Hernando Dominguez Camargo (1606-1659) był poetą i kapłanem należącym do Towarzystwa Jezusowego i urodził się w Nowym Królestwie Granady, znanym dziś jako terytorium Kolumbii. Jego twórczość literacka wyróżniała się językiem pełnym elementów retorycznych, które utrudniały zrozumienie.
Domínguez Camargo był pod wpływem hiszpańskiego pisarza Luis de Góngora, dlatego nazywano go „hiszpańsko-amerykańskim Góngorą”. Użycie metafor, latynizmu i zmiana kolejności słów lub fraz były powszechne w jego pismach..
Chociaż twórczość tego poety nie była obszerna, przeszła do historii ze względu na swoją jakość i barokowy styl, który można określić jako pompatyczny i ozdobny. Niektóre z jego najwybitniejszych wierszy to Na mękę Chrystusa, na skok w miejscu, gdzie spada strumień Chillo Y Bohaterski wiersz św.Ignacego Loyoli.
Indeks artykułów
Hernando urodził się 7 listopada 1606 roku w Santa Fe de Bogotá, dawnym Królestwie Granady, dzisiejszej Kolumbii. Pisarz pochodził z kulturalnej rodziny hiszpańskiego pochodzenia; jego ojciec nazywał się Hernando Domínguez García, a jego matka odpowiedziała na imię Catalina Camargo Gamboa.
Jeśli chodzi o wychowanie Domíngueza, wiadomo, że został on wyszkolony według surowych norm księży jezuickich. Podczas studiów został osierocony; poeta stracił ojca w 1618 r., a jego matka zmarła w 1621 r. Mimo to Domínguez kontynuował swój intelektualny i duchowy rozwój w Towarzystwie Jezusowym.
Młody kapłan przejawiał w tamtych latach swoją pasję do literatury i talent do poezji. Wiadomo, że w tym pisał Skok w miejscu, gdzie spada strumień Chillo. Po pewnym czasie Hernando Domínguez podjął decyzję o opuszczeniu Towarzystwa Jezusowego, dokładnie w 1636 roku.
Fakt rezygnacji Domíngueza z obowiązków jezuitów nie oznaczał rezygnacji z kapłaństwa. W tym samym roku, w którym opuścił Zakon, kierował soborem kościelnym w Gachetá i do 1650 r. Prowadził tę samą pracę, ale w miastach Palpa, Tocancipá i Turmequé..
W 1657 roku ksiądz przeniósł się do miasta Tunja, aby zająć się kościołem w tym mieście. Tak jak Domínguez poświęcił swoje życie służbie innym i poezji, tak też poświęcił się studiowaniu i uczczeniu życia św. Ignacego Loyoli, twórcy Towarzystwa Jezusowego. To właśnie temu świętemu poświęcił się Poemat heroiczny.
Domínguez spędził ostatnie lata służąc innym i oddany misjom kościelnym, które zostały mu powierzone. Działalność kapłańską łączył z zamiłowaniem do listów.
Hernando zmarł w Tunji w 1659 r. Historycy twierdzą, że śmierć mogła nastąpić między 18 lutego a 6 marca. Jego szczątki zostały złożone w kościele Santo Domingo.
Styl literacki Hernando Domíngueza Camargo charakteryzował się barokiem. Oznaczało to, że w jego pismach dominował język pełen elementów retorycznych, takich jak peryfraza i hiperbatona..
Mówiąc dokładniej, poeta użył więcej słów, niż powinien, aby wyjaśnić swoje idee i często zmieniał ich kolejność, aby tekst był ciekawszy..
Z drugiej strony, metafory w jego wierszach były powszechne i powracające, podobnie jak łacińskie i mitologiczne słowa oraz przesadny język. Wszystkie te elementy sprawiały, że jego twórczość była trudna do zrozumienia..
- Do męki Chrystusa.
- Skok w miejscu, gdzie spada strumień Chillo.
- Do rozrywki, z jaką Cartagena przyjmuje tych, którzy przyjeżdżają z Hiszpanii.
- Apologetic Invective.
- Po śmierci Adonisa.
- Bohaterski wiersz św.Ignacego Loyoli.
- Don Martín de Saavedra y Guzmán.
- Do Guatavity.
Ta praca była jedną z najbardziej znanych Domíngueza Camargo i była wynikiem podziwu, jaki darzył Ignacio de Loyola. Poeta zaczął go pisać w młodości, ale w dniu jego śmierci pozostał niedokończony. W 1666 roku stał się znany w Hiszpanii dzięki wydaniu Antonio Navarro Navarrete.
Przedstawienie dotyczyło życia Loyoli, procesu zakładania Towarzystwa Jezusowego i jego różnych misji. Wiersz został opracowany w dziewięciu tysiącach sześćset wersetach, które zostały rozdane w dwudziestu czterech piosenkach i pięciu tomach. Wersety zostały napisane w prawdziwych oktawach.
- Pierwsza książka: opisała dzieciństwo i młodość Ignacio de Loyoli. Składał się z czterech pieśni i 238 królewskich oktaw.
- Druga książka: głównym tematem było nawrócenie lub przemiana świętego w kierunku życia w wierze. Opisano 220 oktaw i pięć piosenek.
- Trzecia książka: w tej części wiersza opowiadano o jego pielgrzymkach i misjach poprzez cztery pieśni i 111 oktaw. To była najkrótsza książka.
- Czwarta książka: przez 225 oktaw i sześć piosenek opisano proces formowania się Loyoli i ataków, których doznał za swoje przekonania.
- Piąta książka: odpowiadała niedokończonej części pracy. Opisano proces tworzenia Towarzystwa Jezusowego, składający się z pięciu pieśni i 157 oktaw.
„Pióra obleczone miłością, śmieją moje szczęście,
to lub stos lub chwała, o którą proszą później,
lub ze złamanymi skrzydłami po śmierci,
lub ze skrzydlatą tęsknotą w ogniu.
Miłość na wpół kosztowna: ostrzega przed ryzykiem;
jak źle uskrzydlony, prawie także ślepy,
morze i ogień oferują twoje pióro
stos, już popiół, już piana!
... chudy, moje pióro będzie elastycznym schronieniem,
ognisty rydwan o swej wspaniałej historii,
iw którym stosy będą płonąć z gór,
Mój popiół zmierzy się z Faetontesem.
Twój ogień, Ignacio, począł moją pierś,
że pół-Gideon z kruchą ścianą
(powieka aż się błyszczy, cóż, ta wąska,
tak świetny karbunkuł w krótkim pośpiechu dziewczyno),
rozprzestrzeni twoje światło, choć cofnięte,
każdy piorun kosztował go mocny cios,
ponieważ może to mieć wpływ na każdy płomień
język do dźwięcznego blasku sławy ".
Jeszcze bez komentarzy