Plik literatura kolonialna w Nueva Granada składał się z serii produkcji pisemnych, które w pewien sposób wywarły istotny wpływ na ukształtowanie charakterystycznej cywilizacji. Zostało to ukształtowane przez uwarunkowania gospodarcze, społeczne i polityczne, które charakteryzowały tę strefę polityczno-współadministracyjną..
W tym sensie zestaw reform gospodarczych i politycznych pozwolił obszarowi Nowej Granady cieszyć się okresem względnego dobrobytu oraz intensywnej działalności intelektualnej i kulturalnej. Nastąpiło nagłe pojawienie się grupy intelektualistów kreolskich (białych urodzonych w Ameryce). Wielu z nich zajmowało stanowiska rządowe.
Pod ochroną tej politycznej potęgi intelektualni Kreole podjęli się zadania promowania rozwoju tego, co obecnie nazywa się literaturą Kolonii w Nowej Granadzie..
W wyniku tego zarządzania uruchomiono ruchy literackie i pojawiły się pierwsze gazety. Powstała również biblioteka publiczna i drukarnia królewska..
Twórczość literacka odbiła się szerokim echem na wynikach wypraw botanicznych w głąb kontynentu, które miały swój szczyt w tym okresie. W szczególności w poezji ilustrowanej głównym tematem była nauka w Nowym Świecie. Literatura, ramię w ramię z intelektualistami z Granady, promowała kulturę wśród ludzi.
Jednocześnie pojawiła się bajka moralizatorska i teatr satyryczny. Pierwsza zaproponowała normy moralne regulujące współistnienie ludzi. Tymczasem teatr satyryczny atakował z sarkazmem i kpiną działania i zwyczaje odbiegające od sugerowanych norm moralnych..
Podczas całego procesu kolonizacji Nowej Granady największy ciężar odpowiedzialności spoczywał na barkach Kościoła katolickiego. W ten sposób propagowano wiarę chrześcijańską opartą na solidnych aspektach moralnych. To przesłanie głęboko przeniknęło pisarzy Nowej Granady.
Indeks artykułów
Okres latynoski na ziemiach dzisiejszej Kolumbii obejmował okres trzech wieków od XV wieku. W tym czasie region znany jako La Nueva Granada przeszedł przez dwa etapy.
W pierwszym Hiszpanie założyli to, co nazwali Królestwem Nowej Granady lub Nowym Królestwem Granady (1549), obejmującym obecne terytoria Kolumbii, Panamy i Wenezueli..
Później, w 1717 r., Królestwo Nowej Granady zostało przekształcone dekretem królewskim w Wicekrólestwo Nowej Granady i pozostało do 1819 r..
Od momentu powstania terytorium Nowej Granady utrzymywało ścisłą kontrolę nad Hiszpanami z półwyspu. Sytuacja ta pozostała niezmieniona aż do nadejścia nowej wicekrólestwa.
Powstaniu, zaludnieniu i rozwojowi Wicekrólestwa Nowej Granady towarzyszyły idee otwartości na kontrolę polityczną (zwłaszcza przez Kreolów). Ci, będąc najlepiej przygotowani intelektualnie, wykorzystywali literaturę jako środek upowszechniania swoich idei.
Wicekrólestwo stało się wówczas wylęgarnią pomysłów. Szczególnym zainteresowaniem cieszyły się nauki, które pozbawiły sensu w codziennych działaniach tych, którzy promowali te zmiany. tematy takie jak miłość, kroniki historyczne i nowe formy grupowania społecznego zaczęły być ponownie badane.
Główną cechą literatury Kolonii w Nowej Granadzie był jej amerykanistyczny charakter. Do wszystkich kwestii, które rodziły pisanie, podchodzono z innego punktu widzenia niż europejski. Niektórzy autorzy krytykowali nawet działania ekspedycyjnych Hiszpanów wobec ludności rdzennej.
Podobnie inni poruszyli kwestię białych Kreolów zmarginalizowanych w stosunku do władzy politycznej. Punkt widzenia neogranady był wspierany przez idee rewolucji francuskiej.
Stopniowo literaci podchodzili do kwestii kontroli kolonii z narastającym radykalizmem, graniczącym niekiedy z powstaniem..
Tematy literatury kolonialnej w Nowej Granadzie były głównie opowieściami o bohaterskich przygodach podboju. Kroniki Indii, pobożności religijne i motywy miłosne były również częstymi tematami..
W odniesieniu do tematów miłosnych, rola kobiety została przemyślana z moralizatorskimi i przykładnymi celami. Prace krytykowały nadużywanie przez nich piękna. Zwłaszcza, gdy zamierzano wykorzystać mężczyznę.
Inne poruszane tematy moralizatorskie obejmowały zazdrość, pożądanie i obmawianie. Z drugiej strony krytykowano także hiszpańską eksploatację złota Nowej Granady i wykluczenie Kreolów w decyzjach wicekrólestwa..
Juan de Castellanos był księdzem i kronikarzem Indii epoki kolonialnej i jednym z najwybitniejszych przedstawicieli literatury kolonialnej w Nowej Granadzie.
Według jego biografów, Castellanos przybył do Nowego Świata jeszcze jako nastolatek i wyruszył w liczne wyprawy w głąb kontynentu..
Tak więc Juan de Castellanos był naocznym świadkiem wszystkich historii, które później napisał w formie kronik. Po intensywnym okresie poszukiwania przygód zdecydował się na powrót do życia duchowego i przyjął święcenia kapłańskie w 1559 roku. Następnie swoje obowiązki kapłańskie połączył z uprawą literatury..
