Plik awangarda Charakteryzuje się wykraczaniem poza swój czas; eksploracja nowych technik artystycznych i materiałów, które wcześniej nie były eksplorowane (Edukacja, 2017).
Tematy wybrane w ramach awangardy starały się objąć wykorzystanie nowych technik i metod artystycznych, które pomogłyby artystom w tworzeniu lepszej sztuki..
W ten sposób wielu artystów kładło nacisk na projektowanie i planowanie swoich prac, wykraczające poza zwykłe „incydenty artystyczne”, ponieważ rzadko kiedy rzeźbiarz czy malarz mógł być awangardą bez uprzedzenia..
Awangarda została uznana za wywrotową, kontrowersyjną i radykalną za kwestionowanie wytycznych proponowanych przez sztukę klasyczną. W ten sposób przekroczone zostały wszelkie granice sztuki, jaką znano do końca XIX wieku (Edukacja, 2017).
Wśród artystów awangardowych Picasso wyróżnia się analitycznym kwestionowaniem wykorzystania perspektywy wizualnej w obrazie..
Są też impresjoniści Monet i Van Gogh z „szaloną” propozycją w zastosowaniu koloru. Jednak największym przedstawicielem awangardy był Duchamp ze swoim rewolucyjnym dadaizmem.
Termin „awangarda” został po raz pierwszy użyty przez francuskiego Henri de Saint-Simon na początku XIX wieku. Oświadczył, że artyści pracujący w służbie awangardy byli nastawieni na postęp społeczny i poszli dalej niż naukowcy i znawcy innych dyscyplin..
Jednak na początku XX wieku termin ten został scharakteryzowany jako synonim radykalizmu i sugerował, że artyści awangardowi musieli zakwestionować status quo sztuki, aby wyjść poza nie..
W ten sposób tematy poruszane przez awangardę debatowały nad całą estetyczną dynamiką, ruchami intelektualnymi, konwencjami i metodami produkcji artystycznej. Z tego powodu artyści zostali sklasyfikowani jako wywrotowcy (Harland, 2013).
Artystów awangardowych cechowało odmienne traktowanie sztuki, eksploracja wielu technik.
Niektóre z tych technik dały rozkwit nowym ruchom artystycznym, takim jak kubizm promowany przez Picassa. Inne zakończyły się niepowodzeniem i nigdy nie zostały tak naprawdę wdrożone.
Eksperymenty w awangardzie rozpoczęły się lata po zakończeniu rewolucji francuskiej. W ten sposób ruch ten rozumiany jest jako przebudzenie sztuki na początku XX wieku..
Rzucono wyzwanie tradycyjnym technikom malarstwa olejnego, a sztuka zaczęła przedstawiać krajobrazy, kształty i postacie z nowym romantyzmem. Tak narodził się impresjonizm jako jedna z wielkich szkół awangardowych (Johnson, 2017).
Można powiedzieć, że ruchy awangardowe zmieniły sposób używania koloru na głowie. Nagle lasy stały się czerwone, a stogi siana niebieskie.
Wszystko to wynikało z wagi, jaką niektórzy artyści zaczęli nadawać w określonych momentach zjawiskom naturalnym, takim jak padanie słońca na dostrzegane oczami żywioły..
Ta zmiana konwencji kolorystycznych może być dziś powszechna, ale na początku XX wieku publiczność była zgorszona przemocą, z jaką traktowano sztukę (Terraroli, 2006).
Awangarda miała wielu przedstawicieli i zaowocowała wieloma ruchami artystycznymi i szkołami, zwanymi dziś awangardą. Każda awangarda miała swój własny sposób podejścia do sztuki i zajmowała się różnymi tematami.
W ten sposób możemy zobaczyć ruchy takie jak Fowizm, o nienaturalnej i dramatycznej kolorystyce, gdzie jego twórcy byli znani jako „dzikie bestie”, oraz ruchy takie jak kubizm, gdzie dominowała analiza formy, krytykując konwencjonalną ideę perspektywa liniowa na korzyść nacisku na stosowanie dwuwymiarowości.
W ten sposób awangardy zgorszyły ówczesnych naukowców wystawami w Paryżu, Nowym Jorku, Monachium, Dreźnie i Berlinie..
W tych ostatnich miejscach niemiecki ekspresjonizm był odpowiedzialny za przełamywanie tradycyjnych schematów za pomocą stylu zaznaczonych krawędzi, które są używane do dziś (Scheunemann, 2000).
Ruch awangardowy par excellence to dadaizm, który poruszał tematy związane z bezpośrednią krytyką sztuk wizualnych i propozycją sztuki, która zawierała innowacyjną mieszankę anarchii i hipermodernizmu..
Dadaizm był bardzo kontrowersyjny i wymagający, odrzucając wszystkie podstawowe filary sztuki klasycznej.
Dada zamienił śmieci i przedmioty znalezione na ulicy w trójwymiarowe kolaże. W ten sposób przedstawiciele tego nurtu stworzyli bardziej konceptualną sztukę, z którą można było wchodzić w interakcje.
Awangardy były głównie konceptualne. Z nich możemy zobaczyć to, co dziś jest znane jako sztuka performance i dzieje się..
Głównie nurt dada jest rozumiany jako prekursor sztuki konceptualnej, która pojawiła się prawie pięćdziesiąt lat później wraz z postmodernizmem.
Każdy nurt awangardy był następcą nowego trendu. W ten sposób surrealizm narodził się z dadaizmu, a sztuka nabiera coraz bardziej konceptualnego odcienia, wypełniona postaciami ze snów Salvadora Dalí..
Jest to temat mocno potraktowany przez awangardę, ponieważ pojęcia figury i formy były wyraźnie dyskutowane..
Tak narodził się ruch De Stijil z rąk artysty Pieta Mondriana, a rzeczywistość jest interpretowana z abstrakcji podstawowych i eksperymentalnych figur geometrycznych.
Geometria była traktowana nie tylko przez malarzy, ale także rzeźbiarze kwestionowali ten aspekt sztuki, dając początek ruchom takim jak futuryzm, w którym forma była reprezentowana z przestrzennego ideału bardziej falistych form i metalicznych faktur..
W awangardzie abstrakcja elementów ze sztuki klasycznej osiągnęła punkt, w którym mało prawdopodobne było dalsze upraszczanie kształtów i figur.
Pod koniec XX wieku abstrakcjonizm zdominował świat sztuki i artystom trudno było tworzyć nowe, zaskakujące dzieła..
W tym czasie Jackson Pollock stworzył technikę malowania w akcji, która stanowi zwrot w popularnym temacie abstrakcjonizmu. Kolory i pociągnięcia ponownie wywołały emocje, a przesłanie, które miało dostarczyć, było silniejsze (Kordic, P, Martinique i P, 2017).
Jeszcze bez komentarzy