Bulimia nervosa charakteryzuje się nawracającymi epizodami niekontrolowanych napadów napadowych. Po tych epizodach żarłocznego jedzenia często stosuje się metody kontrolowania przyrostu masy ciała. Te metody kontroli masy ciała często prowadzą do prowokowania wymiotów, nadmiernego wysiłku fizycznego, ograniczeń żywieniowych oraz stosowania środków przeczyszczających i moczopędnych. Bulimia została po raz pierwszy wprowadzona do systemu diagnostycznego DSM-III (APA, 1980) jako odrębna kategoria diagnostyczna.
Przez następne 14 lat debatowano nad najbardziej odpowiednim opisem bulimii. Kryteria diagnostyczne DSM-V opisują dwa typy bulimii: przeczyszczające i nie przeczyszczające. Podtyp przeczyszczający opisuje pacjentów, którzy walczą z napadami objadania się poprzez regularne epizody samoistnych wymiotów lub nadużywania środków przeczyszczających lub moczopędnych. Podtyp nie powodujący przeczyszczania opisuje pacjentów, którzy poszczą lub nadmiernie ćwiczą, aby skompensować napady napadów objadania się, ale którzy zwykle nie nadużywają środków przeczyszczających, diuretyków lub którzy nie stosują samoistnych wymiotów w celu kontrolowania masy ciała. W DSM-V rozpoznanie jadłowstrętu psychicznego przeważa nad inną bulimią.
Zawartość
Powikłania kliniczne występują u 40% pacjentów, przy czym próba samobójcza najczęstszym ryzykiem zgonu tych pacjentów sięga 3%, choć mniejszym niż w przypadku jadłowstrętu psychicznego.
Najczęstsze zmiany somatyczne występują w układzie pokarmowym, w największym stopniu dotyczy to jamy ustnej. Przedstawiają one nadżerki szkliwa zębów, zwłaszcza wewnętrznej strony siekaczy i kłów, spowodowane kwaśnym pH soku żołądkowego i jego ciągłym działaniem na szkliwo. Ta sama patogeneza dotyczy zapalenia dziąseł, gardła i warg. Sporadycznie obserwowano przerost ślinianki ślinianki, związany z wymiotami i powodujący zwiększenie aktywności amylazy w osoczu; jest ogólnie symetryczny i bolesny, w większości przypadków ustępując pod koniec procesu. Zmiany na poziomie przełyku wahają się od pojawienia się zapalenia przełyku do zespołu Mallory'ego-Weissa. Pojemność żołądka jest znacznie zwiększona, powodując ostre rozszerzenie żołądka z miejscowym zjawiskiem niedokrwienia, które może prowadzić do perforacji żołądka. Nadużywanie środków przeczyszczających lub lewatyw może powodować krwawienie z odbytu, co wymaga diagnostyki różnicowej z nieswoistym zapaleniem jelit.
Podobnie opisano przypadki ostrego zapalenia trzustki związanego z kompulsywnym przyjmowaniem pokarmów, powikłań sercowych, które nie są wyjątkowe, z wypadaniem płatka zastawki mitralnej jako najczęstszą zmianą, chociaż obserwuje się również zaburzenia rytmu serca. Innymi częstymi powikłaniami są zatrucia spowodowane nadużywaniem środków wymiotnych, moczopędnych i przeczyszczających. Jednak osteoporoza występuje rzadko. Warto zwrócić uwagę na możliwość związku między bulimią a cukrzycą (IDDM), Garfinkel opisał w 1987 r. Występowanie bulimii u 6,9% w IDDM, ponieważ ci pacjenci manipulując dawkami insuliny jako metodą eliminacji nadmiernego spożycia kalorii stanowią zagrożenie. śpiączki ketonowej i słabej kontroli. Obecnie podkreśla się znaczenie badania zaburzeń odżywiania się u wszystkich pacjentów ze słabo kontrolowaną IDDM..
