Plik terapia końska lub hipoterapia to terapia zajęciowa, fizjoterapia i logopedia, w której głównym narzędziem jest konie. Podstawową ideą leczenia jest to, że ruch tych zwierząt może służyć jako bardzo pełna stymulacja motoryczno-sensoryczna, która pomogłaby złagodzić objawy niektórych zaburzeń.
Poprawa osiągnięta dzięki zastosowaniu terapii koni ma przede wszystkim charakter neurologiczny i sensoryczny. Dlatego dyscyplina ta jest szczególnie wskazana przy niektórych niepełnosprawnościach fizycznych i umysłowych oraz przy niektórych zaburzeniach psychicznych. Na przykład stwierdzono, że jest dość skuteczny w pomaganiu osobom sparaliżowanym lub autystycznym..
Chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się to niepoważną dyscypliną, jej skuteczność została wielokrotnie potwierdzona licznymi badaniami. Obecnie jest stosowany w wielu krajach; i zyskuje coraz większe uznanie w międzynarodowej społeczności naukowej.
W tym artykule dowiesz się, jakie są najważniejsze aspekty terapii koni, przy jakich problemach lub zaburzeniach jest ona przydatna i jak jest zwykle stosowana. Ponadto dowiesz się trochę o jego historii, aby móc zrozumieć, jak rozwijała się ta dyscyplina.
Indeks artykułów
W tej sekcji dowiesz się, jak na przestrzeni czasu ewoluowało terapeutyczne wykorzystanie jeździectwa.
Wygląda na to, że wykorzystanie koni jako elementu leczniczego było obecne w naszej kulturze od czasów starożytnych. Już w V wieku pne Hipokrates, znany grecki lekarz, mówił o uzdrawiającej mocy, jaką jazda konna może mieć dla niektórych osób z chorobami fizycznymi i psychicznymi..
Po upadku Cesarstwa Rzymskiego wykorzystywanie tych zwierząt do celów medycznych wyszło z użycia; ale w XVI wieku pojawiają się ponownie niektóre prymitywne wersje tej idei.
W 1569 roku Merkurialis z Włoch wspomniał w swojej książce „The Art of Gymnastics” o terapeutycznej wartości jeździectwa konnego, choć nie zagłębiał się zbyt głęboko w ten temat..
Później, w XVIII-wiecznej Francji, lekarz o nazwisku Tissot ponownie wspomina o jeździe konnej jako narzędziu leczniczym. Ten autor dokładniej zbadał efekty tej techniki, opisując, które rodzaje ruchu były najbardziej korzystne, a także które stwarzały określone zagrożenia..
Jednak dopiero w XX wieku tę dyscyplinę zaczęto traktować poważnie; i zrobiła to z pomocą Liz Hartel, medalistki olimpijskiej, która w 1952 roku zdobyła srebro w jeździectwie i wykorzystała swoją nową sławę, aby opowiedzieć światu, w jaki sposób jazda konna pomogła jej wyleczyć się z polio.
Terapia koni, jaką praktykuje się obecnie, została opracowana w latach 60. XX wieku, kiedy zaczęto ją stosować w Niemczech, Szwajcarii i Austrii jako sposób wspomagania tradycyjnej fizjoterapii..
Zabieg przeprowadzono we współpracy z fizjoterapeutą, opiekunem konia oraz koniem specjalnie przygotowanym do tego zadania..
W 1960 r. Hipoterapia została wprowadzona w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie wraz z utworzeniem Community Riding Association for the Disabled (CARD). Później, w 1969 roku, utworzono Północnoamerykańskie Stowarzyszenie Jeździeckie dla Osób Niepełnosprawnych (NARHA)..
Wreszcie wprowadzenie tej dyscypliny na kontynencie północnoamerykańskim zakończyło się założeniem Centrum Cheffa dla Terapeutycznego Montażu Osób Niepełnosprawnych, również w 1969 roku w Michigan..
Dziś jest nadal otwarty, będąc najstarszym ośrodkiem w Stanach Zjednoczonych, w którym można ćwiczyć terapię końską specjalnie dla osób niepełnosprawnych..
Początkowo o ruchach wykonywanych przez konie decydowali wspólnie fizjoterapeuta i trener. Jednak w latach 80. grupa terapeutów kanadyjskich i amerykańskich wyjechała do Niemiec, aby dowiedzieć się więcej o tej dyscyplinie i stworzyć znormalizowaną metodologię..
