Heraklit z Efezu (535 do 475 pne) był przedsokratejskim filozofem, którego wkład w filozofię i naukę stanowił ważny precedens, który dał początek najważniejszej myśli filozoficznej starożytnej Grecji:.
Był człowiekiem samoukiem, więc nie mówi się o nim w żadnej szkole ani w żadnym nurcie filozoficznej lub protofilozoficznej myśli tamtych czasów. Pochodzący z miasta Efez uważany był za jednego z pionierów odkrywania ludzkiej nieświadomości w odniesieniu do natury.
Jej główne postulaty dotyczyły ruchu i ciągłej zmiany wszystkich występujących elementów i zjawisk, a także dwoistości i konfrontacji przeciwieństwa w ramach uniwersalnej równowagi..
Podobnie jak Szkoła Milesii, z Talesem, Anaksymandrem i Anaksymenesem, Heraklit również zdefiniował pierwotny i oryginalny element materialnego i istniejącego: ogień, również uważany za część ludzkiej duszy..
Indeks artykułów
Heraklit urodził się w 535 roku pne w Efezie, greckiej kolonii położonej w miejscu dzisiejszej Turcji..
Chociaż niewiele jest informacji na temat tego greckiego filozofa, istnieją zapisy historyczne wskazujące, że Heraklit był częścią rodziny szlacheckiej, która była uprzywilejowana i należała do ówczesnej arystokracji.
W rzeczywistości w jego rodzinie stanowisko księdza było dziedziczne; refleksja, że byli zamożni i zamożni.
Pomimo znaczenia, jakie miała rodzina Heraklita, filozof ten od najmłodszych lat charakteryzował się introwertykiem i brakiem zamiłowania do życia publicznego..
Mówi się, że Heraklit wystąpił zarówno przeciwko tyranom, którzy w przeszłości kontrolowali Efez, jak i nowym przedstawicielom związanym z demokracją, którzy zaczęli wówczas dominować..
Ta mała sympatia dla obu podejść przyniosła mu ostrą krytykę, dlatego spędził dużą część swojego życia odizolowany od innych, poświęcając się zrozumieniu przyczyn..
Według znalezionych zapisów można powiedzieć, że Heraklit miał silny charakter; różne źródła wskazują, że był on niegdyś surowy, mało cierpliwy i sarkastyczny. Ponadto niektórzy historycy twierdzą, że wyrażał on pewną pogardę dla zwykłych obywateli, co mogło być konsekwencją jego arystokratycznego pochodzenia.
Te cechy jego osobowości skłoniły go również do tego, że wolał izolować się od krytyki, jaką otrzymywał w ciągu swojego życia i unikać powiązań z aspektami związanymi ze sztuką i religią..
Innym wydarzeniem, które podobno potwierdziło jego pogardę dla innych ludzi w Efezie i jego decyzję o odizolowaniu się od społeczeństwa, było to, że jego przyjaciel Hermodorus, również filozof i pochodzący z Grecji, został wygnany z tego miasta, co spowodowało wiele problemów z Heraklitem gniewu i niezgody.
Aby dogłębnie przestudiować myślenie i stworzyć to, co później stanie się teoriami Heraklita, zamieszkał w górach, gdzie był prawie całkowicie odizolowany od społeczeństwa..
Uważa się, że Heraklit zmarł około 470 roku pne. Znaczna część jego filozofii wykracza poza współczesność dzięki odniesieniom pisarza Diógenesa Laercio, urodzonego w Grecji..
Jeśli chodzi o myśl Heraklita, istnieją podejścia, które wskazują, że nie napisał on żadnej książki jako takiej, ale że wszystkie nauki, których udzielił, miały charakter ustny.
Na podstawie tego scenariusza uważa się, że to jego uczniowie przełożyli słowa Heraklita na listy. Fakt ten bardzo utrudnia potwierdzenie autorstwa niektórych zdań i zdań..
