Hans Christian Andersen (1805-1875) był pisarzem, gawędziarzem i poetą urodzonym w Danii w 1805 roku. Brzydkie kaczątko, Nowy garnitur cesarza albo Mała Syrenka, Uważany jest za jeden z najważniejszych w historii literatury światowej.
Jego skromne pochodzenie uniemożliwiło Andersenowi podjęcie formalnej edukacji aż do wieku kilkunastu lat, kiedy wyjechał do Kopenhagi, aby spróbować spełnić swoje marzenia. Jego pierwszym powołaniem było zostać śpiewakiem operowym i aktorem teatralnym, ale bez powodzenia. Biorąc to pod uwagę, zaczął publikować powieści i sztuki.
Jednak jego największy sukces przyszedł, gdy zaczął pisać bajki dla dzieci i bajki. Andersen opublikował 164 opowiadania zebrane w antologiach. W nich autorka czerpała z postaci i opowieści z europejskich legend, a także prawdziwych przeżyć. Prawie wszystkie jego historie skrywają nauki moralne i filozoficzne.
Andersen był także wielkim podróżnikiem i podczas swojego życia podróżował po wielu krajach Europy. Autor opublikował w gazetach wiele opowiadań opartych na tych podróżach.
Choć już za życia był znanym pisarzem i otrzymał w swoim kraju kilka wyróżnień, z czasem jego twórczość stała się uniwersalna. To uczyniło go jednym z najczęściej tłumaczonych autorów, a wiele jego historii trafiło do kina..
Indeks artykułów
Hans Christian Andersen przyszedł na świat w Ostendzie (Dania) 2 kwietnia 1805 roku. Jego rodzina była bardzo biedna, do tego stopnia, że czasami zmuszano ich do żebractwa..
Ojciec przyszłego pisarza był szewcem. Jego wpływ na życie Hansa Christiana był decydujący, ponieważ był człowiekiem kulturalnym i bardzo interesował się literaturą. Kiedy mógł sobie na to pozwolić, zabrał syna do teatru, a także opowiadał mu fantastyczne historie. Pomógł też chłopcu zbudować własny teatr lalek we własnym domu..
Z drugiej strony matka Andersena pracowała jako praczka. Pomimo braku kultury swojego ojca, to on zapoznał syna z duńskim folklorem.
Historia rodziny Andersena była bardzo smutna. Jego matka została alkoholiczką i zmarła w 1833 roku w domu opieki. Według biografów przyrodnia siostra pisarki, Karen Marie, przyszła do praktyki jako prostytutka.
Śmierć jego ojca w 1816 r. Zmusiła Andersena do podjęcia pracy i porzucenia szkoły. Nie przeszkodziło mu to pozostać zagorzałym czytelnikiem..
W dzieciństwie Andersen cierpiał z powodu różnego rodzaju lęków i często był upokarzany za swoją postawę i zainteresowania, które niektórzy nazywali zniewieściałymi. W tym okresie podejrzewano, że może cierpieć na epilepsję, choć później okazało się, że są to tylko ataki skurczów..
Pomimo okoliczności, Andersen poświęcił część swojego czasu na pisanie opowiadań, które później wystawiał w teatrze lalek, który zbudował dla niego jego ojciec..
Styl życia, który prowadził, ulica i bardzo wcześnie zmuszany do pracy, sprawił, że chłonął popularne życie jego wiejskiego miasteczka. Tak więc, w przeciwieństwie do tego, co działo się z innymi romantycznymi autorami tamtych czasów, Andersen nie musiał uczyć się popularnych tradycji, ponieważ żył nimi bezpośrednio.
W wieku 14 lat Andersen zrobił decydujący krok w swoim życiu. W ten sposób we wrześniu 1819 przeniósł się do stolicy Danii, Kopenhagi z zamiarem zostania piosenkarzem, aktorem lub tancerzem. Młody człowiek chciał wykorzystać swój piękny głos, aby zrobić karierę.
Jednak Andersen nie dostał żadnej pracy, co spowodowało, że został bez środków na przetrwanie. Jedynymi pozytywnymi rzeczami były kontakty i przyjaźnie, które zawarł, np. Z muzykami Giuseppe Siboni, założycielem Królewskiej Duńskiej Akademii Muzycznej, czy poetą Frederikiem Høegh-Guldbergiem..
Po pewnym czasie udało mu się dostać na studia do Teatru Królewskiego w Kopenhadze, choć szybko stracił zainteresowanie tymi studiami..
Jeden z jego przyjaciół, Siboni, był zachwycony swoim głosem i postanowił zapłacić za studia. Pech zebrał swoje żniwo na Andersenie, który stracił głos z powodu złych warunków w pokoju podczas ostrej duńskiej zimy.
