Gaspar Núñez de Arce (1832-1903) był hiszpańskim pisarzem, naukowcem i politykiem żyjącym w XIX wieku. Jako pisarz wyróżniał się głównie w gatunkach dramaturgii i poezji lirycznej, ze stylem pośredniczącym między romantyzmem a realizmem literackim. Był także ostrym kronikarzem i dziennikarzem w latach sześćdziesiątych XIX wieku..
Osiągnął wielką wirtuozerię w formach swojego pisarstwa. Jego ulubionymi tematami do sztuk teatralnych były dramaty o charakterze moralnym oraz dramaty polityczne i historyczne. Jego wiersze cechuje dbałość formalna, bogactwo opisów i rozwój głosu wewnętrznego..
W sferze politycznej był wybitnym członkiem liberalnej postępowej partii Sagasta podczas rządów tymczasowych po obaleniu Isabel II.
Był on poza tym autorem Manifest do Narodu opublikowane w Gazecie po rewolucji wrześniowej. Pełnił różne ważne stanowiska rządowe w latach 70. i 80. XIX wieku.
Indeks artykułów
Gazpar Núñez de Arce urodził się w Valladolid w Hiszpanii 4 sierpnia 1832 roku. Z powodu błędu w jego akcie urodzenia niektórzy historycy umieszczają to wydarzenie 4 września zamiast 4 sierpnia. Ten spór został wyjaśniony przez historyka z Valladolid Narciso Alonso Manuel Cortés.
Jego ojcem był Don Manuel Núñez, który przeniósł się z rodziną do Toledo, gdy Gaspar był bardzo młody, aby pracować na poczcie w tym mieście. Jego matką była pani Eladia de Arce.
W Toledo Gaspar stał się zapalonym czytelnikiem i spędził większość swojego dzieciństwa, studiując w bibliotece katedralnej pod opieką zakonnika Ramóna Fernándeza de Loaysa..
W okresie dojrzewania jego rodzice próbowali zmusić go do wstąpienia do seminarium diecezjalnego, aby kontynuować karierę kościelną, ale Núñez de Arce sprzeciwił się temu. W wieku siedemnastu lat jego pierwszy dramat teatralny, zatytułowany Miłość i duma, który został bardzo dobrze przyjęty przez opinię publiczną w Toledo i przyniósł mu imię przybranego syna miasta.
Niedługo potem, 25 sierpnia 1850 roku, ukazały się fragmenty historii Diabeł i poeta, w madryckiej gazecie Popularny. Ta praca wraz z Miłość i duma, były pierwszymi listami Núñeza de Arce, które zostały podane do wiadomości publicznej.
Po odmowie przyjęcia kapłaństwa przeniósł się do Madrytu, gdzie zapisał się na niektóre zajęcia. Zaczął pracować jako redaktor w gazecie nastawionej na liberałów Obserwator, gdzie zaczął podpisywać swoje artykuły i kroniki pseudonimem „El Bachiller Honduras”. Później sam założył gazetę pod swoim pseudonimem.
W latach 1859–1860 brał udział jako kronikarz w kampanii afrykańskiej, konflikcie, w którym doszło do konfrontacji Hiszpanii z sułtanatem Maroka. Wiele z tych kronik zostało opublikowanych w liberalnej gazecie Iberia.
Po tym doświadczeniu opublikował swoje Wspomnienia z kampanii w Afryce, rodzaj pamiętnika, w którym są związane szczegóły tej konfrontacji.
Ta wyprawa do dziennikarstwa politycznego przygotowała go na stanowiska, które miał później objąć. W 1860 wstąpił do partii Liberal Union, niedawno założonej przez Leopoldo O'Donnella..
Po zakończeniu kampanii w Afryce, 8 lutego 1861 roku, poślubił Doñę Isidorę Franco. W następnych latach został mianowany gubernatorem Logroño i zastępcą prowincji Valladolid.
W 1865 r. Został wygnany i uwięziony w Cáceres z powodu swoich pism przeciwko Ramón María Narváez, radykalnemu konserwatystowi i ówczesnemu prezesowi gabinetu z mandatu królowej Elżbiety II..
Po zakończeniu wygnania i problemach zdrowotnych przeniósł się z żoną do Barcelony. Tam napisał jeden ze swoich najsłynniejszych wierszy, Wątpliwość, podpisany 20 kwietnia 1868 r. Później został zamieszczony w zbiorze wierszy Okrzyki bojowe (1875).
Kiedy Núñez de Arce był jeszcze w Barcelonie, wybuchła rewolucja wrześniowa, w której uczestniczył jako sekretarz rewolucyjnej Junty tego miasta. Rezultatem tego buntu było zdetronizowanie Isabel II i ustanowienie rządu tymczasowego.
Po wydarzeniach wrześniowych przeniósł się do Madrytu, gdzie odpowiadał za pisanie Manifest do Narodu, opublikowane w Gazecie 26 października tego samego roku. Odtąd był redaktorem i korektorem różnych dokumentów swojej partii..
W 1871 roku, po rozwiązaniu Unión Liberal, wstąpił do postępowej partii liberalnej Práxedes Mateo Sagasta, do której należał aż do śmierci..
