Justus von Liebig (Darmstadt, 12 maja 1803 - Monachium, 18 kwietnia 1873) był niemieckim chemikiem uznanym za jednego z najważniejszych XIX wieku. Jest również uznawany za pioniera chemii organicznej, ponieważ jego badania zrewolucjonizowały podstawy tej nauki.
Został również przypisany w ramach jego spuścizny ulepszeniu związków nawozowych dla rolnictwa, a także poprawie edukacji naukowej w Europie..
Jego zdolność do opracowywania lepszego sprzętu laboratoryjnego była również historycznie ważna, ponieważ umożliwiło to ułatwienie analizy chemicznej do dnia dzisiejszego..
Indeks artykułów
Wczesne lata: pochodzenie twojego zawodu
Jego matką była Maria Caroline Moeser, a ojciec Johann George Liebig, który pracował w aptece z małym laboratorium. Ten biznes był odpowiedzialny za rozbudzenie jego zainteresowania chemią.
Justus von Liebig jako dziecko pomagał w sklepie ojca. Zajmował się głównie eksperymentowaniem z preparatami chemicznymi znajdującymi się w książkach naukowych, które wypożyczał z Biblioteki Darmstadtskiej..
W wieku 16 lat Liebig został uczniem aptekarza Gottfrieda Pirscha w Heppenheim, ale z powodu nieautoryzowanej eksplozji nie był w stanie kontynuować kariery farmaceutycznej..
Nie było to dla niego przeszkodą, aby móc przekonać ojca i kontynuować swoją pracę, tylko tym razem całkowicie poświęconą chemii..
Z tego powodu rozpoczął studia na Uniwersytecie w Bonn jako asystent Karla Wilhelma Kastnera, wspólnika biznesowego swojego ojca. W tym czasie szybko dostrzegł brak odpowiedniego wyposażenia laboratoriów chemicznych..
Liebig kontynuował pod kierunkiem Kastnera aż do Uniwersytetu w Erlangen w Bawarii, gdzie uzyskał doktorat w 1822 roku.
Dzięki swojej pomysłowości i odpowiedzialności uzyskał stypendium Wielkiego Księcia Hesji-Darmstadt na studia w Paryżu. W tych latach rozwinął umiejętności niezbędne do podkreślenia jego kariery zawodowej. Wśród nich, uczęszczając na różne zajęcia prowadzone przez takie postacie, jak Pierre-Louis Dulong i Joseph Gay-Lussac.
W tym czasie skupił się na dogłębnym zbadaniu niebezpieczeństw związanych z piorunianem srebra, pochodną kwasu piorminowego. Właśnie wtedy chemik Friedrich Wöhler badał kwas cyjanowy i obaj zgodzili się, że te kwasy są dwoma różnymi związkami o tym samym składzie..
W wyniku tego odkrycia obaj zbudowali nierozerwalną przyjaźń, która przerodziła się w współpracę zawodową, która mogła ulepszyć zawód obu.
W 1824 roku, mając zaledwie 21 lat, Liebig został szanowanym profesorem chemii na Uniwersytecie w Giessen dzięki rekomendacji Alexandra von Humboldta. Przyjął filozofię, która na dłuższą metę wpłynęła na wielu jego uczniów.
Wykorzystał ten talent, aby wspólnie ze swoimi uczniami skupić się na analizie związków organicznych i kładąc podwaliny pod dzisiejszą chemię organiczną..
W 1845 roku Liebig otrzymał od księcia Hesji-Darmstadt tytuł barona. Poświęcił się pracy jako nauczyciel w Giessen przez 28 lat, aż w 1852 roku zdecydował się przejść na emeryturę, argumentując, że czuł się bardzo wyczerpany nauczaniem..
W tym samym roku przeniósł się na Uniwersytet w Monachium i skupił się głównie na czytaniu i pisaniu w swojej karierze..
Tam spędził resztę życia aż do śmierci 18 kwietnia 1873 roku, choć nie z taką samą popularnością, jaką cieszył się we wczesnych latach życia. Mimo to jego dziedzictwo pozostaje nienaruszone, a nawet Uniwersytet w Giessen zmienił nazwę na Justus-Liebig-Universität Giessen na jego cześć..
Liebigowi udało się uniezależnić edukację chemiczną w europejskich systemach edukacyjnych, ponieważ w tamtym czasie ten przedmiot był tylko tematem dodatkowym dla farmaceutów i fizyków, ale nikt nie studiował go jako kariery.
W ten sposób możliwe było poszerzenie metodologii zajęć w laboratoriach, oprócz bardziej szczegółowej analizy związków w chemii organicznej..
Dzięki charyzmie i talentowi technicznemu Liebiga chemia przeszła z niedokładnej nauki opartej na osobistych opiniach do ważnej dziedziny, która do dziś jest uważana za elementarną dla postępu naukowego w społeczeństwie..
Kluczem do jego sukcesu były zasadniczo eksperymenty, które przeprowadzał w laboratoriach. Wśród nich jest możliwość spalania związków organicznych tlenkiem miedzi w celu zidentyfikowania utleniania niektórych produktów po prostu ich zważeniem.
Dzięki tej procedurze ułatwiono analizę chemiczną utleniania, pozwalając na wykonanie do 7 analiz dziennie, a nie jednej na tydzień, jak wtedy robiono..
Liebig był wynalazcą kultowego urządzenia nie tylko w latach 30. XIX wieku, ale także w historii nauki: Kaliapparat. Składa się z systemu pięciu żarówek zaprojektowanych do analizy ilości węgla w związkach organicznych i do tej pory nadal uważa się, że jest skuteczny w przeprowadzaniu tych procesów.
Liebig był jednym z pionierów w badaniach nad fotosyntezą. Odkrył, że rośliny żywią się związkami azotu i dwutlenku węgla, a także minerałami w glebie, dzięki czemu udało mu się obalić teorię „humusu” w żywieniu roślin..
Teoria ta zapewniała, że rośliny żywią się tylko związkami podobnymi do nich.
Jednym z jego najwybitniejszych osiągnięć dla rolnictwa było wynalezienie nawozu, który był wytwarzany z azotem, który poprawiał wydajność roślin na polach..
Chociaż początkowo nieskuteczna, z czasem formuła została ulepszona w celu przetestowania skuteczności produktu, co było ważnym krokiem w zastępowaniu nawozów chemicznych nawozami naturalnymi.
Liebig wykazywał również stałe zainteresowanie chemią żywności, zwłaszcza mięsem. Jego badania skupiały się na poprawie sposobu gotowania mięsa, aby zachować wszystkie jego składniki odżywcze..
Udało mu się również ulepszyć dostępne w handlu mieszanki do sztucznego mleka dla dzieci, a nawet ulepszyć recepturę do przygotowania pieczywa pełnoziarnistego..
Jeszcze bez komentarzy