Plik dramat Obejmuje zbiór utworów literackich wierszem lub prozą, które próbują odtworzyć fragmenty z życia, ukazać postać lub opowiedzieć historię. Działania te generalnie wiążą się z konfliktem i emocjami..
Dramat został po raz pierwszy wyjaśniony w „Poetyka”, Esej Arystotelesa, w którym teoretyzuje o gatunkach literackich, które istniały w tamtym czasie: liryce, eposie i dramacie. Jednak jego pochodzenie ma miejsce przed narodzinami tego filozofa. Podobnie w starożytnej Grecji pojawiły się podgatunki dramatu: między innymi tragedia, komedia, melodramat..
Termin „dramat” pochodzi z greckiego δρᾶμα, co można przetłumaczyć jako „działanie”, „działać”, „robić”. Z kolei termin pochodzi od greckiego δράω, co oznacza „tak”.
Indeks artykułów
Geneza tego gatunku sięga starożytnych Aten, gdzie śpiewano rytualne hymny ku czci boga Dionizosa..
W starożytności hymny te były znane jako dytyrambiny i początkowo były częścią rytuałów tego boga i składały się wyłącznie z pieśni chóralnych. Następnie, w późniejszym rozwoju, przekształcili się w procesje chóralne, w których uczestnicy ubierali się w kostiumy i maski.
Później te chóry ewoluowały, aby mieć członków o specjalnych rolach w procesji. W tym momencie ci członkowie mieli specjalne role, chociaż nie byli jeszcze uważani za aktorów. Ten rozwój w kierunku gatunku dramatycznego nastąpił w VI wieku pne. ręką wędrownego barda znanego jako Thespis.
Mniej więcej w tym czasie władca Aten, Pisistratus (- 528/7 pne), ustanowił festiwal konkursów muzycznych, pieśni, tańca i poezji. Konkursy te były znane jako „Las Dionisias”. W roku 534 lub 535 a. C. Thespis wygrał konkurs wprowadzając rewolucyjną modyfikację.
W trakcie zawodów, być może poruszony emocjami, Thespis wskoczył na tył drewnianego wózka. Stamtąd recytował poezję, jakby był postacią, której wersety czytał. W ten sposób stał się czołowym aktorem na świecie. Za tę akcję uważany jest za twórcę gatunku dramatycznego.
Ogólnie rzecz biorąc, ten rodzaj gatunku spełnia swoją funkcję poprzez akcje, piosenki i dialogi specjalnie zaprojektowane do przedstawień teatralnych. Obecnie dramat jest także przedmiotem przedstawień w świecie filmowym i telewizyjnym.
"Poetyka”Został napisany w IV wieku pne. C. przez Stagirite filozofa Arystotelesa. Należy zauważyć, że kiedy Arystoteles mówi „poetycki”, ma na myśli „literaturę”.
W tym tekście filozof zwraca uwagę, że istnieją trzy główne gatunki literackie: epicka, liryczna i dramatyczna. Te trzy gatunki są do siebie podobne, ponieważ w taki czy inny sposób reprezentują rzeczywistość. Różnią się jednak elementami, których używają do przedstawiania rzeczywistości..
Na przykład dramat epicki i dramat tragiczny są zasadniczo takie same: tekst pisany, który reprezentuje szlachetność i cnoty istot ludzkich. Jednak dramat ma być reprezentowany przez jednego lub więcej aktorów, którym towarzyszy szereg elementów uzupełniających dramaturgię (m.in. śpiew, muzyka, scena, kostiumy), podczas gdy epos nie ma na celu dramatyzacji..
Z kolei Arystoteles ustalił, że istnieją dwa rodzaje dramatu: tragedia i komedia. Są do siebie podobni w tym, że obaj reprezentują ludzi.
Różnią się jednak podejściem do ich przedstawiania: podczas gdy tragedia ma na celu wywyższenie jednostek i przedstawienie ich jako szlachciców i bohaterów, komedia stara się przedstawić wady, wady i najśmieszniejsze cechy ludzi..
Według Arystotelesa tylko szlachetni poeci są zdolni do pisania tragedii, a poeci wulgarni to ci, którzy piszą komedie, satyry i parodie..
Uśmiechnięta maska, której towarzyszy smutna maska, to jeden z symboli związanych z dramatem. Każda z masek reprezentuje jedną z muz dramatu: uśmiechnięta maska to Thalia, muza komedii, a smutna maska to Melpomena, muza Tragedii..
Wraz z ekspansją Cesarstwa Rzymskiego w latach 509 a. C. i 27 a. C. Rzymianie zetknęli się z cywilizacją grecką, a co za tym idzie z dramatem. Między 27 rokiem a. C. i rok 476 d. C. (upadek Cesarstwa), dramat rozprzestrzenił się na całą Europę Zachodnią.
Dramat rzymski charakteryzował się większym wyrafinowaniem niż w poprzednich kulturach. Do najważniejszych dramatopisarzy należą Livio Andrónico i Gneo Nevio. Obecnie prace żadnego z tych autorów nie są zachowane.
