Gardnerella vaginalis Należy do rodziny Bifidobacteriaceae w obrębie rzędu Bifidobacteriales z rzędu Actinobacteria. Gatunek ten charakteryzuje się tym, że może zachowywać się jak Gram dodatni lub Gram ujemny, w zależności od szczepu i podłoża hodowlanego..
Jest fakultatywnie beztlenowy, w procesie fermentacji wytwarza głównie kwas octowy. Jest pleomorficzny (ma dwa kształty strukturalne) i może mieć kształt Bacillus lub kokosowy (zaokrąglony).
Formy zaokrąglone (coccobacilli) i wydłużone (pałeczki) mogą występować w tym samym szczepie na różnych etapach rozwoju. Podobnie może mieć to wpływ na rodzaj obecnego zabarwienia (Gram dodatnie lub ujemne)..
Kiedy został po raz pierwszy opisany, został umieszczony w rodzaju Haemophilus. Następnie wykazano różnice morfologiczne i funkcjonalne gatunku. Znajdował się w rodzaju Gardnerella który składa się z jednego gatunku.
Indeks artykułów
G. vaginalis jest fakultatywnie beztlenowy, chociaż niektóre szczepy mogą być bezwzględnie beztlenowe.
Głównym produktem fermentacji cukrów jest kwas octowy. Jednak niektóre szczepy mogą wytwarzać kwas mlekowy, mrówkowy lub bursztynowy. W procesie fermentacji nie powstają żadne gazy.
Bakterie te mogą fermentować różne rodzaje cukrów, takie jak dekstryna, glukoza, maltoza i skrobia.
Aby rozpoznać ten gatunek, najważniejsze cechy to hydroliza skrobi i hipuranu (aromatycznego związku organicznego). Podobnie powodują hemolizę w obecności krwi ludzkiej, ale nie krwi baraniej..
G. vaginalis jest uważany za główny czynnik wywołujący bakteriozę pochwy. Gatunek jest częścią mikroflory bakteryjnej pochwy, ale może stać się zjadliwy.
Bakterioza pochwy jest związana z zachwianiem równowagi mikroflory pochwy. Tak więc pałeczki kwasu mlekowego, które wytwarzają duże ilości nadtlenku wodoru, są zastępowane bakteriami beztlenowymi.
Gatunki G. vaginalis hamuje rozwój Lactobacillus, a pH pochwy może wzrosnąć do wartości bliskich 7. Bakteria ma zdolność degradacji mucyn wydzielanych w komórkach nabłonka pochwy.
Najbardziej oczywistymi objawami bakteriozy pochwy są białe lub żółtawe wydzieliny i nieprzyjemny zapach. Może również wystąpić świąd i zaczerwienienie..
Najczęstsze formy infekcji to seks bez zabezpieczenia i posiadanie wielu partnerów seksualnych. Choroba często występuje również w przypadku używania zabawek erotycznych lub wkładki domacicznej..
Najczęstsze metody leczenia to stosowanie antybiotyków, takich jak metronidazol i klindamycyna..
Optymalna temperatura dla rozwoju bakterii waha się w granicach 35 - 37 ° C, chociaż mogą one rozwijać się w przedziale 25 - 42 ° C. Zakres pH wynosi 6 - 6,5, ale przy pH 4,5 może nastąpić pewien wzrost.
Kolonie nie są hemolityczne we krwi baraniej. Wytwarzają hemolizę rosnącą we krwi człowieka i królika.
Są uważane za bakterie „wybredne”, ponieważ wymagają pewnych określonych składników odżywczych do swojego wzrostu w pożywkach hodowlanych. Wśród nich jest biotyna, kwas foliowy, tiamina, ryboflawina i puryny / piramidy..
Zaobserwowano, że w obecności ulegających fermentacji węglowodanów i peptonów wzrost bakterii w pożywce jest przyspieszony.
Rozmiar genomu w G. vaginalis Jest to 1490-1700 par zasad, a zawartość GC waha się od 41-43% wśród różnych szczepów. Rdzeń genomu (geny wspólne dla wszystkich szczepów) to tylko 716 genów. W ten sposób, że tylko 27% genomu jest wspólne dla wszystkich badanych szczepów gatunku..
W badaniach molekularnych przeprowadzonych na różnych szczepach ustalono, że obecne są co najmniej cztery różne grupy. Grupy te mają różną wielkość genomu i stosunek GC do siebie.
Gatunek został po raz pierwszy wyizolowany w 1953 roku przez Leopolda. Ten autor uzyskał bakterie z układu moczowo-płciowego mężczyzn.
Izolacja odpowiadała bakteriom, które zachowywały się jak Gram-ujemne, były nieruchome i bez otoczki. Tę pierwszą hodowlę wykonano na agarze z krwią w temperaturze 37 ° C.