Oprócz próby zrobienia kariery wokalnej, Andersen napisał także tragedię, Alfsol. Zwrócił na siebie uwagę Jonasa Collina, dyrektora Teatro Real i radnego stanu, który zdecydował się zostać jego patronem..
Collin zaoferował Andersenowi stypendium w 1822 roku, aby mógł uczyć się w szkole podstawowej Slagelse. Jego wiek, skąpe wykształcenie formalne i niechęć dyrektora ośrodka sprawiły, że po latach autor stwierdził, że ten etap był najbardziej gorzkim w jego życiu..
Mimo trudności Andersen uzyskał dobre oceny i kontynuował naukę w szkole Elsinor. W 1827 roku Collin zapewnił mu prywatne stypendium na studia na Uniwersytecie w Kopenhadze.
Już w 1822 roku Andersen zaczął wydawać sztuki i wiersze. W 1827 roku prestiżowe czasopismo literackie Kjøbenhavns flyvende Post opublikowało jego wiersz Umierające dziecko.
Swój pierwszy publiczny sukces odniósł w 1828 roku, zatytułowaną Spacer z kanału Holmen na wschodni kraniec wyspy Amager.
Jedną z najważniejszych dewiz Andersena było: „Podróżować to żyć”. Autor odbył 29 wyjazdów za granicę i ponad 9 lat mieszkał poza Danią. Efektem tych podróży była seria artykułów, w których opowiadał o swoich wrażeniach i publikował w gazetach.
Podczas jednej z tych podróży, w 1830 roku, Andersen miał swoją pierwszą miłość. Podobnie jak reszta tych, którzy podążyli za nim, doświadczenie okazało się porażką.
W tym okresie Andersen nie przestawał publikować, zwłaszcza poezji. W 1831 roku, po ukazaniu się jego zbioru wierszy Fantazje i małżonkowie, autor udał się do Berlina i skorzystał z okazji, aby napisać kronikę o mieście tzw Sylwetki.
Dwa lata później, w 1833 roku, król Danii zaoferował mu niewielkie stypendium na kontynuowanie jego podróży. Andersen wykorzystał to, aby kontynuować trasę koncertową po kontynencie.
Pobyt w Rzymie zainspirował go do napisania pierwszej powieści: Improwizator. Praca ta została opublikowana w 1835 roku, w tym samym roku, w którym pierwsze dwa wydania Historie przygodowe dla dzieci, plus kilka opowiadań.
Libretto do opery pt Panna młoda z Lammermoor oraz zbiór wierszy pt Dwanaście miesięcy w roku były jego następnymi dziełami.
Już w 1838 roku Andersen cieszył się zasłużonym prestiżem, zwłaszcza dzięki swoim opowieściom. W tym samym roku pisarz zaczął pisać drugi tom, a już w 1843 roku opublikował trzeci ze swoich opowiadań: Nowe historie.
Andersen podjął swoją najdłuższą podróż w 1840 r. Najpierw udał się do Niemiec, gdzie po raz pierwszy podróżował pociągiem, następnie przejeżdżał przez Włochy, Maltę i Grecję, aż dotarł do Konstantynopola. Po opuszczeniu tego miasta przekroczył Morze Czarne i Dunaj. Wynik tej wycieczki został odzwierciedlony w Bazar poety, jego najlepsza książka podróżnicza.
W tamtym czasie Andersen był bardziej rozpoznawany jako pisarz poza Danią niż we własnym kraju. Jego dzieło zostało już przetłumaczone na angielski, francuski i niemiecki.
W 1847 r. Odbył pierwszą podróż do Anglii. Duński pisarz podczas swojego pobytu w tym kraju miał uprzywilejowane towarzystwo: także pisarz Charles Dickens.
Inni pisarze, których Andersen poznał podczas swoich podróży, to Victor Hugo, Alexander Dumas czy Balzac
Sukces Andersena z jego opowiadaniami nie do końca usatysfakcjonował autora. Jego wielkim marzeniem było zostać dramaturgiem i pisarzem, czego nigdy nie osiągnął..
Według biografów duński autor gardził swoimi baśniami, ponieważ nie uważano ich za literaturę „poważną”. Mimo to pisał je dalej iw latach 1847-1848 wydał dwa nowe tomy.
Po długim okresie bez publikowania czegokolwiek, w 1857 roku przedstawił publiczności nową powieść: Być albo nie być. W 1863 roku wydał kolejną książkę podróżniczą, tym razem z Hiszpanią w roli głównej.
Andersen był pionierem w czytaniu własnych historii. Duńczycy rozpoczęli tę działalność w 1858 roku i utrzymywali ją przez wiele lat.