W bulimii psychicznej, napady objadania się często rozwijają się po okresie ograniczenia jedzenia, powodując głód, żarłoczny apetyt i pozbawienie energii. Przerwanie takiego ograniczenia żywności jest często wywoływane przez stres emocjonalny lub jedzenie zabronionych pokarmów. Zachowanie przeczyszczające zmniejsza niepokój wynikający z objadania się. To zachowanie powoduje również zmniejszenie ilości składników odżywczych w organizmie i może zmniejszyć podstawowy metabolizm (Bennett, Williamson i Powers, 1989). Z biegiem czasu często rozwija się cykliczny wzorzec ograniczania jedzenia, objadania się i zachowań przeczyszczających, a terapia poznawczo-behawioralna ma na celu przerwanie tego cyklu zachowań. Z perspektywy poznawczo-behawioralnej zachowania przeczyszczające i dieta są negatywnie wzmacniane przez zmniejszenie lęku przed przybraniem na wadze (Williamson, 1990). Uważa się, że napadowe objadanie się jest podtrzymywane przez zmniejszenie negatywnego wpływu, oprócz przyjemnych skutków jedzenia (Heatherton i Baumeister, 1991). Ostatnio teorie dotyczące obrazu ciała dotyczące zaburzeń odżywiania skupiały się bardziej na zaburzeniu obrazu ciała jako głównej motywacji zaburzonych zachowań żywieniowych.
Model poznawczy bulimii McPhersona (1988) wychodzi od podstawowego założenia, że bulimia jest konsekwencją pewnych zniekształceń poznawczych wywodzących się z przekonań i wartości dotyczących obrazu ciała i wagi. Brak samokontroli diety, który pojawia się u pacjentki z bulimią (oraz anorektyczek z problemami bulimicznymi) wiązałby się ze skrajną potrzebą kontroli tych osób w pewnych obszarach (wyniki w nauce, kontrola ciała itp.). Tę wrażliwość poznawczą można określić w przekonaniu lub podstawowym założeniu: „Waga i obraz ciała są niezbędne dla poczucia własnej wartości i akceptacji społecznej”. Przy takim przekonaniu szereg zniekształceń poznawczych byłby ze sobą powiązane, wyróżniając się: 1) Myślenie dychotomiczne (polaryzacja): dzieli rzeczywistość na skrajne i przeciwstawne kategorie bez stopni pośrednich; np. „Gruby kontra chudy”; 3) Personalizacja: odnosi się do wydarzeń z ich własnym zachowaniem lub jako odnoszących się do siebie bez prawdziwych podstaw (np. U niewykwalifikowanej społecznie dziewczyny, która wierzy: „Odrzucają mnie z powodu mojego wyglądu”); 5) Przeszacowanie obrazu ciała: są postrzegane jako grubsze niż w rzeczywistości; 6) Globalna i uogólniona samoocena:
Są szacowane na całym świecie i cenione w porównaniu z ekstremalnymi standardami społecznymi (np. „Jeśli nie mam korpusu modelu, nie jestem nic wart”).
Brak kontroli spożycia i ograniczenie diety występujące w postaci cykli wiązałyby się z wcześniejszymi zaburzeniami poznawczymi. Te z kolei współdziałałyby z biologicznymi potrzebami głodu, generując ważne konflikty, które spowodowałyby niekontrolowanie i powrót do prób kontrolowania poprzez ograniczanie diety. Ponadto, ponieważ osobom tym brakuje lepszych strategii radzenia sobie, zarówno potrzeba głodu, jak i inne źródła stresu (np. Sytuacje społeczne) działałyby jako predykcyjne sygnały zagrożenia, wywołując stan lęku, który działałby jako „poznawcze rozproszenie” i jako „negatywne wzmocnienie” zmniejszające niepokój. Mechanizm samoistnych wymiotów odpowiadałby na ten sam proces, który opisano.
