Plik Niepodległość Chile Był to proces, który rozpoczął się 18 września 1810 r. Wraz z powołaniem Pierwszej Rady Rządu Narodowego, a zakończył się 12 lutego 1818 r. Zaprzysiężeniem i ogłoszeniem niepodległości. Chile uniezależniło się od hiszpańskiego królestwa na mocy Aktu Niepodległości z Concepción 1 stycznia 1818 roku.
Został podpisany przez O'Higgins miesiąc później, ale ceremonia odbyła się 12 tego samego miesiąca w Talca, a później w Santiago, w pierwszą rocznicę bitwy pod Chacabuco. W bitwach pod Chacabuco (12 lutego 1817) i Maipú (5 kwietnia 1818), także wygranych przez patriotów, przypieczętowano emancypację Chile od Hiszpanii..
Jednak niepodległość kraju została uznana przez Hiszpanię dopiero 24 kwietnia 1844 r. Ruch na rzecz wyzwolenia Królestwa Chile rozpoczął się 18 września 1810 r. Wraz z otwartym ratuszem zorganizowanym w Santiago. Tego dnia w miejsce Kapitana Generalnego powołano Pierwszy Zarząd Rządu Narodowego.
Tymczasowy gubernator Mateo de Toro Zambrano złożył rezygnację z urzędu. W miejsce rządu Chile (kapitanat generalny) zaproponowano utworzenie Krajowej Rady Zarządzającej, zależnej od Najwyższego Centralnego Zarządu Hiszpanii. Stanowisku przewodniczył również Mateo de Toro Zambrano.
Zasadniczo celem Zarządu Chile i wszystkich kolonii amerykańskich była obrona praw zdetronizowanego hiszpańskiego króla Fernanda VII. Jednak ruch niepodległościowy Chile i kontynentu zaczął się tam kształtować..
Najbardziej znanymi postaciami procesu niepodległościowego Chile byli Bernardo O'Higgins, José Miguel Carrera, Manuel Rodríguez i José de San Martín. Uważani są za ojców założycieli narodu chilijskiego.
Indeks artykułów
Seria wydarzeń poprzedziła i zapoczątkowała proces emancypacji Chile i pozostałych kolonii amerykańskich. Wpływ idei Oświecenia i liberalizmu niewątpliwie utorował żyzny grunt niepodległościowy..
Hiszpania w tym czasie wykazywała wielkie zniszczenie swojej monarchii z zacofaną gospodarką i społeczeństwem o raczej obskurantystycznych cechach. Tymczasem inne kraje europejskie posunęły się naprzód, jak na przykład Anglia, Francja i Niemcy.
Sytuacja ta kontrastowała z ideami w modzie Oświecenia, które promowały nowoczesność, wolność i rozsądek nad religią i despotycznymi rządami tamtych czasów..
Nowa klasa rządząca kreolską społecznością kolonialną końca XVIII wieku wyrosła dokładnie u zarania tych idei. Jednak w pierwszych dwóch dekadach XIX wieku w Ameryce nie kwestionowano samego reżimu monarchicznego, ale raczej sposób rządzenia i przywileje Hiszpanów z półwyspu.
W koloniach amerykańskich zaproponowano wprowadzenie poprawek do schyłkowego społeczeństwa kolonialnego i zreformowanie feudalnego i półfeudalnego systemu produkcji..
W tym czasie wpływ niepodległości Stanów Zjednoczonych w 1776 r. I rewolucji francuskiej w 1789 r. Również przyczynił się do ożywienia myśli libertariańskiej..
Liberalne idee polityczne zostały zarzucone podczas procesu niepodległościowego Chile. Był niebezpieczny precedens niepodległości Haiti w 1804 roku, kiedy to metysi i czarni niewolnicy powstali i mordowali białych właścicieli ziemskich. Tak więc koncepcja suwerenności ludu nie podnieciła białych kreolskich..
Innym poprzednikiem niepodległości Chile była sytuacja gospodarcza kolonii amerykańskich po reformach Burbonów.
Liberalizacja handlu całkowicie zmieniła monopole; Spowodowało to konflikty interesów między białymi kupcami kreolskimi a Hiszpanami z półwyspu..
