José Servando Teresa de Mier y Noriega y Guerra (1765-1827), znany również jako „fray Servando” lub „Padre Mier”, był meksykańskim duchownym, filozofem, pisarzem i politykiem. Znaczna część jego tekstów dotyczyła procesu uniezależnienia Meksyku od panowania hiszpańskiego..
Jego pisma to głównie kazania i przemówienia dotyczące wiary katolickiej oraz sytuacji politycznej i społecznej w jego kraju. Jego dar słów kilkakrotnie narażał jego życie na kłopoty, jak to miało miejsce w 1794 r., Po przesłuchaniu podczas kazania objawień Matki Boskiej..
Fray Servando był człowiekiem o silnych i zdecydowanych przekonaniach. W swoim życiu stawał w obliczu różnych perypetii, był więziony i przez długi czas przebywał na wygnaniu z ojczyzny. Jednak jego działania pozostawiły niezatarty ślad w politycznej i społecznej historii Meksyku..
Indeks artykułów
Servando Teresa urodził się 18 października 1765 roku w Monterrey, Nuevo León, pochodząc z zamożnej rodziny. Jego rodzicami byli Joaquín de Mier y Noriega, polityk i gubernator Monterrey oraz Antonia Guerra, potomek pierwszych Hiszpanów, którzy przybyli do Monterrey..
Pierwsze lata nauki Servando Teresa de Mier spędził w rodzinnym Monterrey. Później, w 1780 roku, gdy miał piętnaście lat, wyjechał do Meksyku, aby studiować w klasztorze Dominikanów, bardziej niż z przekonania, aby zadowolić swoją rodzinę.
Wkrótce potem zaczął studiować filozofię w szkole należącej do tego samego Zakonu, zwanej Regina Porta Coeli. Gdy został księdzem, rozpoczął studia teologiczne na Królewskim i Papieskim Uniwersytecie Meksyku, gdzie uzyskał dyplom w 1792 roku w wieku dwudziestu siedmiu lat..
W bardzo krótkim czasie Servando stał się znany ze swojej zdolności do wygłaszania kazań i przemówień. W 1794 r. Wygłosił pamiętne kazanie na cześć Hernána Cortésa; Jednak największym zainteresowaniem cieszyło się przemówienie, które wygłosił 12 grudnia tego samego roku o Dziewicy z Guadalupe..
Po obchodach 263-lecia objawienia się Najświętszej Maryi Panny, w obecności przedstawicieli hiszpańskich, ksiądz stwierdził, że nie jest to coś, co należy się Hiszpanii. Fray Servando dał jasno do zrozumienia, że adoracja Guadalupe była pochodzenia przedhiszpańskiego i nie została przywieziona do Meksyku przez zdobywców.
Kazanie Fraya Servando przyniosło mu ciężkie konsekwencje, ponieważ obecny arcybiskup Alonso Núñez de Haro szybko nakazał jego aresztowanie. Został uwięziony pod zarzutem nielojalności i zaprzeczenia, a także został ekskomunikowany. Jego rodzina i przyjaciele odwrócili się od niego plecami.
Dla arcybiskupa Núñeza dwa miesiące więzienia to za mało, a tym bardziej przeprosiny oferowane przez Servando de Mier. Podjął więc decyzję o skazaniu go na wygnanie, nawet bez przeprowadzenia procesu. Chociaż walka domagała się sprawiedliwości, wyrok był piorunujący.
Wyrokiem nałożonym na Fraya Servando było wygnanie z ojczyzny na 10 lat i 7 czerwca 1795 r. Wyjechał z Veracruz do Hiszpanii. Musiał pozostać w odosobnieniu w klasztorze, pod zakazem nauczania lub głoszenia. Poza tym uniemożliwili mu spowiadanie się i odebrano mu stopień doktora..
Fray Servando wiedział, że popełniono wobec niego niesprawiedliwość. Więc uciekł z cel klasztoru Caldas. Jego próba zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ został schwytany i przeniesiony do klasztoru w San Francisco, z korzyścią płynącą z większej wolności.
Zdeterminowany, by być wolnym, wniósł sprawę do Rady Indii i chociaż członkowie Inkwizycji nie znaleźli w jego kazaniu obrazy, arcybiskup Nuñez wtrącił się do niego. W obliczu zaistniałej sytuacji w 1801 r. Uciekł do Francji, a po pewnym czasie osiadł w Paryżu.
