Plik Choroba Parkinsona jest to zaburzenie neurodegeneracyjne, które wpływa na układ nerwowy i zmienia funkcjonowanie mózgu. Zwykle wiąże się z objawami motorycznymi, takimi jak drżenie lub sztywność, ze względu na niezwykły wygląd. Jednak ta choroba degeneruje kilka obszarów mózgu i może powodować o wiele więcej zmian niż te, które są związane z ruchem..
Pierwszego opisu choroby Parkinsona dokonał w 1817 roku lekarz James Parkinson, nazywając ją „paraliżem pobudzającym”. Później neurolog Charcot nadał mu obecną nazwę choroby Parkinsona..
Indeks artykułów
Choroba Parkinsona jest chorobą neurodegeneracyjną, która atakuje układ nerwowy, uszkadzając neurony dopaminergiczne istoty czarnej. '
Ten typ neuronów (modelowany przez substancję zwaną dopaminą) wykonuje wiele czynności mózgu, wśród których wyróżnia się kontrola ruchów dobrowolnych..
Jednak funkcja neuronów dopaminowych i dopaminergicznych w naszym mózgu nie ogranicza się do kontrolowania funkcji motorycznych, one również interweniują w inne mechanizmy, takie jak pamięć, uwaga, nagroda, sen, humor i hamowanie bólu.
Dlatego chociaż głównymi objawami choroby Parkinsona są zaburzenia ruchowe, choroba ta może wywoływać również inne rodzaje objawów związanych z funkcjonowaniem tych neuronów dopaminergicznych..
Ponadto wykazano, że choroba Parkinsona wpływa również na inne substancje poza dopaminą, takie jak serotonina, norepinefryna czy acetylocholina, co potwierdza pogląd, że choroba Parkinsona może powodować wiele zmian.
W ten sam sposób choroba Parkinsona jest chorobą przewlekłą i postępującą, to znaczy w dzisiejszych czasach nie ma leczenia pozwalającego na wykorzenienie choroby Parkinsona, a wraz z postępem choroby objawia się ona z większym nasileniem..
Zwykle pojawia się około szóstej dekady życia, częściej dotyka mężczyzn niż kobiety i jest uważana za drugą najczęściej występującą chorobę neurodegeneracyjną.
Główne objawy tej choroby to te związane z koordynacją ruchów. Kontrola ruchów dobrowolnych odbywa się w naszym mózgu za pośrednictwem neuronów dopaminergicznych zlokalizowanych w istocie czarnej mózgu..
Kiedy pojawia się choroba Parkinsona, funkcjonowanie tych neuronów ulega zmianie i stopniowo ulegają degeneracji (neurony w tym obszarze zaczynają obumierać).
W konsekwencji nasz mózg traci mechanizmy do wykonywania tego typu czynności, dlatego komunikaty o tym, kiedy i jak się poruszać są przekazywane błędnie, co przekłada się na manifestację typowych motorycznych objawów choroby..
To są:
Jest to prawdopodobnie główny objaw choroby Parkinsona, ponieważ u 70% osób z tą chorobą jako pierwszą manifestację występuje drżenie.
Ten objaw parkinsonizmu charakteryzuje się drżeniem w spoczynku. To znaczy: chociaż kończyny mogą być nieruchome i bez wykonywania jakiejkolwiek czynności, prezentują drżenie.
Normalne jest to, że pojawiają się na kończynach, takich jak ręce, nogi, dłonie lub stopy, ale mogą również pojawić się na obszarach twarzy, takich jak szczęka, usta lub twarz.
Drżenie to jest zwykle zmniejszane podczas wykonywania określonej czynności lub ruchu i zwiększa się w sytuacjach stresu lub niepokoju.
Bradykinezja opiera się na powolności wykonywania ruchów u wielu pacjentów z chorobą Parkinsona.
Ze względu na afekt, jaki choroba Parkinsona wywołuje w neuronach dopaminergicznych, wykonanie zadania polegającego na ruchu zajmuje pacjentowi znacznie więcej czasu niż przed wystąpieniem choroby..
Bradykinezja może utrudniać rozpoczynanie ruchów, zmniejszać ich amplitudę lub uniemożliwiać wykonywanie określonych ruchów, takich jak zapinanie guzików, szycie, pisanie lub krojenie żywności..
Choroba Parkinsona powoduje, że mięśnie stają się bardziej napięte i rzadko są w stanie odpowiednio się rozluźnić. W ten sposób mięśnie (zwykle kończyn) wydają się sztywniejsze, skracają zakres ich ruchu, zmniejszają zdolność skrętu.