Leopold uważał, że gatunek jest pokrewny rodzajowi Haemophilus. Później Gardner i Dukes w 1955 roku zidentyfikowali go jako Haemophilus vaginalis, ze względu na Gram-ujemne zabarwienie i kształt Bacillus. Ponadto uważali, że była to przyczyna charakterystycznej wydzieliny z pochwy.
Jednak kontynuując badania gatunku stwierdzono, że nie wymaga on do swojego rozwoju pewnych elementów niezbędnych do wzrostu gatunku Haemophilus. Z drugiej strony bakterie wykazywały tendencję do utrzymywania fioletowego zabarwienia kryształów w barwieniu Grama..
Te cechy wskazywały, że gatunek był bardziej spokrewniony z rodzajem Corynobacterium, która jest Gram-dodatnią grupą Actinobacteria. Z tego powodu w 1963 roku Zinnemann i Turner zidentyfikowali go jako Corynobacterium vaginale.
XX wieku prowadzono różne badania technikami biochemicznymi i molekularnymi oraz obserwacje za pomocą transmisyjnego mikroskopu elektronowego. Greenwood i Picket stwierdzają, że nie było rodzaju o cechach tego gatunku.
Autorzy proponują nowy gatunek nazwany Gardnerella na cześć Gardnera, który jest jednogatunkowy (tylko z jednym gatunkiem). Wskazują, że bakterie z rodzaju są Gram-ujemne do zmiennych, pręcikowych i laminowanych ścian komórkowych.
Obecnie rodzaj znajduje się w rodzinie Bifidobacteriaceae z rzędu Bifidobacteriales z rzędu Actinobacteria. Ostatnie badania molekularne wskazują, że gatunek tworzy klad z gatunkami rodzaju Bifidobacterium (B. coryneforme Y B. minimum).
Bakterie to pałeczki pleomorficzne o szerokości około 0,5 µm i długości 1,5-2,5 µm. W przeciwieństwie do innych Actinobacteria nie tworzą włókien.
Po 48 godzinach inkubacji kolonie mają średnicę 0,4-0,5 mm. Kolonie te są okrągłe, nieprzezroczyste i wyglądają gładko. Po tym czasie inkubacji osiągają ponad 0,5 mm średnicy. Szybko traci się żywotność kolonialną.
Struktura ściany komórkowej bakterii determinuje ich reakcję na barwienie metodą Grama.
W przypadku grup Gram-ujemnych stanowią one zewnętrzną błonę pokrytą polisacharydami, białkami i fosfolipidami. Ściana składa się z trzech warstw pokrytych cienką warstwą peptydoglikanów.
W przypadku grup Gram-dodatnich ściana jest gruba, przedstawiając amorficzne matryce przeplatane peptydoglikanami. Najwyraźniej ilość peptydoglikanów w ścianie decyduje o tym, czy barwienie metodą Grama jest ujemne czy dodatnie.
W przypadku G. vaginalis, ultrastruktura ściany komórkowej jest zwykle Gram-dodatnia. Szczepy mają tendencję do reagowania jako Gram-dodatnie w wykładniczej fazie wzrostu. Jednakże, gdy kultura jest starsza, warstwa peptydoglikanu staje się bardzo cienka i reaguje jako bakteria Gram-ujemna..
W zależności od składu chemicznego ściana komórkowa gatunku zawiera różne związki organiczne. Należą do nich N-acetyloglukozamina, alanina, kwas asparaginowy i glutaminowy, glicyna i lizyna..
Można zauważyć, że na zewnątrz ściany komórkowej znajduje się warstwa złożona z polisacharydów. Ma tendencję do tworzenia sieci wątków, które mogą łączyć komórki ze sobą..
Uważa się, że ta warstwa ma znaczenie w mechanizmach adhezji G. vaginalis do komórek nabłonka pochwy. Podobnie może być przyczyną tworzenia się grup komórek w pożywce hodowlanej..
Wokół bakterii zaobserwowano małe fimbrie (krótkie włosy). Mają one średnicę między 3-7,5 nm. Komórki z fimbriami są powszechne w izolatach od pacjentów z bakteryjnym zapaleniem pochwy. W przypadku szczepów uzyskanych w hodowli obecność fimbrii jest mniej stała.
Jak wszystkie komórki bakteryjne, G. vaginalis rozmnaża się bezpłciowo przez rozszczepienie binarne. Po pierwsze, zachodzi duplikacja DNA i każda bakteria potomna jest wyposażona w dopełniacz genetyczny identyczny z tym, który posiada komórka macierzysta..
Gdy bakterie zaczną się dzielić, tworzą kolonie. Kiedy kolonie G. vaginalis, komórki mogą mieć różne kształty.
Małe coccobacilli i nieco bardziej wydłużone formy obserwowano w 24-godzinnych pożywkach hodowlanych..
Rodzaj pożywki może wpływać na kształt i reakcję na wybarwienie gatunku Grama. Komórki rosnące na agarze pochwowym są zazwyczaj bardzo krótkimi pałeczkami Gram-ujemnymi. W hodowlach skrobi bakterie były bardziej pleomorficzne, skupione i zmienne w gramach.
