Elżbieta I z Anglii (1533 - 1603), zwana także po angielsku Elżbietą I, była jedną z najwybitniejszych królowych Anglii. Rządził od 1558 r. Aż do śmierci w 1603 r. Za czasów panowania na tronie Anglia stała się główną potęgą europejską w polityce, handlu i sztuce..
Jego panowanie było kilkakrotnie zagrożone, ale dzięki swojej przebiegłości, odwadze i majestatowi był w stanie stawić czoła wszystkim spiskom przeciwko niemu. Co więcej, jeszcze bardziej zjednoczył naród, broniąc go przed obcymi wrogami..
Elżbieta I była odpowiedzialna za ustanowienie protestantyzmu i powstrzymanie radykalizmu Kościoła rzymskokatolickiego, który panował w Europie. Aby osiągnąć swój cel, anulował powrót katolicyzmu i skonsolidował Kościół anglikański swojego ojca Henryka VIII..
Ponadto w swoim czasie była sławna z tego, że zachowała dziewictwo i nie wychodziła za mąż, pomimo liczby zalotników, których miała podczas u władzy..
Panowanie Elżbiety I znane jest również z tak zwanej „ery elżbietańskiej”, reprezentowanej jako Złoty Wiek Anglii. W tym czasie rozpoczął się tak zwany „angielski renesans”, charakteryzujący się ciągłym rozwojem poezji, literatury, muzyki i sztuki..
Indeks artykułów
Elżbieta I z Anglii urodziła się 7 września 1533 roku w dzielnicy Greenwich niedaleko Londynu w Anglii. Elżbieta była córką króla Tudorów Henryka VIII i jego drugiej żony, Anny Boleyn. Została nazwana „Elizabeth” na cześć jej babć Elizabeth de York i Elizabeth de Howard..
Wczesne lata Elżbiety były trudne z powodu oddzielenia Anglii od Kościoła rzymskokatolickiego. Henryk VIII oddzielił Anglię od katolickiego bytu, aby rozwiązać swoje pierwsze małżeństwo, zawarte z Katarzyną Aragońską.
Po takich decyzjach król z niecierpliwością czekał na swoją drugą żonę, Annę Boleyn, na urodzenie męskiego następcy, uważanego za klucz do stabilnej dynastii. Z tego powodu narodziny Elżbiety były dla króla Henryka wielkim rozczarowaniem..
Zanim Elżbieta skończyła 3 lata, królowi kazano ściąć głowę jej matki pod zarzutem cudzołóstwa i zdrady. Ponadto oświadczył, że jego małżeństwo z Aną Boleną jest nieważne, co spowodowało, że jego córka Isabel była nieślubna..
Po tych wydarzeniach Elżbieta została oddzielona od swojej rodziny i wychowana z dala od domu króla Henryka w Hatfield, więc wiedza o jej wczesnych latach jest niewystarczająca. W wieku 6 lat ujawnił się jego poważny i przedwczesny charakter. Henryk VIII nie wykluczył jej ze swojego życia.
W 1537 roku trzecia żona króla, Jane Seymour, urodziła Edwarda, pierwszego męskiego dziecka króla. Mimo to król nie zaniedbał Elżbiety, a wręcz przeciwnie, miał takie same uczucia i stosunek do wszystkich jej dzieci. W rzeczywistości Isabel była obecna na wszystkich ceremoniach i została ogłoszona trzecią w kolejności do tronu, pomimo tego, co stało się z jej matką..
Od 10 roku życia spędzał dużo czasu w towarzystwie swojego przyrodniego brata Edwarda i swojej macochy i ostatniej żony króla Katarzyny Parr. Poświęciła dziewczynie pełną miłości uwagę. Elizabeth miała kilku nauczycieli, ale najbardziej znanym był humanista z Cambridge, Roger Ascham.
Otrzymał rygorystyczne wykształcenie zarezerwowane dla męskich spadkobierców, które obejmowało studia nad językami klasycznymi, historią, retoryką i filozofią moralną. Według wielu jego nauczycieli był wytrwały w nauce. Ponadto doskonale nauczył się łaciny, greki, francuskiego i włoskiego.
