Plik endoderma jest to jedna z trzech listków zarodkowych, które powstają we wczesnym rozwoju embrionalnym, około trzeciego tygodnia ciąży. Pozostałe dwie warstwy są znane jako ektoderma lub warstwa zewnętrzna i mezoderma lub warstwa środkowa. Poniżej znajduje się endoderma lub warstwa wewnętrzna, która jest najlepsza ze wszystkich.
Przed utworzeniem tych warstw zarodek składa się z pojedynczego arkusza komórek. W procesie gastrulacji zarodek wkleja się (składa się z powrotem), aby wytworzyć trzy prymitywne warstwy komórek. Najpierw pojawia się ektoderma, potem endoderma, a na końcu mezoderma.
Przed gastrulacją zarodek jest tylko warstwą komórek, która później dzieli się na dwie: hypoblast i epiblast. Szesnastego dnia ciąży seria migrujących komórek przepływa przez prymitywny pasmo, wypierając komórki hipoblastu, aby przekształcić się w ostateczną endodermę.
Później zachodzi zjawisko zwane organogenezą. Dzięki temu warstwy embrionalne zaczynają się zmieniać, stając się różnymi narządami i tkankami organizmu. Każda warstwa da początek innym strukturom.
W tym przypadku endoderma zapoczątkuje układ pokarmowy i oddechowy. Tworzy również nabłonkową wyściółkę wielu części ciała..
Jednak ważne jest, aby wiedzieć, że to, co tworzą, to podstawowe narządy. Oznacza to, że nie mają określonego kształtu ani rozmiaru i nie zostały jeszcze w pełni rozwinięte..
Początkowo endoderma składa się ze spłaszczonych komórek, które są komórkami śródbłonka, które tworzą głównie tkanki wyściełające. Są szersze niż wysokie. Później rozwijają się w komórki kolumnowe, co oznacza, że są wyższe niż szerokie.
Jedną z najstarszych warstw zróżnicowania embrionalnego istot żywych jest endoderma. Z tego powodu pochodzą z niego najważniejsze organy dla przeżycia jednostki..
Indeks artykułów
Odróżnienie ciała zarodka od płynu zewnętrznego wpływa na endodermę, dzieląc ją na dwie części: endodermę embrionalną i pozarodkową.
Jednak te dwa przedziały komunikują się przez szeroki otwór, prekursor pępowiny.
Jest to część endodermy, która utworzy struktury w zarodku. Daje początek pierwotnemu jelitowi.
Ten listek zarodkowy jest odpowiedzialny wraz z mezodermą za powstanie struny grzbietowej. Struna grzbietowa to struktura, która ma ważne funkcje. Po utworzeniu znajduje się w mezodermie i jest odpowiedzialny za przekazywanie sygnałów indukcyjnych umożliwiających komórkom migrację, gromadzenie się i różnicowanie..
Transformacja endodermy odpowiada zmianom wywołanym przez strunę grzbietową. W ten sposób struna grzbietowa tworzy fałdy, które określą oś czaszkową, ogonową i boczną zarodka. Endoderma również stopniowo fałduje się do jamy ciała pod wpływem struny grzbietowej.
Początkowo zaczyna się od tak zwanej bruzdy jelitowej, która wgłębia się, aż się zamyka i tworzy cylinder: rurkę jelitową..
Druga część endodermy znajduje się poza zarodkiem i nazywana jest woreczkiem żółtkowym. Woreczek żółtkowy składa się z błoniastej struktury przyczepionej do zarodka, która jest odpowiedzialna za odżywianie, dostarczanie mu tlenu i eliminację odpadów.
Występuje tylko we wczesnych stadiach rozwoju, do około dziesiątego tygodnia ciąży. U ludzi ten worek działa jak układ krążenia.
Z drugiej strony w jelicie cienkim endodermy można różnicować różne obszary. Należy powiedzieć, że niektóre z nich należą do endodermy embrionalnej, a inne do endodermy pozarodkowej:
- Jelito czaszkowe lub wewnętrzne, które znajduje się w fałdzie głowy zarodka. Rozpoczyna się w błonie ustno-gardłowej, a obszar ten przechodzi w gardło. Następnie w dolnej części gardła pojawia się struktura, która zapoczątkuje drogi oddechowe.
Poniżej tego obszaru rurka szybko się rozszerzy, aby później przekształcić się w żołądek..
- Jelito środkowe, położone między jelitem czaszkowym i ogonowym. To jest rozciągane do woreczka żółtkowego przez pępowinę. Dzięki temu embrion może otrzymywać składniki odżywcze z organizmu matki..
- Jelito ogonowe w fałdzie ogonowym. Z niego powstaje alantois, pozazarodkowa błona, która pojawia się przy wgłębieniu znajdującym się obok woreczka żółtkowego.
Składa się z depozytu, który opuszcza ciało embrionalne przez omoczniową szypułkę (pępowinę). Objętość płynu w worku zmienia się wraz z postępem ciąży, ponieważ wydaje się, że w tym worku gromadzą się odpady metaboliczne.
U ludzi allantois daje początek naczyniom pępowinowym i kosmkom łożyska.
Jak wspomniano, endoderma wytwarza narządy i struktury w organizmie w procesie zwanym organogenezą. Organogeneza zachodzi na etapie trwającym od trzeciego do ósmego tygodnia ciąży.
Endoderma przyczynia się do powstania następujących struktur:
- Gruczoły przewodu pokarmowego i związane z nimi narządy żołądkowo-jelitowe, takie jak wątroba, woreczek żółciowy i trzustka.
- Otaczający nabłonek lub tkanka łączna: migdałki, gardło, krtań, tchawica, płuca i przewód pokarmowy (bez jamy ustnej, odbytu i części gardła i odbytnicy, które pochodzą z ektodermy).
Tworzy również nabłonek trąbki Eustachiusza i jamy bębenkowej (w uchu), tarczycę i przytarczyce, grasicę, pochwę i cewkę moczową..
- Drogi oddechowe: takie jak oskrzela i pęcherzyki płucne.
- Pęcherz moczowy.
- Woreczek żółtkowy.
- Allantois.
Zaobserwowano, że u ludzi endoderma może różnicować się w obserwowalne narządy po 5 tygodniach ciąży.
Ektoderma zmienia się najpierw przez indukcję struny grzbietowej, a później przez szereg czynników wzrostu, które regulują jej rozwój i różnicowanie..
W całym procesie pośredniczą złożone mechanizmy genetyczne. Dlatego, jeśli istnieją mutacje w powiązanym genie, mogą pojawić się zespoły genetyczne, w których niektóre struktury nie rozwijają się prawidłowo lub wykazują wady rozwojowe. Oprócz genetyki proces ten jest również wrażliwy na szkodliwe wpływy zewnętrzne.
W różnych badaniach zidentyfikowano te białka jako markery rozwoju endodermy u różnych gatunków:
- FOXA2: jest wyrażany w poprzedniej prymitywnej linii budującej endodermę, jest to białko kodowane u ludzi przez gen FOXA2.
- Sox17: odgrywa ważną rolę w regulacji rozwoju embrionalnego, zwłaszcza w tworzeniu się jelita endodermy i pierwotnej cewy sercowej.
- CXCR4: lub receptor chemokinowy typu 4, to białko, które u ludzi jest kodowane przez gen CXCR4.
- Daf1 (czynnik przyspieszający dezaktywację dopełniacza).
Jeszcze bez komentarzy