Plik niewolnictwo w Ameryce Dotknęła zarówno rdzennych mieszkańców, jak i Afrykanów schwytanych na ich kontynencie i przeniesionych do różnych kolonii, które miały kraje europejskie. Początkowo dotknięci byli rdzennymi mieszkańcami, pomimo praw wydanych przez hiszpańską koronę, aby temu zapobiec..
Prawa te nie wyeliminowały niewolnictwa, które nadal występowało nielegalnie lub na encomiendas. Z różnych powodów w XVI wieku osadnicy zaczęli sprowadzać niewolników z Afryki. Najpierw Hiszpanie i Portugalczycy, a potem Anglicy, Holendrzy i Francuzi byli najbardziej aktywni w tym handlu ludźmi.
Miejscowi niewolnicy byli przeznaczeni do pracy w kopalniach i na farmach większości kontynentu. Ze swojej strony większość Afrykanów została zabrana na Karaiby, do Brazylii i terenów dzisiejszych Stanów Zjednoczonych..
Zniesienie niewolnictwa nastąpiło głównie w XIX wieku. W Ameryce Łacińskiej prawa, które tego zabraniały, były wielokrotnie ogłaszane tuż po uzyskaniu przez te kraje niepodległości. Ze swojej strony w Stanach Zjednoczonych próba wyeliminowania niewolnictwa zakończyła się wojną domową.
Indeks artykułów
Chociaż postać niewolnictwa istniała już w Ameryce przed przybyciem zdobywców, uważa się, że po odkryciu ich liczba wzrosła wykładniczo..
Hiszpanie wkrótce zaczęli wykorzystywać schwytanych Indian do ciężkiej pracy. Później zaczęli korzystać z Afrykanów sprowadzonych z ich kontynentu.
Do Hiszpanów szybko dołączyli Portugalczycy, Anglicy lub Francuzi. Ogólnie rzecz biorąc, w handlu ludźmi brały udział wszystkie mocarstwa kolonizacyjne. Co ciekawe, hiszpańska korona uchwaliła prawa przeciwko zniewalaniu rdzennych mieszkańców, ale przy wielu okazjach były one łamane w terenie..
Obliczanie Afrykanów wykorzystywanych jako niewolnicy w Ameryce jest skomplikowane. Niektóre źródła podają, że między 1501 a 1641 rokiem około 620 000 zostało przeniesionych z Afryki.
Hiszpanie musieli militarnie podporządkować sobie ludy tubylcze, aby zdominować ich ziemie. Każda bitwa pozostawiła znaczną liczbę jeńców, którzy w większości przypadków stali się pierwszymi niewolnikami.
W rzeczywistości wiadomo, że pierwszą działalnością handlową Krzysztofa Kolumba po odkryciu było wysłanie do Europy 550 niewolników na licytację.
Indianie Taino z Hispanioli jako pierwsi cierpieli z powodu tego losu, chociaż zwykle Hiszpanie działali mniej bezpośrednio. Dlatego wielokrotnie woleli, aby tubylcy płacili podatki w złocie lub wysyłali ich do pracy w encomiendas.
Należy pamiętać, że hiszpańska królowa Isabel de Castilla ogłosiła już w 1477 r. Ustawę zakazującą niewolnictwa. Później to stanowisko stało się ponownie jasne w różnych przepisach.
Tak więc, kiedy pierwsze statki przybyły na nowy kontynent w 1492 roku, a przed rozpoczęciem praktyki niewolniczej, królowa naradziła się z teologami i prawnikami, co robić..
Rezultatem był zakaz takiej praktyki, z wyjątkiem tego, że służyła ona potępieniu plemion kanibalistycznych, walczących itp. To pozostawiło lukę, z której skorzystało wielu osadników.
Jak wspomniano powyżej, Hiszpania była pierwszym mocarstwem, które zakazało niewolnictwa, chociaż dotyczyło to tylko rdzennych mieszkańców. Były one chronione przepisami wydanymi w 1542 r., Które eliminowały wyjątki dla buntowników..
Nie oznaczało to jednak, że osadnicy w Ameryce Łacińskiej przestali używać rdzennych niewolników. Mimo zakazu właściciele encomiendów nadal bezpłatnie korzystali z rodzimej siły roboczej..
Niektórzy, jak Fray Bartolomé de las Casas czy Fray Antonio de Montesinos, potępili te praktyki i udało się ich usłyszeć król Hiszpanii Carlos V.