I tak w 1860 r. Dokonał czytania w Związku Robotniczym. Zapraszano go również do czytania swoich opowiadań w Stowarzyszeniu Studentów, rodzinie królewskiej, szwaczkach i członkach wyższej burżuazji. Czasami wypełniał sale, które mogą pomieścić od 500 do 1000 osób.
Z tych działań wynika, że Stowarzyszenie Studentów i Stowarzyszenie Robotników utworzyły straż honorową podczas pogrzebu pisarza..
Jak wspomniano powyżej, życie miłosne Andersena było pełne niepowodzeń. Kobiety, w których się zakochał, jak córka Collina czy sopranistka Jenny Lind, ignorowały go.
Osobowość autora nie pomogła mu w tych sprawach. Był bardzo nieśmiałym mężczyzną i miał problemy z komunikowaniem się z kobietami. Na przykład, aby oświadczyć się Lind, napisał do niej list tuż przed tym, jak złapała pociąg na koncert. Ona jednak postrzegała go bardziej jako brata niż potencjalnego partnera..
Inną jego miłością, również nieodwzajemnioną, była młoda kobieta o imieniu Riborg Voigt. Kiedy Andersen zmarł, obok piersi autora znaleziono list od Roborga..
Andersen był co najmniej biseksualny, chociaż nie odnosił też sukcesów z mężczyznami. Do jej nieodwzajemnionych męskich miłości należeli spadkobierca Księstwa Saksonii-Weimaru-Eisenach, Karol Aleksander i tancerz Harald Scharff..
Andersen kontynuował pisanie opowiadań dla swoich dzieci aż do Bożego Narodzenia 1872 roku, kiedy to ukazały się jego ostatnie opowiadania..
Wiosną tego roku Andersen wypadł z łóżka i odniósł kilka poważnych obrażeń. Pisarz nigdy w pełni nie wyzdrowiał i zmarł 4 sierpnia 1875 roku w domu Rolighed niedaleko Kopenhagi..
Styl Andersena wpisuje się w ówczesny romantyzm literacki. Autor uprawiał różne gatunki, od teatru po poezję, poprzez powieści i książki podróżnicze.
Jednak jego światowe uznanie zawdzięcza 168 opowiadaniom dla dzieci, które opublikował przez całe życie.
- Nowe szaty cesarza, znane również jako The Naked King (1837)
- Calineczka, czasem tłumaczona jako Almendrita (1835)
- Żołnierz lub Nieustraszony żołnierz cyny (1838)
- Mała syrenka (1837). Andersen napisał tę historię o niemożliwych miłościach po tym, jak jedna z jego męskich miłości odrzuciła go.
- Brzydkie kaczątko (1843). Autor wykorzystał tę historię, aby opowiedzieć o swoich uczuciach, gdy jako dziecko był nękany w swoim mieście.
- Dziewczyna z zapałkami lub Dziewczynka z zapałkami lub Dziewczyna z zapałkami (1845). Dedykowany jego matce.
- Królowa śniegu (1844)
- Mały pasterz i kominiarz (1845)
- Czerwone kapcie (1845)
- Simple John (1855)
- Bałwan lub bałwan (1861)
Hans Christian Andersen został uznany za życia w swoim kraju. Król nadał mu w 1855 r. Tytuł radnego tytularnego. W następnym roku został mianowany Honorowym Obywatelem Odense podczas dużej uroczystości zorganizowanej na jego cześć..
Inne tytuły honorowe, które otrzymał, to Kawaler Czerwonego Orła, nadany przez króla Prus Fryderyka Wilhelma w 1846 r.) Oraz Order Sztuki i Nauki Maksymiliana króla Bawarii Maksymiliana II w 1859 r..
W 1956 roku powstała nagroda Hansa Christiana Andersena w dziedzinie literatury dziecięcej, a przez dziesięć lat także za ilustrację. Ta nagroda, przyznawana co dwa lata, jest sponsorowana przez Królową Danii.
Jego data urodzenia, 2 kwietnia, stała się Międzynarodowym Dniem Książki dla Dzieci. Ponadto historie Andersena trafiały do kin niezliczoną ilość razy, dzięki takim klasykom, jak Disneyowska adaptacja Małej Syrenki..
Z drugiej strony na cześć duńskiego pisarza wzniesiono wiele pomników. Najbardziej znana jest niewątpliwie ta, która przedstawia jedną z jej najbardziej znanych postaci, Małą Syrenkę. Znajduje się w Kopenhadze.
Inne miasta z posągami Andersena to Malaga, Nowy Jork, Chicago czy Bratysława. Ponadto w 2006 roku w Szanghaju otwarto park rozrywki oparty na ich historiach..
Jeszcze bez komentarzy