Giardia lamblia jest to kosmopolityczny pierwotniak wiciowaty, który powoduje u ludzi parazytozę zwaną lambliozą. Ta parazytoza jest jedną z głównych przyczyn chorób przewodu pokarmowego na całym świecie, stając się problemem zdrowia publicznego.
Jego obecność wiąże się z szeroką gamą objawów jelitowych, charakteryzujących się głównie łagodnym zapaleniem jelit, ale w przypadkach przewlekłych może mu towarzyszyć utrata masy ciała i zespół złego wchłaniania. Pasożyt przenoszony jest przez skażenie fekalno-ustne, to znaczy, gdy ludzie spożywają wodę lub żywność skażoną cystami Giardia lamblia.
Uważa się, że Giardia lamblia jest zoonozą i że ludzie mogą być zarażeni szczepami różnych gatunków zwierząt, takich jak ssaki (gryzonie, jelenie, bydło, baran, konie, psy i koty), płazy, gady, ptaki lub ryby.
Dlatego infekcja nie zawsze objawia się w ten sam sposób, to znaczy niektóre szczepy mogą być bardziej chorobotwórcze niż inne. Dlatego czasami obserwuje się ciężkie, umiarkowane lub łagodne objawy objawowe i inne bezobjawowe. Podobnie, niektóre infekcje mogą ustępować samoistnie, a inne mogą pozostać przewlekłe..
Choroba ma zwykle charakter endemiczny, ale opisano również wybuchy epidemii. Należy zauważyć, że częstość występowania lambliozy jest trzykrotnie większa u dzieci poniżej 10 roku życia niż u dorosłych.
Oczywiście niezdrowe warunki, zanieczyszczenie wody i pożywienia odchodami oraz nieodpowiednie nawyki higieniczne są głównymi czynnikami sprzyjającymi namnażaniu się tego pasożyta..
Dlatego częstość występowania jest zawsze wyższa w populacjach, w których poziom społeczno-ekonomiczny jest niski, a warunki sanitarne są złe..
Oprócz tego istnieją również pewne stany, które mogą sprzyjać infekcjom, takie jak zmniejszona kwaśność soku żołądkowego, niedożywienie i zespół niedoboru immunoglobuliny A. To wyjaśnia, dlaczego lamblioza występuje rzadziej u dobrze odżywionych i odpornych dzieci..
Indeks artykułów
Do pierwotniaka Giardia lamblia Znany był również pod nazwą Giardia duodenalis, Giardia intestinalis lub Lamblia intestinalis. Jednak nazwisko, które go obecnie identyfikuje, to Giardia lamblia.
Ten pierwotniak wiciowaty ma ruchliwą formę trofozoitową i nieruchliwą postać torbielowatą..
Rozpoznanie tego pasożyta nie jest trudne, ale należy wziąć pod uwagę, że eliminacja z kałem zarówno trofozoitów, jak i cyst ma nieregularny kształt. Dlatego zaleca się wykonywanie badań seryjnych w dni nie następujące po sobie.
Trofozoity są zwykle widoczne w płynnych odchodach, w których można docenić nie tylko ich morfologię, ale także ich szczególny ruch w opadającym liściu. Podczas gdy cysty są bardziej powszechne w utworzonym stolcu.
Królestwo protistów
Subkingdom: Excavata
Gromada: Metamonada
Klasa: cudzołóstwo
Zamówienie: Diplomonadida
Podrząd: Giardiina
Rodzaj: Giardia
Gatunek: lamblia
Biczowany pierwotniak Giardia lamblia Ma dwie możliwe formy (wegetatywną lub trofozoitową i torbielowatą).
Forma wegetatywna to ta, która odżywia się, jest ruchliwa i rozmnaża się, podczas gdy postać torbielowata jest strukturą oporową, nieruchomą i zakaźną.
