ZA struktura organizacyjna lub model organizacyjny Jest to taka, która definiuje firmę poprzez jej ramy referencyjne, które obejmują linie władzy, komunikację, obowiązki i alokację zasobów. Określa, w jaki sposób działania (przydzielanie zadań, koordynacja i nadzór) są ukierunkowane na osiągnięcie celów.
Organizacje muszą być wydajne, elastyczne i innowacyjne, aby osiągnąć trwałą przewagę konkurencyjną. Strukturę organizacyjną można również uznać za okno podglądu lub perspektywę, z której ludzie patrzą na swoją organizację i jej otoczenie..
Organizacja może mieć wiele różnych struktur, w zależności od jej celów. Struktura organizacji określi sposób, w jaki będzie ona działać i funkcjonować. Model organizacyjny pozwala na wyraźne przypisanie odpowiedzialności za wykonywanie różnych funkcji i procesów różnym podmiotom.
Podmiotami tymi może być oddział, dział, zespół roboczy lub osoba fizyczna. Struktura organizacyjna wpływa na działania organizacyjne, zapewniając platformę, na której spoczywają procedury operacyjne i ustandaryzowane zadania.
Podobnie określa, które osoby mogą uczestniczyć w procesach decyzyjnych, a tym samym w jakim stopniu ich punkt widzenia będzie kształtował działania organizacji. Model ten jest napędzany celami organizacji i służy jako kontekst, w którym działają procesy i biznes jest prowadzony..
Idealny model zależy od charakteru firmy i stojących przed nią wyzwań. Z kolei model określa liczbę wymaganych pracowników i wymagany zestaw umiejętności. Liderzy biznesowi regularnie przeglądają model organizacji, aby upewnić się, że wspiera ich cele strategiczne i misję.
Dbają również o to, aby procesy odpowiadały standardom branży. Kontrolują, czy jest zgodny z wymogami dotyczącymi pracy, bezpieczeństwa, zdrowia i innych.
Indeks artykułów
Aby działać efektywnie, firma potrzebuje formalnego systemu podejmowania decyzji, komunikacji i realizacji zadań, który odpowiada jej potrzebom..
Każda struktura firmy musi mieć ustaloną strukturę, która definiuje hierarchię. Struktura powinna jasno określać każde stanowisko, wyraźnie określając rolę tego stanowiska, zakres i kierownictwo wyższego szczebla, do którego ta rola się odnosi.
Powinien być dobrze udokumentowany i łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, aby uniknąć zdezorientowania ludzi co do ich zadań i ról lub spędzania czasu na zadaniach, które są poza ich zasięgiem.
Dobra struktura organizacyjna ustanowi hierarchię komunikacji, która określa, w jaki sposób pracownicy komunikują się ze sobą w różnych sytuacjach..
Opisuje, w jaki sposób zadania są delegowane i komunikowane pracownikom, jak pracownicy na bieżąco informują kierownictwo o zadaniach oraz w jaki sposób zgłaszają lub reklamują problemy.
Idealna struktura komunikacyjna będzie miała udokumentowany łańcuch dowodzenia, który będzie prowadził pracowników w ich codziennych interakcjach..
Jasna struktura komunikacyjna pozwala przywództwu usprawnić interakcje w firmie.
Każda firma musi mieć wizję. Służy jako podstawa do ustalenia celów i zadań firmy.
Musisz jasno zdefiniować, za czym się opowiadasz, co chcesz osiągnąć oraz swoje ograniczenia moralne i etyczne. Wizja musi być zwięzła i wskazywać kierunek biznesowi. Strukturę organizacyjną należy stworzyć w oparciu o wizję firmy.
Departamentalizacja określa sposób, w jaki firma grupuje różne fragmenty swojej organizacji. Na przykład funkcjonalny model organizacyjny grupuje zadania według funkcji, takich jak sprzedaż, marketing, produkcja i obsługa klienta..
Oddział jest pogrupowany według geografii, na przykład region wschodni i zachodni. Inne formy wydziałów obejmują podział według klienta, produktu lub rynku.
Specjalizacja pracy, zwana również podziałem pracy, to poziom, na którym określone zadania w firmie są dzielone na poszczególne zawody.
Gdy specjalizacja zawodowa jest rozległa, firma może przydzielić osobie zadanie w ramach większego projektu. Tego typu środowisko często tworzy mniejsze i bardziej powtarzalne zadania.
Nazywany również łańcuchem dowodzenia, odnosi się do linii władzy organizacji, wyszczególniając, kto komu podlega.
W stosunku do hierarchii władzy jest zakres kontroli. Odnosi się do liczby osób na utrzymaniu, nad którymi menedżerowie mają władzę.
