Inny rodzaje siły w wychowaniu fizycznym Są to: statyczne, dynamiczne, maksymalne, wybuchowe, oporowe, względne i absolutne. Klasyfikacja ta skupia się na 4 głównych aspektach: jego przejawianiu, rodzaju skurczu mięśnia, generowanym przyspieszeniu oraz oporze do pokonania z określoną prędkością. Podobnie, te kategorie są zwykle upraszczane, aby uwzględnić pojęcia, które mają poprzeczną obecność w każdej z definicji..
W odniesieniu do kontekstu fizjologicznego siła jest podstawową zdolnością mięśniową, która pozwala ciału pokonać opór poprzez skurcz mięśni.
Ponadto, próbując poruszyć, podnieść, podeprzeć lub amortyzować obiekt, starasz się przeciwdziałać warunkom takim jak ciężar, grawitacja lub konstrukcje stałe i ruchome, przeciwko którym stawia się opór..
Siła jest potrzebna człowiekowi do wykonywania różnych zadań związanych ze środowiskiem, począwszy od rozwoju i adaptacji.
Jest to również istotne przy niektórych czynnościach zawodowych, a zwłaszcza przy uprawianiu ćwiczeń sportowych. Ta szczególna cecha będzie determinować w mniejszym lub większym stopniu wymagane poziomy wydajności..
Przejawy siły zależą od różnych czynników takich jak: wiek, płeć, temperatura ciała, poziom przygotowania, stan zmęczenia czy rodzaj włókien mięśniowych.
Inne aspekty mechaniczne to: długość mięśni, ich przekrój, rodzaj dźwigni, koordynacja międzymięśniowa i międzymięśniowa oraz rodzaj skurczu mięśni..
Możesz też zobaczyć:
W wyniku skurczu izometrycznego powstaje wzrost napięcia elementów kurczących się bez zmiany długości w strukturze mięśniowej.
Występuje statyczne napięcie, które nie generuje fizycznego ruchu, ponieważ wynik działania siły i przemieszczenia jest równy zeru. Pozwala to zachować określoną postawę podczas ćwiczeń.
W konsekwencji generowany wysiłek wewnętrzny i opór zewnętrzny są przeciwdziałane, ponieważ mają tę samą wielkość, unikając dobrowolnej mobilizacji masy..
Z tego typu objawami należy obchodzić się bardzo ostrożnie podczas ćwiczeń, biorąc pod uwagę następstwa sercowo-naczyniowe, które mogą wystąpić przy maksymalnym wysiłku..
Opierając się na powyższym, ta metoda treningu obejmuje dobrze znane ćwiczenia izometryczne, zaprojektowane do pracy z maksymalną siłą.
Ponieważ stosowane obciążenia obejmują ciężary graniczne, wymagają one wyrafinowanej techniki, aby uniknąć urazów stawów lub mięśni. Jeśli są dobrze wykonane, powodują duży przerost mięśni. Oznacza to, że zwiększa masę mięśniową, ale nie siłę..
W przeciwieństwie do poprzedniego, w tym przypadku dochodzi do skurczu izotonicznego lub anizometrycznego skutkującego wzrostem napięcia mięśniowego i przemieszczeniem struktury mięśniowej..
Wytworzony ruch może być skróceniem, które powoduje koncentryczną siłę dynamiczną i w którym wysiłek wewnętrzny pokonuje opór zewnętrzny.
Z drugiej strony, ruch może reprezentować wydłużenie włókien mięśniowych, generujące mimośrodową siłę dynamiczną, w której zewnętrzny opór do pokonania przewyższa wytworzony wysiłek wewnętrzny..
Odnosi się również do zdolności organizmu do generowania napięcia przez długi czas w celu przeciwdziałania oporowi, który nie jest maksymalny..
W odniesieniu do treningu skurcze ekscentryczne ułatwiają mobilizację dużych intensywności przy użyciu mniejszej ilości energii, mimo że wiążą się z opóźnionym bólem mięśni.
Niektórzy badacze zwracają uwagę, że ten rodzaj treningu zwiększa siłę mięśni i ścięgien i można go łączyć z ćwiczeniami elastycznymi w celu usprawnienia metod rehabilitacji..
Kiedy ruch skurczowy jest wykonywany w czasie rzeczywistym, następuje zmiana długości mięśnia i napięcia, w którym spotykają się skurcze izotoniczne i izometryczne, powodując auksotoniczne funkcjonowanie.