Są gruszkowate lub sercowate z dwustronną symetrią. Mierzy 10 do 20 µm długości, 5 do 15 µm szerokości i 2 do 4 µm grubości.
Po stronie brzusznej znajduje się przyssawka lub przyssawka (przylegająca tarcza), która jest wklęsła i otoczona cienką krawędzią, co nadaje jej wygląd przyssawki..
Twarz grzbietowa jest wypukła i tam widoczne są boczne krawędzie krążka. Jego struktury cytoplazmatyczne są obserwowane w ten sam sposób po obu stronach struktury, to znaczy jego rozkład jest symetryczny..
W szerszej kończynie znajdują się 2 owalne jądra z odpowiadającymi im kariosomami centralnymi, bez chromatyny obwodowej po obu stronach środkowej osi, co nadaje jej małpi wygląd..
Od przednich do tylnych kończyn rozciągają się 2 cienkie włókna w kształcie pręcików, zwane aksonami. Zaczynają się od 8 powiek i kontynuują tylną wici.
W sumie jest 8 wici, rozmieszczonych w 4 parach: para przednia, para środkowa, para brzuszna i para tylna lub ogonowa. Te organelle są odpowiedzialne za przemieszczanie się pasożyta.
Cytoplazma jest jednolita i drobnoziarnista. Można tam zaobserwować dwa zakrzywione ciała w kształcie przecinka z określonymi ubarwieniami, które odpowiadają aparatowi Golgiego i nazywane są ciałami parabasalnymi..
Cysty mają od 8 do 14 µm długości i od 7 do 10 µm szerokości. Mają kształt elipsoidalny lub owalny i mają cienką, gładką, bezbarwną membranę.
Wewnątrz mają te same struktury trofozoitu, ale są zduplikowane. Oznacza to, że obserwuje się 4 jądra zlokalizowane w kierunku jednego z biegunów lub parę na każdym biegunie, 4 aksonemy, 4 ciała parabasalne i wici wgłębień.
Kariosomy jąder są mniejsze niż w trofozoitach i znajdują się ekscentrycznie. Nie mają obwodowej chromatyny.
Cytoplazma ma tendencję do cofania się, więc między ścianą torbieli a cytoplazmą jest wyraźna przestrzeń. W cytoplazmie obserwuje się źle zdefiniowane podłużne włókienka.
Struktura zakaźna jest reprezentowana przez postać torbielowatą.
Człowiek spożywa wodę lub pokarm skażony odchodami zakażonymi cystami Giardia lamblia.
Następnie pasożyt zaczyna odrywać się w żołądku, kończąc proces w dwunastnicy, gdzie ściana torbieli całkowicie się rozpuszcza, stając się trofozoitem czterojądrowym..
Następnie ta struktura dzieli się, dając początek dwóm dwujądrowym trofozoitom w środowisku zasadowym. Trofozoity przylegają do błony śluzowej jelit poprzez krążek piersiowy, szczególnie w kosmkach dwunastnicy i pierwszych częściach jelita czczego..
To tam żyją te pasożyty, jednak w drogach żółciowych i woreczku żółciowym znaleziono trofozoity..
Trofozoity mogą poruszać się po warstwie śluzowej u podstawy mikrokosmków z charakterystycznym ruchem salta..
Aby kontynuować cykl ewolucyjny pasożyta, wiele trofozoitów odłącza się od błony śluzowej dwunastnicy i jest wciąganych do jelita czczego. Pozostają tam do momentu odwodnienia treści jelitowej, a następnie przechodzą do okrężnicy wraz z kałem..
Trofozoit cofa wici do osłonek cytoplazmatycznych, przyjmuje owalny i nieco mniejszy kształt, otaczając się torbielowatą ścianą. W ten sposób trofozoit staje się cystą.
W ten sposób są wydalane z kałem do środowiska zewnętrznego, gdzie mogą zachować żywotność do dwóch miesięcy lub dłużej, nawet w niesprzyjających warunkach, aż do osiągnięcia nowego żywiciela..