W średniowieczu kościoły wystawiały dramaty fragmentów biblijnych, zwane dramatami liturgicznymi. Do XI wieku reprezentacje te rozprzestrzeniły się na prawie całą Europę (wyjątkiem była Hiszpania, okupowana przez Maurów).
Jednym z najbardziej znanych dzieł tego czasu jest „Robin and Marion”, napisany po francusku w XIII wieku przez Adama de la Halle.
W epoce elżbietańskiej (1558-1603) dramat rozkwitł w Anglii. Dzieła tego okresu charakteryzowały się wierszem. Najważniejszymi autorami tego okresu byli:
William Szekspir; niektóre z jego dzieł to „Hamlet”, „Sen nocy letniej”, „Burza” i „Romeo i Julia”
Christopher Marlow; jego najważniejsze prace to „Żyd z Malty” i „Bohater i Leandro”.
Od XIX wieku gatunek dramaturgiczny podlegał różnym przemianom, podobnie jak inne gatunki literackie. Utwory zaczęto wykorzystywać jako środek krytyki społecznej, m.in. jako środek upowszechniania idei politycznych..
Do głównych dramaturgów tego czasu należą:
Gatunek dramatyczny należy do literatury. Ogólnie jest to tekst stworzony do przedstawienia przed publicznością. Ich autorzy, zwani dramaturgami, piszą te dramatyczne dzieła z myślą o estetycznym pięknie. Mogą być napisane wierszem lub prozą lub w połączeniu obu stylów..
Akcja gatunku dramatycznego jest bezpośrednia; to znaczy, że nie ma narratorów z trzeciej osoby, bohaterowie są odpowiedzialni za rozwój całej pracy poprzez swoje dialogi i akcje..
Z drugiej strony teksty są opracowane z adnotacjami. Adnotacje te są wskazówkami skierowanymi do aktorów i reżysera, aby wyznaczyć szczegóły dotyczące przebiegu spektaklu..
W gatunku dramatycznym bohaterowie nawiązują relacje poprzez konflikt. Każdy główny bohater, czy to protagonista, czy antagonista, reprezentuje przeciwny aspekt fabuły.
Funkcjonalne interakcje między postaciami ustalane są na zasadzie oralności (dialogi, monologi, monologi). Chociaż w rozwoju utworu mogą pojawić się funkcje ekspresyjne i komunikacyjne, język gatunku dramatycznego jest wybitnie pociągający..
Głównym i oryginalnym podgatunkiem gatunku dramatycznego jest tragedia. Była to dramatyczna forma klasycznej starożytności, której elementami są fabuła, charakter, spektakl, myśl, dykcja i harmonia..
Według Arystotelesa (384 pne - 322 pne) tragedia była naśladownictwem prawdziwego życia podniesionym do znamienitego i doskonałego poziomu. Chociaż został napisany wyniosłym, zabawnym językiem, nie miał być czytany, lecz odgrywany. W tragedii bohaterowie stanęli w obliczu sytuacji, które wystawiają na próbę ich cnoty.
Tym samym w tego typu dramaturgii bohater bohatersko zmagał się z niekorzystnymi sytuacjami. W tej walce zdobył sympatię publiczności za walkę ze wszystkimi czynnikami, które mu się sprzeciwiały. W końcu zwyciężył lub został pokonany, ale nigdy nie zdradził swoich zasad moralnych.
Tragedia ukazała paradoks pomiędzy szlachetnością charakteru a ludzką omylnością. Najczęściej reprezentowanymi wadami człowieka były nadmierna arogancja, duma lub nadmierna pewność siebie..
Jeśli chodzi o strukturę, zwykle zaczynał się od monologu wyjaśniającego tło opowieści. Potem były Párodos, czyli początkowa pieśń chóru, aby kontynuować odcinki, które były aktami oddzielonymi piosenkami. Wreszcie nastąpiło Exodus, czyli ostatni odcinek, w którym zaznaczono odejście chóru.
Gatunek dramatyczny zwany komedią wywodzi się od greckiego Komos (popularny festiwal wiejski) i Oda (piosenka), która tłumaczy „pieśń ludu”. Komedia dotyczyła wydarzeń, które przytrafiły się zwykłym ludziom. Pomogło to w szybkiej identyfikacji widzów z bohaterami sztuki..
Z drugiej strony, użyty język był wulgarny, a czasem nawet lekceważący. Jego głównym celem była kpina i była powszechnie używana do krytykowania osób publicznych. Ponadto uwypuklał groteskę i śmieszność ludzi, świadcząc o nagannych zachowaniach.
Podobnie komedia przedstawiała świąteczną i radosną stronę zwyczajów rodzinnych, śmieszności i pospolitości. Spowodowało to natychmiastową wesołość widzów..
