Plik realizm literacki w Kolumbii Powstaje wówczas jako potrzeba oddania głosu konfliktom zwykłego człowieka, konfliktom spowodowanym także przez otoczenie. Gospodarka wpłynęła również na realizm literacki, ponieważ kapitalizm ustanawia się jako nowy porządek gospodarczy i otwiera jeszcze większą przepaść między bogatymi a biednymi.
Literatura w Kolumbii nie wyrwała się z kontekstu po niepodległości pogrążonej w wojnach domowych i powstaniu republiki. Literatura i inne rodzaje ekspresji artystycznej zaczęły dawać głos zwykłemu obywatelowi pogrążonemu w konfliktach, które nękały nowy porządek polityczno-społeczny..
Bohaterami powieści są teraz ci, których dotyka boom gospodarczy, przemiany polityczne wraz z narodzinami republiki, jej trudności i smutna rzeczywistość..
Krytyka ówczesnych rządów i polityki znalazła odzwierciedlenie w powieści realistycznej. Środowiska wiejskie i miejskie, które nastąpiły w wyniku zmian politycznych, były najbardziej charakterystycznymi cechami kolumbijskiego realizmu literackiego..
Realizm literacki w Kolumbii jawi się jako innowacja, ponieważ mówiono o nim w powieści lub tekście o kryzysie społecznym, a człowiek z niższej klasy po raz pierwszy otrzymał głos.
Indeks artykułów
Istnieje kilka nurtów realizmu literackiego w Kolumbii, jednak realizm społeczny i realizm magiczny są największymi przedstawicielami tego gatunku..
W socrealizmie powieści i teksty wzmacniały codzienny kontekst klas niższych; pracowników, ich choroby i trudności dla godnego życia.
Zwykle pokazywane są elementy „nieatrakcyjne” i smutne obrazy, choroba, szaleństwo itp. Jest to ruch, który nie należy do konkretnego czasu, ale na przestrzeni dziejów pojawia się jako społeczna krytyka klasy wyższej, uznanej za dominującą..
Realizm magiczny to odmiana realizmu literackiego, w której elementy fikcyjne są wprowadzane do realistycznego środowiska.
Powstaje w związku z potrzebą ujawnienia i wyjaśnienia dwóch nie dających się pogodzić rzeczywistości epoki postkolonialnej: „zdobywców i podbitych”.
Wśród najbardziej rozpoznawalnych autorów tego gatunku znajdziemy Gabriela Garcíę Márqueza, Julio Cortázara, Jorge Luisa Borgesa itp..
Oto główni kolumbijscy autorzy realizmu literackiego we wszystkich jego tendencjach:
-Eduardo Zalamea Borda, w swoich powieściach odsłania folklor miejskiej Bogoty w przeciwieństwie do wiejskiego wybrzeża.
-Gabriel García Márquez jest najbardziej rozpoznawalnym przedstawicielem magicznego realizmu w Kolumbii. Cóż, w jego powieściach odnajdujemy „magiczne” elementy w realistycznych kontekstach..
Niektóre z powieści Márqueza, które podążają za tym stylem, są Sto lat samotności, jesień patriarchy, kronika przepowiedzianej śmierci, itp.
-W powieściach José Manuela Marroquína Ricaurte odnajdujemy kontekst polityczny i militarny tamtych czasów. Język, którego używał, był tym, który mógł przetrwać z dominującej elity politycznej.
-José Osorio Lizarazo jest przedstawicielem powieści proletariackich, typowych dla industrializacji Bogoty i kryzysu gospodarczego XX wieku.
Realizm literacki pojawia się jako potrzeba wyrażenia poprzez pisanie specyficznego środowiska czasu. Coraz częściej spotykało się teksty, w których bohaterowie, mówiąc językiem potocznym, wyrażali obawy dotyczące życia codziennego.
Mity, romantyzm, marzenia i wyobraźnia zostały odłożone na bok, by ustąpić miejsca literaturze wzbogaconej jej realistycznym kontekstem historycznym.
Jest to ruch kulturowy, który zapoczątkował się we Francji w połowie XIX wieku, autorzy powieści zaczęli czynić społeczną krytykę swojego otoczenia prostym, potocznym językiem..
Stanowisko to jest sprzeczne z romantyzmem i idealizacją, ponieważ głównymi bohaterami realistycznych tekstów byli ludzie z niższej klasy, przedstawieni z prawdziwością i drobiazgami..
Realizm literacki dał początek kilku trendom, takim jak socrealizm, socrealizm, naturalizm i realizm magiczny..
Do głównych cech realizmu literackiego należą:
Przed realizmem literackim język powieści i tekstów został zarysowany w prozie i poezji. Nowością było włączenie wspólnego języka do tekstów literackich.
Jest to niewątpliwie najwybitniejsza cecha realizmu literackiego; czytelnik czuł się zidentyfikowany, był ktoś, kto mówił o nim, jego problemach i w jego własnym języku.
Autorzy zaczęli z wielką starannością opisywać swoje otoczenie, zanurzając nas w każdym najdrobniejszym szczególe tego, co widzieli.
Wyrażenie szczegółu daje czytelnikowi poczucie, że to, co zostało przeczytane, nie może być kłamstwem; To było prawdziwe, ponieważ ilość wyrażonych szczegółów jest taka, że nie mogło być inaczej.
Pisarze realistyczni pisali swoje powieści, eseje lub teksty z jak największą ilością prawdy. Przeprowadzili badania, aby tekst był jak najbardziej wierny rzeczywistości.
Literacki realizm odłożył na bok mity, bohaterów i przygody, by pisać o codziennym życiu bohaterów, ich problemach i sytuacji..
Realizm pisze nie tylko o życiu codziennym zwykłych ludzi, ale także o trudnościach, jakie napotykają dzięki rządom, polityce i systemom gospodarczym. Pojawia się jako krytyka nierówności społecznych.
Klasy społeczne były bardzo wzmocnione w realizmie literackim, rozróżnienie to było dość częste, zwłaszcza gdy klasy biedniejsze pracowały w wyniku działań klas wyższych..
Chociaż głównymi bohaterami byli zwykli ludzie, ich osobowość uwydatniła się w działaniach i pasjach. Zaczęli zagłębiać się w lęki, fantazje, marzenia, obawy i pragnienia bohatera.
Jeszcze bez komentarzy