Z drugiej strony studiował teologię i przyswoił sobie zasady angielskiego protestantyzmu w okresie swojej edukacji pedagogicznej. Po ukończeniu formalnej edukacji stała się jedną z najbardziej kulturalnych młodych kobiet swojego pokolenia..
Kiedy król Henryk VIII zmarł w 1547 roku, przyrodni brat Elżbiety, Edward VI, został królem w wieku 9 lat. Catherine Parr wyszła za mąż za Thomasa Seymoura, wuja Eduarda.
Od tego momentu nikczemne działania Seymoura wywarły wpływ na Isabel. Wujek Eduardo kilkakrotnie molestował młodą kobietę seksualnie. Parr, zamiast skonfrontować się z mężem, nie zaprzeczył jego niewłaściwym działaniom wobec Isabel. Spowodowało to poważne szkody psychiczne przyszłej królowej..
Co więcej, Thomas Seymour próbował przejąć kontrolę nad rodziną królewską. Kiedy Parr zmarł, Seymour ponownie spojrzał na Isabel z zamiarem poślubienia jej..
Znów pojawiły się jego perwersyjne zachowania, za co został natychmiast aresztowany pod zarzutem chęci poślubienia Elżbiety i obalenia obrońcy Anglii..
Kiedy Edward VI zmarł w wieku 15 lat, następczynią korony miała być Lady Jane Grey. Maria - szwagierka Isabel - była zagorzałą katoliczką. Z drugiej strony Gray był wiernym wyznawcą protestantyzmu, religii dominującej w Anglii od czasu, gdy Henryk VIII wyrzucił Kościół katolicki..
Z drugiej strony oświadczył w testamencie, że zarówno Maria, jak i Elżbieta są nieślubne, a nawet wyrzucił je z dziedziczenia.
Jane Gray została ogłoszona królową 10 czerwca 1553 roku; jednakże po dziewięciu dniach została usunięta z tronu dzięki poparciu Tajnej Rady Anglii dla Marii jako nowej królowej. Isabel stała u boku swojej przyrodniej siostry.
Solidarność Elżbiety wobec Maryi nie trwała długo, gdyż oddanie Kościołowi rzymskokatolickiemu Maryi sprawiło, że pozbyła się Kościoła protestanckiego, w którym Elżbieta się kształciła..
Popularność Marii stopniowo spadała ze względu na surowe zasady obowiązujące w Kościele katolickim i poślubienie Filipa z Hiszpanii. Filip był synem cesarza rzymskiego Karola V, aktywnym i radykalnym katolikiem, podobnie jak jego rodzina.
Z tego powodu Anglicy uważali, że Isabel powinna skonfrontować ich z religijną polityką swojej siostry Marii.
W 1554 roku rozpoczęła się rebelia Wyatta, nazwana na cześć jednego z jej przywódców, Thomasa Wyatta. Jednym z powodów buntu była niepopularna decyzja królowej Marii o poślubieniu Filipa z Hiszpanii. Jednak bunt został stłumiony wkrótce po jego rozpoczęciu..
Isabel została oskarżona o udział w spisku. Została postawiona przed sądem, przesłuchana i uwięziona w Tower of London w marcu tego samego roku. Isabel broniła swojej niewinności, argumentując, że nie brała udziału w buncie.
Wkrótce została przeniesiona do Woodstock Tower, gdzie spędziła rok w areszcie domowym. W 1555 roku Elżbieta została wezwana do sądu, aby być świadkiem ciąży Marii, a także narodzin jej siostrzeńca..
Okazało się, że królowa Maria nie jest w ciąży, a szanse wstąpienia Elżbiety na tron stawały się coraz bezpieczniejsze. Kiedy Felipe z Hiszpanii wstąpił na tron hiszpański w 1556 roku, myślał o Isabel jako o lepszym sojuszniku niż Maria.
Kiedy Maria zachorowała, król Filip przekonał ją, by uznała Elżbietę za jego następczynię. Wkrótce potem zmarła królowa, co ostatecznie uczyniło Elżbietę królową Anglii..