Można również wydalić mobilne trofozoity, które nie stały się otorbiałami podczas transportu kałowego..
Jeśli nie ma dobrego usuwania odchodów, odchody mogą zanieczyścić źródła wody i żywność.
Podobnie nieprzestrzeganie prostych nawyków higienicznych, takich jak zaniechanie mycia rąk po skorzystaniu z łazienki, jest częstym źródłem zanieczyszczeń..
Muchy mogą służyć jako mechaniczne czynniki przenoszące, a także stłoczenia i bardzo bliskie kontakty.
Z drugiej strony, możliwą formą transmisji mogą być intymne relacje, które obejmują seks oralny i analny między osobami homoseksualnymi..
Wreszcie odnotowano epidemie spowodowane przedostawaniem się ścieków do sąsiednich systemów wody pitnej, a nawet w rekreacyjnych uzdrowiskach słodkowodnych, ponieważ chlorowana woda nie niszczy cyst Giardia lamblia.
Forma trofozoitu to stan, w którym pasożyt może się odżywiać, wchłaniając składniki odżywcze z przewodu pokarmowego.
Karmienie odbywa się poprzez powierzchnię grzbietową w procesie zwanym pinocytozą (spożycie płynnych substancji z treści jelitowej) lub fagocytozą (spożycie stałych elementów z treści jelitowej).
Aby pasożyt mógł się rozmnażać, musi być w formie wegetatywnej lub trofozoitowej.
Rozmnażanie się trofozoitów z Giardia lamblia To jest bardzo proste. Rozmnażają się bezpłciowo, to znaczy następuje przez podłużny podział binarny.
Przy niewielkim lub umiarkowanym obciążeniu pasożytami trofozoity przylegające do błony śluzowej jelita mogą powodować podrażnienia oraz, w mniejszym stopniu, zapalenie błony śluzowej dwunastnicy i jelita czczego. W większości przypadków infekcje mogą przebiegać bezobjawowo.
Jednak ostra lub przewlekła biegunka może rozwinąć się w wyniku przyspieszonego pasażu jelitowego związanego z przerostem krypt, zanikiem włochatym lub spłaszczeniem i uszkodzeniem komórek nabłonka..
Jednak gdy ładunek pasożyta jest wysoki, a szczep jest zjadliwy, można zaobserwować kilka mechanizmów patogennych, wśród których można wymienić:
Trofozoity tworzą matę na błonie śluzowej dwunastnicy i jelita czczego, co powoduje mechaniczną ingerencję we wchłanianie tłuszczów, witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i cukrów.
Ponadto dochodzi do dekoniugacji soli żółciowych indukowanej przez pasożyta, a także do zmiany motoryki jelit i przyspieszonego obrotu nabłonka śluzowego oraz inwazji błony śluzowej..
Wszystko to wyjaśnia zespół złego wchłaniania i utratę wagi w przewlekłych przypadkach.
Dodatkowo może również wystąpić przerost błony śluzowej jelit (uszkodzenie rąbka szczoteczkowego mikrokosmków) w miejscu przylegania przez krążek ssący pasożyta z lub bez nacieku zapalnego (zjawisko alergii lub miejscowej nadwrażliwości).
Podobnie gromadzenie się tłuszczu w świetle jelita powoduje biegunkę, której stolce mogą być wodniste, półstałe, tłuste, nieporęczne i cuchnące w różnych momentach przebiegu infekcji..
U ludzi infekcja G. lamblia charakteryzuje się szerokim spektrum prezentacji. Tak więc, podczas gdy u niektórych zakażonych osób występują poważne zaburzenia jelitowe i ogólne, u innych przebiega bezobjawowo.
Gdy objawy są objawowe, objawy kliniczne zaczynają się od jednego do trzech tygodni po ekspozycji..
