Plik scotofobia to irracjonalny i skrajny strach przed ciemnością. Obejmuje unikanie sytuacji i miejsc, w których panuje ciemność, i odczuwanie niepokoju poprzez samo myślenie o nich. Ciemne lub ciemne przestrzenie to sytuacje, które same w sobie mogą wywołać u osoby pewien poziom czujności lub aktywacji. Fakt ten można kontekstualizować na podstawie samego rozwoju i ewolucji gatunku.
Oznacza to, że dla istoty ludzkiej, biorąc pod uwagę jej cechy i możliwości fizyczne, fakt przebywania w miejscu, w którym nie widzi lub w którym ma utrudnione widzenie, oznacza sytuację, która może być niebezpieczna dla jego integralności fizycznej. W ten sposób ludzie, przebywając w ciemnych przestrzeniach, mogą odczuwać pewien stopień niepokoju.
Indeks artykułów
Doświadczanie lęku nie oznacza obecności skotofobii lub fobii ciemności. Eksperymentowanie z nerwowością lub strachem w ciemnych przestrzeniach może być normalną i adaptacyjną manifestacją istoty ludzkiej.
Postawmy się w takiej sytuacji. Na przykład, gdy idziesz spać w domu, kładziesz się do łóżka i wyłączasz światło. Jeśli jesteś osobą dorosłą, to normalne, że w tej sytuacji nie odczuwasz niepokoju ani strachu. Dlaczego jako dorośli nie odczuwamy niepokoju w takich sytuacjach??
Odpowiedź jest bardzo prosta, ponieważ ludzie, będąc osobami zdolnymi do rozumowania, mogą doskonale zdawać sobie sprawę, że mimo braku światła znajdujemy się w bezpiecznym, cichym miejscu, w którym nie potrzebujemy oczu, aby kontrolować ewentualne zagrożenia..
Kiedy jesteśmy w domu bez światła, nie mamy żadnego związku między naszym domem a niebezpieczeństwem, więc fakt, że widzimy, co jest, jest mniej lub bardziej nieistotny..
Fakt ten może działać w inny sposób u dzieci, ponieważ pomimo przebywania w domu (bezpieczne miejsce dla nich) mogą odczuwać strach, jeśli zostaną same z wyłączonym światłem. Ta większa wrażliwość dzieci może polegać na ich zdolności do rozumowania i analizowania sytuacji.
W ten sposób, mimo że dom dziecka może kojarzyć się z poczuciem bezpieczeństwa, często brak innych elementów potwierdzających to bezpieczeństwo, takich jak światło czy towarzyszenie, może wystarczyć do wywołania lęków i obaw..
Jeśli jednak zmienimy naszą sytuację, zobaczymy, jak sama ciemność może być wysoce nieprzyjemnym elementem również dla dorosłych. Jeśli ciemność, zamiast pojawiać się w domu, kiedy kładziemy się spać, pojawia się w środku lasu, kiedy jesteśmy zagubieni, nasza reakcja może być zupełnie inna..
W obliczu tej sytuacji fakt niemożności ponownego widzenia staje się zagrożeniem dla człowieka, ponieważ w środku lasu człowiek nie ma mechanizmów kontrolowania wszystkiego, co go otacza, nie ma elementów zabezpieczających i prawdopodobnie potrzebuje światła, aby zachować spokój.
Widzimy, jak ciemność jest elementem, który sam w sobie może powodować strach, nerwowość lub niepokój, ponieważ oznacza zmniejszenie zdolności przetrwania istoty ludzkiej.
Teraz wszystkie te obawy, które omówiliśmy, w zasadzie można uznać za normalne i adaptacyjne, a nie odnoszące się do skotofobii.
Zatem, aby móc mówić o fobii (nie lęku) przed ciemnością, a zatem o psychopatologicznej zmianie, którą należy się zająć, należy przedstawić określoną reakcję lękową..
Cechą charakterystyczną jest to, że strach doświadczany w ciemnych sytuacjach jest przedstawiany w skrajny sposób. Są jednak inne ważne elementy.
Aby zdefiniować obecność scotofobii, należy oczywiście przedstawić reakcję strachu, gdy osoba jest wystawiona na ciemność. Jednak nie wszystkie reakcje strachu odpowiadają obecności takiej specyficznej fobii.
Aby mówić o scotofobii, trzeba przedstawić skrajny lęk przed ciemnością. Jednak prosta reakcja skrajnego strachu w ciemnej sytuacji nie musi również oznaczać obecności skotofobii..
Aby odróżnić obecność skotofobii od obecności zwykłego lęku przed ciemnością, muszą być spełnione następujące warunki.
Przede wszystkim strach wywołany sytuacją ciemności musi być nieproporcjonalny do wymagań sytuacji..
Może to odnosić się do tego, co jest rozumiane jako skrajny strach, ale przede wszystkim uważa, że reakcja nie odpowiada żądaniu sytuacji szczególnie niebezpiecznej lub zagrażającej jednostce..
Zatem niezależnie od intensywności lęku (ekstremalnego lub nie), aby odnosił się on do skotofobii, musi pojawić się we wszystkich sytuacjach, w których panuje ciemność, ale które nie są szczególnie niebezpieczne lub zagrażające..
Drugim głównym aspektem definiującym obecność skotofobii jest to, że strach i reakcja lękowa nie mogą być wyjaśnione ani uzasadnione przez osobę, która ich doświadcza..
Oznacza to, że osoba, która ma fobię ciemności, ma świadomość, że strach i niepokój, których doświadczają w tego typu sytuacjach, jest nadmierny i irracjonalny, więc ma świadomość, że ich reakcja na strach nie odpowiada rzeczywistemu zagrożeniu..