Świąteczny, radosny i nieokiełznany charakter tego dramatycznego gatunku doskonale wpisuje się w święta znane jako Dionizjasze obchodzone na cześć boga wina (Dionizosa)..
Teraz rozwój tego dramatycznego gatunku doprowadził do powstania różnych typów komedii. Wśród nich komedia sytuacyjna w którym widz był zaskoczony komplikacjami fabuły. Podobnie jest komedia postaci w którym moralny rozwój zachowania bohatera wpłynął na otaczających go ludzi.
Wreszcie, komedia również ewoluowała komedia obyczajowa lub costumbrista. Reprezentował sposób zachowania postaci, które żyły w pewnych frywolnych lub absurdalnych sektorach społeczeństwa.
Melodramat to gatunek dramatyczny, charakteryzujący się głównie tym, że łączy sytuacje komiczne z sytuacjami tragicznymi. Dramat lub melodramat jest przesadny, sensacyjny i bezpośrednio przemawia do zmysłów widza. Postacie mogą być jednowymiarowe i proste, wielowymiarowe lub stereotypowe.
Te postacie zmagały się również z trudnymi sytuacjami, których nie chcieli zaakceptować, w przeciwieństwie do tego, co dzieje się w tragedii, a to wyrządziło im krzywdę. W tym podgatunku zakończenie może być szczęśliwe lub nieszczęśliwe.
Pod tą nazwą znane były utwory o krótkim czasie trwania o tematyce humorystycznej iw jednym akcie (prozą lub wierszem). Jego pochodzenie jest osadzone w popularnej tradycji i było reprezentowane w aktach komediowych.
Sainete był krótkim (przeważnie jednoaktowym) utworem o humorystycznym temacie i popularnej atmosferze. Dawniej wykonywany był po poważnej pracy lub jako zakończenie pełnionej funkcji.
Ten jednoaktowy dramat, charakterystyczny dla średniowiecza, był również znany po prostu jako samochód. Jego jedynym celem było zilustrowanie nauk biblijnych, dlatego były one reprezentowane w kościołach z okazji świąt religijnych.
Lista autorów starożytnych i współczesnych oraz dzieł z gatunku dramatycznego jest obszerna. Lista dramaturgów obejmuje tak znane nazwiska, jak William Shakespeare (1564-1616), Tirso de Molina (1579-1648), Molière (1622-1673), Oscar Wilde (1854-1900) i wiele innych. Tylko cztery z najbardziej reprezentatywnych zostaną opisane poniżej..
Ajschylos był pierwszym z trzech wielkich tragicznych poetów Grecji. Od najmłodszych lat pokazywał swoje talenty jako wielki pisarz. Jednak tytuł zwycięzcy w dramatycznych konkursach umykał mu do 30 roku życia. Potem wygrywał prawie za każdym razem, gdy startował, aż do osiągnięcia wieku 50 lat..
Uważa się, że ten dramaturg jest autorem około 90 sztuk, z których około 82 znanych jest tylko z tytułu. Tylko 7 z nich zachowało się do obecnych pokoleń. To są Persowie, Siedmiu przeciwko Tebom, Suplikanci, Prometeusz w łańcuchach i Orestiada.
Sofokles był dramaturgiem pochodzącym ze starożytnej Grecji. Jest jednym z trzech greckich tragików, których dzieła przetrwały do dziś. Wniósł wiele innowacji w stylu greckiej tragedii.
Wśród nich wyróżnia się włączenie trzeciego aktora, co dało mu możliwość głębszego tworzenia i rozwijania swoich postaci..
Teraz, jeśli chodzi o jego prace, warto zapamiętać serię Edyp Król Edyp, Edyp w Kolonie Y Antygona.Inne jego kreacje to Ajax, Traquinias, Electra, Philoctetes, Anfiarao, Epigones i Ichneutae.
Eurypides był jednym z wielkich ateńskich dramaturgów i poetów starożytnej Grecji. Został doceniony za obszerną produkcję tragedii pisemnych. Uważa się, że napisał około 92 prac. Ze wszystkich zachowało się tylko 18 tragedii i satyryczny dramat Cyklop.
Jego prace miały na nowo odkrywać greckie mity i badać ciemną stronę ludzkiej natury. Możemy o nich wspomnieć Medea, Bacchantes, Hipolit, Alcestis Y Trojany.
Lope Félix de Vega Carpio jest uważany za jednego z najważniejszych poetów i dramaturgów hiszpańskiego Złotego Wieku. Ze względu na długość swojej twórczości jest również uważany za jednego z najbardziej płodnych autorów literatury światowej..
Ze wszystkich jego rozległych dzieł uznawane są arcydzieła dramaturgii Peribáñez i dowódca Ocaña Y Sourceovejuna. W ten sam sposób wyróżniają się Głupia dama, Kochająca nie wiedząc kto, Najlepszy burmistrz, król, Dżentelmen z Olmedo, Kara bez zemsty i Pies w żłobie.
Jeszcze bez komentarzy