Francisco Javier Clavijero (1731-1787) był historykiem i księdzem z Nowej Hiszpanii, urodzonym na terytorium meksykańskim, należącym do zakonu jezuitów. Znaczenie jego pracy leżało w miejscu, które nadał historii swojego kraju pod względem podbojów i procesu ewolucji rdzennej ludności..
Praca Clavijero miała cechy jego osobowości, to znaczy jego pióro było innowacyjne i nowoczesne jak na czas, w którym je rozwijał. Używał też jasnego i odważnego języka; być może na jego pisma wpłynęły stylowo lektury Kartezjusza, Benito Feijoo i Gottfrieda Leibniza.
Niektóre z najważniejszych tytułów Clavijero to: Starożytna historia Meksyku, z kolonii Tlaxcalans Y Historia Antigui lub Baja California. Ksiądz stał się punktem odniesienia w badaniach nad przedhiszpańską historią Meksyku.
Indeks artykułów
Francisco urodził się 9 września 1731 roku w starożytnej Nowej Hiszpanii, dzisiejszym Meksyku, a konkretnie w Veracruz, w rodzinie służącej hiszpańskiej monarchii. Jego rodzicami byli Hiszpanie Blas Clavijero i María Isabel Echegaray; miał dziesięcioro rodzeństwa, był trzeci.
Dzieciństwo Clavijero charakteryzowało ciągłe zmiany, za sprawą pracy jego ojca, ściśle związanego z hiszpańską koroną. Mieszkał w miastach takich jak Puebla i Oaxaca; Od dziecka był zaangażowany w życie rdzennych mieszkańców, ich kulturę, języki i tradycje.
Francisco Clavijero studiował w szkołach San Jerónimo i San Ignacio de los Jesuitas w Puebla, gdzie uczył się łaciny, literatury, filozofii i teologii. Następnie w 1748 r. W wieku siedemnastu lat wstąpił do Zakonu Towarzystwa Jezusowego w Tepotzotlán, aby zostać księdzem..
Po trzech latach w Tepotzotlán, w 1751 r., Wrócił do San Ildefonso, aby studiować filozofię scholastyczną lub objawienie chrześcijańskie. Nie był jednak do końca zadowolony z tej nauki, więc postanowił poznać filozofię, a później pogłębił teologię w stolicy Meksyku..
Clavijero przyjął święcenia kapłańskie w 1754 r. W tym czasie był już nauczycielem i kierował Colegio San Ildefonso. Zawsze interesował się rdzenną ludnością i dlatego poprosił o udział w misjach prowadzonych w Kalifornii; jednak nie zostało wysłane.
W 1758 r., Kiedy rozpoczął pracę w Colegio San Gregorio w Mexico City, był jednym z kierowników szkolenia tamtejszych Indian. W tym samym czasie zagłębiał się w historię Meksyku, zwłaszcza w badaniach prowadzonych przez nowego hiszpańskiego pisarza Carlosa Sigüenzy.
Francisco Clavijo poświęcił się nauczaniu przez pięć lat, między 1762 a 1767 rokiem. Najpierw był w San Gregorio, potem został skierowany do Puebla, do szkoły w San Francisco Javier, gdzie miał uczyć tubylców; aw 1763 roku został wysłany do Morelia w tym samym celu.
Clavijero przebywał w instytucji nauczycielskiej w Guadalajarze, kiedy w lutym 1767 roku król Karol III zarządził wypędzenie jezuitów ze wszystkich ich terytoriów; według niego było to z ważnych powodów. Od 25 czerwca tego roku rozpoczął się dla księdza etap wygnania..
Francisco Clavijero i jego towarzysze spędzili czas w Veracruz, zanim 25 października 1767 r. Wyjechali do Hawany. Proces wygnania był długi i trudny. Po drodze ksiądz zachorował, udało mu się wyzdrowieć, w końcu dotarł do Włoch, aw 1770 r. Zamieszkał w Bolonii..
Od podboju przez Hiszpanów po Amerykę toczyło się wiele debat na temat kultury rdzennej ludności. Z tego powodu Clavijero był zainteresowany i zaniepokojony zachowaniem i nadaniem wartości każdej z tradycji i zwyczajów rdzennych ludów Meksyku..