Przed śmiercią swojej siostry Isabel uczyła się i robiła plany dla swojego rządu. W wieku 25 lat Isabel zasiadła na tronie, wspierana przez wszystkich Anglików. Zarówno jego wjazd do Londynu, jak i koronacja stały się świętem państwowym.
Dziewczyna podarowała mu Biblię przetłumaczoną na język angielski, zakazaną za panowania Marii. Isabel natychmiast wzięła Biblię, pocałowała ją i położyła na piersi. Tym gestem ludzie poczuli ulgę, że wkrótce nadejdzie reformacja..
Nowa królowa natychmiast zaczęła formować swój rząd i wydawać proklamacje. Jednym z jego pierwszych działań było zmniejszenie liczebności Tajnej Rady w celu wyeliminowania członków katolickich i utworzenia grupy doświadczonych i godnych zaufania doradców..
Na początku swojej kadencji zarówno Elżbieta, jak i jej doradcy czuli się zagrożeni perspektywą katolickiej krucjaty w Anglii. Z tego powodu Elżbieta próbowała znaleźć protestanckie rozwiązanie, które nie spotkałoby się z pogardą angielskich katolików..
W rezultacie Elżbieta przywróciła protestantyzm w Anglii i dzięki Aktowi Najwyższości uchwalonemu przez parlament w 1559 r. Przywrócono statuty antypapieńskie Henryka VIII. Ponadto królowa Elżbieta I została ogłoszona najwyższym gubernatorem Kościoła, ponad władzą papieską.
Na mocy Aktu Supremacji i decyzji Elżbiety I zawarty został tak zwany „elżbietański pakt religijny”. Królowa tolerowała angielskich katolików, chociaż Kościół katolicki był postrzegany jako instytucja zagraniczna.
Rządy Elżbiety zaczęły się ostrożnie, ale nieustannie pracowano nad przeniesieniem reform liturgicznych do lokalnych parafii w całym królestwie. Kapłani i tymczasowi oficerowie byli zobowiązani do złożenia przysięgi królewskiej supremacji lub utraty swoich stanowisk, a także byli traktowani jak zdrajcy.
Później przysięga została rozszerzona na studentów uniwersytetów i parlamentarzystów. Komisarze królewscy byli odpowiedzialni za zapewnienie zgodności doktrynalnej i liturgicznej.
W 1959 roku widać było, jak Elżbieta zauroczyła się Robertem Dudleyem, który był jej przyjacielem przez długi czas. Żona Dudleya cierpiała na chorobę i Isabel rozważała poślubienie Roberta na wypadek śmierci jego żony..
Kiedy zmarła żona Roberta Dudleya, on sam wstawił się za królową. W rzeczywistości wielu historyków twierdzi, że śmierć Amy Dudley nie była przypadkowa, ale prawdopodobnie to Robert doprowadził do śmierci Elżbiety..
Wielu doradców królowej nie zgodziło się z małżeństwem. Isabel zawsze postrzegała Dudleya jako swojego ulubionego kandydata do małżeństwa, ale nigdy nie umocniła swojej decyzji..
Z drugiej strony było wielu zagranicznych zalotników, którzy tęsknili za ręką Elżbiety. Niektórzy z nich to: Felipe z Hiszpanii, król Eryk XIV ze Szwecji, arcyksiążę Carlos z Austrii i Enrique, książę Anjou.
Podczas gdy negocjacje małżeńskie były kluczowym elementem stosunków zagranicznych Elżbiety, królowa odrzuciła rękę wszystkich zalotników.
Mimo to Isabel była zawsze zakochana w Robercie, a nawet wyrażała zazdrość w stosunku do nowej żony Roberta, Lettice Knollys. Nigdy się nie pobrali.
Po decyzji Elżbiety o rezygnacji z małżeństwa parlament debatował nad kwestią sukcesji tronu. Nie mając potomka, rozważano trzech możliwych spadkobierców: María Estuardo, Margarita Tudor i Catherine Grey, wszyscy będący potomkami ojca Elżbiety, Henryka VIII..
Przez całe swoje panowanie Elżbieta sprzeciwiała się francuskiej obecności w Szkocji. Królowa obawiała się, że Francuzi napadną na Anglię iw konsekwencji posadzili Mary Stuart na tronie szkockim.
