Jose Luis Tamayo (1858 - 1947) był ekwadorskim politykiem, prawnikiem i dziennikarzem, którego najwyższym stanowiskiem była prezydencja kraju przez cztery lata, od 1920 do 1924 roku. Tamayo przeszedł do historii jako prawy prezydent, który podobno opuścił rząd biedniejszy niż przyszedł.
Został również zapamiętany z powodu przemocy, z jaką pod jego rządami represjonowano różne mobilizacje pracowników. Wielu historyków twierdzi, że sektory związane z oligarchią i systemem bankowym manipulowały protestującymi i strajkującymi, choć prawdą jest też, że gospodarka w tym czasie była w kryzysie, a bieda rosła w ogromnym stopniu..
Liberalny polityk, zanim został prezydentem, wyróżniał się popieraniem takich środków jak wolność prasy i sprzeciwem wobec autorytarnych decyzji Eloya Alfaro, któremu wcześniej pomógł zdobyć władzę. Ta opozycja przyniosła mu krótkie zagraniczne wygnanie.
Miał też czas uczestniczyć jako żołnierz w bitwie pod Gatazo, właśnie po stronie Alfaro. Próbował mianować go pułkownikiem, ale Tamayo odrzucił ofertę. Wcześniej Tamayo pracował w różnych gazetach, zawsze broniąc swoich liberalnych poglądów i wspierając swoich kandydatów..
Indeks artykułów
Przyszły prezydent Ekwadoru urodził się 29 lipca 1858 roku w Chanduy, w dawnej prowincji Guayas (dziś Santa Elena).
Tamayo został osierocony bardzo szybko, gdy miał zaledwie rok, więc to jego babcia, z zawodu nauczycielka, zadbała o jego opiekę i pierwsze studia..
Kiedy miał 11 lat, jego ojciec chrzestny, prałat Luis de Tola y Avilés, zabrał go ze sobą do Guayaquil, aby kontynuować naukę. Szkoła średnia odbyła się w szkole San Vicente. Był tak dobrym uczniem, że w wieku 18 lat zaczął prowadzić zajęcia z łaciny w tym samym ośrodku.
W 1878 roku uzyskał tytuł licencjata, wstąpił na Wydział Prawoznawstwa i ukończył studia prawnicze.
Mimo tych studiów pierwsze prace w świecie dziennikarskim wykazywał wielkie powołanie i miłość do tego zawodu. Zaczął współpracować w Dziennik powiadomień a później w innych mediach, takich jak Opinia publiczna, the Magazyn literacki Y Kometa.
W tym ostatnim również zaczął wyraźnie pokazywać swoje tendencje polityczne, ponieważ na swoich łamach protestował przeciwko egzekucji Vargasa Torresa. Podczas tych protestów miał swoją pierwszą konfrontację ze sprawiedliwością.
Już bardziej zaangażowany w Partię Liberalną, opublikował Tamayo Reforma, gazeta, z której podawał nazwiska na stanowiska w Senacie i Sejmie.
José Luis Tamayo był całkowicie przekonanym liberałem, poza tym charakteryzował się uczciwością. Mimo przeciwności losu zawsze starał się zachować idee sprawiedliwości i uczciwości.
Jego pierwszy publiczny urząd miał miejsce w 1890 r., Kiedy objął stanowisko powiernika w Radzie Kantonu Guayaquil. Pięć lat później był jednym z członków wyznaczonych do zbadania skandalu związanego ze „sprzedażą flagi”, który oblał rząd.
Za swoje prace i publikacje miał zostać zesłany na wygnanie, ale ostatecznie kara nic nie dała.
Jeden z fundamentalnych momentów w jego życiu publicznym miał miejsce, gdy w 1895 roku wybuchła liberalna rewolucja. Tamayo zostaje mianowany cywilnym i wojskowym szefem Manabí.
Tamayo tak się zaangażował, że brał udział jako żołnierz w bitwie pod Gatazo po stronie Eloy Alfaro. Próbował mu podziękować, mianując go pułkownikiem, ale Tamayo odrzucił ofertę..
Przyjął Ministerstwo Spraw Wewnętrznych na rzecz Alfaro, ale nie wytrwał długo na swoim stanowisku. Natychmiast rozczarował się dryfowaniem władcy, zwłaszcza z powodu ograniczeń, które próbował ustanowić w zakresie wolności prasy.
Dlatego wrócił do Guayaquil tylko po to, aby zobaczyć, jak „wielki pożar” 1896 r. Zniszczył całą jego własność.
