Jose Emilio Pacheco (1939-2014) był meksykańskim pisarzem, poetą i tłumaczem, którego twórczość literacka została ujęta w znanym Generación de Medio Siglo. Jego literatura była bogata i obejmowała poezję, eseje, powieści i opowiadania..
Twórczość Pacheco charakteryzowała się precyzyjnym, łatwym do zrozumienia językiem stworzonym dla wszystkich odbiorców. Ponadto autor interesował się rozwijaniem tematów związanych z historią i procesem życia we współczesności; jak również pisał o czasie i końcu istnienia.
Pisarz był jednym z najwybitniejszych w swoim kraju i w swoim czasie. Jego twórczość literacka przekraczała granice. Niektóre z jego najbardziej rozpoznawalnych tytułów to: Bitwy na pustyni, początek przyjemności Y Nie pytaj mnie, jak mija czas; jego twórczość zasłużyła na kilka wyróżnień.
Indeks artykułów
José Emilio urodził się 30 czerwca 1939 roku w Mexico City. Pochodził z kulturalnej rodziny. Jego rodzicami byli José María Pacheco Chi i María del Carmen Berry Abreu. Jego kontakt z literaturą rozpoczął się jako dziecko, kiedy w jego domu spotykały się ważne osobistości i intelektualiści..
José Emilio Pacheco spędził lata edukacji w swoim rodzinnym mieście, zawsze przywiązany do literatury i literatury. Gdy poszedł do liceum, rozpoczął już swoją drogę pisania w różnych mediach studenckich i niektórych gazetach.
Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia prawnicze na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku (UNAM). Kontynuował pisanie dla magazynów takich jak: Pół wieku, nowe listy i Indeks. W tym czasie wyróżniał się także jako redaktor naczelny Meksyk w kulturze i pisałem też dla niego Gazeta Yucatan.
Pacheco też miał czas na miłość. W 1962 roku, gdy miał dwadzieścia trzy lata, ożenił się z Cristiną Romo Hernández, meksykańską pisarką i dziennikarką. Później nazwała siebie nazwiskiem męża: Cristina Pacheco. Para miała dwie córki: Laurę Emilię i Cecilię.
José Emilio Pacheco zdołał zdobyć uznanie w świecie literackim, gdy był bardzo młody, dzięki częstej współpracy w magazynach i gazetach. Jednak dopiero w 1963 roku został oficjalnie skonsolidowany z publikacją dwóch prac: Odległy wiatr Y Elementy nocy.
Od 1973 roku José Emilio Pacheco zaczął pisać felietony Inwentarz w gazecie Wełna drzewna, specjalnie we wkładce Diorama kultury. Jego praca miała charakter publicystyczny, ponieważ skupiał się na kronikach związanych z historią Meksyku..
Pisarz poświęcił tej rubryce wiele lat. Z biegiem czasu rozwijał także tematy związane z pisarzami, takimi jak angielski Alfred Douglas czy irlandzki Oscar Wilde. Następnie projekt został przeniesiony do Proces, gdzie pisał do końca swoich dni.
Z biegiem lat stan zdrowia José Emilio Pacheco zaczął się pogarszać. Dwa dni przed śmiercią miał problemy zdrowotne podczas pisania. Jego życie zmarło 26 stycznia 2014 roku w Mexico City z powodu zatrzymania krążenia i oddechu, gdy miał siedemdziesiąt cztery lata..
- Nagroda Magdy Donato w 1967 r. Dla Umrzesz.
- Narodowa Nagroda Poezji Aguascalientes w 1969 r. Za twórczość poetycką Nie pytaj mnie, jak leci czas.
- Nagroda Xaviera Villaurrutii w 1973 roku za opowiadanie Zasada przyjemności.
- Doktor honoris causa Uniwersytetu Autonomicznego w Sinaloa w 1979 r.
- Narodowa Nagroda Dziennikarstwa Meksyku w 1980 r.
- Nagroda Malcolma Lowry'ego w 1991 r.
- Narodowa Nagroda Nauki i Sztuki w 1992 r.
- José Asunción Silva Award dla najlepszych wierszy w języku hiszpańskim w latach 1990-1995.
- Nagroda Mazatlána w dziedzinie literatury w 1999 r.
- José Donoso Ibero-American Literature Award w 2001 roku.
- Międzynarodowa nagroda Octavio Paz w dziedzinie poezji i eseju w 2003 r.
- Ramón López Velarde Ibero-American Poetry Award w 2003 r.
- Alfonso Reyes International Award w 2004 roku.
- Ibero-American Poetry Prize Pablo Neruda, 2004.
- Międzynarodowa Nagroda Poetycka im.Federico Garcíi Lorki w 2005 r.
- Honorowy członek Amerykańskiej Akademii Języka od 23 maja 2006.