W 1562 roku sprawa sukcesji została zaostrzona, ponieważ królowa Elżbieta zachorowała na ospę wietrzną. Chociaż szybko wyzdrowiała, Parlament naciskał na nią, by wyszła za mąż. Isabel, niezadowolona z wywieranego na nią nacisku, rozwiązała Parlament na kilka lat.
Rok później Catherine Grey zmarła pozostawiając dwoje potomków. Dzieci nie nadawały się na to stanowisko; María Estuardo w coraz większym stopniu stawała się następczynią tronu angielskiego.
Maria miała inne problemy związane z zabójstwem swojego drugiego męża, Henry'ego Stuarta. Maria szybko wyszła za mąż po śmierci Stuarta, co czyni ją głównym podejrzanym o morderstwo. Została aresztowana i uwięziona w szkockim zamku.
Po podejrzeniach o zabójstwo Maríi Estuardo szkoccy lordowie zmusili ją do abdykacji na rzecz jej syna Jakuba VI. W tym celu Jacobo został wychowany na protestanta. María uciekła do Anglii, gdzie została przechwycona przez armię angielską i przeniesiona do Francji.
W 1569 roku Maria Estuardo znalazła się w centrum uwagi północnego buntu szlachty katolickiej, która chciała obalić tron Elżbiety. Głównym celem powstania katolickiego było uwolnienie Marii Stuart, aby poślubiła Thomasa Howarda, 4.księcia Norfolk, i osadziła ją na tronie angielskim.
Północna Rebelia spodziewała się wsparcia ze strony Hiszpanii, ale król Filip niechętnie uczestniczył w takich konfrontacjach. Niewielkie wsparcie z zewnątrz sprawiło, że Isabel oparła się spiskom.
Rok później bankier Florentino Ridolfí planował zamordowanie królowej Elżbiety I, aby posadzić Marię Estuardo na tronie, ale został odkryty przez bliskiego przyjaciela królowej, Williama Cecila. Spiskowcy zostali straceni.
Po politycznej, ekonomicznej i religijnej panoramie Anglii i Hiszpanii wojna między dwoma narodami wydawała się nieunikniona. Zarówno Isabel I, jak i Filip II z Hiszpanii przetrwali różnice, ale szereg niedogodności na różnych obszarach spowodował początek konfliktu.
Z jednej strony Imperium Filipa II rosło coraz bardziej: anektowało imperium portugalskie, a także zwiększyło jego ekspansjonizm w obu Amerykach. Z tych powodów Isabel czułam się całkowicie zagrożona.
Anglii udało się zdobyć poparcie głównych wrogów hiszpańskiej korony: Holandii i pretendenta do portugalskiego tronu Antonio de Portugal. Holandia znajdowała się pod panowaniem hiszpańskim, a Antonio został ogłoszony królem przed hiszpańską interwencją w Portugalii.
W aspekcie religijnym Anglia skonfrontowała się z hiszpańskim katolicyzmem z jego protestancką tendencją. Felipe II podpisał traktat rok przed konfliktem, w którym obiecał zwalczać protestantyzm Izabeli I.
Z drugiej strony Anglia rozpoczęła nowe wyprawy do Indii w celach gospodarczych, co nie spodobało się królowi Filipowi II..
Wojna rozpoczęła się między 1585 a 1586 rokiem, kiedy angielski kapitan Francis Drake rozpoczął grabieże na całym zachodnim wybrzeżu Iberii, La Palmie, a nawet w Indiach Zachodnich. Dlatego Felipe II nakazał stworzenie floty w celu inwazji na Anglię..
Wyprawa wojskowa Drake'a zakończyła się sukcesem, niszcząc ponad 100 hiszpańskich statków i kilka fortec. Z tego powodu plany inwazji Hiszpanów na Anglię zostały opóźnione o rok.
Z drugiej strony egzekucja Marii Estuardo w 1587 r. Uraziła wszystkich europejskich katolików, tak że w tym samym roku Felipe otrzymał od papieża upoważnienie do usunięcia Isabel, która została ekskomunikowana wiele lat temu z Kościoła katolickiego..