Rozwój tej dyscypliny trwał jeszcze dekadę; Dopiero w 1992 roku w Stanach Zjednoczonych powstało Amerykańskie Stowarzyszenie Hipoterapii (AHA), które reguluje praktykę tej terapii i kontynuuje jej badania..
Od tego czasu AHA ustanowiła standardy praktyki terapii koni, które są przestrzegane na całym świecie. Ponadto ustanowiła również program nauczania, który nowi hipoterapeuci muszą przestrzegać, zanim zostaną w pełni przeszkoleni do praktykowania tej dyscypliny..
Aby prawidłowo wykonywać praktykę hipoterapii konieczne jest przeprowadzenie czterech równie ważnych faz. Jeśli któryś z nich nie zostanie przeprowadzony prawidłowo, uzyskane wyniki nie będą zgodne z oczekiwaniami..
Fazy te to: wybór konia, wybór sposobu jego wykorzystania, wybór pozycji terapeutycznych i ich korygowanie..
Następnie zobaczymy, z czego składa się każdy z nich i jak pomagają w osiągnięciu krótko- i długoterminowych celów, które mają zostać osiągnięte dzięki terapii..
Ponieważ efekty terapii końskiej zależą od zdolności terapeuty do wykorzystania potencjału konia jako narzędzia uzdrawiającego, konieczne jest, aby uważnie zbadał wszystkie aspekty, które będą interweniować w tym procesie..
Dlatego konieczne jest nie tylko poznanie pacjenta i opracowanie planu działania w oparciu o jego potrzeby; Będziesz także musiał wybrać zwierzę, które najlepiej służy Twoim celom. Z pomocą trenera będziesz musiał wybrać konia zdolnego do pełnienia oczekiwanych od niego funkcji i nadzorować lub modyfikować jego trening.
Wybór ten zostanie określony przez plan leczenia pacjenta. Niektóre z cech, które należy wziąć pod uwagę przy wyborze zwierzęcia, to jego wzrost i długość, szerokość grzbietu, sposób chodzenia i poziom wytrenowania fizycznego..
Rytmiczny i regularny ruch konia jest podstawą wywołania efektu terapeutycznego u pacjentów. Podczas sesji terapii końskiej wybrany wcześniej koń niesie klienta na grzbiecie w taki sposób, aby wpływał na ruch jego rdzenia kręgowego podczas ruchu..
Istnieje kilka rodzajów ruchu, które koń może wykonywać, w zależności od celów terapii. O tym, który z nich zostanie wykonany, zadecydują cztery czynniki: prędkość kroku, ukształtowanie terenu, jego nachylenie oraz kierunek, w którym zwierzę się porusza.
Podczas sesji terapeuta może modyfikować prędkość chodzenia. Wpływa głównie na zakres ruchu konia, a tym samym na rodzaj bodźców, które są przekazywane pacjentowi.
Powierzchnia, po której zwierzę się porusza, również wpływa na wyniki sesji. Im twardsza podłoga, tym większy wpływ ruchu na pacjenta. Dlatego zmieniając teren możliwa jest zmiana intensywności terapii..
Nachylenie terenu może również wpływać na rodzaj bodźców, które otrzymuje pacjent. Koń nie porusza się tak samo w dół, pod górę ani po równym podłożu. Istotne jest, aby terapeuta znał wpływ nierówności terenu na poprawę stanu pacjenta.
Wreszcie kierunek kroku wpłynie również na bodźce odbierane przez pacjenta. Linia prosta będzie pracować w symetrycznych i regularnych ruchach, a skręty zwiększą intensywność terapii. Zadaniem terapeuty jest wybór konfiguracji tych czynników, która najlepiej pomaga każdemu klientowi..
Po wybraniu konia i sposobie, w jaki będzie się poruszał, następnym krokiem jest wybranie pozycji, w której pacjent zostanie osadzony na zwierzęciu. Grzbiet konia służy jako rodzaj deski balansującej; iw zależności od celów klienta będzie musiał się tego trzymać w taki czy inny sposób.
Istnieje wiele pozycji, które można wykorzystać w terapii koni. Niektóre z nich mają na celu zapewnienie delikatnej, ciągłej stymulacji; inne natomiast mają na celu rzucenie wyzwania pacjentowi poprawy jego zdolności motorycznych, a nawet poznawczych.
