Daniels skaluje to, co ocenia, opis, kryteria

Plik Skala Danielsa to skala służąca do pomiaru siły mięśni w organizmie człowieka, zwłaszcza u pacjentów fizjoterapeutycznych. Polega na ocenie skurczu mięśni pod kątem określonych wymagań, nadając mu wartości od 0 do 5.

Skala ta została opublikowana po raz pierwszy w 1946 roku jako część pierwszego tekstu medycznego odnoszącego się do technik oceny mięśni, który został napisany przez Amerykanów Lucille Daniels, Marian Williams i Catherine Worthingham i jest nadal aktualny. Tytuł pracy brzmiał i jest do dziś: Funkcjonalne badanie mięśni: ręczne techniki badań.

Wkład wspomnianych autorów i ich poprzedników był bardzo istotny dla dziedziny fizjoterapii, gdyż skala ta jest niezwykle przydatna do oceny wydolności mięśniowej pacjentów, którzy doznali urazów mięśni lub nerwów, a nawet pacjentów z wrodzonymi lub wrodzonymi chorobami nerwowo-mięśniowymi. nabyty.

Główną funkcją tej skali, a więc i testu, który jest przeprowadzany w celu zapisania jej wartości sprawności mięśniowej, jest lokalizacja zmian na poziomie ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego lub na poziomie lokalnym w określonej grupy mięśni, szczególnie stawów.

Indeks artykułów

• 1 Co ocenia skala Danielsa?
  • 1.1 Wynik liczbowy
  • 1.2 Wynik jakościowy
• 2 stopnie w skali Danielsa
• 3 Zmodyfikowana skala Danielsa
• 4 Różnice w stosunku do skali Lovetta
• 5 Referencje

Co ocenia skala Danielsa?

Skala Danielsa służy do oceny skurczu izolowanego mięśnia lub mięśni związanych ze stawami, czyli tych, które umożliwiają ruch stawów.

Pamiętajmy, że stawy to miejsca połączeń między dwiema lub więcej kościami; Są na ogół ruchliwe i składają się z tkanek zapewniających elastyczność i stabilność, takich jak chrząstka, więzadła, ścięgna, płyn maziowy itp..

Sześciostopniowy system, na którym opiera się skala Danielsa, jest idealny do określania zarówno siły, jak i funkcji mięśni, szczególnie u pacjentów, którzy doznali określonych urazów nerwu ruchowego, rdzenia kręgowego, mózgu, nerwy lub w określonej tkance mięśniowej.

Wynik liczbowy

Skala umożliwia wyrażenie wyniku liczbowego w zakresie od 0 do 5 w celu oceny wydajności mięśni za pomocą testu ręcznego, który jest zwykle wykonywany przez personel medyczny.

Najniższa wartość (0) oznacza brak aktywności, a najwyższa (5) normalna odpowiedź w postaci skurczu i ruchu stawów..

Wynik jakościowy

Oprócz wyniku liczbowego, skala ta obejmuje ocenę lub wynik jakościowy, od normalnego (N) do zerowego (brak aktywności, 0), który jest ustalany dzięki wykonaniu różnych testów fizycznych, w tym:

- Test zerwania: gdzie do ocenianej grupy mięśni przykłada się opór manualny i określa się zdolność mięśnia do skurczu przeciw temu oporowi (co zwykle oznacza, że ​​terapeuta stara się „przerwać” utrzymywanie skurczu)

- Aktywny test odporności: gdy opór ręczny jest przykładany do grupy mięśni, która jest w aktywnym skurczu, to znaczy przeciwnie do kierunku ruchu.

Oceny w skali Danielsa

6 stopni skali przedstawia się następująco:

• 0 = brak aktywności lub skurczu, co przekłada się na całkowity paraliż.
• 1 = widoczny skurcz, ale brak oznak znacznego ruchu (w niektórych tekstach jest to opisywane jako „migotanie” mięśnia).
• 2 = występuje skurcz i grupa mięśni może osiągnąć ruch w stawie w pełnym zakresie, ale nie wbrew grawitacji.
• 3 = mięsień może wykonać pełny zakres ruchu, ale tylko opierając się sile grawitacji; po przyłożeniu oporu ruch ustaje.
• 4 = mięsień może wykonać pełny zakres ruchu i tolerować umiarkowany opór bez jego przerywania, chociaż przyłożenie maksymalnego oporu wskazuje na wyraźną „przerwę” ruchu.
• 5 = jest to „siła normalna”, a egzaminator lub terapeuta nie może zmienić końcowej pozycji skurczonego mięśnia na końcu zakresu testu iz maksymalnym oporem.

