Plik strukturalizm, Nazywana również psychologią strukturalną, jest teorią wiedzy opracowaną w XX wieku przez Wilhelma Maximiliana Wundta i Edwarda Bradforda Titchenera. Wundt jest powszechnie znany jako ojciec strukturalizmu.
Strukturalizm próbuje przeanalizować sumę doświadczeń od urodzenia do dorosłego życia. W tym doświadczeniu są proste elementy, które są ze sobą powiązane, tworząc bardziej złożone doświadczenia. Bada również ich korelację ze środowiskiem.
Strukturalizm próbuje przeanalizować umysł dorosłego (sumę wszystkich doświadczeń od urodzenia do chwili obecnej) pod kątem komponentów zdefiniowanych przez najprostszych i znaleźć, jak pasują one do siebie, tworząc bardziej złożone doświadczenia, a także korelację ze zdarzeniami fizycznymi.
W tym celu psychologowie wykorzystują introspekcję poprzez samooceny i badanie uczuć, wrażeń, emocji, między innymi dostarczając wewnętrznych informacji o osobie.
Indeks artykułów
Strukturalizm można zdefiniować w psychologii jako badanie elementów świadomości. Chodzi o to, że świadome doświadczenie można podzielić na podstawowe świadome elementy.
Można to uznać za zjawisko fizyczne polegające na tym, że struktury chemiczne można z kolei podzielić na podstawowe pierwiastki. W rzeczywistości większość badań przeprowadzonych w laboratorium Wundta polegała na katalogowaniu tych podstawowych świadomych elementów..
Aby zredukować normalne świadome doświadczenie do podstawowych elementów, strukturalizm polegał na introspekcji (obserwacji siebie, sumienia i własnych uczuć).
Aby lepiej zrozumieć pojęcie introspekcji, posłużymy się następującym przykładem podanym w laboratorium Wundta.
Niemiecki psycholog opisał jabłko pod kątem jego podstawowych cech, czyli np. Stwierdzenia, że jest zimne, kruche i słodkie..
Ważną zasadą introspekcji jest to, że każde świadome doświadczenie musi być opisane w najbardziej podstawowych terminach..
W związku z tym badacz nie mógł sam opisać niektórych doświadczeń lub przedmiotów, takich jak opisanie jabłka po prostu jako jabłka. Taki błąd jest nazywany „błędem bodźca”.
Poprzez eksperymenty introspekcji Wundt zaczął katalogować dużą liczbę podstawowych elementów świadomości, które hipotetycznie można połączyć w celu opisania wszystkich ludzkich doświadczeń..
Wilhelm Maximilian Wundt urodził się 16 sierpnia 1832 roku w Baden (Niemcy) i zmarł 31 sierpnia 1920 roku w Lipsku, mieście również w tym samym kraju..
Wundt był uznawany za uznanego fizjologa, filozofa i psychologa i jest powszechnie znany z tego, że stworzył pierwsze laboratorium eksperymentalne w Lipsku. Na uniwersytecie w tym samym mieście był wykładowcą Titchenera, twórcy strukturalizmu.
Titchener zadeklarował to, co jest znane jako „nauka o bezpośrednim doświadczeniu” lub tym samym, że złożone spostrzeżenia można uzyskać dzięki podstawowym informacjom sensorycznym.
Wundt jest często kojarzony w literaturze starożytnej ze strukturalizmem i stosowaniem metod zbliżonych do introspekcyjnych..
Autor dokonuje wyraźnego rozróżnienia między czystą introspekcją, czyli stosunkowo nieustrukturyzowaną samoobserwacją stosowaną przez wcześniejszych filozofów, a introspekcją eksperymentalną. Według niego, aby introspekcja lub doświadczenie były ważne, muszą zachodzić w warunkach kontrolowanych eksperymentalnie..
Titchener przywiózł swoją własną teorię i teorię Wundta do Ameryki Północnej, a tłumacząc jego prace, źle rozumiem ich znaczenie. Nie przedstawił go jako woluntarystycznego psychologa (doktryny, która organizuje zawartość siły psychicznej w procesy myślowe wyższego poziomu), czym był naprawdę, ale raczej przedstawił go jako introspekcjonistę..
Dlatego Titchener użył tego błędnego tłumaczenia, aby powiedzieć, że prace Wundta wspierały jego własne..
Edward B. Titchener urodził się w Chichester w Wielkiej Brytanii 11 stycznia 1867 r. I zmarł w Stanach Zjednoczonych, a konkretnie w Ithace 3 sierpnia 1927 r. Pomimo bycia brytyjskim psychologiem, później osiadł w Stanach Zjednoczonych i przyjął to obywatelstwo..
