Emilio Estrada Carmona (1855 -1911) był politykiem i prezydentem Republiki Ekwadoru w 1911 roku. Bił w szeregach liberałów i brał udział w rewolucjach, które doprowadziły ich do zdobycia władzy..
Brał udział w grupie „Los Chapulos” i walczył o sprawę liberalną razem z Eloyem Alfaro. Estrada Carmona przez pewien czas współpracowała także z gazetą El Federalista. Zaczął od dołu i zbudował sobie markę w biznesie i polityce. Przez kilka lat przebywał na wygnaniu w Panamie, aż do 1889 roku, kiedy wrócił do Ekwadoru..
Jego kadencja prezydencka była dość krótka, ale udało mu się poczynić pewne postępy, które przyniosły krajowi postęp, takie jak rozpoczęcie eksploatacji ropy naftowej w Santa Elena i utworzenie kantonu Pedro Moncayo..
Estrada Carmona zmarł zaledwie cztery miesiące po rozpoczęciu swojego rządu w 1911 roku.
Indeks artykułów
Emilio Antonio Jerónimo Estrada Carmona urodził się 28 maja 1855 roku w ekwadorskim mieście San Francisco de Quito. Był jednym z trojga dzieci dr Nicolása Estrady Cirio i jego żony Francisca Carmony Vazmesón.
Jego ojciec był politykiem, aw 1859 roku był osobistym przedstawicielem Najwyższego Wodza, generała Guillermo Franco Herrery.
Emilio Estrada Carmona przyjął chrzest 29 czerwca 1855 r., Jego rodzicami chrzestnymi byli ówczesny prezydent Ekwadoru, generał José María Urvina i jego żona Teresa Jado de Urvina.
Podczas inwazji peruwiańskiej Estrada Cirio była ministrem spraw zagranicznych Ekwadoru. W 1860 r. Został zesłany na wygnanie, podobnie jak inni wybitni liberałowie, po dojściu do władzy generała Gabriela Garcíi Moreno na stanowisku prezydenta, wraz z siłami Juana José Floresa, przywódców partii konserwatywnej..
Rodzina Estrada Carmona była w poważnej sytuacji ekonomicznej. Francisca Carmona musiała osiedlić się w Guayaquil z trójką swoich dzieci, w międzyczasie wykonywała prace cukiernicze i hafciarskie, aby zapewnić młodym ludziom po wygnaniu i późniejszej śmierci ojca.
Emilio Estrada Carmona i jego bracia, Nicolás Enrique i José Manuel, wstąpili do Colegio San Vicente de Guayaquil w 1863 roku. Tam chłopiec uczył się przez sześć lat.
Mając 14 lat wycofał się z formalnej edukacji i poświęcił się pracy na rzecz utrzymania rodziny..
Zaczynał od podstaw w świecie handlu, gdzie udało mu się zbudować solidną reputację, która doprowadziła go do takich stanowisk jak Administrator Empresa de Carros Urbanos de Guayaquil, do którego wprowadził wielkie postępy technologiczne..
Był również wykonawcą nawierzchni ulic Guayaquil i założył własne firmy, takie jak fabryka materiałów budowlanych La Victoria. W tym czasie poślubił Isabel Usubillagę, po której owdowiał bez problemu..
W 1882 roku zbuntował się przeciwko rządowi generała Ignacio de Veintemilla, ale jego próba nie powiodła się, więc schronił się na kilka miesięcy w Ameryce Środkowej. W następnym roku, gdy generał Alfaro przygotowywał się do ataku na Guayaquil, Estrada przedstawił mu plan fortyfikacji wroga ze szczegółami.
Akcja Estrady była kluczowa dla zwycięstwa 9 lipca 1883 r., Aw nagrodę otrzymał stanowisko Generalnego Dowódcy Armii, a następnie Komendy Policji..
Jednak gdy władzę objął cywil, Placido Caamano, liberałowie zostali wykluczeni z nowego rządu. To wtedy Estrada zaczęła współpracować Federalista, nowo utworzona gazeta krytyczna wobec rządu.
Emilio Estrada Carmona był jednym z prekursorów rewolucji Los Chapulos (1884) w Los Ríos. Po niepowodzeniu został uwięziony, podczas gdy jego żona umierała. Otrzymał pozwolenie na odwiedzanie jego zwłok, ale nie mógł dać mu ostatniego pocałunku.
Dzięki pomocy szwagierki prezydenta Estradzie udało się uciec, tym razem do Panamy. Tam ciężko pracował przy budowie kanału i szybko wspinał się na stanowiska, aż został jednym z asystentów inżynierów robót..
W 1889 roku Estrada wrócił do Ekwadoru dzięki bezpiecznemu postępowaniu, które otrzymał od prezydenta Flores Jijón. Potem poświęcił się życiu prywatnemu i na chwilę odszedł od polityki.
Rok po powrocie ożenił się z Maríą Victorią Pía Scialuga Aubert, z którą miał syna Víctora Emilio oraz dwie dziewczynki o imionach Francisca i María Luisa..
Kiedy rewolucja liberalna odniosła triumf w 1895 roku i Alfaro przejął władzę, Emilio Estrada Carmona został mianowany gubernatorem regionu Guayas, stanowisko to zajmował w sumie sześć razy.
Estrada była zawsze gotowa do udziału w zadaniach związanych ze służbą publiczną, jednocześnie kontynuując udział w działalności dziennikarskiej..
W 1906 r. Generał Alfaro wyznaczył go jako wizytatora konsulatów w Europie, z nadzieją, że będzie mógł tam leczyć chorą żonę, która wkrótce potem zmarła pomimo wysiłków..
W 1911 roku wyłoniła się kandydatura na prezydenta Emilio Estrady Carmony, zaproponowana przez Partię Liberalną z błogosławieństwem Alfaro, który chciał przekazać rząd cywilnemu przywódcy. Jednak generał żałował i wycofał swoje poparcie dla Estrady w wyborach..
Pomimo okoliczności, Estrada z dużym odsetkiem zwyciężył w konkursie, a jego rząd rozpoczął się 1 września 1911 roku. Rok, w którym poślubił również Lastenię Gamarrę, swoją trzecią żonę.
Rząd Estrady został zaakceptowany przez większość, ale musiał poradzić sobie z kilkoma zamieszkami, które zostały rozwiązane szybko i rozsądnie..
W ciągu kilku miesięcy jego prezydentury rozpoczęto wydobycie ropy w Santa Elena, na mocy koncesji na Ancon Oil, a także utworzono kanton Pedro Moncayo w prowincji Pichincha..
Emilio Estrada Carmona zmarł 21 grudnia 1911 roku w Guayaquil. Przebył zawał serca w wieku 56 lat.
Miał zaledwie cztery miesiące w pierwszym urzędzie krajowym, ale stres związany z jego niedawnymi zaślubinami i waga prezydentury szybko pogorszył jego delikatny stan zdrowia.
Jeszcze bez komentarzy