Servando de Mier wykorzystał swój pobyt w Paryżu do stworzenia szkoły języka hiszpańskiego w towarzystwie Wenezueli, nauczyciela Simóna Rodrígueza. Ponadto, w szczególności, przetłumaczył niektóre prace Atala, François de Chateaubriand.
Był to czas wielkiej korzyści dla księdza. Spotkał kilku intelektualistów i polityków, w tym Lucę Alamána, który później brał udział w tworzeniu partii politycznej w Meksyku. Alejandro Humboldt był również częścią jego kontaktów.
Po opuszczeniu Zakonu Dominikanów w 1802 roku wrócił do Hiszpanii. Jego wolność nie trwała długo, ponieważ został osadzony w więzieniu za popieranie sprawy niepodległości Meksyku. Udało mu się uciec w 1804 roku, ale został ponownie aresztowany.
Po trzech latach więzienia Fray Servando był pod rozkazami papieża za to, że udało mu się nakłonić kilku rabinów do przyłączenia się do religii katolickiej. W 1808 roku, po pobycie w Lizbonie, wstąpił do milicji Valencia Volunteers, która doprowadziła go do udziału w kilku bitwach..
Pod koniec pierwszej dekady 1800 roku Servando de Mier uciekł przed Francuzami w Saragossie. Następnie, dzięki przychylności generała Joaquina Blake'a, dołączył do zarządu Sewilli. Jakiś czas później dołączył do Towarzystwa Racjonalnych Rycerzy.
Po podróży po różnych miastach Hiszpanii, dołączył do kilku sesji Kortezów Kadyksu. Wkrótce potem wyjechał do Anglii, a konkretnie do stolicy, i zaczął pisać dla gazety Hiszpański, na rzecz wolności narodów amerykańskich od Hiszpanów.
Podczas kortezów Kadyksu Servando de Mier spotkał się ponownie z Lucasem Alamánem, który włączył go do strony amerykańskiej. Spotkał się przy tym z meksykańskim politykiem Miguelem Ramosem Arizpe, z którym utworzył zespół na rzecz hiszpańskich kolonii w Ameryce..
Chociaż udział obu Meksykanów był ważny, ze względu na ich zdolność do negocjowania i wyrażania siebie, nie udało im się przekonać członków Kortezów, aby przynosili korzyści narodom Nowej Hiszpanii. W ten sposób zdał sobie sprawę, że Ameryka musi być niezależna..
15 maja 1816 roku Servando de Mier wyruszył na wyprawę przez Nową Hiszpanię wraz z hiszpańskim Xavierem Miną, którzy przybyli do Baltimore. Tam spotkali się z latynoskimi rewolucjonistami, a potem zwiedzili kilka miast w Ameryce Północnej.
W 1817 roku obaj przybyli do Soto la Marina w Tamaulipas w Meksyku. Tam Mier został zatrzymany przez Hiszpanów. Kiedy był w więzieniu inkwizycji w stolicy Meksyku, był w stanie napisać swoje Wspomnienia. Również tym razem udało mu się uciec i przebywał w Filadelfii do 1821 roku.
Servando de Mier powrócił do Meksyku po walce o niepodległość, wjeżdżając przez Veracruz w 1822 r. Jednak przy odrobinie szczęścia Hiszpanie aresztowali go i uwięzili w zamku San Juan de Ulúa. Został zwolniony po trzech miesiącach.
Po uwolnieniu służył jako zastępca Kongresu Meksyku ze swojego rodzinnego stanu Nuevo León. Był to czas, gdy meksykański wojskowy Agustín de Iturbide próbował zostać cesarzem, ale de Mier stał się jego głównym przeciwnikiem.
Fakt, że Servando de Mier stanowczo sprzeciwiał się utworzeniu imperium w swoim kraju przez dyktatora Agustína Iturbide, przyniósł mu poważne konsekwencje. Żołnierz wydał rozkaz, aby go uwięzić, ale w końcu udało mu się uciec 1 stycznia 1823 roku.