Podobnie, będąc zawsze w napięciu, częściej odczuwasz ból i skurcze, a gdy sztywność wpływa na mięśnie twarzy, ekspresja jest zmniejszona..
Wreszcie, chociaż jest to najmniej zauważalny objaw choroby Parkinsona, może być najbardziej niewygodny dla osoby, która na nią cierpi. W miarę postępu choroby Parkinsona pacjenci mogą się zgarbić, co przyczynia się do zachwiania równowagi.
Ta zmiana może powodować niestabilność pacjenta, a zatem zwiększa ryzyko upadku w normalnych sytuacjach, takich jak wstawanie z krzesła, chodzenie lub schylanie się.
Od 20 do 60% pacjentów z chorobą Parkinsona kończy się zespołem otępienia spowodowanym chorobą Parkinsona.
Dzieje się tak, ponieważ zwyrodnienie, które wywołuje ta choroba i które znajduje odzwierciedlenie w objawach motorycznych, zmienia również funkcjonowanie mechanizmów mózgowych związanych z zdolnościami poznawczymi osoby..
Demencja związana z chorobą Parkinsona charakteryzuje się upośledzeniem funkcji motorycznych i poznawczych, dysfunkcją zdolności wykonywania oraz upośledzoną pamięcią przypominającą (zdolność do odzyskiwania informacji przechowywanych w mózgu).
Jednym z pierwszych objawów otępienia spowodowanego chorobą Parkinsona są zmiany czołowe, zwłaszcza ogólne spowolnienie procesów umysłowych (bradyfenia).
Podobnie w wielu przypadkach występuje notoryczny deficyt uwagi i duże trudności z koncentracją.
Wszystko to wywołuje zachowanie charakteryzujące się spowolnieniem zadań poznawczych i wydłużeniem czasu przetwarzania informacji, czyli pacjenci z chorobą Parkinsona są mniej sprawni umysłowo i potrzebują więcej czasu na naukę.
W bardziej zaawansowanych stadiach pojawiają się deficyty wzrokowo-percepcyjne (spada zdolność rozpoznawania bodźców), a także deficyty pamięci, zwłaszcza zdolności uczenia się i zapamiętywania przeszłych wydarzeń..
Jeśli chodzi o język, staje się on bardziej monotonne i wolniejsze, mogą wystąpić problemy z artykulacją słów (dyzartria).
Wreszcie na zaawansowanych etapach występuje dezorientacja czasowa (nie pamiętanie dnia, tygodnia, miesiąca czy roku, w którym się żyje) i przestrzenna (brak wiedzy, jak poruszać się po ulicy). Zwykle zachowuje się orientację osobistą.
Pacjenci z chorobą Parkinsona często cierpią na wahania nastroju, a głównym objawem często jest depresja. W rzeczywistości od 25% do 70% pacjentów z chorobą Parkinsona ma w pewnym momencie obraz depresyjny.
Fakt ten jest wyjaśniony, ponieważ układ dopaminergiczny, który powoduje degenerację choroby Parkinsona, jest ściśle powiązany z układami nagrody i dlatego odgrywa podstawową rolę w tworzeniu nastroju..
Kiedy człowiek je, gdy jest głodny, pije, gdy jest spragniony lub wykonuje przyjemne czynności, w mózgu wytwarzane jest wydzielanie dopaminy, co daje poczucie dobrego samopoczucia i satysfakcji..
Tak więc, ponieważ choroba Parkinsona powoduje redukcję tej substancji w mózgu, oczekuje się, że pacjenci z tą chorobą mają większą skłonność do depresji..
Depresja spowodowana chorobą Parkinsona charakteryzuje się wysokim poziomem dysforii, pesymizmem i ciągłą drażliwością oraz doświadczaniem lęku.
Jednak myśli o winie, wyrzuty sumienia i poczucie niskiej samooceny są bardzo rzadkie, objawy, które są zwykle bardzo częste w innych typach depresji..
Idea samookaleczenia lub samobójstwa jest zwykle bardzo obecna w depresji choroby Parkinsona, podczas gdy samobójstwo zakończone jest bardzo rzadkie. Urojenia występują rzadko, a kiedy już się pojawiają, są zwykle efektem ubocznym leków.
Podobnie objawy depresji w chorobie Parkinsona przyczyniają się do tego, że osoba ma niewielką motywację do rzeczy, jeszcze bardziej spowalnia jej ruchy i pogłębia jej brak koncentracji, spowolnienie myślenia i zaburzenia pamięci..
