Plik kłębuszków nerkowych Jest to początkowy segment nefronu, który z kolei reprezentuje anatomiczną i funkcjonalną jednostkę nerki. Aby utworzyć nefron, kłębuszek kontynuuje długą rurkę, w której można rozpoznać różne segmenty, z których ostatni kończy się kanałem zbiorczym.
Kanał zbiorczy może przyjmować rurki z wielu nefronów i łączyć się z innymi, tworząc kanały brodawkowe. Na nich kończy się sama funkcja nerek, ponieważ płyn, który wlewają do kielichów, jest już ostatecznym moczem, który płynie dalej przez drogi moczowe bez dalszych modyfikacji..
Przekrój nerki przedstawia powierzchowny pas zwany korą i głęboki pas zwany rdzeniem. Chociaż wszystkie kłębuszki znajdują się w korze, mówi się, że 15% jest okołoszpikowych (obok rdzenia), a 85% jest prawidłowo korowych..
Główną funkcją nerek jest przetwarzanie osocza krwi wzdłuż nefronów, aby wydobyć z niego płynną objętość, która zostanie wydalona w postaci moczu, w której zawarte będą nadmiary niektórych normalnych składników osocza i innych produktów osoczowych , złom.
Kłębuszek przedstawia strukturę, w której następuje początek funkcji nerek. Następuje pierwszy kontakt między układem naczyniowym i krwionośnym a samym układem nefronowym, który zajmie się przetwarzaniem osocza dostarczanego przez pierwsze dwa.
Indeks artykułów
W przekroju histologicznym i przy małym powiększeniu kłębuszki są widoczne jako struktury kuliste o średnicy około 200 µm. Bliższe badanie pokazuje, że każdy kłębuszek faktycznie stanowi połączenie elementu naczyniowego i nabłonkowego elementu kanalikowego..
Składnik naczyniowy jest postrzegany jako przenikający przez segment kuli zwany biegunem naczyniowym, podczas gdy w przeciwległym odcinku, biegunie moczu, sferit wydaje się pochodzić z węższej rurki, kanalika proksymalnego, początku układu kanalikowego , Prawidłowo powiedziane.
Składnik naczyniowy to wiązka kulistych naczyń włosowatych, które powstają w małej tętniczce zwanej aferentną (która dociera do kłębuszków nerkowych) i kończą się inną nazywaną odprowadzającą (która opuszcza kłębuszek nerkowy). Kapilary nazywane są kapilarami kłębuszkowymi.
Na biegunie naczyniowym tętniczki doprowadzające i odprowadzające są bardzo blisko siebie, tworząc rodzaj „trzonu”, z którego zaczynają się i powracają naczynia włosowate, tworząc pętle. W tej łodydze i między wewnętrznymi ścianami pętli znajdują się komórki, które ze względu na ich położenie między naczyniami nazywane są mezangialnymi.
Organizacja naczyniowa nerek jest bardzo szczególna i różni się od organizacji innych narządów, w których naczynia włosowate pełnią funkcję odżywczą i pochodzą z tętniczek, ale kończą się żyłkami, które pozostawiają tkanki łączące się w coraz większe żyły i wracają do serca.
Nerka ze względu na swoją funkcję ma podwójną kapilarność. Pierwszą z nich są właśnie naczynia włosowate kłębuszkowe, które zaczynają się i kończą w naczyniach tego samego typu; organizacja znana jako system tętniczek wrotnych, z której filtrowany jest płyn, którego przetwarzanie zakończy się w moczu.
Druga kapilarizacja pochodzi z odprowadzających tętniczek i tworzy sieć okołokanałową, która prowadzi do żyłek i umożliwia powrót do krwi wszystkiego, co zostało ponownie wchłonięte przez kanaliki; lub dostarcza im materiału, który, znajdując się w osoczu, musi zostać wydzielony do ostatecznego wydalenia z moczem..
Jest to tak zwana kapsuła Bowmana, która jest początkowym, ślepym i rozszerzonym końcem kuli, kanalika, który kontynuuje nefron. Na biegunie naczyniowym ściana torebki wydaje się wklęsła, aby przykryć kapilary kłębuszkowe.
Fakt ten sprawia, że naczyniowe i cewkowo-nabłonkowe komponenty kłębuszków są ściśle powiązane anatomicznie, tak że śródbłonkowa ściana kapilary jest pokryta błoną podstawną, na której spoczywa nabłonek torebki..
Czynność nerek rozpoczyna się w kłębuszku kłębuszkowym wraz z przesączeniem określonej objętości osocza, które opuszcza łożysko naczyniowe i przedostaje się do układu kanalikowego przez barierę utworzoną przez nałożenie się śródbłonka naczyń włosowatych, błony podstawnej i nabłonka torebki Bowmana.