Uważany jest za twórcę strukturalizmu i promotora metody eksperymentalnej w psychologii amerykańskiej. Titchener jest introspekcjonistą i kiedy importował prace Wundta do Stanów Zjednoczonych, błędnie je przetłumaczył, przedstawiając go również jako introspekcjonistę..
Błąd polega na tym, że w Ameryce Północnej nie odróżniano sumienia od nieświadomości, ale w Niemczech tak..
W rzeczywistości, dla Wundta introspekcja nie była właściwą metodą, ponieważ zgodnie z jego teoriami nie docierała do nieświadomości. Wundt rozumie introspekcję jako opis świadomego doświadczenia podzielonego na podstawowe komponenty sensoryczne, które nie mają zewnętrznych odniesień.
Z drugiej strony, dla Titchenera świadomość była sumą doświadczeń danej osoby w danym momencie, rozumiejąc je jako uczucia, idee i impulsy doświadczane przez całe życie..
Edward B. Titchener był studentem Wundta na Uniwersytecie w Lipsku i jednym z jego najważniejszych studentów.
Z tego powodu na jego koncepcje działania umysłu duży wpływ miała teoria woluntariatu Wundta oraz jego idee asocjacji i apercepcji (odpowiednio kombinacja elementów świadomości aktywnej i biernej)..
Titchener próbował sklasyfikować struktury umysłu i wskazał, że tylko obserwowalne zdarzenia stanowią naukę i że w społeczeństwie nie ma miejsca na spekulacje dotyczące nieobserwowalnych wydarzeń..
W swojej książce „Psychologia systematyczna” Titchener napisał: „Prawdą jest jednak, że obserwacja jest jedyną opatentowaną metodą naukową, a ten eksperyment, uważany za metodę naukową, jest niczym innym jak obserwacją chronioną i wspomaganą”.
Titchener wziął pod uwagę nagromadzone doświadczenie życia. Uważał, że mógłby zrozumieć strukturę umysłu i jego rozumowanie, gdyby potrafił zdefiniować i skategoryzować podstawowe komponenty umysłu oraz zasady, według których komponenty oddziałują na siebie..
Głównym narzędziem, którego Titchener użył do określenia różnych składników świadomości, była introspekcja..
On sam w swojej systematycznej psychologii pisze: „Stan świadomości, który powinien być przedmiotem psychologii ... może stać się przedmiotem bezpośredniej wiedzy tylko na drodze introspekcji lub samoświadomości”.
I w swojej książce Zarys psychologii ; wprowadzenie do psychologii; pisze: „… w sferze psychologii introspekcja jest ostatnim i jedynym sądem apelacyjnym, że dowody psychologiczne nie mogą być inne niż introspektywne”.
W przeciwieństwie do metody introspekcji Wundta, Titchener miał bardzo surowe wytyczne dotyczące przedstawiania analizy introspektywnej..
W jego przypadku podmiot przedstawiłby sobie przedmiot, taki jak ołówek, a następnie zgłosiłby cechy tego ołówka (kolor, długość itp.).
Wspomniany podmiot zostałby poinstruowany, aby nie podawał nazwy obiektu, w tym przypadku ołówka, ponieważ nie opisuje to podstawowych danych o tym, czego doświadczał. Titchener nazwał to „błędem bodźca”..
W przekładzie pracy Wundta Titchenera przedstawia swojego instruktora jako zwolennika introspekcji jako metody obserwacji świadomości..
Jednak introspekcja pasuje tylko do teorii Wundta, jeśli termin ten odnosi się do metod psychofizycznych..
Pierwsze pytanie, które Titchener postawił w swojej teorii, brzmiało: czym jest każdy element umysłu?
Brytyjski psycholog doszedł do wniosku, że w jego badaniach istnieją trzy typy elementów mentalnych, które składają się na świadome doświadczenie. Z jednej strony doznania (elementy percepcji), z drugiej obrazy (elementy idei) i wreszcie afekty (elementy emocji).
Ponadto elementy te można było podzielić na odpowiadające im właściwości, którymi były: jakość, intensywność, czas trwania, przejrzystość i rozciągliwość.
Wrażenia i obrazy zawierają wszystkie te cechy; jednak brakuje im uczucia w jasności i długości. Z drugiej strony obrazy i afekty można rozłożyć na grupy doznań.
W ten sposób, podążając za tym łańcuchem, wszystkie myśli były obrazami zbudowanymi z elementarnych wrażeń..
Oznacza to, że całe rozumowanie i złożone myślenie można ostatecznie podzielić na doznania, do których można dotrzeć poprzez introspekcję. Tylko dobrze wyszkoleni obserwatorzy mogli przeprowadzić introspekcję naukową.
