The Viborazo Był to strajk generalny, który miał miejsce w mieście Córdoba w Argentynie 15 marca 1971 roku. Znany również jako Segundo Cordobazo, stał się wielką mobilizacją społeczną przeciwko dyktaturze, która w tamtym czasie rządziła krajem..
Mobilizacja była częścią tzw. Puebladas, zestawu wybuchów protestów, które miały miejsce w latach 1969-1972. Mobilizacje te miały miejsce w całym kraju. Wspólnym elementem była walka z autorytarnym reżimem, który wojsko ustanowiło w 1966 roku.
W przypadku Viborazo bezpośrednią przyczyną było powołanie nowego inspektora prowincji Córdoba, konserwatywnego polityka José Camilo Uriburu. To właśnie on wypowiedział frazę, która ostatecznie nadałaby rewolcie jej nazwę, ponieważ ruchy antydyktatorskie zostały nazwane „żmiją”..
Viborazo spowodowało rezygnację Uriburu, biorąc pod uwagę skalę protestu. Podobnie było to jedno z wydarzeń, które doprowadziły do wewnętrznego zamachu stanu w wojsku, który obalił prezydenta Levingstona.
Indeks artykułów
W 1966 roku wojskowy zamach stanu obalił argentyński rząd. Żołnierze, którzy go stracili, nazwali swój ruch „rewolucją argentyńską” i zapewnili, że ustanowi on trwały system dyktatorski związany z koncepcją autorytarnego państwa biurokratycznego..
Zamach stanu, który uzyskał poparcie Stanów Zjednoczonych pod wpływem doktryny bezpieczeństwa narodowego, dał początek rządowi utworzonemu juntę wojskową, której pierwszym prezydentem był Juan Carlos Onganía..
Wśród swoich pierwszych środków zwrócił uwagę na zakaz tworzenia partii politycznych i wszelkiej działalności opozycyjnej. Od samego początku w całym kraju zaczęły toczyć się powstania ludowe i pojawiły się liczne organizacje partyzanckie..
Niestabilność tego okresu znalazła odzwierciedlenie nawet w samym rządzie wojskowym. W latach, w których dyktatura trwała do 1973 roku, miały miejsce dwa wewnętrzne zamachy stanu, w których prezydenturę obejmowało trzech żołnierzy: Onganía, Roberto M.Levingston i Alejandro Lanusse..
Las Puebladas to seria powstań ludowych, które miały miejsce w całym kraju od 1969 roku. Chociaż w niektórych z nich były różne motywacje zawodowe i ekonomiczne, wspólnym punktem była walka z dyktaturą..
Do najważniejszych należy Ocampazo, które odbyło się od stycznia do kwietnia 1969 r. W Villa Ocampo w Santa Fe. Początkowo był to strajk robotniczy, który później doprowadził do powszechnego powstania ludności..
Kolejne z powstań miało miejsce w Corrientes w maju 1969 r. Z tej okazji wywodzi się studencki protest przeciwko prywatyzacji stołówki uniwersyteckiej. Represje policyjne spowodowały, że reszta populacji dołączyła do studentów, rozpoczynając w mieście zażartą bitwę.
Przed Viborazo miasto Kordoba zorganizowało kolejne powstanie: Primer Cordobazo, do którego doszło w maju 1969 r. To właśnie związki przemysłu motoryzacyjnego i energetycznego wywołały strajk przeciwko decyzjom gospodarczym rządu, w przeciwieństwie do robotników..
Podobnie jak przy innych okazjach, gwałtowna reakcja policji spowodowała masową reakcję miasta.
Viborazo, znane również jako drugie Cordobazo, miało miejsce w stolicy Kordoby między 12 a 13 marca 1971 r. To powstanie ludowe zadecydowało o upadku dyktatorskiego rządu Levingston..
Nazwa buntu nawiązywała do sposobu, w jaki Uriburu odnosił się do przeciwników dyktatury. Dla tego konserwatywnego polityka te ruchy były jak „jadowity wąż”, któremu odciął głowę jednym ciosem..
Początkowo Kordoba miała tylko doświadczyć strajku generalnego zwołanego przez CGT regionu. Jednak w ciągu kilku godzin reszta ludności dołączyła do protestu, ze specjalną rolą dla związków zawodowych i studentów..
Protestującym udało się przejąć kontrolę nad około 500 blokami miasta, wznieść barykady i skonfrontować się z policją.
Uruburu twierdził pierwszej nocy, że ruch został pokonany, gratulując siłom bezpieczeństwa. Jednak następnego dnia bunt przybrał na sile..
Kontroler został zmuszony do rezygnacji, a lokalna gazeta La Voz del Interior opublikowała dziennikarską kreskówkę, w której widziano węża jedzącego polityka.
Bezpośrednią przyczyną wybuchu Wiborazo było powołanie nowego inspektora prowincji. Rząd generała Levingstona podjął decyzję o powołaniu José Camilo Uriburu, przywódcy konserwatystów, 1 marca 1971 r. Na to stanowisko..
Ten polityk był bratankiem José Félix Uriburu, fil-nazistowskiego generała, który brał udział w zamachu stanu na Yrigoyen w 1930 roku. Według historyków, ideologia José Camilo była bardzo podobna do ideologii jego przodka. Jego niepopularność wywołała reakcję związków zawodowych i studentów.