Zainstalowany we Włoszech, podjął się zadania wykazania, że wierzenia tubylców dotyczące ich bogów były częścią ich osobliwości. Z tego powodu uznał za konieczne, aby odpowiednie władze poświęciły się wywyższaniu znaczenia kultury rdzennych Amerykanów..
Po osiedleniu się w Bolonii jezuita zaczął rozwijać w latach 1770-1780 swoje najważniejsze dzieło: Historia starożytna Meksyku. Clavijero ujawnił historię ludów tubylczych, a także dyskutował o ideach, które istniały na ich temat, dzięki swojej rozległej wiedzy.
Kiedy Clavijero wyjechał na wygnanie do Włoch, zauważył, że Europejczycy mieli błędną koncepcję tego, jak wygląda amerykańska ziemia. Tak więc powodem jego pracy było wyprowadzenie mieszkańców starego kontynentu z niewiedzy, a także szerzenie prawdy o rdzennych ludach..
Praca Francisco Javiera Clavijero z Włoch, mająca na celu szerzenie i przewartościowanie starożytnej historii Meksyku, była inspiracją dla kilku Nowych Latynosów. Wśród nich byli José Antonio Alzate, Antonio de León y Gama, Mariano Veytia, Lorenzo Boturini i Juan José de Eguiara.
Każdy z nich zadał sobie trud pozostawienia jasnej historii przedhiszpańskiego Meksyku i życia podczas hiszpańskiej kolonizacji. Aby to osiągnąć, wzmocnili swoje cechy, wnosząc swój wkład ze swoich urzędów jako pisarze, astronomowie, filozofowie, historycy i kronikarze; ich związek zapewnił niezrównane bogactwo dokumentalne.
Ostatnie lata życia Francisco Javiera Clavijero spędził poza ojczyzną, ponieważ nie mógł wrócić. Poświęcił się pisaniu i służbie najbardziej potrzebującym. Zmarł w Bolonii 2 kwietnia 1787 r. W wyniku długotrwałej infekcji.
Wiadomość o śmierci księdza dotarła do Meksyku 75 lat później, w 1862 roku. Od tego czasu stosowne procedury zaczęły sprowadzać jego ciało na Azteków. Jednak pierwsze wielkie wysiłki poświęcono jego lokalizacji.
Po latach studiów i badań antropologicznych odnalazł swoje szczątki. 13 lipca 1970 r. Administracja Gustavo Díaz Ordaz ogłosiła repatriację, która nastąpiła 5 sierpnia tego roku. Po uhonorowaniu jego szkielet został złożony w Rotundzie Znakomitych Osób.
Ważność Francisco Clavijero pozostaje niezachwiana, ponieważ jego pisma nadal stanowią punkt odniesienia dla badaczy historii Meksyku i Ameryki. Ponadto grupa ma go obecnego w każdej z instytucji i miejsc noszących jego imię, takich jak ulice, aleje, place i szkoły..
Z drugiej strony, nagroda Francisco Javiera Clavijero została ustanowiona w celu poszerzenia badań nad historią i etnohistorią w Meksyku. Inicjatywa była sponsorowana przez Narodowy Instytut Antropologii i Historii wraz z Narodową Radą Kultury i Sztuki.
Styl literacki jezuity z Nowej Hiszpanii charakteryzował się wiedzą i bezpośrednim kontaktem z różnymi rdzennymi populacjami swoich czasów. W swoich tekstach odzwierciedlał również nowoczesność swojej osobowości, co pozwoliło mu na szerszy zakres jego pomysłów..
Jego język był precyzyjny, odważny i odważny. Swoimi słowami był w stanie zmienić to, co było wówczas znane o filozofii scholastycznej. Zagadnienia, które go dotyczyły, zawsze dotyczyły jego ojczyzny, rdzennych mieszkańców i ich różnych przejawów kulturowych; jego celem było jego rozpowszechnianie i zachowanie.
- Historia Antigui lub Baja California.
- Esej o historii Nowej Hiszpanii.
- Kościelna historia Meksyku.
- Dialog między Filaletes i Paeophile.
- Z kolonii Tlaxcalans.
- Krótki opis prowincji Meksyku w 1767 roku.