W 1588 roku hiszpańska Niezwyciężona Armada zdołała zaatakować angielską flotę; Jednak warunki pogodowe spowodowały zniszczenie ponad 35 hiszpańskich statków. W następnym roku angielska kontr-marynarka rozlokowała kilka statków, ale zatonięcia i przejęcia przez Hiszpanów spowodowały poważne straty dla Brytyjczyków..
Wojna trwała kilka lat; oba narody straciły ogromną ilość statków i dóbr materialnych. Angielska marynarka wojenna została znacznie bardziej osłabiona niż jej iberyjscy przeciwnicy.
Era elżbietańska narodziła się wraz z przybyciem na tron Elżbiety I i trwała do jej śmierci..
Ta epoka jest uznawana za jeden z najbardziej fascynujących okresów w historii Anglii. Rozwijał się za panowania Elżbiety I i był znany ze swoich poszukiwań, wzrostu gospodarczego, rozkwitu sztuki i ekspansji literatury..
Na tym etapie pierwsze teatry w Anglii narodziły się z rąk Williama Szekspira i Christophera Marlowe'a. Pod względem ekonomicznym stworzono podstawy do rozwoju działalności przemysłowej i nastąpił wzrost eksportu surowców.
Wielkie bogactwo zgromadzone dla królestwa dzięki ekspansji i eksploracjom Sir Francisa Drake'a. Ponadto na cześć królowej Elżbiety w Ameryce Północnej założono kilka miast..
Muzyka była również silnym boomem dzięki kompozytorowi Williamowi Byrdowi, który był jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzyków późnego renesansu. Okres ten był synonimem tak zwanego „angielskiego złotego wieku”, który reprezentował apogeum angielskiego renesansu..
Architekturę elżbietańską charakteryzował nurt stylu gotyckiego, z zachowaniem stylu renesansowego w elementach zdobniczych.
Po odrzuceniu przez królową wszystkich jej zalotników, w tym jej miłości z dzieciństwa Roberta Dudleya, Elżbieta pozostała samotna, bezdzietna i (najwyraźniej) dziewicą. Z tego powodu Elżbieta I z Anglii nazywana jest „Królową Dziewicą”..
Królowa miała wrodzoną anomalię zwaną agenezją pochwy; słabe ukształtowanie żeńskich narządów rozrodczych. Według niej ten stan uniemożliwił jej małżeństwo.
Zważywszy na to, że nie mogła prokreować ani sprowadzić spadkobierców na tron, podjęła decyzję, aby nigdy nie wyjść za mąż i nadal utrzymywać prestiż bycia „Królową Dziewicą”..
Z drugiej strony nieprzyjemne wydarzenia z Thomasem Seymourem wpłynęły na nią psychicznie do końca życia, uniemożliwiając jej utrzymanie normalnego związku z innym mężczyzną. Uważa się, że jest to jeden z powodów, dla których nigdy nie poślubiła Dudleya..
Od 1598 roku Isabel myślała o Jacobo Estuardo (synu Marii Estuardo) jako następcy tronu angielskiego. W rzeczywistości wysłał grupę regentów, aby zajęli się edukacją dziecka.
Jesienią 1602 roku królowa popadła w ciężką depresję z powodu ciągłej śmierci jej najbliższych przyjaciół. Jego stan zdrowia zaczął się szybko pogarszać. W 1603 roku zachorowała i powoli tonęła w melancholii, zamknięta w Pałacu w Richmond.
Jej najbliżsi doradcy próbowali ją pocieszyć; jednak królowa powoli zbliżała się do śmierci. 24 marca 1603 roku królowa Elżbieta I zmarła o świcie w jednym ze swoich pałaców królewskich w wieku 70 lat..
Następnego ranka jego najbliżsi doradcy i niektórzy członkowie rady rozpoczęli przygotowania do ogłoszenia Jakuba Stuarta kolejnym królem Anglii. Elżbieta została pochowana w Opactwie Westminsterskim wraz ze swoją przyrodnią siostrą Mary I..
Jeszcze bez komentarzy