Ocena jakościowa przypisuje parametry normalny (N), dobry (B), dostateczny (R), zły (D), ślady aktywności (V) i zerowy (brak aktywności, 0) wartości 5, 4, 3 , 2, 1 i 0, odpowiednio.

Zmodyfikowana skala Danielsa

Chociaż jest to dość niejednoznaczny temat, rada nauk medycznych (Rada Badań Medycznych) proponuje modyfikację skali Danielsa poprzez dodanie pewnych +/- wartości wcześniej ustalonych.

Zatem skala obejmuje następujące parametry ilościowe:

• 0 = całkowity paraliż lub całkowity brak ruchu
• 1 = minimalny widoczny skurcz, ale bez ruchu
• 2 = niewielki skurcz, z ruchem, ale nie występuje przy przyłożeniu oporu (nie może wystąpić wbrew grawitacji)
• 3- = negatywny regularny skurcz, w którym występuje częściowy ruch, chociaż obserwuje się stopniowe zwolnienie z pozycji testowej
• 3 = regularny skurcz, w którym występuje częściowy ruch z siłą grawitacji jako jedynym oporem
• 3 + = pozytywny skurcz regularny, w którym występuje pełny ruch, ale tylko wbrew grawitacji
• 4- = dobry ujemny lub regularny skurcz, przy pełnym ruchu wbrew grawitacji i przy minimalnym oporze
• 4 = dobry skurcz, przy pełnym ruchu wbrew sile grawitacji i przy zastosowaniu umiarkowanego oporu
• 4 + = dodatni dobry skurcz, w którym pełny ruch następuje wbrew sile grawitacji i przy zastosowaniu silnego oporu
• 5 = normalny skurcz, w którym pełny ruch występuje wbrew grawitacji i maksymalnemu oporze

Różnice w stosunku do skali Lovetta

Skale do pomiaru aktywności lub siły mięśni są do siebie bardzo podobne. Chociaż skala Danielsa jest dziś najczęściej używaną przez fizjoterapeutów, może się zdarzyć, że inne blisko spokrewnione będą używane zamiennie.

Tak jest w przypadku skali Lovetta, zaproponowanej przez Wilhelmine Wright i Roberta W. Lovetta, którzy byli pionierami w tworzeniu systemu testowania mięśni uwzględniającego efekt grawitacji, około 1910 roku..

W oryginalnych publikacjach Lovett opisywał testy wykonywane na pacjentach pediatrycznych z paraliżem związanym z polio, których mięśnie badano systemem oporu-grawitacji w skali od 0 do 6..

Chociaż dodaje dodatkową wartość do zakresu oceny, skala jest w zasadzie taka sama, jak ustalona w tekstach Danielsa, Williamsa i Worthinghama (obecnie znanych tylko jako Daniels i Worthingham).

Bibliografia

1. Avers, D. i Brown, M. (2018). Daniels i Worthingham's Muscle Testing, First South Asia Edition EBook: Techniques of Manual Examination and Performance Testing. Elsevier.
2. Hislop, H. J. i Montgomery, J. (1996). Techniki badania manualnego.
3. Medical Research Council of the UK. (1976). Pomoc w badaniu uszkodzeń nerwów obwodowych, Memorandum nr 45.
4. Peterson-Kendall, F., Kendall-McCreary, E., Geise-Provance, P., McIntyre-Rodgers, M. i Romani, W. (2005). Mięśnie testują i funkcjonują z postawą i bólem. USA: Lippincott Williams & Wilkins Ltd, 49-118.
5. Tweedy, S. M., Williams, G. i Bourke, J. (2010). Dobór i modyfikacja metod manualnego testowania mięśni do klasyfikacji w sporcie paraolimpijskim. European Journal of Adapted Physical Activity, 3 (2), 7-16.