Istnieją jednak zapisy wskazujące, że część jego myślenia była sprzeczna z systemem - dotąd uważanym za naturalny - utworzonym i kierowanym przez arystokrację oraz na korzyść praw tworzonych i ustanawianych przez państwo, podmiot reprezentacyjny..
Ogólnie można powiedzieć, że filozofia Heraklita opiera się na trzech koncepcjach: theos, logo Y pỳr. Pierwszy termin odnosi się do tego, co jest boskie.
Ze swojej strony logo Jest to związane z tym, co Heraklit nazwał „stawaniem się” wszechświata, a także ze wszystkim, co jest częścią filozoficznego dyskursu w odniesieniu do rozumu i myśli.
Ten ostatni jest najważniejszym elementem filozofii Heraklita, pỳr , który odpowiada stwórczemu ogniu wszystkiego, co istnieje. Termin ten jest interpretacją pojęcia arche przez Heraklita.
Heraklit ustalił, że świat podlega ciągłym i nieustannym zmianom i że w środku tego procesu transformacji każdy element staje się swoim przeciwieństwem..
Ponadto fakt ciągłej zmiany, a zatem okresowej odnowy, oznacza, że tych samych scenariuszy nie można doświadczyć kilka razy. To znaczy, nigdy nie będzie możliwe, aby miejsce pozostało takie samo, ponieważ rzeczy typowe dla tego miejsca nieustannie się zmieniają..
Jeśli chodzi o człowieka, Heraklit stwierdził, że człowiek jest w ciągłej walce z powodu tych zmian i przemian, które zachodzą przez cały czas..
Konsekwencją tej odwiecznej przemiany między przeciwnymi postaciami staje się pojęcie jakości związanej z cechą ludzką, nieco względne..
Jednocześnie w samym środku tej walki istota ludzka ma doskonałe warunki do odkrycia własnej tożsamości, ponieważ wciąż na nowo przekształca się w rzeczy przeciwne..
Według Heraklita proces ten jest ważny, ponieważ stanowi motor, dzięki któremu świat i rzeczy ewoluują i są przekształcane. Pogląd ten uznano za sprzeczny z tym, co uznawano wówczas za pewnik..
Jak wspomniano powyżej, jednym z najważniejszych punktów filozofii Heraklita jest to, że zaczął on uważać ogień za główny i zasadniczy element wszystkich rzeczy.
Arjé, znane również jako arché lub arqué, to pojęcie, które istniało w czasach starożytnej Grecji i odnosiło się do początku znanego wszechświata; było to wyjaśnienie pochodzenia wszystkich rzeczy.
Heraklit uważał, że wszystkie zmiany, które są generowane w naturze, mają ogień jako ich element wyzwalający.
Według Heraklita wszystko, co istnieje, rodzi się z ognia, według porządku ognia, powietrza, wody i ziemi. Podobnie wskazywał, że rzeczy giną w ten sam sposób, ale w odwrotnym sensie; czyli: ziemia, woda, powietrze i ogień.
Krótko mówiąc, dla Heraklita ogień był początkiem i końcem wszystkiego, co było częścią natury, uważano nawet, że jest źródłem duszy. Według tego filozofa ogień ten rodzi się jako konsekwencja określonej potrzeby.
Według uzyskanych zapisów Heraklit napisał jedno dzieło pt Natury. Warto zauważyć, że pod tym samym tytułem znajdowały się prace, które dotyczyły zagadnień filozoficznych starożytnej Grecji.
Jak wspomniano powyżej, nie ma pewności, czy księga Heraklita rzeczywiście została przez niego pomyślana jako taka, czy też była to kompilacja, którą później dokonali jego uczniowie, kompilacja, która zawierała pojęcia i opisy Heraklita na różne tematy..