Wśród głównych przyczyn, które doprowadziły do procesu niepodległościowego Chile, wyróżniają się następujące:
- Abdykacja króla Fernanda VII i jego syna Carlosa na tron hiszpański, wymuszona przez Napoleona Bonaparte. Hiszpania została zajęta w 1808 r. Przez wojska francuskie, które wykorzystały sytuację słabości politycznej, gospodarczej i militarnej, jaką musiało ją podbić królestwo hiszpańskie..
- Przywileje Hiszpanów z półwyspu na stanowiskach administracyjnych, rządowych i handlowych, niekorzystne dla Kreolów, dzieci Hiszpanów urodzonych w Ameryce, którzy czuli, że mają te same prawa. Zostało to zaakcentowane po obaleniu króla, powodując dalsze niepokoje.
- Po nagłej śmierci gubernatora Luisa Muñoza de Guzmána w lutym 1818 roku w królestwie Chile powstała próżnia władzy. Muñoz de Guzmán cieszył się popularnością i autorytetem i nie było nikogo, kto by go zastąpił, ponieważ król Fernando XVII nie zdążył go zastąpić innym.
- Po tymczasowej regencji Juana Rodrígueza Ballesterosa stanowisko gubernatora Chile przejął i zajmował dowódca wojskowy Francisco Antonio García Carrasco, jako najwyższy rangą żołnierz. Ten urzędnik był skorumpowany i niekompetentny. Jego niegrzeczność zdenerwowała lokalne elity, zwiększając niepokój i niepewność.
- Gubernator García Carrasco był zamieszany w wielki skandal w październiku 1808 roku. Został oskarżony o kradzież ładunku kontrabandy z angielskiego statku wielorybniczego oraz zabójstwo kapitana i części załogi podczas ataku. Po tym wydarzeniu nie mógł dalej rządzić i musiał schronić się w swojej hacjendzie..
- Wtedy zdecydowano, że najzdrowsze będzie pozostawienie administracji majątku i rządu Chile w rękach Tymczasowej Rady Rządowej Królestwa (tak się oficjalnie nazywała Rada Rządu Narodowego)..
Niemal cały proces odzyskania niepodległości przez Chile miał miejsce podczas długiej wojny toczonej między rojalistami rojalistycznymi a patriotycznymi zwolennikami niepodległości..
Okres ten został podzielony na trzy etapy: Stara Ojczyzna (1810-1814), Rekonkwazja lub Odnowienie Monarchii (1814-1817) i Nowa Ojczyzna (1817-1823).
Ten okres obejmuje dwa fundamentalne historyczne kamienie milowe:
Jego pierwotnym celem nie było ogłoszenie niepodległości Chile, ale zachowanie praw Fernanda VII. W praktyce oznaczało to jednak pierwszy krok w kierunku emancypacji tej hiszpańskiej kolonii, ponieważ składała się ona z białych Kreolów. Byli najwybitniejszymi mieszkańcami Santiago, mającymi własne interesy i pragnienia autonomii..
Zarząd miał trzy wielkie zadania i osiągnięcia:
- Zwołaj pierwszy kongres narodowy.
- Dekret o wolności handlu.
- Tworzenie ciał uzbrojonych.
Podczas pełnienia funkcji legislacyjnych kongres ten osiągnął:
- Daj ludziom prawo do organizowania się i wybierania swoich władz.
- Sankcjonuj prawo wolności łona, tak aby wszystkie dzieci niewolników urodzonych na terytorium Chile i każda inna osoba, która tam żyła, była wolna.
- W tym okresie, który rozpoczął się w 1812 roku, rząd Cabrera wprowadził głębokie reformy polityczne, aby utorować drogę do Niepodległości..
- Wydano rozporządzenie konstytucyjne z 1812 r., Które będzie pierwszą chilijską konstytucją. W tym przypadku ustalono, że władzę wykonawczą powinien składać się z triumwiratu lub rady złożonej z trzech członków, podczas gdy władzę ustawodawczą tworzy Senat złożony z siedmiu członków. Było to jedno z największych życzeń chilijskich białych kreolskich.
- Dekretem klasztory katolickie zostały zmuszone do zakładania szkół podstawowych dla chłopców i dziewcząt.
- Powstała pierwsza flaga narodowa, która składała się z trzech poziomych pasów w kolorach niebieskim, białym i żółtym.
- Ogłoszono wolność prasy, która została później zmieniona przez wcześniejszą cenzurę.
