Plik Państwo absolutystyczne Jest to forma rządów, w której król skoncentrował całą władzę w sposób nieograniczony, bez czeków i sald. Władca posiadał władzę absolutną (stąd jego imię), bez rozliczania się ze swoich działań i bez jakiejkolwiek prawnej lub wyborczej opozycji.
W osiemnastowiecznej Europie monarchowie wielu absolutystycznych państw rządzili się na mocy boskiego prawa: ich autorytet na ziemi pochodził bezpośrednio od Boga. Dlatego nazywany jest również absolutyzmem teologicznym. Utworzenie państw narodowych oznaczało zerwanie ze średniowiecznym porządkiem; w ten sposób wzmocniono absolutystyczne państwa scentralizowane.
Uważa się, że pierwszy nowoczesny absolutyzm istniał w całej Europie, ale przede wszystkim w krajach Europy Zachodniej, takich jak Hiszpania, Prusy, Austria, Francja, Anglia i Rosja. Stan absolutystyczny osiągnął swój szczyt między drugą połową XVII a pierwszą połową XVIII wieku..
Miało to miejsce zwłaszcza za panowania Ludwika XIV we Francji. Niektórzy historycy wolą mówić o monarchiach absolutystycznych, odwołując się do tego okresu historycznego, ponieważ uważa się, że podczas absolutyzmu państwo nie istniało jako organizacja rządu i ekspresji narodu, ponieważ nie było innych instytucji ani władz poza królem..
Indeks artykułów
Termin „absolutyzm” jest etymologicznie związany z czasownikiem rozgrzeszenie i doktryną rzymskiego prawnika Ulpiano.
Utrzymywał, że władca nie podlega żadnym ograniczeniom prawnym. Pomysł ten, wraz z innymi w późnym średniowieczu, był używany do uzasadnienia absolutnej władzy królów..
Tak więc w państwie absolutystycznym władca nie miał wobec swoich poddanych żadnych obowiązków, a jedynie prawa. Król nie mógł być ścigany za naruszenie prawa ustanowionego przez niego samego, ponieważ prawa miały regulować i rządzić ludem, a nie on. Państwo było królem, jak powiedział kiedyś król Ludwik XIV.
Władza króla podlegała rozsądkowi i była usprawiedliwiona dobrem wspólnym. Innymi słowy, lud podporządkował się władzy króla dla własnego dobra..
Jego decyzje nie miały granic; król sprawował władzę jak ojciec, którego dzieci są jego poddanymi. Każde popełnione nadużycie było w rzeczywistości uzasadnione koniecznością państwa.
Wśród jego najsłynniejszych apologetów i myślicieli był francuski biskup i teolog Jacques-Bénigne Lignel Bossuet (1627 - 1704).
Ten kaznodzieja, który służył na dworze króla Francji Ludwika XIV, bronił tezy o boskim prawie królów. Twierdził, że moc królów pochodzi od Boga i dlatego ich moc jest boska.
Teoria boskiego prawa i sprawowania władzy w ramach tego argumentu narodziła się we Francji pod koniec XVI wieku w kontekście tzw. Wojen religijnych.
Pomimo ogromnej władzy, jaką papież i Kościół katolicki mieli w Europie, kardynałowie i biskupi podlegali projektom monarchy.
Inni myśliciele opowiadali się za argumentami takimi jak „prawo naturalne”, zgodnie z którym istnieją pewne naturalne i niezmienne prawa, które dotyczą państw. Teoretycy tacy jak Thomas Hobbes wskazują, że władza absolutna była odpowiedzią na problemy spowodowane przez to prawo naturalne..
Innymi słowy, członkowie narodu zrezygnowali z pewnych wolności w zamian za bezpieczeństwo i ochronę oferowaną przez monarchę..
Monopol władzy absolutnej był równie uzasadniony tym, że władca posiadał absolutną prawdę.
Niektórzy historycy utrzymują, że absolutyzm naprawdę narodził się i był praktykowany w starym europejskim reżimie monarchicznym.
Twierdzą, że tych, którzy rządzili od późnego średniowiecza do wczesnych wieków nowożytnych, nie można w pełni scharakteryzować jako monarchie absolutystyczne. Zamiast tego wolą używać terminu monarchie autorytarne.