Pierwsze Cordobazo, które miało miejsce w maju 1969 r., Nadało miastu znaczną wagę polityczną. Następnie, na początku lat siedemdziesiątych, w ich fabrykach pojawiły się rewolucyjne związki lewicowe.
Poza tym w Kordobie zawsze istniały bardzo bliskie stosunki między pracownikami a studentami. Jednym z przykładów tego związku był Santiago Pampillón, lider związkowy i student Uniwersytetu. Jego zamach podczas strajku generalnego w 1966 r. Stał się jednym z symboli najbardziej bojowych sektorów miasta.
Do tego wszystkiego należało dodać wykonanie Peronistów. W tych latach organizowali różne akty wzywające do czystych wyborów, a także powrotu Peróna do kraju. Spowodowało to wzrost świadomości politycznej zarówno w fabrykach, jak i na uniwersytetach..
Połączenie wszystkich tych sektorów obejmowało wszystkie popularne sektory. Klasy średnie, miejskie i wiejskie, drobni producenci i część środowiska biznesowego, wspólne niezadowolenie z działań dyktatury.
Ten ostatni również wyrażał silne nastroje antyimperialistyczne, ponieważ rząd pozwolił zagranicznym monopolistom kontrolować gospodarkę..
Viborazo wybuchło w marcu 1971 roku, kiedy rząd Livingston mianował Camilo Uriburu nowym kontrolerem prowincji Córdoba. Gdy tylko nominacja była znana, CGT (Generalna Konfederacja Pracy) ogłosiła strajk generalny, aby przeciwstawić się.
Ponadto ukrywający się Luz y Fuerza zaproponował utworzenie prowincjonalnego komitetu strajkowego, który 12 marca zajmie wszystkie zakłady produkcyjne i zażądał zakończenia dyktatury..
Ostatecznie odbył się strajk generalny 12. Strajki szybko przerodziły się w powstanie powszechne, które doprowadziło do aktów oporu przeciwko policji..
Chociaż w nocy 12 grudnia po akcji policyjnej Camilo Uriburu oświadczył, że powstanie zostało stłumione, to następnego ranka bunt wybuchł. Biorąc pod uwagę powagę wydarzeń, Uriburu został zmuszony do złożenia rezygnacji jeszcze tego samego dnia..
Pomimo tego, co się stało, prezydent Levingston wykazywał chęć kontynuowania pracy na swoim stanowisku. Jednak sama Rada Dowódców poprosiła go o rezygnację 23 marca 1971 roku..
W tym czasie partie polityczne zaczęły się reorganizować, aby przeciwstawić się dyktaturze. Biorąc to pod uwagę, wojsko zdecydowało się przeprowadzić wewnętrzny zamach stanu przeciwko Levingstonowi i zastąpić go generałem Alejandro Agustín Lanusse, silnym człowiekiem rewolucji argentyńskiej..
Nowy władca próbował zmienić odrzucenie, jakie wzbudzała wśród ludności wojskowa junta. W czasie swojej prezydentury, która trwała do maja 1973 r., Promował duże inwestycje w roboty publiczne, zwłaszcza infrastrukturalne..
Ta próba zakończyła się niepowodzeniem, a niestabilność polityczna nadal rosła. Rząd zareagował, dokonując aktów terroryzmu państwowego, takich jak masakra w Trelew. W odpowiedzi zbrojne organizacje opozycyjne zwiększyły swoją aktywność.
W obliczu tej sytuacji Lanusse zaczął przygotowywać grunt pod powrót rządu cywilnego. Według ekspertów jego zamiarem było stworzenie pewnego rodzaju peronizmu, ale bez Peróna.
Wojsko nazwało tę propozycję Wielką Porozumieniem Narodowym i powołało ministra spraw wewnętrznych Arturo Mor Roiga na członka Radykalnego Związku Obywatelskiego. Reszta stron poparła nominację.
Klimat społeczno-polityczny silnie wpływał na gospodarkę. Jedynym rozwiązaniem dla znacznej części sektorów politycznych był powrót Peróna z wygnania.
Rząd wojskowy nie miał innego wyjścia, jak tylko rozpisać wybory parlamentarne w 1972 r. Partie, choć nadal nielegalne, uzyskały zdolność wywierania presji i sporządziły dokument zwany La Hora del Pueblo, w którym wezwały do zakończenia dyktatury w wyborach..
Lanusse zniósł zakaz dotyczący Partii Justycjalistycznej, chociaż uniemożliwił Peronowi ubieganie się o urząd. Jednocześnie, aby zapobiec przewidywalnemu zwycięstwu peronisty, zmienił system wyborczy. Obliczenia wojskowe były takie, że Peronizm może wygrać pierwszą rundę, ale zostanie pokonany w drugiej..
Ostatecznie wybory przesądziły o zwycięstwie Héctora José Cámpory z Justicialista Front for National Liberation. Ten kandydat został zatwierdzony przez Perón. Hasło kampanii było dość wymowne: „Obóz rząd, Perón do władzy”.
Jeszcze bez komentarzy