Nowe prawa, ogłoszone przez Karola V w 1542 r., Surowo zabraniały niewolnictwa tubylców. Nie przeszkodziło to w niektórych rejonach Hiszpanom prowadzenia zbrojnych wypraw w celu schwytania tubylców w celu zniewolenia ich. Tych nowych niewolników nazywano malocas.
Hiszpański król próbował również rozwiązać nadużycia, które miały miejsce w encomiendas. W tym celu zakazał jakiegokolwiek odtwarzania, ale nie zniósł dziedziczności.
Hiszpanie i Portugalczycy wykorzystali swoją kontrolę morską, aby ustanowić afrykańskie szlaki niewolników do Ameryki. Pierwsze trasy wiodły z Arguin lub wysp Zielonego Przylądka do Santo Tomé i San Jorge de la Muna.
Król Portugalii wykorzystał tak zwany Dom Niewolników, a Hiszpanie ze swojej strony sprzedali licencje zezwalające na sprowadzanie czarnych niewolników. Tylko w XVI wieku wydano ponad 120 000 tych koncesji.
W Ameryce było kilka epidemii, które zmniejszyły liczbę rdzennych mieszkańców. Tymczasem popyt na pracę nie przestał rosnąć. Rozwiązaniem było zwiększenie liczby afrykańskich niewolników.
Sam Fray Bartolomé de las Casas, obrońca rdzennej ludności, zaproponował ich zastąpienie przez Afrykanów. Później zmienił zdanie i zaczął pisać na rzecz wyzwolenia wszystkich rodzajów niewolników, niezależnie od ich pochodzenia..
Na początku XVI wieku afrykański handel niewolnikami rozpoczął się w kierunku Ameryki. Kluczowym rokiem pod tym względem był 1518, kiedy Korona Kastylii wydała pierwszą licencję. Dzięki temu zezwolono na sprzedaż 4000 niewolników w Indiach przez osiem lat. W ten sposób zainaugurowano tzw. „Czarne fotele”..
Od tego momentu handel niewolnikami stał się ważnym źródłem dochodu dla Europy. Oprócz tego, oprócz tego oficjalnego handlu, zaczęto też szmuglować niewolników dokonywanych przez piratów i kupców..
W połowie drugiej dekady XVI wieku król portugalski Juan III podpisał porozumienie z hiszpańskim Carlosem I. Tym podpisem Hiszpania upoważniła Portugalczyków do wysyłania niewolników z Santo Tomás. Ruch drogowy wzrósł jeszcze bardziej wraz z unią koniunkturalną między dwoma krajami europejskimi w 1580 r., Za panowania Filipa II..
Korona organizowała handel przez siedzenia. Polegały one na upoważnieniu osoby prywatnej (lub podmiotu prywatnego) do prowadzenia handlu niewolnikami. Na aukcji każdy mógł zakwalifikować się do miejsca, płacąc Koronie uzgodnioną kwotę.
Podczas gdy wszystko to miało miejsce w Ameryce Łacińskiej, w Stanach Zjednoczonych rozwój niewolnictwa był nieco inny. Jego początki miały miejsce w brytyjskiej epoce kolonialnej, uznanej przez Trzynaście Kolonii, kiedy w 1776 roku nadeszła niepodległość..
Od tego czasu wzrosła liczba niewolników, zwłaszcza Afrykanów. Sytuacja była jednak bardzo różna w zależności od obszaru nowo utworzonego kraju..
W ten sposób stany północne zaczęły uchwalać prawa abolicjonistyczne, ale stany południowe, o bardzo rolniczej gospodarce, utrzymały system niewolników..
Ponadto Południowcy próbowali rozszerzyć swój system na nowe terytoria zachodnie. W ten sposób w ciągu kilku lat Stany Zjednoczone znalazły się pod tym względem mocno podzielone: południe będące właścicielem niewolników i północ wbrew tej praktyce..
Szacuje się, że liczba afrykańskich niewolników mogła osiągnąć około 4 miliony, zanim został całkowicie zakazany.
Według historyków, bracia franciszkanie i audiencja królewska Santo Domingo jako pierwsi poprosili niewolników do pracy na plantacjach. Potem niewolnictwo rozprzestrzeniło się w Meksyku, Peru i Río de la Plata.
Tubylcy byli przeznaczeni do pracy w kopalniach, zawsze z dużym zapotrzebowaniem na siłę roboczą. Podobnie musieli zajmować się dużą częścią prac rolniczych.
Pod tym względem wyróżnia się zakładanie encomiendas, które w warunkach teoretycznie niewolniczych zmuszało ich do pracy bez wynagrodzenia iw praktyce łączyło tych pracowników z właścicielami..