Podczas Oświecenia w XVIII wieku reżim absolutystyczny został zdefiniowany jako oświecony despotyzm, ale w rzeczywistości myśliciele Oświecenia pomagali absolutystycznym monarchom.
W ten sposób absolutyzm zdołał przetrwać rewolucje burżuazyjne lub liberalne, które miały miejsce pod koniec XVIII i na początku XIX wieku..
Rewolucja 1848 r., Która zaraziła całą Europę, położyła kres absolutyzmowi przywróconemu przez Święte Przymierze, które od 1814 r. Narzuciło ciągłość „prawomocnych” monarchii. Pozostała tylko carska monarchia Rosji, aż do obalenia jej przez rewolucję 1917 roku.
- Główną cechą europejskiego absolutystycznego państwa była koncentracja władzy. Jednak król mógł przenieść administrację terytoriów lub udzielić władzy innym ludziom, aby wspierać swoje królestwo. W praktyce inni również sprawowali władzę w jego imieniu.
- Państwo nie istniało w takim stanie, w jakim jest znane dzisiaj. W praktyce państwo zostało zastąpione przez monarchę, który sprawował władzę w sposób totalny.
- Władza była sprawowana w sposób scentralizowany, służba cywilna i inne podmioty musiały stosować się do planów władcy i przestrzegać ich bez zadawania pytań..
- Monarchia absolutna różni się od monarchii ograniczonej, ponieważ nie podlegała ani nie była kontrolowana przez inne uprawnienia, ustawy lub Konstytucję.
- Podobnie jak papież, król był uważany za przedstawiciela Boga na ziemi. Monarcha rządził się boskim prawem, więc nie podlegał żadnym ziemskim ograniczeniom, prawom ani władzy.
- Nawet jeśli istniały inne uprawnienia (parlament, sądownictwo), w praktyce były to instytucje symboliczne. Król mógł je rozwiązać lub zmienić i nie podporządkować się jego decyzjom.
- W niektórych europejskich monarchiach absolutystycznych tylko ludzie wybrani przez króla mogli być częścią państwa.
Panowanie francuskiego monarchy Ludwika XIV jest uważane za najbardziej symboliczne z absolutystycznych państw XVIII wieku. To dlatego, że to on ustanowił tę formę organizacji i rządu we Francji..
Należał do Domu Burbonów i rządził Francją i Nawarrą przez 72 lata (między 1614 a 1715). Jego długie panowanie było najdłuższe w całej Europie.
Po śmierci Ludwika XIV na tronie wstąpił jego prawnuk Ludwik XV, mający zaledwie pięć lat. Ten francuski monarcha rządził w latach 1715-1774.
Podczas swoich rządów przeszedł z ukochanego do znienawidzonego przez Francuzów z powodu jego marnotrawstwa i rozpusty. Jego następca, Ludwik XVI, został stracony podczas rewolucji francuskiej.
Ten król z dynastii Burbonów panował w latach 1700-1746 i wprowadził francuski absolutyzm w Hiszpanii. Jego silny regalizm i różnice z papiestwem zapoczątkowały wielki opór społeczny, który spowodował wojnę o sukcesję.
Jego następcy Carlos III (1716-1788) i jego syn Carlos IV (1748-1819) - tzw. Oświeconego despotyzmu - kontynuowali absolutystyczny reżim monarchiczny, którego kulminacją było panowanie Fernanda VI w 1833 r..
Absolutystyczna monarchia w Rosji trwała do początku XIX wieku. Najbardziej znanym i kontrowersyjnym rosyjskim monarchą absolutystycznym był Piotr Wielki.
W swojej pierwszej kadencji, w latach 1682-1721, rządził jako car, ale potem ogłosił się cesarzem, aż do śmierci w 1725 roku..
Innym słynnym absolutystycznym monarchą Rosji była cesarzowa Katarzyna Wielka, która rządziła od 1762 r. Do jej śmierci w 1796 r..
Ta dynastia rządziła Anglią w latach 1603-1714, będąc dwoma z jej najważniejszych królów w tym okresie Jakub I w Anglii i VI w Szkocji. Rządzili między 1603 a 1625 rokiem, jednocząc Szkocję z Anglią.
Jego następcami do 1714 roku (Carlos I, Maria II, Guillermo III i Ana I) byli inni angielscy monarchowie absolutystyczni aż do początku XVIII wieku..
Jeszcze bez komentarzy