Giardioza może objawiać się samoograniczającym się zapaleniem jelit, objawiającym się biegunką o nagłym i wybuchowym początku. Biegunka może stać się przewlekła i wyniszczająca, z biegunką tłuszczową i utratą masy ciała.
Mogą również wystąpić skurcze brzucha i ogólne złe samopoczucie bez gorączki. Rzadziej mogą wystąpić nudności, wymioty, wzdęcia, wzdęcia i utrata apetytu.
Biegunka może mieć charakter przerywany, trwający po kilka dni.
W przewlekłej lambliozie u dzieci mogą powodować opóźnienie wzrostu z powodu zespołu złego wchłaniania, szczególnie jelita nie są w stanie wchłaniać tłuszczów, witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, kwasu foliowego, glukozy, laktozy i ksylozy.
Na koniec należy zauważyć, że osoby z obniżoną odpornością są bardziej podatne na masową infestację z poważnymi objawami klinicznymi.
Aby zdiagnozować parazytozę, należy obserwować trofozoity lub cysty w próbkach kału, soku z dwunastnicy lub biopsji..
Ponieważ wydalanie pasożytów w kale odbywa się sporadycznie, zwykle wymagane jest wykonanie serii próbek w kolejnych dniach, aby zwiększyć prawdopodobieństwo znalezienia pasożyta..
Bezpośrednie badanie stolca roztworem soli można wykonać i zbadać pod mikroskopem świetlnym. Pozwoli to zobaczyć żyjące trofozoity, będąc w stanie docenić charakterystyczny falisty ruch kierunkowy (w opadającym liściu)..
Preparaty Lugola pozwalają na lepszą wizualizację postaci torbielowatych. Technikę Fausta i wsp. Można zastosować w celu ułatwienia koncentracji cyst w próbkach z niskim obciążeniem pasożytami..
Można również wytwarzać koncentraty barwione trwale.
Dzięki endoskopii można uzyskać sok z dwunastnicy, który jest znacznie bardziej reprezentatywną próbką niż kał, ale wymaga metody inwazyjnej..
Istnieje prosta metoda o nazwie Enterotest, która składa się z kapsułki żelatynowej przywiązanej do nici, długości odległości od ust do nadbrzusza.
Kapsułka zostaje połknięta, pasożyty przylegają do nici, gdy znajduje się ona w dwunastnicy, rozpuszcza się i nić jest wyciągnięta. Następnie obserwuje się go pod mikroskopem.
Biopsję można wykonać podczas endoskopii.
Inną przydatną metodą jest test immunoenzymatyczny (ELISA) do wykrywania antygenów Giardia lamblia w próbkach.
Istnieją czynniki, które zwiększają podatność osób na lambliozę. Należą do nich: zjadliwość szczepu, rozmiar inokulum, achlorhydria lub podchlorhydria oraz nieprawidłowości immunologiczne.
Z drugiej strony istnieją badania, które wskazują, że specyficzne wydzielnicze przeciwciała IgA powstają u osób z prawidłową odpornością. Giardia lamblia, które hamują wiązanie trofozoitów z nabłonkiem jelitowym.
Podobnie przeciw trofozoitom powstają przeciwciała IgM i IgG, które wraz z dopełniaczem mogą zniszczyć pasożyta..
Leki z wyboru w przypadku lambliozy to chlorowodorek chinakryny lub nitroimidazole. Wśród nitroimidazoli znajdują się:
Furazolidon jest często stosowany u dzieci, ponieważ jest dostępny w postaci płynnej zawiesiny, ale jego wskaźniki wyleczenia są niższe..
Żaden z wyżej wymienionych leków nie może być stosowany u kobiet w ciąży ze względu na ryzyko działania teratogennego..
Jedynym lekiem zalecanym kobietom w ciąży jest paromomycyna, która choć mniej skuteczna jest bezpieczniejsza, ponieważ nie jest wchłaniana.
Jeszcze bez komentarzy