- Rząd Carrery szanował suwerenność Fernanda VII. Jednak wyraźnie określono, że król musi przestrzegać chilijskiej konstytucji. Wyjaśniono również, że „żaden dekret, opatrzność lub zarządzenie” wydane przez inne władze poza terytorium Chile nie będą przestrzegane ani nie będą miały żadnego skutku..
Okres ten rozpoczął się bitwą pod Rancaguą, zwaną także katastrofą Rancagua w 1814 roku, a zakończył zwycięstwem patrioty w bitwie pod Chacabuco w 1817 roku..
Po patriotycznej porażce w bitwie pod Rancaguą rozpoczął się nowy etap w życiu Chile, charakteryzujący się rosnącym oporem wobec porządku kolonialnego. Powrót do władzy absolutystycznego monarchy Fernando VII w Hiszpanii (w 1813 r.) Wzmógł chęć emancypacji.
Hiszpańska monarchia próbowała odzyskać władzę iw tym samym roku wysłała wojska do Chile, aby stawić czoła armii patriotów. Po kilku walkach hiszpańscy rojaliści pokonali armię kreolską.
W tym okresie rząd Chile znajdował się pod władzą hiszpańskich gubernatorów mianowanych przez króla: najpierw Mariano Osorio (1814 - 1815), a następnie Francisco Casimiro Marcó del Pont (1815 - 1817)..
Ten etap oznaczał porażkę chilijskiej sprawy niepodległościowej, ponieważ przywrócono instytucje kolonialne. Podobnie zniesione zostały wolności ustanowione niedawno w Konstytucji..
Wielu przywódców patriotycznych było prześladowanych i uciekło na wygnanie, inni zostali wygnani na wyspę Juan Fernández. W międzyczasie w Chile lokalny potajemny ruch oporu pozostał, na czele którego stał Manuel Rodríguez; ułatwiło to kontakt między chilijskimi i argentyńskimi patriotami.
W Mendozie, gdzie niektórzy chilijscy patrioci udali się na wygnanie, otrzymali wsparcie od ówczesnego gubernatora Cuyo i bohatera niepodległości José de San Martín.
Stamtąd zorganizował armię dowodzoną przez samego San Martín i Bernardo O'Higginsa: to była Armia Wyzwolenia Andów, która przekroczyła Kordylierę, aby zmierzyć się z rojalistami..
Ten okres historii niepodległości Chile rozpoczął się 12 lutego 1817 roku zwycięstwem Armii Andów w bitwie pod Chacabuco. Zakończyło się rezygnacją Bernardo O'Higginsa w 1823 roku.
Armia Wyzwolenia była w stanie przekroczyć pasmo górskie Andów i pokonać siły rojalistów w bitwie pod Chacabuco, na obrzeżach miasta Santiago. Surowy przewrót wojskowy, jaki otrzymał hiszpańska twierdza wojskowa, oznaczał początek Nowej Ojczyzny i niepodległości, która stała się oficjalna dokładnie rok później..
O'Higgins otrzymał nominację na Najwyższego Dyrektora Chile. Jego rząd całkowicie poświęcił się konsolidacji rodzącej się republiki z militarnego i politycznego punktu widzenia. W ten sposób 12 lutego 1818 roku w mieście Talca O'Higgins ogłosił niepodległość Chile.
W odpowiedzi na ten akt wicekról Peru wysłał do Chile wojska dowodzone przez hiszpańskiego dowódcę Mariano Osorio. Do konfrontacji doszło w bitwie pod Kanchą Rayadą, w której armia patriotów została pokonana.
Następnie, 5 kwietnia 1818 roku, rozegrała się decydująca bitwa. W bitwie pod Maipú armia hiszpańska i siły patriotyczne dowodzone przez San Martín i Bernardo O'Higgins znów stanęły naprzeciw siebie. W Maipú ostatecznie utrwaliła się niepodległość Chile, a miasto Santiago nie było już zagrożone przez Hiszpanów.
Od tego zwycięstwa O'Higgins poświęcił się rozszerzaniu edukacji w całym kraju poprzez tworzenie szkół i zakładanie miast..
Utworzono między innymi usługi pocztowe i dyliżansowe między Santiago i Valparaíso a Akademią Wojenną. Jednak niepodległość nie spacyfikowała kraju.
