Pewnego dnia mędrzec odwiedził piekło. Tam zobaczył wielu ludzi siedzących wokół bogato podanego stołu. Było pełne jedzenia, każde bardziej apetyczne i wykwintne. Jednak wszyscy biesiadnicy mieli wygłodniałe twarze i wychudzone: musieli jeść pałeczkami; ale nie mogli, bo były patykami długimi jak wiosło. Dlatego bez względu na to, jak bardzo wyciągali rękę, nigdy nie udało im się włożyć niczego do ust.
Pod wrażeniem mędrzec wyszedł z piekła i wstąpił do nieba. Z wielkim zdumieniem zobaczył, że jest tam również stół pełen obiadów i tych samych przysmaków. W tym przypadku jednak nikt nie miał rozczochranej twarzy; wszyscy obecni mieli wesołą twarz; oddychali zdrowiem i dobrym samopoczuciem ze wszystkich czterech stron. I to jest to, że tam, na niebie, każdy martwił się o nakarmienie długimi pałeczkami tego, który przed nim.
Jeszcze bez komentarzy