W każdym razie Diogenes Laertius był greckim pisarzem, który przypisał tę książkę Natury do Heraklita. Ta książka jest podzielona na trzy rozdziały: pierwszy z nich dotyczy kosmologii, drugi koncentruje się na sferze politycznej, a trzeci rozdział dotyczy tematu teologicznego..
Struktura jego jedynej pracy składa się z ponad stu zdań, bez bezpośredniego połączenia ze sobą. Heraklit charakteryzował się używaniem aforyzmów jako sposobu wyrażenia swojej myśli.
Aforyzmy to te zdania, które charakteryzują się tym, że są dosadne i krótkie, i które są używane do opisywania pojęć, które są uważane za prawdziwe w określonej dziedzinie.
Mówi się, że to, że używał aforyzmów, aby ujawnić swoje idee, jest zgodne z cechami, które były znane o tej postaci, ponieważ Heraklit charakteryzował się nieco enigmatycznym, introspekcyjnym i bardzo surowym..
Wszystkie te osobliwości przyniosły mu przydomek „ciemnego” i są zgodne ze znaczeniem znalezionych fragmentów..
Jak wyjaśniono wcześniej, dzieło Heraklita składa się z określonych zwrotów i zdań. Poniżej wymienimy niektóre z najbardziej charakterystycznych:
-Nic się nie opiera, z wyjątkiem zmiany.
-Każdego dnia słońce jest nowym elementem.
-Nie można dwukrotnie wejść na tę samą rzekę, ponieważ nie jest to ta sama rzeka i nie jest to ten sam człowiek..
-Bóg jest zimą i latem, sytością i głodem, wojną i pokojem, dniem i nocą.
-Wszystko się zmienia; dlatego nic nie jest.
-Dla tych, którzy wejdą do tej samej rzeki, wody, które ich przykryją, są różne.
-Nie mając nadziei, można znaleźć nieoczekiwane.
-Prawa człowieka żywią się prawem Bożym.
-Bóg widzi wszystko jako dobre i sprawiedliwe; to ludzie stworzyli sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
-Poszukiwacze złota dużo kopią i nic nie znajdują.
-Choroba uprzyjemnia zdrowie; głód sprawia, że sytość jest przyjemniejsza; a zmęczenie uprzyjemnia wypoczynek.
-Początek i koniec są pomieszane w kole.
-Dusza, która jest sucha, jest najmądrzejsza, a zatem najlepsza.
-Mądrze jest zwracać uwagę nie na mnie, ale na logos (słowo), aby zrozumieć, że każda z tych rzeczy jest w rzeczywistości jedną.
Tak jak filozofowie szkoły mileskiej rozwinęli w swoich pracach istnienie naturalnego pierwiastka, który służy jako istota i pochodzenie wszystkiego, co istnieje, tak Heraklit kontynuował ten tok myślenia i przypisywał tę jakość ogniu..
Heraklit podchodził do ognia jako do centralnego elementu, który nigdy nie zgasł, którego naturalne ruchy pozwoliły mu na niestatyczne istnienie i które szło w czasie z resztą naturalnej ruchliwości Wszechświata..
Ogień byłby obecny nie tylko na ziemi, ale byłby także częścią ludzkiej duszy.
Dla Heraklita wszystkie zjawiska natury były częścią stanu ciągłego ruchu i zmian. Nic nie jest bezwładne, nie pozostaje bezwładne ani nie trwa wiecznie. To ruch i zdolność do zmian pozwalają na uniwersalną równowagę.
Heraklitowi przypisuje się kilka słynnych zwrotów metaforycznych, które ujawniają tę myśl: „Nikt nie kąpie się dwa razy w tej samej rzece”. W ten sposób filozofowi udaje się wyeksponować zmieniający się charakter nie tylko natury, ale i człowieka.
W ten sam sposób Heraklit ujawnił kiedyś „Wszystko płynie”, nadając wszechświatowi pewną dowolność w jego działaniach, ale nigdy statycznej natury..
