José María Plácido Caamaño (1837-1900) był XIX-wiecznym prawnikiem i politykiem z Guayaquil. Pełnił funkcję prezydenta Republiki Ekwadoru, najpierw tymczasowo w 1883 r., A następnie oficjalnie do 1888 r.
Był wnukiem hiszpańskiego odkrywcy Jacinto Caamaño, a jego ojcem był José María Caamaño, również związany z polityką ekwadorską w czasach Garcíi Moreno. Mimo to Plácido Caamaño rozpoczął swoje życie, poświęcając się prywatnym zadaniom handlowym i administracyjnym, na których zbił fortunę..
Był jednym ze zwolenników Ignacio de Veintemilla. Później, kiedy ogłosił się dyktatorem, Caamano stał się jednym z jego przeciwników i był częścią rządu, który przejął władzę po obaleniu Veintemilli.
W październiku 1883 roku Caamaño został wybrany na prezydenta tymczasowego, a rok później, po remisie z Rafaelem Pérezem Pareją, został zwycięzcą konkursu na pierwszego sędziego. Tak rozpoczął się progresizm w Ekwadorze..
Pomimo objęcia urzędu przy poparciu liberałów, Caamano zdecydował się oddać wysokie stanowiska konserwatystom. To był powód, dla którego liberałowie nie tylko odłączyli się od Caamaño, ale także zaoferowali mu pokój w jego mandacie.
Indeks artykułów
José María Plácido Caamaño Cornejo urodził się 5 października 1838 roku w Guayaquil w Ekwadorze. Jego ojciec, José María Caamaño y Arteta, był kandydatem na prezydenta w 1865 roku. Jego matką była pani Dolores Cornejo.
Młody człowiek uczęszczał do Seminary School of Guayaquil, gdzie uzyskał tytuł licencjata z filozofii i literatury. Później Caamaño przeniósł się do Quito, gdzie uzyskał tytuł doktora prawoznawstwa na miejskim uniwersytecie..
Odtąd Caamaño nie wykonywał swojego zawodu, ale wrócił do Guayaquil. Tam poświęcił się administracji rancza Tenguel, które należało do jego rodziny. Odniósł sukces jako kupiec i znalazł sposób na zapewnienie sobie bogatego życia.
8 września 1876 Plácido Caamaño był częścią rewolucji kierowanej przez Ignacio de Veintemilla, w której uczestniczyła duża część społeczeństwa Guayaquil, przeciwko rządowi prezydenta Antonio Borrero y Cortázara.
Caamano poparł nowego prezydenta, ale z biegiem czasu zdecydował się wyprowadzić i wrócił do życia prywatnego jako właściciel ziemski i kupiec. Następnie, w 1882 roku, Veintemilla ogłosił się dyktatorem, a Caamano przyłączył się do spisku przeciwko rządowi..
Plan został odkryty i Caamano został zesłany do Limy, gdzie pozostał przez rok. Z Peru Caamaño sfinansował i zorganizował wyprawę z południa armii konserwatorów, która zjednoczyła liberałów i konserwatystów przeciwko Veintemilli.
Kiedy ta siła triumfowała, Plácido Caamaño stał się częścią pentawiratu wraz z Luisem Cordero, Pedro Carbo, José Maríą Sarastim i Agustínem Guerrero. Ta piątka utworzyła zarząd, który przejął dowództwo nad rządem Ekwadoru.
11 października 1883 r. Plácido Caamaño został mianowany tymczasowym prezydentem przez Zgromadzenie Narodowe, które zebrało się w Quito. Był na tym stanowisku do lutego następnego roku, kiedy to ogłoszono konstytucję i wybrano nowego władcę..
W wyborach, które odbyły się 7 lutego 1884 roku, Caamaño zmierzył się z Rafaelem Pérezem Pareją. Wyniki między nimi były remisowe, więc pozwolili, aby szczęście wyłoniło zwycięzcę.
18 lutego tego samego roku Plácido Caamaño objął stanowisko prezydenta na czteroletnią kadencję. W ten sposób rozpoczęła się nowa era polityczna w Ekwadorze, znana jako postępowość..
Mówiono, że Caamano nie wniósł starożytnych uraz do pierwszego urzędu, ale raczej wolę rządu pokoju i jedności w narodzie.
Jednak więzi, które jednoczyły konserwatystów i liberałów przeciwko Veintemilli, zostały wkrótce zerwane przez tendencję Caamano do rządu składającego się głównie z konserwatystów..
To spowodowało, że liberałowie zdecydowali się walczyć z Caamano, który musiał stawić czoła tak zwanym montonerasom i innym ciągłym rewoltom..
Odwiedził dużą część terytorium kraju iw czerwcu 1888 roku, zgodnie z konstytucją, Caamaño zakończył swój rząd. Poparł Antonio Flores Jijón w kandydowaniu na prezydenta w następnym okresie.
Od 1888 roku Plácido Caamaño pełnił funkcje dyplomatyczne jako minister pełnomocny w Stanach Zjednoczonych Ameryki. W 1892 osiadł w Guayaquil i został mianowany gubernatorem Guayas.
Po konflikcie związanym z rzekomą sprzedażą flagi Caamaño zdecydował się wycofać ze swojego stanowiska i przenieść się do Hiszpanii, gdzie pozostał do końca życia, zubożony, ponieważ jego majątek udostępnił go sprawie naprawczej..
José María Plácido Caamaño zmarł 31 grudnia 1900 roku w Sewilli w Hiszpanii. Jego życie skończyło się za granicą, bez grosza przy duszy i dotowane przez bogatych krewnych..
Aby stworzyć swój plan rządowy, Plácido Caamaño postanowił zwiedzić kraj i osobiście zbadać potrzeby każdej prowincji. Uważał, że tylko w ten sposób może zaprojektować model, który pozwoli mu przynieść postęp we wszystkich zakątkach Ekwadoru.
Chociaż z powodu ciągłych zamieszek, z którymi musiał się zmierzyć, Caamaño nie był w stanie zrealizować wszystkich przygotowanych projektów, starał się nie porzucać całkowicie robót publicznych.
Edukacja była jedną z podstaw rządu Caamaño, w którym na całym terytorium powstawały szkoły. Przywrócił niektóre instytucje, które wspierał finansowo, aby ulepszyć ich obiekty, takie jak Szkoła Wojskowa w Quito czy Szkoła Morska w Guayaquil.
W zakresie infrastruktury i dróg wsparcie udzielono na roboty kolejowe i utworzono nowe autostrady łączące regiony Ekwadoru. Ponadto w dziedzinie komunikacji powstał telegraf między Quito i Guayaquil.
To także ponownie otworzyło drzwi Uniwersytetu w Quito. Za jego rządów utworzono Instytut Nauk, wspierano Szkołę Rolniczą, Ogród Botaniczny, Obserwatorium Astronomiczne i Bibliotekę Narodową..
Jeszcze bez komentarzy