- Physica Specificis. Test.
- Cursus filozoficus.
- Owoce, którymi Nowa Hiszpania handluje lub może handlować. Test.
- Przydatne projekty wspierające handel w Nowej Hiszpanii.
- Historia o pojawieniu się Matki Bożej z Guadalupe. Tytuł w języku włoskim brzmiał: Ragguaglio della prodigiosa and rinomata immagine della Madonna de Guadalupe del Messico.
- Gramatyka i słownik w języku nahuatl.
- Historia starożytna Meksyku (1770-1780).
Było to najwybitniejsze i najważniejsze dzieło Francisco Clavijero, które rozwijał na emigracji z dużą dozą sentymentalizmu ze względu na oddalenie ojczyzny. Tą pracą ksiądz próbował nadać wartość, na jaką zasługiwała historia Meksyku przed podbojem, po istnieniu dużej liczby obcych i ignoranckich opinii.
Książka opracowana przez Clavijero była hołdem dla Ameryki, zwłaszcza dla jego rodzinnego Meksyku, a także była źródłem rozrywki podczas powolnego upływu czasu. W nim autor był odpowiedzialny za ujawnienie przedhiszpańskiej historii kraju Azteków, aż do połowy XVI wieku..
Historia starożytna Meksyku składał się z dziesięciu książek, wraz z dziewięcioma rozprawami lub przemówieniami. W przypadku pierwszego dotyczyło to naturalnego ukształtowania się ludów tubylczych, podczas gdy inne dotyczyły szczegółowego opisu wydarzeń przedhiszpańskich..
Dzięki tej pracy Francisco Clavijero nadał nowy wymiar historycznemu procesowi Meksyku i Ameryki. Zaprzeczało też opiniom tych, którzy nigdy nie postawili stopy na terytorium Nowej Hiszpanii, a mimo to próbowali osądzić styl życia tam istniejący..
Z drugiej strony ksiądz zadał sobie trud ukazania szerokiej panoramy meksykańskiej przeszłości. Toltekowie, Meksykanie lub Aztekowie, narodziny panowania Meksyku, przybycie Hiszpanów i okupacja Tenochitlan w 1521 r., Były częścią stron księgi..
W części poświęconej wykładom lub przemówieniom ksiądz z Nowej Hiszpanii bronił i zachował z absolutną lojalnością swoją miłość i szacunek dla ludów tubylczych. Również w tej sekcji wyraził swoją irytację z powodu ataków bez argumentów Europejczyków na naród amerykański.
W obliczu swojej niezgody i niezgody z opiniami intelektualistów starego świata, Francisco Clavijero stał się głównym głosem rdzennej ludności. Jego intencją i celem było uciszenie plotek i fałszywych roszczeń oraz uczynienie Ameryki postrzeganą z równością i jako krajem z tożsamością..
Historia starożytna Meksyku został opublikowany w pierwszym wydaniu w języku włoskim i obejmował cztery numery. Był tak ważny i dobrze przyjęty, że wkrótce ukazał się w języku angielskim i niemieckim, a także zajmował honorowe miejsce przez ponad pięćset lat..
W 1826 roku dzieło Clavijero zostało przetłumaczone na język hiszpański w dwóch tomach; przybył na terytorium Meksyku po dokonaniu niepodległości. Dzięki tej książce jezuita stał się największym propagatorem i obrońcą Ameryki, ponieważ jego doświadczenie, dokumentacja i badania dały mu wystarczającą wiedzę.
Kiedy w 1826 roku ukazało się dzieło księdza w języku hiszpańskim, było to tłumaczenie oryginalnego tekstu, sporządzone w Londynie przez hiszpańskiego pisarza i dziennikarza José Joaquína de Mora. Następnie, między 1868 a 1917 rokiem, rozprzestrzenił się na większość Ameryki.
Sto lat później publikacja w języku hiszpańskim została sporządzona bezpośrednio z tekstu napisanego przez samego Clavijero. Zadanie wykonał Mariano Cuevas, meksykański jezuita. Praca została zaprezentowana w czterech tomach w pierwszych dwóch wydaniach, a później została zredukowana do jednego..