Te trzy struktury mają pewne rozwiązania ciągłości, które pozwalają na ruch wody w tym sensie, że określają odpowiedzialne gradienty ciśnienia, w tym przypadku od kapilary do przestrzeni rurowej. Płyn ten nazywany jest przesączaniem kłębuszkowym lub moczem pierwotnym..
Przesącz kłębuszkowy nie zawiera krwinek, białek osocza ani innych dużych cząsteczek. Jest to zatem osocze ze wszystkimi tymi małymi składnikami, takimi jak jony, glukoza, aminokwasy, mocznik, kreatynina itp. i inne cząsteczki odpadów, zarówno endogenne, jak i egzogenne.
Po wejściu do kapsuły Bowmana filtrat ten będzie krążył w kanalikach i będzie modyfikowany przez procesy reabsorpcji i wydzielania. Wszystko, co pozostanie w nim pod koniec jego przewodu rurowego, zostanie wydalone wraz z moczem. Dlatego filtracja jest pierwszym krokiem w wydalaniu przez nerki..
Jeden z nich jest objętość filtracji kłębuszkowej (GFR) czyli objętość plazmy, która jest filtrowana we wszystkich kłębuszkach w jednostce czasu. Ta ilość wynosi około 125 ml / min lub 180 l / dzień. Ta objętość jest wchłaniana prawie wszystko, pozostawiając od 1 do 2 litrów wydalanych dziennie w postaci moczu.
Przefiltrowany ładunek substancji „X” to masa tej substancji, która jest przefiltrowana w jednostce czasu i jest obliczana poprzez pomnożenie stężenia tej substancji w osoczu (PX) przez VFG. Odfiltrowanych ładunków jest tyle, ile jest filtrowanych substancji.
Wskaźnik filtrowalności substancji plazmatycznych jest zmienną, która daje wyobrażenie o tym, jak łatwo przechodzą one przez barierę filtracyjną. Uzyskuje się ją poprzez podzielenie stężenia substancji w przesączu (FX) przez jej stężenie w osoczu (PX). To znaczy: FX / PX.
Wartość tej ostatniej zmiennej mieści się w zakresie od 1 do 0. Jedna dla tych substancji, które filtrują się swobodnie i których stężenia w obu przedziałach są równe. Zero dla tych substancji, które nie filtrują i których stężenie w przesączu wynosi 0. Wartości pośrednie dla tych, które częściowo filtrują.
Termin glomerulopatia odnosi się do każdego procesu, który wpływa na jeden lub więcej składników kłębuszków i niekorzystnie modyfikuje filtrację, w tym zmniejszenie jego objętości i utratę selektywności, umożliwiając cząstkom, które normalnie nie przechodzą..
Nazewnictwo i klasyfikacja procesów patologicznych wpływających na kłębuszki są nieco zagmatwane i złożone. Wielu, na przykład, synonimami kłębuszków nerkowych i kłębuszkowego zapalenia nerek, a inni wolą zarezerwować ten ostatni termin dla przypadków z oczywistymi objawami zapalenia..
Mówimy o pierwotnych kłębuszkach nerkowych lub zapaleniu kłębuszków nerkowych, gdy uszkodzenie ogranicza się do nerek, a wszelkie objawy ogólnoustrojowe, takie jak obrzęk płuc, nadciśnienie tętnicze lub zespół mocznicowy, są bezpośrednią konsekwencją dysfunkcji kłębuszkowej.
Pierwotne są kłębuszkowe zapalenie nerek: przez immunoglobulinę A (IgA), błoniaste, minimalne zmiany, ogniskowo-segmentowe stwardnienie, błoniasto-proliferacyjne (typy I, II i III) i poinfekcyjne lub po streptokokach.
W przypadku tzw. Wtórnych kłębuszków nerkowych kłębuszków nerkowych stanowią tylko jeden ze zmienionych elementów choroby obejmującej układy wielonarządowe, w której występują oznaki pierwotnego uszkodzenia innych narządów. Uwzględniono tutaj wiele chorób.
Aby wymienić tylko kilka: toczeń rumieniowaty układowy, cukrzyca, zapalenie kłębuszków nerkowych związane z układowym zapaleniem naczyń, przeciwciała przeciwko błonie podstawnej, dziedziczne kłębuszkowce, amyloidoza, zapalenie kłębuszków nerkowych związane z infekcjami wirusowymi lub niewirusowymi i wiele innych.
Jeszcze bez komentarzy