Tam, w tej partii, pełnił różne funkcje. Był radnym stanu w latach 1871–1874; Sekretarz Generalny Prezydium w 1872 r .; Minister spraw zagranicznych, spraw wewnętrznych i edukacji w 1883 r .; dożywotni senator od 1886 r., a od 1887 r. prezes Banku Hipotecznego.
Jako pisarz i naukowiec został powołany na członka Królewskiej Akademii Języka 8 stycznia 1874 r. Oraz prezesa Stowarzyszenia Pisarzy i Artystów Hiszpańskich w latach 1882–1903..
Od 1890 roku przeszedł na emeryturę z urzędu politycznego ze względu na swój delikatny stan zdrowia. Zmarł w swojej rezydencji w Madrycie 9 czerwca 1903 roku z powodu raka żołądka. Jego szczątki zostały przeniesione do Panteonu wybitnych ludzi XIX wieku.
Pierwsza biografia pisarza, Núñez de Arce: notatki do jego biografii, Został opublikowany w 1901 roku w Madrycie, autorstwa jego bliskiego przyjaciela José del Castillo y Soriano.
Jego twórczość była rozpowszechniana i badana w krajach hiszpańskojęzycznych przez ważnych przedstawicieli tego języka, takich jak poeci Miguel Antonio Caro i Rubén Darío..
Wśród jego dzieł dramaturga można wymienić: Pakiet drewna opałowego (1872), Długi honorowe (1863), Laur La Zubia (1865, Jota aragońska (1866), Boli w cieniu (1866), Kto powinien zapłacić (1867) i Sprawiedliwość opiekuńcza (1872).
Pakiet drewna opałowego To jego najlepiej wykonane dzieło według teatrologów. Składa się z dramatu historycznego opowiadającego o więzieniu i śmierci księcia Carlosa, syna króla Filipa II. Dzieło osadzone jest w XVI wieku, jest ostrożne pod względem historycznej prawdziwości i koncentruje się na psychologicznych konfliktach bohatera..
Laur La Zubia, Jota aragońska, jak również Boli w cieniu Były to dramaty napisane we współpracy z także dramaturgiem Antonio Hurtado, który był osobistym przyjacielem Núñeza de Arce i zostały prawdopodobnie napisane podczas jego wygnania w Cáceres..
Badacze jego dzieła są zgodni co do tego, że w poezji jest większe bogactwo literackie niż w dramaturgii Núñeza de Arce.
Wśród jego opublikowanych zbiorów wierszy są: Raimundo lulio (1875), Okrzyki bojowe (1875), Elegia dla Aleksandra Herkulanum (1877), Ciemna dżungla (1879), Ostatni Lament Lorda Byrona (1879), Sielanka (1879),Zawrót głowy (1879), Wizja Fray Martín (1880), Wędkarstwo (1884), Maruja (1886), Krótkie wiersze (1895), Sursum corda (1900) i Luzbel, który pozostał niedokończony.
Jego najbardziej znane prace to Raimundo lulio Y Okrzyki bojowe, oba napisane trojaczkami i opublikowane w 1875 roku. Okrzyki bojowe kompiluje swoje najlepsze produkcje poetyckie napisane w latach 1868–1875. Zawiera słynne wiersze, m.in. Smutek, Wątpliwość, Do Voltaire'a, Do Darwina Y Skąpiec.
Pisał cnotliwie pod względem formy, a większość jego wierszy traktuje o politycznych konfliktach rewolucji wrześniowej i późniejszych wydarzeniach, z pewnym pesymizmem i rozczarowaniem, z tęsknotą za spokojem, ładem i harmonią. Staranna forma przeważa nad spontanicznością w całej jego twórczości poetyckiej.
Ze swojej strony, Raimundo lulio Chodziło o pasje i wewnętrzne konflikty katalończyka Raimundo Llulla, historycznej postaci XIII wieku, któremu ukazał się Jezus Chrystus i skierował swoje życie w stronę filozofii i pisarstwa..
Ciemna dżungla został zainspirowany Boska komedia i został napisany jako hołd dla Dantego Alighieri. Zarówno to, jak i Zawrót głowy, poemat moralny, zostały napisane w dziesiątych częściach.
Ostatni Lament Lorda Byrona, Skomponowany w królewskiej oktawie w stylu renesansowym, podejmuje tematy mitologiczne, polityczne i filozoficzne, przyjmując głos wybitnego brytyjskiego poety..
Co się tyczy Wizja Fray Martín, autor użył tego samego wzoru co w Ostatni Lament Lorda Byrona oddać głos Marcinowi Lutherowi i przedstawić przemyślenia i wewnętrzne konflikty tej historycznej postaci. Ze swojej strony Maruja, chodzi o miłość małżeńską.
Oprócz sztuk teatralnych i wierszy Núñez de Arce opublikował inne pisma, takie jak Diabeł i poeta (1850), baśń fantasy i Wspomnienia z kampanii w Afryce (1860), w formie pamiętnika.
Podkreśla również Mowa o poezji, refleksja odczytana przez jej autora w Ateneo de Madrid 3 grudnia 1887 r. Ta ostatnia została uwzględniona w późniejszych wydaniach Okrzyki bojowe.
Jeszcze bez komentarzy