W przypadku posiewów wykonanych z krwi zakażonych pacjentów bakterie zachowują się jak bakterie Gram-dodatnie. Dzieje się tak również w fazie wykładniczej wzrostu kolonii w różnych pożywkach hodowlanych..
G. vaginalis jest głównym czynnikiem wywołującym bakteriozę pochwy. Gardner w 1954 roku potwierdził, że gatunek był przyczyną choroby, stosując postulaty Kocha.
Niektórzy autorzy nie uważają bakteriozy pochwy za chorobę przenoszoną drogą płciową, ponieważ infekcja nie jest wywoływana przez patogen zewnętrzny, ale przez gatunek, który normalnie występuje w mikroflorze pochwy..
Jednak stosunek płciowy może zwiększyć infekcję, wprowadzając nadmiar bakterii do pochwy. Wskazano również, że może dojść do zakażenia w wyniku stosowania wkładek wewnątrzmacicznych (IUD) lub dzielenia się zabawkami erotycznymi..
Do zakażenia dochodzi, gdy występuje nierównowaga pH pochwy (> 4,5), co sprzyja rozwojowi G. vaginalis na gatunkach Lactobacillus.
W przypadku choroby mogą wystąpić różne komplikacje. Po cięciu cesarskim może wystąpić bakteriemia (wydzielanie bakterii do krwi). Podobnie może powodować posocznicę u noworodków, powodować przedwczesne porody lub infekcje po histerektomii..
W przeprowadzonych badaniach zaobserwowano, że bakterioza pochwy występuje u 10-20% kobiet. Jednak istnieją pewne czynniki ryzyka, które zwiększają te wartości procentowe.
U pacjentów z zakażeniami przenoszonymi drogą płciową odsetek ten wzrasta do 36%. Podobnie występuje u 28% kobiet, które dokonały aborcji.
Z drugiej strony, chociaż występuje częściej u kobiet, które zmieniły partnerów seksualnych, chorobę obserwuje się u kobiet, które nie prowadziły aktywnego życia seksualnego. U kobiet w okresie menopauzy nie oceniano częstości występowania choroby.
Pacjenci rasy czarnej są najwyraźniej bardziej podatni na tę chorobę. W wiejskiej populacji Ugandy jego występowanie odnotowano u 50% ocenianych kobiet.
Większość kobiet z bakteriozą pochwy przebiega bezobjawowo. W przypadku objawów główne z nich to produkcja białej lub żółtawej wydzieliny z pochwy. Ten przepływ zwiększa się wraz z miesiączką lub po seksie bez zabezpieczenia
Ponadto z pochwy wydziela się nieprzyjemny zapach z powodu produkcji putrescyny i kadaweryny. Z drugiej strony na poziomie pochwy może pojawić się zaczerwienienie i swędzenie. Na sromie można zobaczyć ostre krwotoki.
Idąc do lekarza z wyżej wymienionymi objawami, oceniane są różne aspekty. Badane jest pH pochwy, uważa się, że może dojść do infekcji, gdy jest wyższe niż 4,5.
Podobnie wykonuje się badanie mikroskopowe wydzieliny z pochwy w celu wykrycia obecności kluczowych komórek. Są to komórki nabłonkowe pochwy otoczone przez bakterie..
Obecnie najdokładniejszym sposobem zdiagnozowania choroby jest wykonanie testu PCR w celu identyfikacji genetycznej G. vaginalis.
G. vaginalis jest wrażliwy na różne antybiotyki, takie jak ampicylina, karbenicylina, oksacylina, penicylina i wankomycyna. Zaobserwowano, że szczepy różnie reagują między innymi na tetracyklinę i gentaminycynę.
Z drugiej strony metrodinazol jest dość skuteczny. in vivo, ale daje zmienne wyniki w uprawach in vitro.
Najczęstsze metody leczenia choroby obejmują stosowanie metronidazolu lub klindamycyny. Aplikacją mogą być kremy doustne lub dopochwowe.
W przypadku aplikacji doustnej zwykle stosuje się metronidazol, a kuracja trwa około 7 dni. W przypadku stosowania kremów dopochwowych można je oprzeć na metronidazolu lub klindamycynie, które są stosowane przez jeden do dwóch tygodni..
Pacjentkom w ciąży z chorobą zaleca się leczenie doustne, ponieważ uważa się je za bezpieczniejsze i skuteczniejsze.
Te zabiegi mogą mieć pewne skutki uboczne, takie jak nudności, bóle brzucha, kaszel i metaliczny posmak w ustach..
Istnieje kilka alternatywnych metod leczenia, takich jak przyjmowanie probiotyków, które mogą pomóc w zapobieganiu nawrotom. Podobnie, zastosowania kwasu borowego wykazały pewną skuteczność.
Jeszcze bez komentarzy