Jose de La Mar (ok. 1778 - 1830) był wojskowym i politykiem urodzonym w Ekwadorze, ale którego życie było poświęcone Peru, narodowi, którego dwukrotnie był prezydentem. Był potomkiem Hiszpanów i został przywieziony do Ojczyzny na edukację we wczesnych latach życia. Tam skłaniał się ku karierze wojskowej, w której La Mar rozwijał się przez resztę swojego życia..
Brał udział wraz z pułkiem sabaudzkim w walkach między Hiszpanią a Francją pod koniec XVIII wieku. W tych starciach wyróżnił się i otrzymał stopień kapitana w 1808 r. Walczył także w Saragossie z francuskimi najeźdźcami i uzyskał nominację na podpułkownika..
W 1812 r. Był jeńcem Francji i wrócił do Hiszpanii po przywróceniu tronu Ferdynandowi VII. Następnie La Mar został wysłany do Limy w 1816 roku jako podinspektor generalny Wicekrólestwa Peru..
W 1819 r. Został odznaczony za utrzymanie porządku w mieście i otrzymał stopień feldmarszałka, ale 2 września 1821 r. Lima poddała się libertariańskim powstańcom..
José de La Mar zrzekł się swoich hiszpańskich szeregów i przywilejów przyłączenia się do sił patriotycznych. Brał udział w decydujących bitwach o wyzwolenie Ameryki, takich jak bitwy o Ayacucho i Junín.
Później został wybrany na prezydenta Republiki Peru, chociaż tam się nie urodził, za zgodą wyzwoliciela Simóna Bolívara. Objął urząd w 1827 r .; Wkrótce jednak pojawiły się różnice, które spowodowały, że Gran Colombia przeciwko Peru stanęła po obronie broni..
La Mar walczył z Antonio José de Sucre i generałem Juan José Flores. Został pokonany w różnych miejscach, a następnie przyjął negocjacje, które zakończyły się porozumieniem z Girón.
Po obaleniu wyjechał na wygnanie, gdzie zmarł w Kostaryce pod koniec 1830 roku.
Indeks artykułów
José de la Mar y Cortázar urodził się 12 maja, niektóre źródła podają, że w 1778 r., Chociaż inne udają się do 1776 r., Aby zlokalizować jego narodziny. Przybył na świat w mieście Cuenca, będącym wówczas częścią Królewskiego Dworu Quito, dzisiejszego Ekwadoru.
Jego rodzicami byli Marcos La Mar, hiszpański półwysep, który służył jako administrator Cajas Reales de Cuenca, oraz Josefa Cortázar y Lavayen z Guayaquil..
Mówi się, że La Mar pochodził ze szlacheckiej rodziny irlandzkiej, a jego nazwisko pochodzi od tytułu księcia La Mar, ze względu na żeglarskie osiągnięcia jednego z jego przodków.
Od najmłodszych lat wyjechał do Hiszpanii w towarzystwie swojego wuja Francisco Cortázara, który był ważnym politykiem i prawnikiem. Cortázar służył jako oidor Przesłuchania Bogoty i regentem Przesłuchania w Quito.
Po przybyciu do Europy José de La Mar został zapisany do Colegio de Nobles de Madrid. Tam przygotowali go intelektualnie, a także dali mu wyobrażenie o karierze wojskowej, którą młody człowiek wykonywał jako zawód..
Dzięki wpływowi wuja José de La Marowi udało się dołączyć do pułku Sabaudii na stanowisku porucznika. Tam zdobył dyscyplinę i doświadczenie bojowe, gdyż w 1794 r., Mając niespełna 20 lat, brał udział w sporze toczonym pod Roussillon i uzyskał awans na kapitana..
W 1808 roku La Mar był obecny jako część wojsk hiszpańskich broniących swoich ziem przed najazdem napoleońskim. Kiedy został powołany do Saragossy, był podpułkownikiem, na tym stanowisku piastował do czasu, gdy jego przełożony musiał się poddać rok później..