Meksykański profesor z Uniwersytetu Kalifornijskiego Andrés Reséndez przeprowadził kilka lat temu dochodzenie w sprawie niewolnictwa rdzennych mieszkańców, które doprowadziło do zaskakujących odkryć. Tak więc, badając starożytne dokumenty, odkrył, że wśród kobiet i dzieci było więcej niewolników niż wśród mężczyzn..
W przypadku kobiet wyjaśnienie było takie, że większość osadników to mężczyźni. Z tego powodu schwytano wielu rdzennych mieszkańców, którzy zostali wykorzystani seksualnie. Ponadto używano ich do prac domowych, jako niewolnicy domowe.
Jeśli chodzi o dzieci, to wydaje się, że intencją było wychowanie ich w taki sposób, aby dostosowywały się do statusu służby. Były łatwiejsze do formowania niż dorośli i dlatego łatwiej było nimi manipulować.
Niedobór miejscowej siły roboczej i próby zniesienia niewolnictwa przez Koronę Kastylii skłoniły osadników do poszukiwania nowych alternatyw. Rozwiązaniem było wprowadzenie afrykańskich niewolników na nowy kontynent.
Początkowo Hiszpanie zabrali tych niewolników na terytoria Karaibów. Zamiast tego nie mogli ich używać w kopalniach srebra w górach, ponieważ Afrykanie nie przystosowali się do tych wysokich miejsc..
Z biegiem czasu ta niewolnicza siła robocza była wykorzystywana na dużych plantacjach bawełny, tytoniu lub trzciny cukrowej. Podobnie najbogatsi używali ich w służbie domowej..
Wraz z Hiszpanami inną potęgą kolonialną, która zaczęła wykorzystywać afrykańskich niewolników, była Portugalia. Po podbiciu Brazylii Portugalczycy potrzebowali siły roboczej do pracy w kopalniach i na polach. Aby je rozwiązać, rozpoczęli handel ludźmi ze swoich kolonii w Afryce..
Wraz z nimi Holendrzy również weszli do tego biznesu. To oni sprowadzili pierwszych niewolników na południowe krańce dzisiejszych Stanów Zjednoczonych w 1619 roku. Później Anglicy stosowali tę samą praktykę..
Wystarczy spojrzeć na obecny skład demograficzny krajów Ameryki Łacińskiej, aby zobaczyć miejsca, do których przybyło więcej afrykańskich niewolników. Jest jednak przypadek, który nie pasuje do tej kompozycji: Río de la Plata.
Historycy twierdzą, że do 1778 r. W Buenos Aires było około 7 000 Afrykanów, czyli 29% całej populacji. Odsetek ten nieco wzrósł w 1806 r., Kiedy osiągnął 30% ogółu mieszkańców..
Liczby zaczęły stopniowo spadać w pierwszej połowie XIX wieku, choć bez większych zmian. Jednak nowy spis przeprowadzony w 1887 roku wykazał, że populacja Afryki zmniejszyła się do zaledwie 1,8% populacji..
Istnieje kilka teorii na temat tego spadku, ale żadna z nich nie została potwierdzona. Najczęstsze twierdzenie, że wiele osób zginęło podczas wojny przeciwko Brazylii i Paragwajowi. Kolejną winą są epidemie, takie jak żółta febra z 1871 r., Która najbardziej dotknęła sektory znajdujące się w najbardziej niekorzystnej sytuacji..
Zniesienie niewolnictwa w Ameryce nastąpiło w XIX wieku, wielokrotnie związane z różnymi procesami niepodległościowymi.
Jednym z pierwszych, który zaproponował zniesienie niewolnictwa, był Miguel Hidalgo, bohater meksykańskiej niepodległości. Wkrótce potem, w pierwszych miesiącach wojny przeciwko wicekrólestwu Nowej Hiszpanii, niezależniści przybyli, aby ogłosić prawo zabraniające wszelkiego rodzaju niewolnictwa..
Po zakończeniu wojny, wraz z narodzinami niepodległego Meksyku, Guadalupe Victoria i Vicente Guerrero ratyfikowali jej zniesienie dwoma dekretami wydanymi odpowiednio w 1824 i 1829 roku..
Ustawa o „wolności brzucha” została zatwierdzona w Chile we wrześniu 1811 roku. Dzięki niej dzieci niewolników rodziły się jako ludzie wolni. W 1823 roku Konstytucja kraju ustanowiła ostateczne zniesienie tej praktyki.
