Plik Jarchas mozarabski Są to małe liryczne kompozycje napisane przez poetów arabsko-andaluzyjskich lub hebrajskich w okresie rządów muzułmańskich na Hispanii. Pierwszy pojawił się po trzystu latach okupacji, między XI a XV wiekiem. Te krótkie struktury literackie były odpowiedzialne za zamknięcie wierszy w języku arabskim zwanych „moaxajas”.
Tymczasem moaxajas to poetycka kompozycja wierszowa typowa dla narodu arabskiego. W hiszpańskim tłumaczeniu są one rozumiane jako „naszyjniki”, więc możemy wizualizować jarchy jako „amulety”, które wiszą i zdobią poetyckie naszyjniki, które są moaxajami..
Zwykle jarchy były pisane w języku arabskim lub wulgarnym, jednak istnieją zapisy, w których przedstawiono opracowanie tych poetyckich zamknięć (znanych również jako „wyjścia”) w języku romańskim (mozarabskim). Dokładna liczba wyjść zapisanych w tym dialekcie nie jest znana.
Jarchy mają w pełni romantyczną konotację, związaną ze starodawną formą liryki typowej dla Hispanii, kolędami i tak zwanymi „Cantigas de amigo”. Krótko mówiąc: poezja ludu.
Jednak pomimo tego, że ich tematyka dotykała aspektów odnoszących się do zwykłych ludzi, ci, którzy je pisali, byli zazwyczaj uczonymi i wybitnymi ludźmi. Tak, zdecydowana większość pism odpowiadała uczonym izmailitom i izraelitom, którzy wzorowali się na tradycyjnych tekstach romańskich jako wzorcu poetyckim..
Każda pisana jarcha musiała odpowiadać cechom moaxaja, do której była dołączona. Mając to na uwadze, każdy poeta musiał uważnie studiować temat, metrum i rym w wierszu bazowym, aby jarcha, czyli wylot, pasował idealnie..
Indeks artykułów
Po ekspansji arabskiej, która miała miejsce na kontynencie azjatyckim sto lat po założeniu islamu, znany świat przeszedł ogromną zmianę kulturową.
Po tym, jak Arabowie przekroczyli część Morza Czerwonego, deltę Nilu i weszli w interakcję z Egipcjanami, plemionami Berberów i rozpowszechniali wiarę islamską w prawie całej Afryce Północnej, dotarli na kontynent europejski. Dokładniej do Hispania, po przekroczeniu Cieśniny Gibraltarskiej w VIII wieku.
Po ich przybyciu i po walce z ruchem oporu Wizygotów, któremu Rzymianie pozostawili opiekę nad ziemiami, udało im się zwyciężyć. Cała jego kumulacja bogactwa naukowego, architektonicznego, muzycznego, poetyckiego, matematycznego przemknęła wśród mieszkańców dzisiejszej Hiszpanii.
Najstarsze dane o słojach na ziemiach hiszpańskich pochodzą z XI wieku, najnowsze zaś z początku XIV wieku. Były niezwykle pospolite między końcem XI wieku a początkiem XII wieku, tam przeżywały swój największy wybuch..
Moaxajas był rodzajem wersyfikacji opracowanym przez Arabów od IV wieku. Składały się w większości, z pewnymi wyjątkami, z długich zwrotek, które zestawiano ze sobą prostymi rymowankami, wokół tego samego motywu dźwiękowego na końcu każdej z nich..
Od samego początku jego zastosowanie było ukierunkowane na nauczanie, zarówno pedagogiczne, jak i andragogiczne. Po tym, jak Mahometowi przedstawiono Koran, te poetyckie środki, moaxajas i jarchas, były oczywiście używane do celów religijnych przez nauczycieli prawa..
Arabowie wcześnie zrozumieli wielką wartość tych lirycznych manifestacji, a kiedy przybyli na Półwysep Iberyjski, nie wahali się zabrać ich ze sobą, wykorzystując je w przekazywaniu swojej wiedzy..
Zarówno moaxajas, jak i jarchas, po poczęciu w IV wieku naszej ery. C. spędzili czterysta lat na doskonaleniu się, służąc jako łącznik między mieszkańcami różnych populacji, a także jako pomost między różnymi kulturami.
Następnie zostanie przedstawiony szereg osobliwości jarchów:
Chociaż jego nazwa oznacza „zamknięcie” lub „pożegnanie” i są one używane do zamykania moaxaj, należy pamiętać, że jarchowie są pierwszymi, które zostaną opracowane. To znaczy: moaxaja jest napisana wokół poetyki proponowanej przez jarchę.
Rytmiczny rozwój każdego wersetu jarchy podlega osobliwościom każdego poety. Możemy na przykład znaleźć w jarchie składającej się z czterech wersów - nawiasem mówiąc, najbardziej dominujących zwrotek - werset składający się z pięciu sylab, inny z siedmiu sylab, inny z dziesięciu i jeden z jedenastu..
Nie nadają się więc do konkretnego pomiaru. Stają się więc popularni bardziej ze względu na liryczną oryginalność swoich wersetów niż ze względu na ich metr..
Pamiętajmy, że właściwe posługiwanie się językiem potocznym przez jego kompozytorów było kluczowe, aby móc wywrzeć rzeczywisty wpływ na ludność i doprowadzić do jego upowszechnienia..
Ponieważ jest to najbardziej znana i rozpowszechniona część populacji i już należy do popularnych powiedzeń i rozmów, normalne było, że ta sama jarcha składała się z różnych moaxajas..
To wcale nie jest dziwne. Jeśli weźmiemy to na obecny poziom, wyobraźmy sobie popularne powiedzenie z wioski, często pisarze z tego obszaru, na podstawie tych aforyzmów, komponują o nim wiersze..