Zdecentralizowane struktury organizacyjne przenoszą obowiązki decyzyjne na kierowników niższego szczebla i niektórych pracowników niekierowniczych.
Z drugiej strony scentralizowany model organizacyjny sprawia, że kontrola i odpowiedzialność za podejmowanie decyzji znajdują się blisko najwyższego szczebla firmy..
Jednak to, czy organizacja jest scentralizowana, czy zdecentralizowana, może zależeć od różnych elementów, takich jak liczba poziomów hierarchicznych w firmie lub stopień rozproszenia geograficznego firmy..
Prosta organizacja ma elastyczną strukturę organizacyjną, na ogół kierowaną przez przedsiębiorców o nastawieniu przedsiębiorczym. Przykładem tego typu organizacji są start-upy, którymi zarządzają ich właściciele.
Ideały, energia i entuzjazm do myślenia przyszłościowego to mocne strony. Możliwe wady lub zagrożenia to ograniczona struktura, słaba dyscyplina w zadaniu, nieefektywność kontroli zarządczej, jeśli nie ma nacisku na definiowanie procesów pracy.
Ten typ organizacji ma prostą i płaską strukturę. Składa się z dużej jednostki z jednym lub kilkoma kierownikami. Organizacja jest stosunkowo nieformalna i nieustrukturyzowana.
Gdy duże firmy stają w obliczu wrogich warunków, mogą powrócić do tej struktury, aby zachować ścisłą kontrolę z góry.
Jednak wraz z rozwojem organizacji ta struktura może być nieodpowiednia, ponieważ decydenci mogą być tak przytłoczeni, że zaczynają podejmować złe decyzje..
Henry Mintzberg nazwał wysoce biurokratyczną organizację „maszyną”. Agencje rządowe i inne rodzaje dużych korporacji uosabiają ten styl..
Organizację maszyn definiuje jej standaryzacja. Praca jest mocno sformalizowana, istnieje wiele procedur, proces decyzyjny jest scentralizowany, a zadania pogrupowane według działów funkcjonalnych.
Miejsca pracy są jasno określone; istnieje formalny proces planowania z budżetami i audytami, a procedury są regularnie przeglądane w celu weryfikacji ich skuteczności.
Wszystkie linie funkcjonalne wznoszą się na szczyt, pozwalając menedżerom najwyższego szczebla na utrzymanie scentralizowanej kontroli. Te organizacje mogą być bardzo wydajne.
Typ organizacji zawodowej ma podobny poziom biurokracji jak typ maszyn. Charakteryzuje się jednak wysokim stopniem wiedzy fachowej.
Ci technicznie przeszkoleni pracownicy często posiadają specjalistyczne umiejętności i autonomię w swojej pracy. Pozwala to na bardziej zdecentralizowane podejmowanie decyzji niż to, które przeważa w tego typu maszynach.
Kluczowa różnica w stosunku do organizacji maszynowych polega na tym, że organizacje zawodowe są zależne od wysoko wyszkolonych specjalistów, którzy wymagają kontroli nad własną pracą..
Taka struktura jest typowa, gdy organizacja składa się z dużej liczby pracowników umysłowych. Dlatego jest powszechny w miejscach takich jak uniwersytety, firmy księgowe i kancelarie prawne..
Oczywistą wadą struktury zawodowej jest brak kontroli, jaką mogą mieć osoby zarządzające wyższego szczebla, ponieważ autorytet i władza są rozdzielane w ramach hierarchii..
Struktura dywizji jest powszechna w dużych korporacjach z wieloma jednostkami biznesowymi. Firmy dzielą swoje firmy i produkty na działy, aby promować określone zarządzanie każdym z nich.
Scentralizowana kontrola jest powszechna w tym formacie, a wiceprezesi oddziałów nadzorują wszystkie aspekty pracy w poszczególnych oddziałach..
Tego typu struktury można znaleźć w dużych, dojrzałych organizacjach, które mają różne marki, wytwarzają szeroką gamę produktów lub działają w różnych regionach geograficznych..
Główną zaletą struktury dywizji jest to, że umożliwia ona kierownikom liniowym sprawowanie większej kontroli i odpowiedzialności niż w przypadku struktury maszynowej..
Dzięki zdecentralizowanemu podejmowaniu decyzji najwyższe centralne kierownictwo może skupić się na „globalnych” planach strategicznych..
Główną słabością jest powielanie zasobów i działań towarzyszących strukturze wydziałów. Ponadto dywizje mogą mieć tendencję do konfliktu, ponieważ każdy z nich musi konkurować o ograniczone zasoby przydzielane przez centralę..
W nowych branżach firmy muszą wprowadzać innowacje i działać na platformie doraźnie przetrwać. Wyraźną zaletą adhocracies jest to, że utrzymują podstawową pulę talentów. W każdej chwili można wyciągnąć ludzi z tej grupy, aby rozwiązywać problemy i pracować w bardzo elastyczny sposób..