„Są Meksykanami o regularnej posturze, od której odchylają się częściej w nadmiarze niż w sposób domyślny; z dobrym mięsem i odpowiednią proporcją we wszystkich członkach, z wąskim czołem, czarnymi oczami i równymi, mocnymi, białymi i gładkimi zębami ...
Ich zmysły są bardzo żywe, zwłaszcza wzrok, który zachowują w całości nawet w jego zgrzybiałości ...
Meksykanie nie widzą regularnie tych transportów gniewu, ani tych szaleństw miłości, które są tak częste w innych narodach ... bardzo cierpią z powodu urazów i pracy i są bardzo wdzięczni za jakąkolwiek korzyść ... ".
„Prawdą jest, że Meksykanie nie mieli głosów, aby wyjaśnić pojęcia materii, substancji, wypadku i tym podobnych; Ale równie prawdą jest, że żaden język, ani azjatycki, ani europejski, nie miał takich głosów, zanim Grecy zaczęli tracić na wadze, streszczać swoje idee i tworzyć nowe terminy, aby je wyjaśnić..
Wielki Cyceron, który tak dobrze znał język łaciński i rozkwitał w czasach, gdy był on w swojej największej doskonałości ... wiele razy w swoich dziełach filozoficznych stara się znaleźć głosy odpowiadające metafizycznym ideom Greków ... ".
Było to kolejne istotne dzieło Francisco Clavijero. Zostało to opublikowane we Włoszech w 1789 roku przez jego brata, również księdza jezuity Ignacio Clavijero. Praca dotyczyła pracy misyjnej, którą rodzice Zakonu Towarzystwa Jezusowego prowadzili na terytorium Baja California.
Rozwój dzieła wspierały historie i świadectwa jezuitów, między innymi: Juana Maríi Salvatierry, Miguela Venegasa, Eusebio Kino i Juana de Ugarte. Został podzielony na cztery tomy; w Meksyku narodził się w połowie XIX wieku, a konkretnie w 1852 roku.
„Jeśli chodzi o religię, ważny artykuł w historii, niewiele możemy powiedzieć, ponieważ wśród Kalifornijczyków prawie nie było żadnego. Nie mieli świątyń, ołtarzy, symulakr, kapłanów ani ofiar, a zatem nie znaleziono wśród nich śladu bałwochwalstwa ani zewnętrznego kultu boskości..
Mieli jednak pewne wyobrażenie o Istocie Najwyższej, stwórcy świata, ale równie zaciemnionej i zdezorientowanej jak u innych ludów barbarzyńców i oszpeconych tysiącem nonsensów, potrzeb i dziecinności ... ".
- „Ich dusze są radykalnie podobne do dusz innych ludzi i mają te same zdolności. Europejczycy nigdy nie okazywali swojemu rozsądkowi mniej honoru niż wtedy, gdy wątpili w racjonalność Amerykanów ... ich rozumienie jest zdolne do wszystkich nauk, jak pokazało doświadczenie. ".
- „Prawa są bezużyteczne, gdy ich przestrzeganie jest strzeżone, a przestępcy nie są karani”.
- „Filozofia to szlachetny i naukowy odpoczynek, pociecha w udrękach, pożyteczna i łagodna pociecha w zmiennych kolejach życia”.
- „Pragnienie szczęścia, które pobudza ludzi do wykonywania najtrudniejszych przedsięwzięć, często rzuca ich w najgłębsze przepaście”.
- „Ci, którzy zdobyli go bez zmęczenia, łatwo tracą swoje bogactwo”.
- „Żyj z produktów swojej pracy, bo w ten sposób będziesz mieć przyjemniejsze środki do życia”.
- „Nigdy nie brakuje potężnych, niegodziwych i banalnych ludzi, którzy są sługami swoich namiętności”.
- „Nie ma tronu bardziej chwiejnego niż ten, który jest podtrzymywany raczej siłą zbrojną niż miłością ludu”.
- „Chcę polubownie narzekać na gnuśność lub nieostrożność starszych w stosunku do historii naszego kraju”.
- „… Z powodu utraty pism historia Meksyku stała się niezwykle trudna, jeśli nie niemożliwa. Ponieważ jest zgubiony, nie może być naprawiony, chyba że to, co nam zostało, nie zostanie utracone. ".
Jeszcze bez komentarzy