Podobnie jednostka nie jest w stanie kontrolować odczuwanego strachu, nawet nie modulować jego intensywności, więc gdy jest wystawiona na sytuacje ciemności, jej strach i niepokój wznoszą się w niekontrolowany sposób.
Fakt ten sugeruje, że osoba uporczywie unika przerażającej sytuacji, aby uniknąć uczucia strachu i niepokoju, a także dyskomfortu, którego doświadcza w tych momentach..
Wreszcie, aby móc mówić o skotofobii, konieczne jest, aby ten wzorzec reakcji strachu na ciemność utrzymywał się z czasem.
Oznacza to, że osoba, która przeżywa intensywny strach, którego nie może kontrolować i który jest niezgodny z niebezpieczeństwem sytuacji, w jednym przypadku nie cierpi na fobię ciemności..
Szkotofobia charakteryzuje się tym, że jest trwała i stała, więc osoba z tego typu zmianą automatycznie przejawia strach i lęk, gdy jest wystawiona na działanie ciemności..
Fobiczna reakcja skotofobii polega na zmianie funkcjonowania trzech różnych płaszczyzn: fizjologicznej, poznawczej i behawioralnej.
Na poziomie fizjologicznym ekspozycja na ciemność wyzwala cały zestaw reakcji fizjologicznych charakterystycznych dla wzmożonej aktywności autonomicznego układu nerwowego (ANS)..
Ta zwiększona aktywacja AUN powoduje szereg objawów. Najbardziej typowe to:
Jak widać, te fizjologiczne reakcje na lęk odnoszą się do przygotowania organizmu do działania (do reagowania na zagrożenie), dlatego funkcje fizyczne, które nie mają znaczenia w nagłych wypadkach, są zahamowane (trawienie, odpowiedź seksualna, układ odpornościowy itp. .)
Na poziomie poznawczym osoba może wykazywać dużą liczbę przekonań i myśli na temat sytuacji, której się obawia, i osobistych zdolności stawienia czoła temu, a także subiektywne interpretacje dotyczące ich reakcji fizycznych.
W ten sposób osoba może tworzyć autowerbalizacje lub obrazy o negatywnych konsekwencjach, jakie może przynieść ciemność, oraz druzgocące interpretacje dotyczące fizycznych objawów, których doświadcza w tego typu sytuacjach..
Wreszcie, na poziomie behawioralnym najbardziej typowa reakcja polega na unikaniu sytuacji, której się obawiasz. Osoba ze skotofobią będzie starała się unikać sytuacji ciemności, a gdy znajdzie się w miejscu bez światła, zrobi wszystko, co w jej mocy, aby uciec z tej sytuacji, aby złagodzić objawy lęku.
Scotofobia to specyficzny rodzaj fobii, który można zinterpretować na podstawie teorii przygotowania Seligmana. Teoria ta potwierdza, że reakcje fobiczne są ograniczone do tych bodźców, które stanowiły realne zagrożenie w trakcie ewolucji gatunku..
Zgodnie z tą teorią skotofobia miałaby pewien komponent genetyczny, ponieważ ewolucja gatunku mogła predysponować ludzi do reagowania strachem na bodziec (ciemność), który mógł zagrażać przetrwaniu człowieka..
Jednak ogólnie przyjmuje się, że składnik genetyczny nie jest jedynym czynnikiem, który bierze udział w rozwoju określonej fobii.
Bezpośrednie uwarunkowanie od doświadczenia pewnych doświadczeń, warunkowanie zastępcze poprzez uczenie się poprzez obserwację i nabywanie lęków przed ciemnością poprzez informacje werbalne wydają się być ważnymi czynnikami w rozwoju skotofobii.
Głównym sposobem leczenia szkotofobii jest psychoterapia, ponieważ wykazano, że specyficzne fobie to psychopatologie, które mogą ustąpić po leczeniu psychologicznym.
Podobnie, ponieważ powoduje zaburzenie lękowe, które pojawia się tylko w bardzo specyficznych sytuacjach, tak że osoba może spędzać długie okresy bez wywoływania reakcji fobicznej, leczenie farmakologiczne nie zawsze jest w pełni skuteczne..
Jednak w przeciwieństwie do innych rodzajów fobii specyficznych, takich jak fobia pająka lub krwi, skotofobia może być bardziej upośledzająca i pogarszająca dla osoby, która na nią cierpi..
Fakt ten tłumaczy się charakterystyką budzącego strach bodźca, czyli ciemności. Brak światła lub ciemności to zjawisko, które pojawia się codziennie, więc szanse na to, że ludzie są narażeni, są bardzo wysokie.
Tak więc osoba, która cierpi na skotofobię, może mieć wiele trudności w unikaniu swojego przerażającego elementu, a jego zachowania unikowe mogą wpływać na jego normalne i codzienne funkcjonowanie..
Zabieg na ciemną fobię składa się z dwóch głównych elementów: treningu ekspozycyjnego i relaksacyjnego..
Ekspozycja polega na wystawieniu jednostki na jej przerażającą sytuację w mniej lub bardziej stopniowy sposób, w celu pozostania w niej.
Wykazano, że głównym czynnikiem utrzymującym skotofobię są negatywne myśli na temat ciemności, więc gdy osoba jest często narażona na przerażający element, zaczyna nie interpretować ciemności jako zagrożenia.
Z drugiej strony trening relaksacyjny zmniejsza reakcje lękowe, które widzieliśmy wcześniej, i zapewnia stan spokoju, dzięki czemu osoba może łatwiej wystawiać się na działanie ciemności..
Jeszcze bez komentarzy