W Ameryce Łacińskiej często tworzy się wokół nich dziesiątki, a jeśli jarchy są czterowierszami ośmiosylabowymi, co nie jest takie dziwne, ponieważ służyłyby jako „stopa” dla doświadczonych decymistów..
Mówienie o „stopie” oznacza, że każdy werset jarchy reprezentuje końcowy werset złożony z czterech dziesiątych wokół niego. Jarcha byłaby zatem poetyckim sercem czterech dziesiątych, które później się wyłonią.
Pamiętajmy, że te „wiersze”, rozwijane przez różne kultury, które stworzyły życie na Hispanii, nabrały konotacji każdego sektora. Wtedy Arabowie mieli sposób na ich rozwinięcie, podobnie jak Żydzi, Hispano-Arabowie i Hispano-Hebrajczycy.
Ta sama różnorodność etniczna przypisywała bardzo bogate dobra dla każdej nowej jarchy, która została wykonana, będąc najbardziej rozpowszechnionymi najbliżej ludzi..
Biorąc pod uwagę powyższe, znajdowanie jarchów dwuwierszowych i ośmioliniowych było całkowicie normalne. Jednak gdy jarcha przekroczyła cztery wersety, poeci musieli używać rymów, aby osiągnąć tak bardzo potrzebną naukę u zwykłych ludzi..
Gdyby poetycka kompozycja była bardzo obszerna, a metrum z dobrym rytmem i chwytliwą rymowanką nie było nawiązane, ludziom byłoby bardzo trudno zapamiętać i powtórzyć kompozycje, nieodwracalnie spychając je w zapomnienie..
Chociaż zostały opracowane przez Arabów od IV wieku, najstarsza jarcha na ziemi Półwyspu Iberyjskiego pochodzi z około 1050 roku. Przy tym wszystkim i pomimo ich przybycia wydaje się bardzo późno i jest napisana w języku mozarabskim, reprezentuje jedną z najmłodszych popularnych formy poetyckie w Hispania.
Te „końcowe strofy”, jak się je również nazywa, wyszły z ręki Arabów na ziemie hiszpańskie, aby oznaczać atrakcyjny sposób szerzenia wśród osadników zamiłowania do poezji, a także zachęcać do nauki czytania i pisania..
Powszechne używanie jarchów od XI wieku na całym Półwyspie Iberyjskim utrwaliło konsolidację języka hiszpańskiego jako logicznej jednostki komunikacji. Oczywiście stało się to, gdy zaczęły pojawiać się pierwsze jarchy formalnie napisane w języku hiszpańskim, z gramatyczną strukturą dialektu..
Jak to możliwe? Po jego opracowaniu w Mozarabic w pierwszych latach, jarchy zaczęto pisać w hiszpańskim dialekcie, który do tego czasu, jak pokazują Emilianenses Glosses, nabierał kształtu.
Ponieważ wszystko, co jest śpiewane, ma rytm i rym, jest łatwiejsze do nauczenia się i rozpowszechniania ustnie, jarchowie służyli jako pośrednicy we wzmacnianiu i utrwalaniu różnych struktur językowych i gramatycznych w rodzącym się dialekcie latynoskim..
Te formy poetyckie przeniknęły głęboko, od zwykłych ludzi po wyższe szczeble monarchii, przynosząc ogromne korzyści idiomatyczne..
Z kompendium istniejących jarchów zostaną pokazane najpopularniejsze wśród populacji, te z największą obecnością w różnych podręcznikach i podręcznikach przygotowanych do ich studiowania i zrozumienia (zostaną zaprezentowane wersje w ich języku oryginalnym oraz tłumaczenie na język hiszpański) :
„Tyle„ miłości, tak dużo ”miłości,
habib, tyle miłości!
Chory welios nidios
i to tak bardzo boli ”.
(Jarcha z Yosef al-Kātib)
- Tłumaczenie:
„Od tak wielkiej miłości, od tak wielkiej miłości,
przyjacielu, z tak wielkiej miłości!
Sprawili, że wcześniej zdrowe oczy zachorowały
a teraz bardzo bolą ”.
„Báayse méw quorażón de mib.
Yā Rabb, ši še me tōrnarād?
Tak bardzo, że boli mnie li-l-habib!
Sick yéd: kuánd šanarád? "
(Jarcha z Yehuda Halevi)
- Tłumaczenie
„Moje serce wychodzi ze mnie.
Och, panie, nie wiem, czy wrócę!
To bardzo boli dla przyjaciela!
Jest chory, kiedy się uleczy? "
»Garīd boš, ay yerman ēllaš
kóm kontenēr-hé mew mālē,
Šīn al-ḥabī bnon bibrēyo:
Ad ob l 'iréy demandāre? "
(Jarcha z Yehuda Halevi)
- Tłumaczenie
- Mówisz, och, małe siostry,
Jak mam powstrzymać swoje zło?
Bez przyjaciela nie mogę żyć:
Gdzie mam go szukać? ”
Oprócz wyżej wymienionych cech, które eksponują specyfikę tych form poetyckich, konieczne jest wzmocnienie tej jakości..
Każda z jarchów reprezentuje w sobie jednoznaczną próbkę różnych wariantów dialektów mozarabskich, arabskich, hebrajskich, hispano-hebrajskich, hispano-arabskich i innych przejawów językowych obecnych w Hispania między XI a XV wiekiem..
Staje się to jednym z najbardziej znaczących wkładów tych „wierszy”. Są dosłownie najbardziej wiarygodnym idiomatycznym śladem każdej populacji, która przeszła w tamtym czasie przez Hispanię. Ta specyfika daje filologom wiele możliwości utrwalenia formalnych studiów obecnego hiszpańskiego..
Jeszcze bez komentarzy