Zaburzenia snu są typowym problemem w chorobie Parkinsona. Bezsenność i fragmentacja snu zwykle pojawiają się przy częstych wybudzeniach w nocy.
Mechanizmy jego powstawania są nieznane, ale wydaje się, że tego typu zaburzenie może być częściowo spowodowane samą chorobą Parkinsona, a częściowo leczeniem przeciwparkinsonowskim, jakie otrzymują ci pacjenci..
Trudności w zasypianiu lub utrzymywaniu snu mogą być pierwotnym zaburzeniem związanym z samą chorobą Parkinsona, podczas gdy fragmentacja snu i trudności w utrzymaniu snu mogą być efektem ubocznym leków.
Innym częstym problemem w chorobie Parkinsona jest senność w ciągu dnia i mogą pojawić się żywe sny i nocne wokalizacje, chociaż częściej..
Oprócz tych objawów w chorobie Parkinsona mogą wystąpić halucynacje i urojenia zazdrości lub uprzedzeń oraz zaburzenia kontroli impulsów, takie jak hiperseksualność, hazard, kompulsywne zakupy lub objadanie się..
Inne, mniej powszechne objawy to budyń (wykonywanie zadań lub uzależnienie od hobby) i zespół rozregulowania dopaminergicznego (kompulsywne przyjmowanie leków przeciw parkinsonizmowi).
Podobnie na poziomie fizycznym PD może powodować zaparcia, zwiększone pocenie się, zawroty głowy, zaburzenia seksualne, objawy ze strony układu moczowego, utratę węchu, zaburzenia widzenia, zmęczenie, zmęczenie i ból..
Przyczyna choroby Parkinsona jest obecnie nieznana, jednak podobnie jak w przypadku większości chorób neurodegeneracyjnych istnieje pewien konsensus co do tego, że jej pojawienie się jest spowodowane kombinacją czynników genetycznych i środowiskowych..
Jeśli chodzi o genetykę, odkryto pewne mutacje w różnych genach, które wydają się być związane z większą podatnością na rozwój choroby Parkinsona. Od 15 do 25% pacjentów ma członka rodziny z chorobą Parkinsona.
Wydaje się jednak, że składnik genetyczny tylko predysponuje człowieka do rozwoju choroby neurodegeneracyjnej, a nie do jej rozwoju.
Z tego powodu uważa się, że niektóre elementy środowiska również wydają się być związane z chorobą Parkinsona i mogą działać jako czynniki ryzyka. To są:
Wykazano, że wiek jest wyraźnym czynnikiem ryzyka choroby Parkinsona. Możliwość wystąpienia choroby znacznie wzrasta po 60 roku życia
lat.
Mężczyźni mają więcej choroby Parkinsona niż kobiety, więc może to być kolejny czynnik ryzyka tej choroby.
Zgłoszono liczne przypadki choroby Parkinsona wśród bokserów, u których wydaje się, że istnieje wyraźny związek między urazami a zadanymi ciosami.
obszar mózgu z rozwojem choroby.
Te toksyczne chemikalia mogą wywoływać objawy parkinsonizmu i dlatego są bardzo dużym czynnikiem ryzyka choroby Parkinsona.
Na chorobę Parkinsona nie ma lekarstwa, ale można ją skutecznie kontrolować za pomocą następujących interwencji, oczywiście pod nadzorem lekarza:
Działają na układ nerwowy, zwiększając lub zastępując dopaminę. Lewedopa jest najskuteczniejsza w leczeniu choroby Parkinsona i pozwala kontrolować objawy motoryczne.
Jest to zabieg chirurgiczny, który może złagodzić niektóre objawy choroby Parkinsona. Odbywa się to za pomocą elektrod, które dostarczają stymulację elektryczną do mózgu. Należy to robić tylko na zaawansowanych etapach.
Wykonuj ćwiczenia, które działają na funkcje poznawcze pacjenta (pamięć, uwaga, funkcje wykonawcze itp.). zapobiegają wystąpieniu demencji i spowalniają postęp osłabienia funkcji poznawczych.
Będąc podstawowym elementem rehabilitacji choroby Parkinsona, zmniejszają objawy motoryczne i spowolnienie ruchów.
Pozwala pacjentowi zachować funkcjonalność, zachować autonomię, nauczyć się radzić sobie z objawami parkinsonizmu i cieszyć się większą ilością zajęć rekreacyjnych.
Leczenie możliwych objawów depresji, apatii, pobudzenia lub lęku spowodowanych chorobą Parkinsona.
Jeszcze bez komentarzy