- Nagroda im.Reiny Sofii w dziedzinie poezji iberoamerykańskiej w 2009 r.
- Medal 1808, rok 2009.
- Złoty Medal Sztuk Pięknych przyznany przez Sekretariat Edukacji Publicznej Meksyku w 2009 roku.
- Nagroda Cervantesa w 2009 roku.
- Doctor Honoris Causa z Autonomicznego Uniwersytetu Nuevo León w 2009 roku.
- Doctor Honoris Causa z Autonomous University of Campeche, w 2010 r.
- Doctor Honoris Causa z Autonomous University of Mexico, w 2010 r.
- Nagroda im. Alfonso Reyesa przyznana w 2011 r. Przez El Colegio de México.
Styl literacki José Emilio Pacheco charakteryzował się używaniem precyzyjnego, zwięzłego, bezpośredniego i zrozumiałego języka. Oprócz tego wyróżniał się rozwinięciem głębokiego i refleksyjnego tematu dotyczącego aspektów związanych z człowiekiem i jego egzystencją.
Meksykański pisarz stworzył poezję pozbawioną retoryki i niefunkcjonalnych literackich „ozdobników”. Był odpowiedzialny za oczyszczenie liryki, to znaczy oczyszczenie jej w taki sposób, aby miało samo w sobie znaczenie; ale chociaż język był prosty, nadal był głęboki.
Pacheco był również odpowiedzialny za nadanie swoim poetyckim utworom sarkazmu i humoru, z zamiarem, aby poruszane tematy były przyjemniejsze dla czytelnika. W końcu próbował uczynić swoją poezję własnością zbiorową, interesując się transcendentalnością nowoczesności.
Narracja Pacheco cieszyła się językiem, który sugerował, to znaczy otwierał czytelnikowi ścieżki w kierunku rzeczywistości i fantastyczności. Było również zwięzłe, bez dokładnych opisów; poruszane przez autora tematy to życie, dzieciństwo, historia i współczesność oraz sama literatura.
- Umrzesz (1967).
- Bitwy na pustyni (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
Była to druga powieść José Emilio Pacheco. Przed publikacją w 1981 roku pisarz dał o tym znać w gazecie Jeden dodać jeden, w ramach agregatu sobota. Akcja sztuki została osadzona w okresie powojennym, w politycznym i społecznym środowisku Meksyku.
Powieść opowiadała o miłości, jaką Carlos, ośmioletni chłopiec, żywił do dwudziestoośmioletniej Mariany, matki Jima, jego przyjaciela ze szkoły. Historia była atrakcyjna zarówno ze względu na pokazanie nowoczesnych postępów, jak i wyznanie, które mały chłopiec złożył swojej dziewczynie, i pocałunek, który mu dała..
Pacheco sprawił, że powieść ta wykraczała poza główny wątek: niemożliwa miłość. W całej historii Carlos był poddawany leczeniu psychologicznemu, musiał przyznać się do winy i został usunięty ze szkoły. W końcu główny bohater osiągnął kulminację, nie wiedząc o życiu swojej ukochanej Mariany i Jima.
„To miasto jest skończone. Ten kraj się skończył. Nie ma pamięci Meksyku tamtych lat. I nikogo to nie obchodzi: kto może tęsknić za tym horrorem. Wszystko wydarzyło się, gdy płyty przechodziły do szafy grającej. Nigdy się nie dowiem, czy Mariana wciąż żyje. Gdybym żył dzisiaj, miałbym osiemdziesiąt lat ”.
- Elementy nocy (1963).
- Reszta ognia (1966).
- Nie pytaj mnie, jak leci czas (1970).
- Pójdziesz i nie wrócisz (1973).
- Dryfujące wyspy (1976).
- Od tamtej pory (1979).
- Dzieła morza (1983).
- Patrzę na ziemię (1987).
- Miasto pamięci (1990).
- Cisza księżyca (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Wędrujący piasek (1999).
- Ostatni wiek (2000).
- Prędzej czy później. Wiersze 1958-2009 (2009).
- Jak deszcz (2009).
- Wiek ciemności (2009).
- Lustro echa (2012).
„W prochu świata
moje ślady są już zgubione
Nieustannie odchodzę.
Nie pytaj mnie
w miarę upływu czasu,
do miejsca, które było nasze
nadchodzi zima
i przecinają powietrze
migrujące stada.
Wtedy wiosna się odrodzi,
kwiaty, które zasadziłeś, ożywią.
Ale zamiast tego my
nigdy więcej nie zobaczymy
dom we mgle ”.
„W minimalnym imperium
to lato nadgryzło
dni upadają, wiara, prognozy.
W ostatniej dolinie syci się zniszczenie
w podbitych miastach, które obrażają popioły.