Pracownicy często przechodzą z zespołu do zespołu w miarę kończenia projektów i opracowywania nowych projektów. Adhocracies mogą szybko reagować na zmiany, gromadząc wykwalifikowanych ekspertów zdolnych do sprostania nowym wyzwaniom.
Konfliktów może być wiele, gdy władza i autorytet są niejednoznaczne. Konieczność radzenia sobie z tak szybkimi zmianami jest dla pracowników stresująca, co utrudnia znalezienie i utrzymanie talentów.
Henry Mintzberg w swojej książce Struktura organizacji, przedstawił ten diagram jako sposób na wyjaśnienie, czym zajmuje się organizacja:
Względny wpływ tych elementów na siebie ma istotny wpływ na charakter organizacji. Mintzberg twierdzi, że każdy element będzie miał preferowane środki koordynacji.
Na przykład szczyt strategiczny będzie próbował koordynować poprzez bezpośredni nadzór i będzie szczególnie ważny w mniejszych organizacjach o prostszych strukturach..
Środkowa linia będzie dążyć do ujednolicenia wyników, podczas gdy technostruktura będzie próbowała ujednolicić procesy pracy. Rdzeń operacyjny podejmie próbę ujednolicenia umiejętności.
Model organizacyjny Mintzberga ilustruje również ważną zasadę struktury organizacyjnej: oddzielenie zarządzania i administracji..
Ze względu na to oddzielenie osoby, które decydują o misji i ogólnym kierunku organizacji (chyba że jest to bardzo mała organizacja), różnią się od tych, którzy zarządzają realizacją planów i późniejszą kontrolą operacji, aby zapewnić, że cele są spotkał..
Model organizacyjny Mintzberga, zwany także modelem pięcioelementowym organizacji Mintzberga, dzieli firmę na następujące podstawowe elementy:
Na szczycie organizacji znajduje się szczyt strategiczny, którego celem jest zapewnienie, że organizacja wypełnia swoją misję i zarządza relacjami z otoczeniem.
Kierownictwo wyższego szczebla (szczyt strategiczny) ustanowi długoterminowe strategie organizacyjne i polityki, dzięki którym cele zostaną osiągnięte.
Ludzie, którzy tworzą wierzchołek - na przykład dyrektor wykonawczy - są odpowiedzialni przed właścicielami, agencjami rządowymi, związkami, społecznościami itp..
Poniżej wierzchołka znajduje się linia środkowa, czyli grupa menedżerów średniego szczebla odpowiedzialnych za przekształcenie ogólnych celów strategicznych i planów strategicznego wierzchołka w szczegółowe operacyjne plany działań..
Te operacyjne plany działań będą realizowane przez pracowników, określając obowiązki kierownicze w zakresie poszczególnych zadań oraz sposób alokacji zasobów..
Ci menedżerowie średniego szczebla będą również odpowiedzialni za nadzorowanie działań i podejmowanie kroków w celu zapewnienia wydajnego i skutecznego wykorzystania zasobów do osiągnięcia celów organizacji..
W miarę jak organizacje rosną i stają się bardziej złożone, tworzą oddzielną grupę ludzi, którym zależy na najlepszym sposobie wykonywania pracy..
Określają kryteria wyjścia (np. Standardy jakości) i zapewniają, że personel posiada odpowiednie umiejętności (organizowanie programów szkoleniowych). Ta grupa analityków jest wymieniana przez Mintzberga jako technostruktura.
Technostruktura składa się z kluczowych osób i zespołów zajmujących się takimi funkcjami, jak zasoby ludzkie, szkolenia, finanse i planowanie..
Mintzberg twierdzi, że jest tu kilka ról. Analitycy decydują o najlepszych sposobach wykonywania pracy i dążą do ujednolicenia umiejętności. Planiści decydują o produktach i określają wymagania jakościowe.
Organizacja dodaje również inne funkcje administracyjne, które świadczą usługi; na przykład porady prawne, public relations, kafeteria itp. To jest personel pomocniczy.
Personel pomocniczy zajmuje się takimi funkcjami, jak badania i rozwój, public relations i obsługa prawna. Jej produkty nie przyczyniają się bezpośrednio do realizacji podstawowych celów organizacji, ale jej działania przyczyniają się do wydajności i efektywności strategicznego wierzchołka, linii środkowej i rdzenia operacyjnego..
Wreszcie, na dole organizacji znajduje się rdzeń operacyjny. Są to ludzie, którzy wykonują podstawową pracę polegającą na wytwarzaniu produktów lub świadczeniu usług..
Jeszcze bez komentarzy