Następnie przez kilka lat przebywał w Walencji pod dowództwem generała Blacka na czele 4000 ludzi. Chociaż walczyli mocno, musieli poddać się najeźdźcy w 1812 roku. Następnie La Mar został wzięty do niewoli..
W 1813 roku udało mu się uciec, kierując się do Szwajcarii, a ostatecznie do Włoch, gdzie spędził kilka lat wraz ze swoim przyjacielem, księciem Castel Franco, aż Fernando VII został ponownie ustanowiony hiszpańskim monarchą..
Za lojalność wobec korony i waleczność w bitwie José de La Mar został nagrodzony przez króla Hiszpanii, który nadał mu stopień generała brygady i wysłał go jako podinspektor generalny Wicekrólestwa Peru do miasta Limonka.
Kiedy José de La Mar przybył do Limy i objął urząd, zaproponowali mu władzę, jeśli zdetronizuje wicekróla, odrzucił je natychmiast, ponieważ był lojalny wobec Hiszpanii i Fernando VII.
Przez pewien czas skutecznie utrzymywał kontrolę nad powstańcami w Limie. W 1819 r. Został mianowany feldmarszałkiem, najwyższym stanowiskiem wojskowym istniejącym na Nowym Kontynencie..
W 1821 roku Hiszpanie musieli schronić się w górach po przybyciu San Martín do Pisco. W międzyczasie feldmarszałek José de La Mar skapitulował swoją pozycję w Callao, chociaż zażądał korzystnych warunków dla wszystkich mieszkańców półwyspu i rojalistów w okolicy..
Przybycie do Limy wykorzystał do zrzeczenia się odznaczeń i stopni wojskowych nadanych przez Hiszpanię wicekrólowi La Serna. Od tego czasu wstąpił do sił patriotycznych i zerwał więzi z rządem Starego Kontynentu..
Armia amerykańska szybko go powitała. San Martín mianował go generałem dywizji w tym samym 1821 roku. Następnie José de La Mar udał się do Guayaquil.
Tam został mianowany generalnym dowódcą broni miasta, stanowisko to został przyznany przez José Joaquín Olmedo, ale wcześniej został zatwierdzony przez Antonio José de Sucre.
Z tej pozycji doprowadził do kapitulacji miasta Guayaquil i niektórych statków, które przeszły w ręce Peru. Jednak miasto nie mogło zostać ustanowione jako niezależne państwo, ale zostało uznane przez administrację kolumbijską, co nie podobało się La Marowi, który wyjechał do Peru..
We wrześniu 1822 roku Kongres Ustawodawczy Narodu chciał udzielić mandatu San Martín, który niemal natychmiast go odrzucił. 21 tego samego miesiąca La Mar został wybrany na stanowisko przewodniczącego Rady Zarządzającej Peru.
Następnie La Mar wyruszył na południe i poniósł klęskę. Sprawa niepodległości została osłabiona, ponieważ wszyscy mieli w szeregach patriotycznych apetyt na dowodzenie. W tym samym czasie rojaliści z biegiem miesięcy umacniali się..
27 lutego 1823 r., Zaledwie 5 miesięcy po zaprzysiężeniu, działalność José de La Mar jako prezesa Rady Zarządzającej Peru zakończyła się, ponieważ została ona rozwiązana..
W miejsce tego organu wojsko, które przewodziło buntowi Balconcillos, nałożyło José de la Riva Agüero na prezydenta Republiki.
W tym czasie La Mar pozostał na czele wojsk peruwiańskich, które wciąż walczyły o niepodległość. Brał udział w bitwie pod Junín 6 sierpnia i w bitwie pod Ayacucho 9 grudnia 1824 r.