Dwa lata po pożarze Tamayo zostaje wybrany na zastępcę przez Esmeraldasa i przewodniczącego Senatu. Nie chciał jednak przyjąć stanowiska ministra spraw wewnętrznych zaproponowanego przez generała Leónidasa Plaza, woląc pozostać na swojej ziemi.
W 1902 roku całkowicie odsunął się od stanowisk Alfaro; do tego stopnia, że po powrocie do władzy wycofał się z działalności politycznej.
W rzeczywistości podczas drugiej prezydentury Alfarystów jego dom został zaatakowany i zdecydował się wyjechać na wygnanie za granicę. Dopiero dzięki pośrednictwu kilku znajomych wraca do kraju z Francji, gdzie był.
Tamayo zachował neutralność w wydarzeniach z 1911 r., Kiedy Alfaro stracił władzę, a także wraz ze śmiercią nowego prezydenta Emilio Estrady. To dało mu bardzo dobrą prasę wśród członków partii; do tego stopnia, że w 1916 roku miał zostać prezydentem kraju.
W 1920 roku Tamayo objął prezydenturę Republiki. Jego pierwsze działania mają na celu skłonienie wszystkich stron do wspólnego poradzenia sobie z narastającym kryzysem gospodarczym, ale bez powodzenia..
Istnieje anegdota, którą historycy opowiadają, aby wyjaśnić charakter nowego prezydenta: podczas spotkania z biznesmenami, którzy bronili wysokich cen, po których sprzedawali ryż i cukier, obwiniając koszty transportu za wzrost, Tamayo powiedział im: „Ale, panowie, nie zarabiaj tak dużo ".
Jednak jego dobre intencje nie przyniosły wiele dobrego w gospodarce obciążonej spadającymi cenami i produkcją kakao. Waluta swobodnie spadała, a bieda wzrastała.
To spowodowało, że robotnicy włączyli się do zwoływanych protestów. Nie tylko kierujące nimi organizacje robotnicze, ale także oligarchia bankowa brała udział w próbach zdestabilizowania władzy..
W tej rozrzedzonej atmosferze doszło do strajku generalnego zwołanego na listopad 1922 r. Wydarzenia były chaotyczne: strajkujący zajęli miasto 13 tego miesiąca, powodując wielkie grabieże. Odpowiedź policji jest krwawa, ponad 1500 zabitych.
Naukowcy zwracają uwagę, że poza uzasadnionymi roszczeniami niektórych robotników graniczących z absolutną biedą, część generowanego chaosu wynika z jednej strony z pojawienia się grup rewolucyjnych i anarchistycznych, z drugiej strony machinacje sektorów biznesu wbrew rządowi.
W każdym razie Tamayo reaguje, wprowadzając szereg usprawnień w pracy, takich jak skrócenie maksymalnego dnia pracy, stworzenie odszkodowania za wypadki i uregulowanie wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.
Chociaż listopadowa masakra negatywnie wpłynęła na jego kadencję, było też wiele pozytywnych działań.
Tamayo położył podwaliny pod modernizację Ekwadoru, a jego budżet na 1924 r. Był wielkim osiągnięciem gospodarczym pomimo kryzysu.
Znacznie poprawiła się infrastruktura zdrowotna i komunikacyjna. Na przykład oczyścił Guayaquil i Quito, kierując ich wody i docierając do większej liczby domów. Podobnie wybrukowano ulice, aw pierwszym z tych miast wybudowano szpital ogólny..
Generalnie prace modernizacyjne prowadzono na terenie całego kraju, w tym ustanowienie łączności radiowej i usług bezprzewodowych pomiędzy różnymi lokalizacjami. Banki i media pomnożyły się, czyniąc społeczeństwo bardziej pluralistycznym.
Na koniec poprosił niemieckich ekspertów o pomoc w próbie ulepszenia systemu edukacji, który do tej pory był bardzo niepewny.
Osobiste nieszczęście, śmierć jego żony z powodu raka, naznaczyło ostatnie dni jego kadencji. To oraz pamięć o masakrze 15 listopada sprawiły, że Tamayo nie chciał wracać do polityki po opuszczeniu urzędu w 1924 roku..
Zrezygnował z emerytury, która odpowiadała mu przez Kongres, ze stwierdzeniem: „Żyję bardzo honorowo ze swoim ubóstwem”.
W następnych latach zgodził się jedynie przewodniczyć Radzie Kantonu Guayaquil bez wynagrodzenia. W 1942 roku został mianowany „Najlepszym Obywatelem” tego miasta. Udar był przyczyną jego śmierci 7 lipca 1947 roku.
Jeszcze bez komentarzy