Drugie pytanie postawione przez Titchenera w teorii strukturalizmu dotyczyło tego, jak elementy mentalne łączą się i oddziałują ze sobą, tworząc świadome doświadczenie.
Jego wnioski opierały się w dużej mierze na ideach stowarzyszenia, zwłaszcza na prawie ciągłości. Odrzucił też pojęcia apercepcji i twórczej syntezy; podstawa wolontariatu Wundta.
Gdy Titchener zidentyfikuje elementy umysłu i ich interakcję, zastanawia się, dlaczego elementy oddziałują na siebie w sposób, w jaki działają. W szczególności Titchener był zainteresowany związkiem między świadomym doświadczeniem a procesami fizycznymi.
Brytyjski psycholog uważał, że procesy fizjologiczne stanowią ciągły substrat, który zapewnia ciągłość procesów psychologicznych, która w przeciwnym razie nie.
Dlatego układ nerwowy nie powoduje świadomego doświadczenia, ale może być użyty do wyjaśnienia niektórych charakterystyk wydarzeń mentalnych..
Alternatywną teorią do strukturalizmu był funkcjonalizm (psychologia funkcjonalna).
Funkcjonalizm został opracowany przez Williama Jamesa, który w przeciwieństwie do strukturalizmu podkreślał wagę myśli empiryczno-racjonalnej, myślał o filozofii eksperymentalno-empirycznej.
James zawarł introspekcję w swojej teorii (np. Badanie własnych stanów psychicznych psychologa), ale uwzględnił także takie rzeczy, jak analiza (np. Prekursorska krytyka logiczna i współczesne poglądy na umysł), eksperyment (np. W hipnozie lub neurologii), i porównania (np. wykorzystanie statystyki oznacza rozróżnienie norm nieprawidłowości).
Funkcjonalizm różnił się również tym, że koncentrowano się na tym, jak użyteczne były pewne procesy zlokalizowane w mózgu dla środowiska, a nie na samych procesach, jak ma to miejsce w strukturalizmie..
Psychologia funkcjonalistyczna wywarła silny wpływ na psychologię amerykańską, będąc systemem bardziej ambitnym niż strukturalizm i posłużyła do otwarcia nowych obszarów psychologii naukowej
Spośród dużej liczby otrzymanych krytyki, główna dotyczy funkcjonalizmu, szkoły, która później rozwinęła się w psychologii pragmatyzmu. Skrytykował swoje skupienie się na introspekcji jako metodzie rozumienia świadomego doświadczenia.
Twierdzą, że samoanaliza nie była możliwa, ponieważ introspektywni studenci nie potrafią docenić procesów lub mechanizmów ich własnych procesów umysłowych..
Dlatego introspekcja doprowadziła do różnych wyników w zależności od tego, kto jej używał i czego szukał. Niektórzy krytycy zwracali również uwagę, że techniki introspekcyjne były w rzeczywistości badaniem retrospektywnym, ponieważ było to bardziej wspomnienie doznania niż samo doznanie..
Behawioryści całkowicie odrzucili ideę świadomego doświadczenia jako wartościowej materii w psychologii, ponieważ uważali, że przedmiot psychologii naukowej powinien być ściśle operacyjny w obiektywny i mierzalny sposób..
Ponieważ pojęcia umysłu nie można było obiektywnie zmierzyć, nie warto było tego kwestionować..
Strukturalizm uważa również, że umysł można podzielić na poszczególne części, które tworzą świadome doświadczenie. Podejście to skrytykowała szkoła psychologii Gestalt, która argumentuje, że umysłu nie można pojmować w pojedynczych elementach.
Oprócz ataków teoretycznych był również krytykowany za wykluczanie i ignorowanie ważnych wydarzeń, które nie były częścią jego teorii. Na przykład strukturalizm nie zajmował się badaniem zachowania i osobowości zwierząt..
Sam Titchener był krytykowany za to, że nie wykorzystywał swojej psychologii do rozwiązywania praktycznych problemów. Zamiast tego Titchener był zainteresowany dążeniem do czystej wiedzy, która była dla niego ważniejsza niż inne, bardziej banalne tematy..
Dziś teoria strukturalistyczna nie jest szeroko stosowana. Naukowcy wciąż pracują nad zaproponowaniem eksperymentalnych podejść do pomiaru świadomego doświadczenia, szczególnie w dziedzinie psychologii poznawczej. Pracujesz nad takimi samymi problemami, jak doznania i postrzeganie.
Obecnie każda introspektywna metodologia jest przeprowadzana w wysoce kontrolowanych sytuacjach i jest rozumiana jako subiektywna i retrospektywna..
Jeszcze bez komentarzy