La Mar przekonał rojalistę generała Canteraca, że kapitulacja po porażce w Ayacucho jest najlepszą opcją i tak się stało. W tej bitwie praca, którą wykonał peruwiański batalion, aby przypieczętować zwycięstwo wyzwolicieli, była niezbędna..
24 lutego 1825 r. Bolívar wybrał La Mara na przewodniczącego Rady Zarządzającej Limy. Jednak w poszukiwaniu odzyskania dobrego zdrowia La Mar udał się do Guayaquil, aby odpocząć przez jakiś czas, a na jego miejsce został generał Santa Cruz..
10 czerwca 1827 roku José de la Mar został mianowany przez Kongres prezydentem. Przysięgę złożył wiceprezydent Manuel Salazar. Kiedy komisja, która przybyła do Guayaquil, przybyła z wiadomością, La Mar nie był zainteresowany przyjęciem stanowiska..
Mimo to zrobił to w sierpniu. Następnie musiał stawić czoła buntom, które nie uznały jego rozkazu. La Mar zawsze opowiadał się za planem pojednania, a nawet udzielał ułaskawienia tym, którzy uczestniczyli w powstaniu przeciwko niemu..
Spory terytorialne między Peru i Kolumbią zaogniły się już od wyzwolenia terytoriów dzisiejszego Ekwadoru. Peru uważało, że ma prawa do części ziem, które Kolumbia sobie rościła, a mieszkańcy Guayaquil chcieli być niezależni..
W 1828 roku wojska peruwiańskie zajęły Guayaquil. W tym czasie Sucre, który przejeżdżał między Boliwią a Kolumbią, próbował służyć jako mediator przeciwko Peru, ale jego wysiłki były daremne, ponieważ starcie było nieuniknione..
W ten sposób doszło do bitwy pod Tarqui, a Kolumbijczycy zostali zwycięzcami, na czele których stali Juan José Flores i Antonio José de Sucre, obaj Wenezuelczycy..
Obie strony ucierpiały po bitwie, w której zginęło życie wybitnych ludzi walczących o niepodległość Ameryki..
Ostatecznie konflikt zakończył się podpisaniem traktatu w Gironie, w którym określono kilka punktów, między innymi to, że armie peruwiańskie opuszczą Quito i Guayaquil w krótkim czasie..
W Portete de Tarqui, gdzie rozegrała się bitwa, umieszczono tablicę z napisem: „Peruwiańska armia złożona z ośmiu tysięcy żołnierzy, która najechała kraj swoich wyzwolicieli, została pokonana przez cztery tysiące walecznych z Kolumbii dwudziestego siódmego tysiąclecia. dwadzieścia dziewięć".
Zostało to uznane za przestępstwo przez José de La Mar, który zażądał usunięcia go, mimo że mu się to nie udało..
Po powrocie do Piury, gdzie zebrały się pozostałe wojska armii peruwiańskiej, La Mar nakazał ułaskawić dezerterów i zgłosić się do władz.
Wiadomość o jego porażce ustąpiła miejsca setkom oszczerstw, które rozprzestrzeniły się po całej Limie. Prezydent Peru został wezwany z nieudolności i słabości do nielojalności wszędzie.
7 czerwca 1829 roku doszło do powstania. Wojsko otoczyło dom José de La Mar i próbowało zmusić go do rezygnacji, ale odmówił. Następnie został zmuszony do udania się do Paita.
Twierdzono, że ta interwencja zbrojna miała miejsce, ponieważ Kongres powinien się spotkać rok wcześniej; Ponadto dodano fakt, że La Mar nie urodził się na terytorium peruwiańskim oraz pogłoski, że jego udział w konflikcie z Kolumbią wynikał z osobistych interesów..
W działaniach tych kierował generał Agustín Gamarra, który odpowiadał co do joty za przestrzeganie traktatu z Girón..