Ze swej strony Zjednoczone Prowincje Río de la Plata uczyniły pierwszy krok w kierunku zniesienia kary śmierci w 1813 r., Zatwierdzając „prawo brzuchów”. Kolejnym krokiem było zaczekanie do 1853 roku, kiedy to zakaz niewolnictwa znalazł odzwierciedlenie w konstytucji.
Coś podobnego wydarzyło się w Urugwaju. Najpierw w 1830 r. Ustanowił „wolność brzucha”, a później, w 1842 r., Całkowite zniesienie niewolnictwa..
Obecna Kolumbia i Panama zostały następnie zjednoczone pod nazwą Nueva Granada. Kolumbijskie Karaiby były jednym z miejsc, w których przebywało najwięcej afrykańskich niewolników, więc nie jest zaskakujące, że już w 1810 roku podjęto inicjatywę zniesienia niewolnictwa w Cartagena de Indias..
Następnym krokiem był Simón Bolívar, który w 1816 r. Uwolnił wszystkich niewolników, którzy zaciągnęli się w jego szeregi. W 1821 roku uchwalono ustawę o „wolnych brzuchach”, aw 1823 roku Nowa Granada zakazała handlu niewolnikami. Całkowite zniesienie kary nastąpiło w 1851 roku.
Tymczasem Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej (Kostaryka, Salwador, Nikaragua, Honduras i Gwatemala) zatwierdziły ustawę przeciwko niewolnictwu w 1824 roku..
Ustawodawstwo przeciw niewolnictwu w Paragwaju przechodziło różne etapy. Kraj jeszcze przed zniesieniem stał się ostoją niewolników uciekających z Brazylii, ale w 1828 roku sytuacja uległa całkowitej zmianie.
W tym roku utworzono tak zwane Niewolnictwo Państwowe, czyli organ zajmujący się skupem i sprzedażą niewolników w całym kraju..
Dopiero po śmierci dyktatora Rodrígueza de Francia uchwalono dla niektórych niewolników ustawę o „wolności brzucha” i to dopiero po ukończeniu przez nich 25 lat. W rzeczywistości podczas wojny trójprzymierza Paragwaj zwerbował 6000 czarnych niewolników.
Dopiero w 1869 roku niewolnictwo zostało całkowicie zniesione. Do tego czasu w kraju pozostało tylko około 450 niewolników. Reszta zginęła w czasie wojny iz innych powodów.
Peru zniosło niewolnictwo w 1854 roku przy użyciu nowej metody. W ten sposób państwo wykupiło wszystkich niewolników i uwolniło ich. Ze swojej strony w Ekwadorze niewolnictwo zostało zniesione w 1851 roku.
Ze wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej najwięcej afrykańskich niewolników było wykorzystywanych w Brazylii. Z tego powodu zniesienie kary nastąpiło później niż w innych krajach kontynentu..
28 września 1871 roku zostało uchwalone „prawo łona”. To, w przeciwieństwie do tego wydawanego w innych miejscach, pozwalało właścicielom dzieci niewolników zachować opiekę do 21 roku życia..
Dziewięć lat później, w 1880 roku, grupa intelektualistów, dziennikarzy i prawników utworzyła tak zwane Brazylijskie Towarzystwo Przeciwko Niewolnictwu w celu wywarcia presji na cesarza, by je zniósł. Jego pierwszy sukces przyszedł pięć lat później, kiedy uwolniono niewolników powyżej 65 roku życia..
Ostatecznie 13 maja 1888 roku wydano Złote Prawo, które zniosło praktykę niewolnictwa..
Niepodległość Stanów Zjednoczonych doprowadziła do tego, że część ich terytorium, stany północne, zaczęły uchwalać ustawy abolicjonistyczne. Jednak ci z południa zachowali ten system, bardzo korzystny dla ich głównie rolniczej gospodarki..
Handel niewolnikami z Afryki został zakazany w 1808 r., Ale handel wewnętrzny już nie. Pozwoliło to na wzrost populacji niewolników w południowych stanach.
Sytuacja, w której kraj jest podzielony tą kwestią, eksplodowała w drugiej połowie XIX wieku. Południe ogłosiło swoje prawo do utrzymania niewolnictwa, a Północ, po zwycięstwie Lincolna w wyborach 1860 r., Zażądała jego zniesienia..
Zerwanie między obiema częściami kraju zakończyło się wojną domową, w której południowe stany zaczęły szukać niezależności od północy. Zwycięstwo strony związkowej zakończyło niewolnictwo. Znalazło to odzwierciedlenie w konstytucji, kiedy w 1865 r. Wprowadzono do niej trzynastą poprawkę, uchylającą tę praktykę..
Jeszcze bez komentarzy