Heraklit uważał, że zmieniające się zjawiska natury i człowieka są wynikiem sprzeczności i opozycji w rzeczywistości. Jego myślenie rozwinęło się, że nie można doświadczyć stanu, jeśli jego odpowiednik nie był znany lub nie był wcześniej doświadczany..
Wszystko składa się ze swego przeciwieństwa iw pewnym momencie przechodzi od jednego do drugiego. Aby rozwinąć ten punkt, Heraklit użył metafory ścieżki, która idzie w górę i innej, która schodzi, która ostatecznie jest niczym innym jak ścieżką.
Życie ustępuje miejsca śmierci, zdrowie chorobie; człowiek nie może wiedzieć, co to znaczy być zdrowym, jeśli nigdy nie chorował.
W ciągu swojego życia Heraklit rozwinął w myśli poszukiwanie przyczynowości; Jaka jest przyczyna każdego zjawiska lub działania fizycznego lub naturalnego? Filozof wyjaśnił, że wszystko, co się dzieje, ma przyczynę i że nic nie może być przyczyną samo w sobie.
Jeśli będziesz kontynuować eksplorację retrospektywną, w pewnym momencie dojdziesz do pierwotnej przyczyny, którą Heraklit nazwał Bogiem. Na tej podstawie teologicznej Heraklit uzasadniał również naturalny porządek rzeczy.
W swojej pracy Heraklit rozwinął swoje postrzeganie Logosu. Słowo, odbicie, powód. To były atrybuty, które Heraklit wypisał na Logosie, gdy prosił, aby nie tylko słowo, które wyznaje, zostało usłyszane, ale Logos.
Uważał, że Logos był obecny, ale mógł być niezrozumiały dla ludzi.
Heraklit zaprosił rozumowanie jako część tego uniwersalnego schematu, który ustalił, że chociaż wszystko płynie, podąża również za określonym kosmicznym porządkiem, a Logos jest częścią tej ścieżki, którą należy podążać..
Logos zatem ułatwiał relacje między elementami naturalnymi, dobrobytem duszy, naturą boskości itp..
W swojej pracy Heraklit zaczął szkicować, jaki byłby stan idealny lub funkcjonalny. Jednak do tego czasu warunki społeczne były nadal bardzo niepewne, co utrudniało proces klasyfikacji w społeczeństwie..
W tym czasie w Grecji liczba osób uważanych za obywateli była minimalna, a dzieci, kobiety i niewolnicy byli wykluczeni. Mówi się, że Heraklit pochodził z arystokratycznego pochodzenia, co nadało mu pewną stronniczość społeczną przy opracowywaniu tych koncepcji.
Jednak nie zagłębił się zbytnio i zamiast tego ujawnił określone koncepcje wojny i władzy jednego człowieka nad drugim.
Heraklit uważał, z filozoficznego i politycznego punktu widzenia, wojnę za zjawisko konieczne do nadania ciągłości naturalnemu porządkowi kosmicznemu, poprzez który przejawiały się inne sformułowane przez niego koncepcje, takie jak dwoistość i opozycja..
Zderzenie przeciwstawnych pozycji, które ustępują tylko nowemu stanowi lub wydarzeniu, umożliwiło również określenie pozycji każdego człowieka w tym nowym porządku, a tym samym rzucenie nowej perspektywy na siłę i strukturę, która zaczynała się tkać. poniżej tego.
Ten rodzaj konfliktu pozwolił człowiekowi poznać siebie i dowiedzieć się, czy posiada atrybuty istoty wyższej, czy te, które skazałyby go na podłość (jak w przypadku niewolników).
Stąd Heraklit zaczął rozwijać pierwsze ideały etyczne człowieka, jako zachowania niezbędne dla ciągłości życia indywidualnego i społecznego, które później przejęło i poszerzyło wielu późniejszych filozofów, nadając etyce własny obszar badań i odbicie.
Jeszcze bez komentarzy