Servando de Mier był częścią Kongresu Ustawodawczego Meksyku. Z tego powodu 13 grudnia 1823 roku wydał dokument historyczny Dyskurs proroctw. W tym przemówieniu stwierdził między innymi, że zgadza się z federalizmem, ale jest kontrolowany, a państwa nie mają pełnej suwerenności..
Życie Servando Teresy de Mier nie było łatwe, ale zawsze umiała trwać w swoich pomysłach i przekonaniach. W ostatnich latach spędził miło czas w pałacu prezydenckim, dzięki zaproszeniu Guadalupe Victoria, pierwszego konstytucyjnego prezydenta Meksyku..
Trzy dni przed śmiercią de Mier wydał coś w rodzaju uczty, jakby wyczuł swój wyjazd. Podczas uroczystości postanowił powiedzieć kilka słów o swoim życiu i przygodach. Zmarł 3 grudnia 1827 roku w Mexico City, a jego szczątki pochowano w klasztorze Santo Domingo..
Niektórzy historycy i uczeni są zgodni co do tego, że trzydzieści cztery lata po jego śmierci, w 1861 roku, znaleziono zmumifikowane ciało Miera. Później wraz z innymi mumiami został wystawiony. Ponadto argumentowano, że jakiś czas później kupił je Włoch.
Od dawna argumentowano, że jego szczątki zaginęły. Jednak niektórzy twierdzą, że znajdowaliby się w jednej z wielu świątyń w San Pedro Cholula w Puebla. Jedyne pewne jest to, że Servando Teresa de Mier odegrał ważną rolę w historii Meksyku.
Chociaż Servando Teresa de Mier był autorem kazań i przemówień, jego styl i cechy listów były dostrzegalne. Język, którego używał, był zwięzły, jasny i bezpośredni oraz prawie zawsze surowy wobec tych, których uważał za działających w złej wierze.
Jego pisma odzwierciedlały jego osobowość. Cechowała ich inteligencja, zniewalająca i zjadliwa, uzupełniona sarkazmem i ironią. Czasownik i tekst Miera były pełne ekspresji, energii i siły.
Servando Teresa de Mier, oprócz pisania i wygłaszania kazań o charakterze religijnym, zajmował się również kwestiami politycznymi i społecznymi. Pisał przeciwko hiszpańskiemu panowaniu nad Ameryką, utworzeniu imperium w Meksyku i formom strukturyzacji niektórych narodów.
Po wyborze na posła II Kongresu Ustawodawczego, Servando de Mier, po swoim przemówieniu z 13 grudnia 1823 r., Zaproponował utworzenie umiarkowanej Republiki Federalnej. Jednak taki pomysł został oddzielony od federacji takiej jak Stany Zjednoczone..
Chociaż Mier nie do końca zgadzał się z rządem federalnym, nie był też centralistą. Jednak przed różnymi demonstracjami w głębi kraju lub prowincji przyjęto, że Meksyk jest stanem federalnym, ale nie dawał miastom całkowitej autonomii i suwerenności..
Inny jego wkład był związany z potrzebą, aby każdy rząd miał służyć ludziom, coraz lepiej, nawet jeśli oznaczało to zaprzeczanie temu, czego obywatele naprawdę chcieli. Według Servando de Mier, interesy kraju nie powinny być zgodne z kaprysami mniejszości.
- Listy od Amerykanina do hiszpańskiego (1811).
- Historia nowej rewolucji hiszpańskiej (1813).
- Przeprosiny i związek i występowały w Europie do października 1805 roku (1817).
- List pożegnalny do Meksykanów (1820).
- Pytanie polityczne: czy Nowa Hiszpania może być wolna?? (1820).
- Idea Konstytucji (1820).
- Pouczająca pamięć polityczna (1821).
- Proroctw (1823). Przemówienie.
- Przeprosiny i relacje z jego życia z tytułem Wspomnienia (Wydanie pośmiertne, 1917).
- Wspomnienia. Meksykański zakonnik wygnany do Europy (Wydanie pośmiertne, 2006)
W tej pracy Mier przedstawił swoje przemyślenia i poglądy na temat wolności. Wyróżnia się szczególne roszczenie niepodległości jego rodzinnego Meksyku w odniesieniu do rządów hiszpańskich. Korespondencje te adresowane były do historyka Juana Bautisty Muñoza oraz do José María Blanco White, dziennikarza z Sewilli.
