głębokimi dolinami, zboczami i grzbietami, które ostatecznie mogą dotrzeć do powierzchni, tworząc nowe wyspy wulkaniczne lub ich zestaw..
Najbardziej rzucającą się w oczy cechą jest duża zapadnięta grzywka, która stanowi koronę na całej jej długości. Ta szczelina jest znana jako szczelina. Szczelina jest rodzajem ziemskiego „pokładu” w ciągłej aktywności wulkanicznej; Jest to miejsce odpowiedzialne za lawę ze środka planety docierającą do górnej skorupy i stopniowo gromadzącą się, stabilizującą i chłodzącą.
Aktywność wulkaniczna na grzbietach przejawia się na różne sposoby. Chociaż szczeliny są pasmem niepowstrzymanej aktywności, nie są to miejsca o najbardziej brutalnej aktywności.
Fumarole i podwodne wulkany rozprzestrzeniają się tysiącami na 60 000 km grzbietów biegnących przez nasz świat. Minerały, które biorą udział w tej wymianie, to te, które podtrzymują życie w jego najbardziej podstawowej formie.
Badania nad substancją, z której składają się kontynenty i grzbiety oceaniczne, wykazały, że w tych pierwszych materiał jest znacznie starszy niż ten znajdujący się na zboczach grzbietów. Z kolei materiał, który był badany w środku łat, jest nowszy w porównaniu do materiału badanego na zewnętrznych bokach..
Wszystko to wskazuje, że dno oceaniczne podlega ciągłej odnowie, spowodowanej ciągłym przepływem materiału magmowego, który gromadzi się i przemieszcza w czasie, tworząc całe masy gleby nad poziomem morza znanego wszystkim bogactwa mineralnego..
Istnieje kilka teorii, które próbują wyjaśnić wygląd tych podwodnych pasm górskich. Od lat geolodzy na całym świecie debatują nad procesami, które muszą przejść płyty tektoniczne, aby utworzyć grzbiety, lub jakie procesy wyzwalają te grzbiety, aby płyty tektoniczne poruszały się w ich trakcie..
Pierwszy argument wskazuje, że zjawisko subdukcji jest generatorem grzbietów. Teoria ta wyjaśnia, że w swoim niepowstrzymanym rozwoju płyty tektoniczne często napotykają inne płyty o mniejszej gęstości i masie. W tym spotkaniu najgęstsza płyta przesuwa się pod płytą o mniejszej gęstości..
Gęstsza płyta ciągnie swoją masę przez drugą płytę, łamiąc ją i umożliwiając materiałowi wulkanicznemu zejście z krawędzi tarcia. Tak wygląda szczelina, a wraz z nią powstają również emisje lawy i bazaltu.
Poniższa teoria broni tworzenia grzbietów oceanicznych w procesie odwrotnym, który jest niczym innym jak oddzieleniem płyt tektonicznych.
Proces ten tworzy obszar, w którym skorupa ziemska wybrzusza się, ponieważ znajdujący się w niej materiał przestaje być twardy (z powodu oddzielenia samych płyt). Obszar ten ma tendencję do rozpadu, ustępując miejsca pęknięciu i charakterystycznej dla tego obszaru aktywności erupcyjnej..
Z definicji, dół to wklęsły obszar, który może powstać w wyniku działania różnych czynników. W tym konkretnym przypadku rów oceaniczny ma swój początek w procesie subdukcji płyt tektonicznych; to znaczy, gdy zderzają się dwie płyty tektoniczne, oddziałują ze sobą, a ta o największej gęstości ślizga się pod pierwszą.
Ten proces subdukcji płyt generuje na swojej ścieżce obszary o różnych głębokościach i reliefach, z których najgłębsze to autentyczne podwodne rowy, które podobnie jak ten w Las Marianas mogą osiągnąć głębokość 11 000 m..
Najbardziej bezpośrednia różnica to nic innego jak profil reliefu każdego z przypadków: podczas gdy rów opada w kierunku środka Ziemi, grzbiet próbuje wynurzyć się z dna, z powodzeniem w niektórych przypadkach, tworząc wulkaniczne wyspy..
Temperaturę panującą w każdym z tych cech oceanicznych można potraktować jako kolejną różnicę: podczas gdy pomiary średniej temperatury rowów wynoszą około 4 ⁰C, temperatura w grzbietach jest znacznie wyższa dzięki nieustannej aktywności wulkanicznej..
Kolejnym punktem porównania są formy życia obu siedlisk. W dołach są nieliczne i złożone, są to wyspecjalizowane osobniki, przystosowane do życia w warunkach zgniatania i bardzo niskich temperatur, wyposażone w mechanizmy polowania i postrzegania zdobyczy bez użycia oczu, których często nie ma..
Z drugiej strony, w grzbietach niewyczerpana i trwała aktywność wulkaniczna oznacza, że żyjące tam osobniki mają bardzo małą złożoność biologiczną, przystosowaną w tym przypadku do przetrwania przemiany minerałów z emisji wulkanicznych w energię. Organizmy te są uważane za podstawę całego oceanicznego łańcucha pokarmowego.
Aktywność wulkaniczna jest szczególnie różna w obu środowiskach: podczas gdy rowy są spokojnymi miejscami o zerowej aktywności wulkanicznej, grzbiety są siedliskiem lawy i emisji ze środka Ziemi.
Te rozległe połacie gór podwodnych rozciągają się na całym globie. Od bieguna do bieguna i ze wschodu na zachód można je łatwo zidentyfikować. Poniżej znajduje się lista głównych grzbietów oceanicznych, uporządkowanych według kontynentu, do którego należą:
Znajduje się na skrajnej północy planety, w Arktyce, i dzieli płyty północnoamerykańskie i euroazjatyckie. Rozciąga się na około 1800 km.
Znajduje się w pobliżu Vancouver w Kanadzie. To ten, który znajduje się bardziej na północ od osi Oceanu Spokojnego.
Znajduje się poniżej i na wschód od poprzedniego, między Kolumbią Brytyjską a Stanem Waszyngton, w Stanach Zjednoczonych.
Podąża za przednim grzbietem i na południe, u wybrzeży Kalifornii.
Znajduje się na południu kontynentu. Rozpoczyna się w tak zwanym Bouvet Point na południowym Atlantyku i rozwija się w kierunku południowo-zachodnim, aż do wysp Sandwich.
Ma około 9000 km i rozciąga się od Morza Rossa na Antarktydzie i kierując się na północ dociera do Zatoki Kalifornijskiej. Z tego rodzą się inne drugorzędne liczby.
Znajduje się u wybrzeży Peru.
Jest u wybrzeży tego kraju.
Znajduje się w pobliżu wysp, od których wzięła swoją nazwę.
Znajduje się na południu kontynentu i jest uważana za podwodną część pasma górskiego Andów. Wygląda jak wielki łuk między Atlantykiem a Antarktydą.
-Grzbiet Antarktyki i Pacyfiku.
-Zachodnie, środkowe i wschodnie grzbiety Indii.
-Grzbiet Adenu, położony między Somalią a Półwyspem Arabskim.
-Liczby północnego i południowego Atlantyku.
Znajduje się między Grenlandią a wyspą Svalbard.
Biegaj między wyspą Svalbard a Islandią.
Znajduje się na północy Islandii.
Można go znaleźć w południowej Islandii.
Jeszcze bez komentarzy