Po dotarciu do Paity José de La Mar wsiadł do Mercedesa Schoonera wraz z Pedro Bermúdezem, szefem wojskowym. Leczenie, które mu zaproponowano, było niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę to, jakie La Mar zapewnił Peru, ponieważ nie zapewniono mu nawet niezbędnych środków na podróż do Ameryki Środkowej..
José de La Mar przybył do Punta de Arenas w Kostaryce 24 czerwca 1829 r. Stamtąd przeniósł się do stolicy San José, gdzie został dobrze przyjęty, a prezydent poprosił, aby traktowano go jak bohatera, ponieważ uważał to za być tym, co mniej niż zasługiwało na ich przeszłą chwałę.
Ale jego już pogarszający się stan zdrowia nadal szybko się pogarszał. Nie brakowało mu niepowodzeń współpracy ze swoim upadkiem, takich jak wątpliwość co do jego osiągnięć militarnych z powodu ostatniej bitwy, czy wypędzenie z kraju, dla którego wszystko porzucił..
Przeprowadził się do Cartago, potem próbował poślubić swoją siostrzenicę Ángelę Elizalde z pełnomocnictwem, ale nie mogli się spotkać, ponieważ zmarł przed przybyciem młodej kobiety..
Jego pierwsza żona, Josefa Rocafuerte, zmarła około 1826 roku, pozostawiając La Mar jako wdowca i bez dzieci..
José de La Mar zmarł 11 października 1830 roku. Został pochowany w mieście Cartago, gdzie był jego ostatnim miejscem zamieszkania..
Cztery lata po jego śmierci prezydent Peru Luis José Orbegoso zaproponował Kongresowi żądanie repatriacji zwłok José de La Mar.
Jednak dopiero w 1843 roku, na prośbę swojej przyjaciółki Francisca Otoya, został sprowadzony z powrotem na peruwiańską ziemię. Trzy lata później Otoya przekazał szczątki rządowi swojego kraju, ale zgłosił je również pochodzący z José de La Mar Ekwador.
W 1847 roku szczątki José de La Mar zostały złożone w mauzoleum na Cmentarzu Generalnym w Limie.
Po raz pierwszy został wybrany na stanowisko prezesa Najwyższej Rady Zarządzającej Peru, w 1822 r., Otrzymał zaszczyt bycia pierwszym wybranym prezydentem, chociaż to ciało kolegialne dokonało wyboru jego osoby na to stanowisko..
Następnie, po porażce wojskowej, jego kierownictwo zostało przesłuchane i wojsko uznało, że triumwirat nie jest najlepszą formą rządów. Z tego powodu Junta została rozwiązana, co uznano za niewystarczające, a José de La Mar został obwiniony za słabość Hiszpanów, ponieważ był po tej stronie w przeszłości..
Jednak José de La Mar był w stanie właściwie sprawować władzę, kiedy został wybrany na prezydenta Republiki w 1827 r. Przy tej okazji poczyniono postępy w kwestiach rządzenia..
Powstała swego rodzaju pamięć i relacja, w której administracja La Mar przedstawiała przed kongresem wydatki poniesione przez rząd.
Ponadto ogłoszono konstytucję z 1828 r., Która ustąpiła miejsca budowie bardziej nowoczesnej republiki, która odeszła od dawnych zwyczajów półwyspowych. Ta Magna Carta była znacznie bardziej inkluzywna i postępowa niż ta z 1823 roku.
Innym ważnym punktem była obrona granicy Peru przed Kolumbią i instytucjonalne oddzielenie z tym narodem. Kiedy doszło do okupacji Boliwii, która pomogła usunąć kolumbijską dominację nad sąsiednim krajem, zlikwidowano również jeden z frontów działań zbrojnych, który można by wykorzystać przeciwko Peru..
José de La Mar próbował stworzyć solidne i niezależne państwo. Jednak intrygi zawsze go prześladowały, w związku z czym jego dostawa do Peru była przez pewien czas niesprawiedliwie okaleczona..
Jeszcze bez komentarzy