W tych listach dał do zrozumienia, że konstytucja Kadyksu nie jest korzystna dla narodu amerykańskiego, ponieważ jej prawa nie mają zastosowania. Według Miera Hiszpanie byli równi Amerykanom, a także powiedział, że meksykańscy politycy mają zdolność rządzenia swoim narodem.
Uważał, że Hiszpanów interesowało jedynie bogactwo skolonizowanych krajów. W niektórych listach odniósł się również do niepodległości Wenezueli, w związku z niektórymi artykułami opublikowanymi przez White'a w gazecie Patriotyczny.
„… Nie bądźcie więc ostrożni, jeśli chodzi o Amerykę: nie ma lepszej akademii dla ludzi niż rewolucja.
Tak, zrozumieją, zrozumieją deklarację praw ludu, tę niewolniczą imitację deklaracji praw człowieka, która wstrząsa tobą za to, że pochodzisz ze zgromadzenia narodowego i jest stosowana w tak wielu różnych okolicznościach..
Powiedziałbym, że Wenezuelczycy przywrócili Ameryce swoje dzieło, które przyniosło tak wspaniałe efekty w Stanach Zjednoczonych, gdzie okoliczności były takie same. ".
Było to dzieło typu świadectwa, w którym Mier opowiadał czytelnikom o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w Kadyksie i Ameryce wraz z powstaniem Nowej Hiszpanii. Ponadto skrytykował domniemane korzyści, jakie Hiszpanie dali krajom amerykańskim.
„Co zrobi ten barbarzyńca, jeśli wierzy, że jest upoważniony przez sprawiedliwość do pokazania siły swojego charakteru? Spustoszenie… maszerują przed nim przeciwko nędznym Indianom uzbrojonym w kije i kamienie; a jeśli rozpacz, jak za dawnych czasów, budzi ich w przechodzeniu przez śmiertelną kometę, mówi namiestnik, który będzie poruszał ludy ... "
- „(…) Wizerunek Matki Bożej jest obrazem z początku I wieku kościoła, ale oprócz jego konserwacji, jego pędzel przewyższa wszelki przemysł ludzki, ponieważ sama Maryja Dziewica została naturalnie odciśnięta na płótnie żyjącym na śmiertelne ciało ".
- „(…) Wyznaję, są dziwne i niesłychane, ale wydają mi się bardzo prawdopodobne; i przynajmniej jeśli się mylę, podniecę lenistwo moich rodaków, tak że przymierzając to lepiej wyjaśnię prawdę tej historii. ".
- „Nie wiem, kto zmusza wojsko do karania apostazji monastycznych”.
- „(…) Powie mi się, czy chcecie, żebyśmy stali się republiką centralną? Nie. Zawsze byłem za federacją, ale federacją rozsądną i umiarkowaną… ”.
- „Chęć od pierwszej próby wolności, powrotu na szczyt społecznej doskonałości, to szaleństwo dziecka próbującego stać się idealnym mężczyzną w jeden dzień. Będziemy zmęczeni wysiłkiem, ulegniemy nierównym obciążeniom naszych sił. ".
- „Potrzeba odwagi, mówi mądry polityk, aby odmówić całemu ludowi; ale czasami trzeba sprzeciwić się jego woli, aby lepiej mu służyć ... ".
- „(…) wizerunek Matki Bożej z Guadalupe był już bardzo znany i uwielbiany przez azteckich Indian, którzy byli chrześcijanami, na płaskim szczycie tego Sierra del Tenayuca (…)”.
- „Pokażę, że historia Guadalupe obejmuje i zawiera historię starożytnej Tonantzin, z jej włosami i wełną, która nie została zauważona, ponieważ jej historia jest rozproszona wśród pisarzy meksykańskich starożytności”.
- „Guadalupe nie jest namalowana na tilmie Juana Diego, ale na płaszczu Santo Tomé (znanego Indianom jako Quetzacoalt) i apostoła tego królestwa…”.
- „Złap mnie w obcym królestwie bez ubrania, bez pieniędzy, bez tytułów, bez majtek, bez wiedzy i bez arbitrażu. Tu zaczyna się głód, kłopoty i nowe miejsca pracy. Ale wolność cenniejsza niż złoto, czyni je bardziej znośnymi "
Jeszcze bez komentarzy