Chilijska oligarchia, która nie sympatyzowała z O'Higginsem, zaczęła mu się sprzeciwiać, zwłaszcza po 1822 roku, ponieważ w tym czasie Hiszpanie nie stanowili już zagrożenia.
Bezcelowe było to, że O'Higgins próbował nadać oligarchii więcej władzy politycznej poprzez nową konstytucję. Następnie chilijski bohater musiał zrezygnować w 1823 roku i udać się na wygnanie..
Wewnętrzny podział polityczny między oligarchami i armią patriotów wyznaczał kolejne lata, aż do 1830 r. Było około trzydziestu kolejnych rządów i próbowano różnych systemów rządów, ale rywalizacja między różnymi frakcjami złożonymi z federalistów i centralizatorów, autorytarnych i liberałów, nie pozwolili na to.
W 1829 r. Autorytarnym, wspieranym przez część wojska, udało się przejąć władzę i zainstalować juntę rządową. Następnie José Tomás de Ovalle został tymczasowym prezydentem, chociaż prawdziwą władzę sprawował Diego Portales. To był rząd dyktatorski.
Chociaż Chile uzyskało niezależność od Hiszpanii, w praktyce nic się nie zmieniło. Zachowano kolonialne struktury społeczne, polityczne i gospodarcze.
Chilijska arystokracja pozostała u władzy, a robotnicy wiejscy zubożeli. Doprowadziło to do wzrostu przestępczości i bezdomności.
Do chaosu politycznego dołączył kryzys gospodarczy kraju, będący wynikiem słabych zbiorów i zaburzeń finansowych, pogłębiając tym samym anarchię..
Bieda i głód rosły, a wielkie bydło i posiadłości rolnicze zostały zniszczone.
Wraz z San Martín O'Higgins był wyzwolicielem Chile, gdzie zajmował różne stanowiska administracyjne i wojskowe. Należał do chilijskiej arystokracji, ponieważ jego ojcem był Ambrosio O'Higgins - gubernator Chile i wicekról Peru - a jego matką była Isabel Riquelme Meza.
Został wojskowym po wzięciu udziału w wydarzeniach 1810 roku i dalszej walce o niepodległość. W latach 1817-1823 był naczelnym dyrektorem Chile. Po rezygnacji wyjechał na wygnanie do Peru, gdzie zmarł w 1842 roku.
Był jednym z wyzwolicieli Chile i Peru wraz z Bernardo O'Higginsem i Bolívarem. Był synem Hiszpanów i służył jako żołnierz. Walczył u boku Hiszpanów w Europie, ale w 1812 roku wrócił do Buenos Aires, by służyć sprawie niepodległościowej..
San Martín zorganizował Armię Andów z Mendozy, która uzyskała niepodległość Chile w 1818 roku, kiedy odniósł zwycięstwo w bitwie pod Maipú.
Był chilijskim kreolskim wojskowym i politykiem, który w 1810 r. Objął tymczasowe stanowisko prezydenta-gubernatora i kapitana generalnego Chile, po rezygnacji Francisco Antonio Garcíi Carrasco..
Następnie, 18 września tego roku, objął przewodnictwo w pierwszej Narodowej Radzie Rządu Chile, mimo że był zwolennikiem Korony Hiszpańskiej..
Chilijski polityk i wojskowy, który sprawował przewodnictwo w Tymczasowej Radzie Rządu Chile w okresie Starej Ojczyzny. Po rozwiązaniu Kongresu Narodowego objął władzę dyktatorską. Przeprowadził głębokie reformy, które przygotowały drogę dla Niepodległości.
Chilijski prawnik, polityk i wojsko, którego udział w procesie emancypacji w okresie rekonkwistów był kluczowy.
Ten chilijski patriota był odpowiedzialny za zorganizowanie potajemnego oporu przeciwko Hiszpanom w Chile. Po katastrofie w Cancha Rayada został na krótki okres pełniący obowiązki naczelnego dyrektora w Santiago.
Brygadier i hiszpański gubernator Chile w latach 1814–1816. Dowodził wojskami rojalistycznymi w bitwach pod Rancagua i Cancha Rayada (19 marca 1818), wygranych przez Hiszpanów. Był to fundamentalny element Korony w okresie rekonkwisty.
Wojskowy i hiszpański gubernator Chile w latach 1815-1817.
Jeszcze bez komentarzy