Wreszcie, aby jak najlepiej wykorzystać każdą sesję terapii końskiej, terapeuta musi być w stanie wykryć błędy w pozycjach, które przyjmuje klient i w jakiś sposób je skorygować. Jeśli tak się nie stanie, praktyka może stracić wiele z jej korzyści lub nawet zaszkodzić osobie.
Pacjenta można korygować głównie na trzy sposoby: poprzez instrukcje słowne, za pomocą pomocy pozycyjnych (elementów, które zmuszają pacjenta do trzymania ciała w określony sposób) lub po prostu zmieniając w taki sposób sposób ułożenia na koniu Podręcznik.
Wykazano, że terapia koni jest korzystna w leczeniu wielu różnych problemów. Wykorzystując ruch konia jako główne narzędzie, można poprawić aspekty życia pacjentów, takie jak kontrola ciała, język, zdolności poznawcze czy równowaga..
Podstawą hipoterapii jest podobieństwo między miednicą człowieka a miednicą koni. Ze względu na to podobieństwo możliwe jest wykorzystanie ruchu zwierzęcia do zapewnienia Wejście sensoryczne dla pacjenta, w taki sposób, że zapewniona jest stymulacja fizyczna i poznawcza.
Korzystny wpływ terapii końskiej na takie aspekty, jak koordynacja, napięcie mięśni, równowaga postawy, elastyczność, wytrzymałość, siła, korekta nieprawidłowych wzorców ruchowych lub sposób poruszania się pacjentów zostały udowodnione w wielu różnych badaniach.
Zazwyczaj korzyści płynące z hipoterapii są podzielone na cztery grupy: połączenie rdzeń, połączenie sensoryczne, komunikacja i tworzenie połączeń neuronowych.
Istnieją jednak inne obszary, które można poprawić za pomocą tej techniki, takie jak poznawcze, społeczne, uczenie się lub rozwój zachowań adaptacyjnych.
Rytmiczne ruchy grzbietu konia i ciepło jego ciała pozytywnie wpływają na napięcie mięśniowe pacjenta, gdy ma on takie problemy jak hipertonia, hipotonia czy spastyczność.
Trójwymiarowy ruch konia i podobieństwo jego kroków do ruchów człowieka pobudza aktywację obszarów mózgu, które pomagają człowiekowi prawidłowo chodzić.
Prawidłowa interpretacja wejścia Zmysły są niezbędne, aby właściwie kontrolować ruch. Koń i jego ruch dostarczają bodźców dotykowych, proprioceptywnych, przedsionkowych, wzrokowych, słuchowych i emocjonalnych. Pomaga to pacjentom być bardziej świadomymi własnego ciała i doznań..
Niektóre pozycje stosowane w hipoterapii są wyzwaniem dla pacjentów i ich poczucia równowagi. Stosując je można osiągnąć dużą poprawę w tym obszarze, co może szczególnie pomóc osobom z problemami z utrzymaniem prawidłowej postawy lub z prawidłowym poruszaniem się.
Podobnie jak w przypadku terapii z udziałem zwierząt, korzystanie z koni może być bardzo korzystne dla pacjentów, którzy mają problemy emocjonalne w kontaktach z innymi osobami..
W tym sensie, na przykład, osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu zwykle wychodzą z hipoterapii silnie wzmocnione.
Terapia koni okazała się bardzo pomocna w leczeniu wszelkiego rodzaju schorzeń, schorzeń i zaburzeń. Niektóre z jego zalet są szczególnie przydatne w przypadku problemów fizycznych, podczas gdy inne pomagają bardziej, gdy trudności są zasadniczo psychologiczne.
Na poziomie fizycznym terapia koni może być stosowana w celu pomocy w wyzdrowieniu po udarze lub udarze, poprawie warunków życia porażenia mózgowego lub złagodzeniu objawów, takich jak sztywność ruchów, skurcze lub drgawki występujące we wszelkiego rodzaju różnych schorzeniach.
Jeśli chodzi o korzyści psychologiczne, sprawiają one, że hipoterapia jest również bardzo przydatna w stanach takich jak autyzm czy zespół Aspergera, ale także w przypadku problemów takich jak trudności w nauce, opóźnienia w rozwoju poznawczym, a nawet zaburzenia takie jak depresja czy depresja..
Jeszcze bez komentarzy