Jego twórczość literacka przekroczyła trzy dzieła, wszystkie o charakterze historycznym. Pierwszym i najbardziej znanym był Elegie wybitnych ludzi z Indii (1859). Praca ta była szczegółowym opisem historii odkrycia, podboju i kolonizacji hiszpańskiej Ameryki.
Potem napisał Historia Nowego Królestwa Granady Y Przemówienie kapitana Francisa Drake'a. Są również przypisywane Historia Indiany, Księga ósmych rymów życia i śmierci oraz cudów San Diego de Abalá, Niestety te rękopisy zaginęły. Z tego powodu nie udało im się przekroczyć aż do czasów obecnych..
Juan Rodríguez Freyle był pisarzem pochodzenia kolumbijskiego. Nie masz zbyt wielu informacji o jego życiu osobistym. Wiadomo, że jako żołnierz brał udział w licznych wyprawach podbojowych na terytorium Ameryki. Nie ma też wielu szczegółów dotyczących jego śmierci i potomków..
Teraz jego wkład w literaturę Kolonii w Nowej Granadzie został przedstawiony w formie książki zatytułowanej Pamięć RAM. Ta produkcja została napisana między 1636 a 1638 rokiem, pod koniec jego życia. Jest ważnym źródłem informacji o niektórych wydarzeniach historycznych w czasach kolonialnych, które później stały się Kolumbią.
Jednak ostatnie badania wykazały, że pisarze tamtego okresu czasami przedkładali artystyczną część swoich dzieł nad prawdziwość faktów. Dlatego zakładają, że historie Rodrígueza Freyle'a mogą nie być tak bliskie temu, co naprawdę się wydarzyło.
Podejrzewa się, że niektóre zdarzenia mają swoje źródło w niepotwierdzonych kontach. Z drugiej strony uważa się, że postacie niektórych postaci można było przedstawić w wielki sposób, niekoniecznie odpowiadając rzeczywistości..
Domínguez Camargo był kolumbijskim jezuitą i poetą. Chociaż w jego życiu jest wiele nieścisłości, jego biografom udało się zebrać wystarczające dowody na temat życia i kariery artystycznej, którego nazwali „hiszpańsko-amerykańską Góngorą”..
Teraz jego najważniejsza praca Poemat heroiczny (1666) była niedokończoną pracą, która rozpoczęła się przed złożeniem ślubów kapłańskich. Z jego pióra wyszły też inne utwory jak np Do męki Chrystusa, Po śmierci Adonisa Y Skok w miejscu, gdzie spada strumień Chillo.
Podobnie ich tytuły są również reprezentatywne dla literatury Kolonii w Nowej Granadzie Apologetic Invective, Don Martín de Saavedra y Guzmán (sonet) i Do Guatavity (satyryczny sonet).
Uważany wraz z Rodríguezem Freylem za ważnego przedstawiciela literatury Kolonii w Nueva Granada, Pedro de Solís był jezuitą i pisarzem z Bogoty.
Jego praca Cudowna pustynia i cud pustyni (1650) zdominował narrację XVII wieku. Ta praca jest uważana za pierwszą powieść latynoamerykańską.
Pedro de Solís opublikował także takie prace jak Święty Bruno, Na cześć Serafina Samotności Y Krótki opis życia i śmierci najwybitniejszego doktora Don Bernardino de Almansy, m.in.
Inne tytuły, takie jak Budzik życia, Matka Siostra Ana de San Antonio Y Retoryka chrześcijańska nigdy nie zostały opublikowane, chociaż ich autorstwo nie podlega dyskusji.
Uważany za jednego z wielkich artystów kolonialnej Nowej Granady, Velasco y Zorrilla był poetą pochodzenia Bogoty. Jego twórczość uważana jest za prekursora neoklasycyzmu.
Uważany jest także za pierwszego z amerykańskich poetów. Francisco Álvarez włączył do swoich wierszy typowe amerykańskie słowa i idiomy.
Jego arcydziełem był wiersz Rhythmica sacra, moral y laudatoria (1703). Wśród innych tytułów jego produkcji jest Wraca do swojego piątego Anfriso sam i wdowiec, List świecki (adresowany do poety Sor Juana Inés de la Cruz) i Przeprosiny lub przemówienie prozatorskie na temat Angelica Militia i Cíngulo de Santo Tomás.
Francisca Josefa del Castillo była klaryską i poetką uznaną wśród wybitnych pisarzy literatury kolonialnej Nowej Granady. Jego praca, choć niezbyt obszerna, była bardzo intensywna ze względu na mistyczne odczucia jego wiary chrześcijańskiej.
W tym samym roku, w którym złożyła śluby zakonne, napisała Duchowe uczucia (1694). Uważa się to za jego arcydzieło i poprzez serię wierszy odwraca w nim miłość do Boga..
Jeden z jego najbardziej znanych utworów poetyckich znajduje się w tym zbiorze wierszy i jest zatytułowany Uczucie 45: Przysmaki Boskiej Miłości w sercu stworzenia i w agonii ogrodu.
Była także autorką Dożywotni (autobiografię zaczęto pisać w 1713 r.). Del Castillo był natchnionym poetą, który pozostawił wiele krótkich kompozycji, zarówno w wierszach, jak i prozie. Po jego śmierci odzyskano i opublikowano wiele jego pism, które były jeszcze nieznane..
Jeszcze bez komentarzy