Podobnie inni autorzy odnosili się do możliwości wykonywania tak zwanych skurczów izokinetycznych..
Osiąga się to poprzez zastosowanie dynamometrów elektromechanicznych w celu przedłużenia stałej prędkości skurczu mięśni podczas wysiłku, niezależnie od intensywności przyłożonej siły..
Ten rodzaj treningu ma istotne reperkusje w zakresie siły eksplozywnej i zastosowania terapii rehabilitacyjnych..
Z drugiej strony ważne jest, aby wziąć pod uwagę rodzaj interakcji między głównymi formami skurczu włókien mięśniowych, ekscentrycznym i koncentrycznym..
W tym sensie można odnieść się do dwóch klas różnych przejawów siły podczas ruchu, które eksperci w tej dziedzinie nazwali siłą czynną i siłą reaktywną..
W pierwszym przypadku siła przejawia się poprzez skrócenie mięśni kurczących się podczas prostego cyklu pracy mięśni.
W drugim przypadku mamy do czynienia z podwójnym cyklem pracy mięśni, który objawia się skracaniem rozciągania. Wydłużenie gromadzi energię potencjalną, która jest przekształcana w energię kinetyczną podczas koncentrycznej fazy skurczu..
Znana również jako brutalna siła, wynika z przewagi masy ciała i odnosi się do największego wysiłku, jaki można wykonać podczas jednego maksymalnego skurczu mięśni..
Oznacza to, że będzie on determinował wyniki w tych dyscyplinach sportowych, w których konieczne jest kontrolowanie lub pokonanie danego oporu, np. Podnoszenie ciężarów..
W odniesieniu do kontroli odnosi się to do faktu, że układ mięśniowy może podlegać statycznemu lub izometrycznemu skurczowi z żądaniem maksymalnej lub poniżej maksymalnej siły..
Ten ostatni jest reprezentowany przez wysiłek, który nie jest maksymalny i może wystąpić w warunkach statycznych i dynamicznych. Zwykle jest wyrażana jako procent maksymalnej siły.
Ponadto ten rodzaj siły można łączyć z innym rodzajem zapotrzebowania, np. Dużą szybkością skurczu lub dużym zapotrzebowaniem na opór. Przykładami mogą być niektóre sporty, takie jak rzucanie młotem, pchnięcie kulą lub wioślarstwo..
Naukowcy zwracają uwagę, że im mniej intensywny opór do pokonania, tym mniejsza maksymalna interwencja siły podczas ruchu..
W ramach maksymalnej siły dynamicznej wyróżniono dwie dodatkowe kategorie: maksymalną siłę koncentryczną i maksymalną siłę mimośrodową..
Pierwsza z nich wskazuje, że ten maksymalny możliwy wysiłek występuje, gdy opór może się poruszyć raz lub trochę. Drugi odnosi się do przeciwstawiania się oporowi, który porusza się w przeciwnym kierunku niż jednostka..
Ta koncepcja mówi o zdolności osób do rozwinięcia maksymalnych napięć mięśniowych w krótkim czasie..
Wyraźnymi przypadkami tego typu siły są ciężarowcy, którzy szybko podnoszą określony ciężar, rzucający podczas kończenia ruchu, skoczkowie, gdy się podnoszą, lub sprinterzy, gdy zaczynają. Ponadto ta zdolność reagowania jest niezbędna dla wyników sportowych..
Jest również znany jako siła-prędkość lub moc, w której próbujesz przyłożyć siłę w jak najkrótszym czasie.
Oznacza to nadrukowanie na ciało maksymalnego przyspieszenia w przeciwieństwie do oporu, ponieważ od tego zależy prędkość początkowa generowana przez wspomnianą masę. W tym sensie istnieje ścisły związek między szybkością a mocą.
Ten typ reakcji będzie uwarunkowany rodzajem włókien mięśniowych. W przypadku tego przejawu siły krytyczne znaczenie ma aktywacja włókien białych, szybkich lub FT.
W przeciwieństwie do włókien czerwonych, wolnych lub ST, te pierwsze mają dużą prędkość skurczu, mogą generować większą siłę podczas ruchu i są dobrze przystosowane do intensywnych warunków beztlenowych.
Istnieją badania, które odróżniają siłę wybuchu od siły szybkiej.
Po pierwsze, ustala się przezwyciężenie nie-maksymalnych oporów za pomocą mocy. W stosunku do drugiego przyspieszenie mniejsze od maksymalnego jest stosowane w celu pokonania oporu podobnego do poprzedniego. Termin powolna lub czysta siła jest tu również zawarty.