Podsumowując, oba przedstawione modele opierają się na znaczeniu społecznego modelowania obrazu ciała, osobistej wrażliwości (znaczenia związane z wagą i sukcesem społecznym, z niekompetencją społeczną), zniekształceniach poznawczych i roli wzmocnienia jako sprzężenia zwrotnego niektórych strategii radzenia sobie. bardzo ograniczony personel.
(1) Postawy perfekcjonistyczne:
(2) Osobiste znaczenie dotyczące
(3) Brak umiejętności społecznych.
Sytuacja aktywująca
(1) Ostre lub przewlekłe stresory natury społecznej lub psychicznej.
(2) uczucie głodu
Styl radzenia sobie
(1) Niekontrolowane spożycie
(2) Stosowanie środków przeczyszczających lub wymiotów.
Objawy anoreksji i presja rodzinna
(1) Krótkotrwale: redukcja lęku, poczucie kontroli
(2) Długotrwały: zwiększony dyskomfort, poczucie winy, dysforia.
Opracowano szereg terapii psychologicznych do leczenia anoreksji nerwowej i bulimii. Badania nad tymi metodami leczenia trwają od lat siedemdziesiątych XX wieku. Badania w grupach kontrolnych dotyczące takich podejść przeprowadzono głównie na pacjentach z bulimią, ze względu na ryzyko zdrowotne związane z przypisaniem pacjentów z anoreksją do grup placebo lub bez leczenia. Większość badań dotyczących leczenia koncentrowała się na terapiach poznawczo-behawioralnych i farmakologicznych (Williamson, Sebastián i Varnado, w przygotowaniu). W ostatnich latach oceniano również krótkoterminową terapię strukturalną, taką jak terapia interpersonalna.
Rosen (1992) postawił hipotezę, że anoreksja i bulimia są przejawami ogólnego zaburzenia obrazu ciała, podobnego do tego, co byłoby dysmorfią ciała. To zniekształcenie obrazu ciała może być podtrzymywane przez tendencję do zwracania uwagi na informacje, zgodną z przekonaniem, że sylwetka człowieka nie jest atrakcyjna. Z tej perspektywy pojawiają się zmiany behawioralne, takie jak unikanie noszenia prowokacyjnych sukienek, ograniczanie socjalizacji i unikanie intymności seksualnej, wynikające z wysiłków na rzecz zmniejszenia dysforii cielesnej. W oparciu o te podejścia poznawczo-behawioralne przetestowano szereg technik leczenia. Podsumowanie tych podejść znajduje się poniżej. Techniki behawioralne i poznawcze są napisane osobno. Czytelnik powinien pamiętać, że większość badań CBT łączy szereg technik poznawczych i behawioralnych..
Podstawowym celem pacjenta jest osiągnięcie wyidealizowanej masy ciała i sylwetki. Prowadzi to do sztywnej diety, która predysponuje do sporadycznej utraty kontroli (napadowe objadanie się). Biorąc pod uwagę bezwzględną wartość, jaką przywiązują do szczupłości, przyjmują formy - również ekstremalne - kompensacji za takie napady, takie jak samo-wywołane wymioty. Z kolei samo-indukowane wymioty ułatwiają napadowe objadanie się, ponieważ wiara w jego skuteczność w pozbywaniu się zjedzonego pokarmu ogranicza naturalną skłonność do niepojadania się. Nadmierne zainteresowanie wagą i sylwetką, a zwłaszcza skłonność do uzależniania od nich poczucia własnej wartości, sprzyja ekstremalnej diecie i tym samym podtrzymuje cały problem. Tak więc typowe upośledzenie funkcji poznawczych BN składa się z przereklamowanego zestawu poglądów na temat wagi i sylwetki..
Na podstawie przedstawionych wcześniej modeli można wyodrębnić wspólne cele terapeutyczne zaburzeń odżywiania:
Poniżej możesz zobaczyć infografikę, w której w skrócie wyjaśniono kluczowe aspekty tej choroby.
Jeszcze bez komentarzy