Deszcz gaśnie
las oświetlony piorunami.
Noc zostawia twoją truciznę.
W powietrzu rozbijają się słowa.
Nic nie jest przywracane, nic nie jest dane
zieleń na wypalone pola.
Ani woda na wygnaniu
przydarzy się źródłu
ani kości orła
wrócą po swoje skrzydła ".
- Odległy wiatr (1963).
- Zasada przyjemności (1972).
- Krew Meduzy i inne marginalne opowieści (1990).
Dzieło Pacheco po raz pierwszy ujrzało światło dzienne w 1972 roku. Jednak po tej dacie doczekało się kilku wydań. W nim pisarz odbył podróż przez różne etapy życia, począwszy od dzieciństwa, a skończywszy na starości i co każdy z nich dla niego znaczył.
- „Zasada przyjemności”.
- "Pazur".
- „Odważna impreza”.
- „Langerhaus”.
- „Musisz się zabawić”.
- „Kiedy opuściłem Hawanę, Boże pomóż mi”.
Było to związane z historią i kulturą Meksyku. Głównym bohaterem był pan Keller, Amerykanin i wojownik w wojnie w Wietnamie, który udał się na ziemie Azteków, aby się o tym dowiedzieć, ale to, co zaczęło się jako przygoda, miało nieoczekiwany koniec..
Tytuł pracy nawiązywał do szeregu wydarzeń, które naznaczyły społeczną i polityczną historię Meksyku w latach siedemdziesiątych XX wieku. Oprócz skupienia się na nowoczesności, Pacheco mówił także o przedhiszpańskiej przeszłości i bogach.
To była jedna z najbardziej fantastycznych i dziwnych historii Pacheco. Pisarz nie wyjaśnił ani nie wyjaśnił czytelnikowi wyglądu niezwykłego, w taki sposób, że opowieść wzbudziła większe zainteresowanie; zdumienie, niepewność i beznadziejność są w tej historii stałe.
Historia opowiada o zniknięciu Rafaela, sześcioletniego chłopca, w lesie Chapultepec w Meksyku. Stało się to po nagłym pojawieniu się mężczyzny, którego matka Rafaela zatrudniła jako dozorcę tego miejsca. Kiedy nadeszła noc, niemowlę nie wróciło, matka nie straciła nadziei, że go odnajdzie, a on codziennie wracał na miejsce.
- Jak jest, przez Samuela Becketta.
- Cztery kwartety, przez T.S. Eliot.
- Wyimaginowane życie, przez Marcel Schwob.
- Of profundis, przez Óscar Wilde.
- Tramwaj zwany pożądaniem, przez Tennessee Williams.
- Antologia modernizmu 1884-1921 (1970).
- Inwentarz I. Antologia 1973-1983 (Wydanie pośmiertne, 2017).
- Inwentarz II. Antologia 1984-1992 (Wydanie pośmiertne, 2017).
- Inwentarz III. Antologia 1993-2014 (Wydanie pośmiertne, 2017).
Na koniec należy zauważyć, że Pacheco poprzez swoje dzieła uczestniczył również w muzyce i kinie. Na przykład jego powieść Bitwy na pustyni został zaadaptowany na duży ekran w 1987 roku jako Mariana, Mariana; podczas Reszta ognia muzyka symfoniczna powstała w 1995 roku.
- „Poezja to nie czarne znaki na białej kartce. Nazywam to miejsce spotkania z doświadczeniem innych poezją ”.
- „Już znalazłem się w kącie czasu. Nie chciałem mówić do siebie, w zemście za wszystko, co sam sobie uczyniłem. ".
- „Ten, kto odchodzi, już nie wraca, nawet jeśli wróci”.
- „Przy narodzinach zajmujemy czyjeś miejsce i nie dziękujemy tym, którzy są nieobecni, za pozostawienie nam swojej niestabilnej przestrzeni”.
- „Wszystko nas przesłuchuje i zarzuca. Ale nic nie odpowiada. Nic nie stoi na przeszkodzie biegowi dnia. W środku nocy wszystko się kończy i wszystko zaczyna się od nowa ”.
- „Nadal uważam, że poezja to coś innego: forma miłości, która istnieje tylko w ciszy, w tajemnym pakcie między dwojgiem ludzi, prawie zawsze między dwoma nieznajomymi”.
- „Miłość to choroba w świecie, w którym jedyną naturalną rzeczą jest nienawiść”.
- „Granice języka to granice myśli”.
- „I każda fala chciałaby być ostatnia, zamarznąć w ustach soli i piasku, który zawsze mówi cicho: śmiało”.
- „Życie nie należy do nikogo, otrzymujemy je w formie wypożyczenia. Jedyną naprawdę naszą rzeczą będzie nieobecność ”.
Jeszcze bez komentarzy