Elastyczne elementy włókien mięśniowych odgrywają dominującą rolę w przykładaniu siły wybuchowej. Znaczenie nadane tym komponentom doprowadziło do włączenia innych klas sił, w których cykl skracania rozciągania odgrywa wiodącą rolę podczas ruchu..
W ten sposób powstaje siła plyometryczna. Jest to zdolność do osiągnięcia maksymalnego wysiłku, przy braku dużego oporu i przy możliwie największym bodźcu, tak szybko, jak to możliwe iw zależności od energii zgromadzonej podczas faz rozciągania-skracania..
W tej kategorii ustalono dwie powiązane podklasyfikacje, którymi są:
Odnosi się do potencjalnej siły zmagazynowanej przez mięśnie podczas rozciągania. Staje się energią kinetyczną w momencie koncentrycznego skurczu. Oznacza to, że elastyczne elementy mięśnia działają jak sprężyna..
W tym przypadku następuje znaczne skrócenie cyklu skracania rozciągania, który obejmuje efekt restytucji odruchu miotatycznego, co zwiększa późniejszy skurcz. Faza ta musi trwać od 240 do 160 milisekund, aby osiągnąć korzyści, jakie odruchowe działanie przedstawia podczas ćwiczenia..
Wysiłek ten różni się w zależności od czasu aplikacji i sugeruje zdolność organizmu do wytrzymywania zmęczenia. Ta zdolność do wytrzymywania zużycia podczas ćwiczeń może trwać krótko, średnio i długo..
Ta kombinacja siły i oporu wymaga związku między intensywnością obciążenia a czasem trwania wysiłku, aby określić, który z nich jest bardziej dominujący..
W przypadku tzw. Krótkotrwałej wytrzymałości wytrzymałościowej podejmuje się próbę pokonania zmęczenia przy intensywności powyżej 80% maksymalnego powtórzenia.
W tej sytuacji panuje wysokie napięcie mięśniowe, zamknięcie dróg tętniczych, brak dotlenienia, brak składników odżywczych we krwi oraz czynniki miejscowe w czasie wysiłku..
W ten sam sposób siła oporu o średnim czasie trwania pozwala na utrzymanie wysiłku pod obciążeniem od 20% do 40% maksymalnego powtórzenia..
W tym scenariuszu wytrzymałość i możliwości związane z siłą będą miały z grubsza podobną wartość pod względem wydajności podczas sesji treningowej..
Wreszcie, długoterminowa siła wytrzymałościowa implikuje wykonanie długotrwałego wysiłku przed obciążeniem poniżej 20% maksymalnego powtórzenia. W tym kontekście treningowym źródła tlenowe związane z wytwarzaniem energii są niezbędne do manifestacji lokalnej siły..
Absolutna siła to czyste poczucie wyrażania siły. Nadrzędnym czynnikiem jest masa ciała danej osoby. Im więcej masy ma ciało, tym większą siłę może wywierać na dany opór.
Jest to również równoznaczne z powiedzeniem, że podczas gdy jest większa ilość miofibryli mięśniowych, ilość generowanego wysiłku będzie większa.
Mówiąc dokładniej, siłę absolutną można rozumieć jako proporcję siły, jaką może wytworzyć każdy organizm, niezależnie od masy ciała..
Jest to oczywiste, jeśli porównamy słonia do mrówki. Chociaż słoń ma absolutną siłę, która znacznie przewyższa siłę mrówki, biorąc pod uwagę wagę, jest jasne, że mrówka jest silniejsza.
Względną siłę reprezentuje stosunek wysiłku jako funkcja masy ciała. Objawia się u sportowców, takich jak gimnastycy, trampoliniści i skoczkowie, których względny poziom siły reprezentuje wysoki stopień tego rodzaju wysiłku..
Na podstawie tego kryterium ustalono kategorie związane z siłą, takie jak podnoszenie ciężarów, zapasy, judo, boks itp..
Innym ważnym czynnikiem jest siła ograniczająca, która odnosi się do wielkości wysiłku, którego nie można osiągnąć dobrowolnie..
Niektórzy badacze ustalają, że aby to osiągnąć, konieczne jest zastosowanie ekstremalnych stanów psychicznych, leków lub elektrostymulacji. Dlatego utożsamiają to z absolutną siłą.
Jeszcze bez komentarzy